[18] Czego szukasz, Mithila? ~ Miachar

            WARNING!
            Nie mam pojęcia, co tu się wydarzyło. Czytacie na własną odpowiedzialność. Mnie się zrobiło niedobrze. Błee.

            Idź. Dalej. Do przodu. Idź.
            Oddychanie przychodziło jej z trudem, nie wiedziała, jakim cudem udaje jej się iść, ale to właśnie robiła. Jakaś siła kazała zmierzać w pewnym kieunku, do celu, na końcu którego zastała drzwi.
            Wejdź. Musisz. No już, wchodź.
            Drzwi nie były zamknięte, wystarczyło nacisnąć klamkę i pchnąć, by znaleźć się w środku, gdzie silnie pachniało smażoną cebulą i czosnkiem.
            Nie zwracaj na to uwagi. Idź dalej.
            Postanowiła kilka kroków do przodu i przez przypadek uderzyła stopą w komodę, którą napotkała na swojej drodze. Hałas, jaki powstał, wywołał z jednego z pokoi przy korytarzu wysokiego mężczyznę o ciemnych włosach, który przyglądał się jej uważnie.
            – Cześć, Mithila – odezwał się. – Wcześnie dzisiaj wróciłaś. Jesteś może głodna?
            Nie, nie, nie. Żadnego takiego jedzenia.
            Kręcenie głową w jedną stronę i w drugą, jakby na chwilę stała się zabawką.
            A czy czasem nią nie była?
            Idź dalej. Dalej, do łazienki.
            Tylko gdzie ona była?
            Otworzyła pierwsze drzwi, jakie znajdowały się po jej lewej stronie. Nie, to jakiś pokój ze sprzętem sportowym. Za następnymi była czyjaś sypialnia, obecnie bez właściciela. Uczyniła kilka kroków do przodu i zbliżyła się do mężczyzny, za jego plecami zobaczyła meble. Kuchnia.
            Westchnęła ciężko, a z jej ciała uciekały kolejne pokłady siły.
            Mężczyzna przyglądał jej się, nadal był rozbawiony.
            – Nigdy nie widziałem kogoś, kto wyglądałby na tak zagubionego we własnym domu. Czego szukasz, Mithila? Pomogę ci.
            Bo nim nie jest, przemknął jej przez myśl własny głos. To nie jest moje miejsce. A może? Nie, przecież by pamiętała.
            Ale nie pamiętała nie tylko mieszkania, ale też tego mężczyzny, który tu był i który ewidentnie ją znał.
            Nie pytaj! Idź dalej!
            Pozostały tylko dwie pary drzwi.
            Niczego już nie była pewna, jej pamięć pełna była czarnych luk, a to, co pamiętała – lub wydawało jej się, że pamięta – mogło być tylko iluzją.
            Łazienka! Znajdź ją! Szybko!
            Otworzyła przedostatnie drzwi i oto była tam, gdzie miała dotrzeć. Jasne pomieszczenie z białymi meblami o złotawych wykończeniach, duża wanna ustawiona tuż pod małym oknem. Idealna, by się do niej położyć i nigdy z niej nie wyjść.
            Czuła na karku oddech mężczyzny, który wszedł tutaj za nią.
            – Ej, powiedz, czego szukasz, pomogę ci to znaleźć.
            Nie! Szafka! To jest w szafce!
            Dopadła mebla pod umywalką, otwarła drzwiczki i zaczęła wyrzucać z niego przedmioty, byle dotrzeć do tego, który był jej potrzebny.
            – Mithila, o co chodzi? Dlaczego tak się zachowujesz? Wszystko gra?
            Miała dość jego gadania i obecności, był strasznie irytujący.
            Ucisz go! No już, bij!
            Posłuchała. Odwróciła się na kuckach, zobaczyła mężczyznę, który był tuż za nią. Wystarczyło wziąć zamach i spoliczkować.
            Czerwony ślad dłoni szybko pojawił się na twarzy. Tak samo jak i zaskoczenie.
            – Mithila?
            Dopóki gadał, był wkurzający, toteż uniosła rękę ponownie, tym razem celując w pewien punkt na szyi. Trafiła, a mężczyzna – nieprzytomny – osunął się na podłogę z kafelek.
            Bardzo dobrze! A teraz szukaj!
            Wróciła do poprzedniego zadania i zaledwie po kilku sekundach znalazła to, czego szukała. Zapakowane w kartonowe pudełeczko czekało na nią.
            Świetnie! Weź więcej i spadajmy stąd!
            Wzięła wszystkie sztuki, na jakie natrafiła i, wychodząc z łazienki, otworzyła pierwsze z nich. Na jej dłoni pojawiła się rzecz o eliptycznym kształcie pachnąca miodem. Nim opuściła mieszkanie, wgryzła się w przedmiot, a kawałek mydła w ustach wywołał największą z możliwych przyjemności w jej marnym życiu.
            A nie mówiłem? Chodź, musimy iść dalej.
            Znowu posłuchała i zeszła po schodach na dół, odbijając się od ścian, wyszła na ulicę. Przełknęła jeszcze jeden kęs mydła i ruszyła przed siebie, a w jej głowie rozbrzmiewał najgorszy śmiech, jakikolwiek słyszała.
            Śmiech samego diabła.