[17] Pszeczesz to bardżo faszne, szeby fjedżecz, kim sze jeszt ~ Miachar

            Początkowo w ogóle nie miałam pomysłu na główny temat, ale pozwoliłam sobie spróbować. W końcu temat mógł być tylko punktem wyjścia. A że czytałam akurat Oczy uroczne Marty Kisiel, to pozwoliłam Bazylowi – sympatycznemu czortowi z tyłozgryzem – na zostanie moją małą inspiracją. Ałtorce serdecznie za to dziękuję <3
            Enjoy!

             Wiatr, wiatr i wiatr. Wzmagał się, hulał i przebijał, gdzie tylko mógł. Smagał po twarzy, próbował urwać głowy lub też zagnieździć się w uchu, by wywołać ból. Był wszędzie, zginał drzewa, płoszył zwierzęta, a mimo to nadal biegliśmy przed siebie.
            Wiatr nie był jedynym, co czułem, zbiegając ze wzgórza i uciekając przed ochroną, która pragnęła nas dorwać. Poza wiatrem był także płonący ogień w płucach nieprzywykłych do takiego wysiłku oraz gniew, który obezwładniał – i napędzał? – moje ciało. Patrzyłem na plecy towarzysza przed mną i nie mogłem uwierzyć, że to wszystko działo się naprawdę.
            – Możesz powtórzyć? – Spróbowałem przekrzyczeć szalejący wiatr. – Chcesz mi powiedzieć, że ukradłeś klucz? Ten, który członkowie sześciu zagranicznych rządów próbują za wszelką cenę zdobyć, gotowi nas zabić?
            Will roześmiał się głośno i radośnie jak dziecko lub osoba niespełna rozumu, na jaką w ostatnim czasie mi wyglądał.
            – To chyba oczywiste, co nie? – Uniósł do góry torbę z nieznaną zawartością. – Mieliśmy zapobiec wojnie i to właśnie robimy.
            – Raczej ją przyspieszamy – mruknąłem z trudem pod nosem, czego towarzysz nie usłyszał, bo właśnie dopadł do naszego powietrznego statku i ładował się do środka.
            Słysząc w oddaku głosy ochrony, przyspieszyłem i sam wpakowałem się do pojazdu, który podniósł się, gdy tylko zamknął się za mną właz. Dyszałem ciężko, przechodząc do głównej kabiny i zajmując swoje miejsce przed sterem.
            – Wiesz, co takiego zrobiłeś? – zapytałem kompana i przejąłem od niego piersiówkę, by się napoić. Cholerne bieganie.
            – Wiem. – Will szczerzył się w uśmiechu świadczącym o jego samozadowoleniu. – Zabrałem skarb, którego wszyscy pragną, by mieć go pod kontrolą – powiedział to poważnie, jak nie on. Uniosłem lewą bew, na co ten się roześmiał. – Jeny, zabrałem klucz, by dostarczyć go Agencji i mieć pretekst do rozpoczęcia rozmów między państwami. Wszystko gra.
            Jakoś w to wątpiłem, ale nie skomentowałem. Zamiast tego chwyciłem za joystick i wyprowadziłem nas na bezpieczną przestrzeń. Kiedy mogliśmy wyluzować z dala od okradzionego Skarbca Narodu, przełączyłem system na autopilota, oparłem się o wezgłówek i westchnąłem głośno. W tym czasie Will dorwał się do paczki z suszoną wołowiną i zabrał za konsumpcję. Zawsze po akcjach robił się głodny.
            Rozejrzałem się po wnętrzu kabiny, moją uwagę przykuł wolumin na konsoli przed kompanem.
            – Co to jest? – zapytałem, zmieniając pozycję w fotelu, by dojrzeć tytuł. – Jak odnaleźć siebie – przeczytałem na głos i spojrzałem na Willa. – Po co ci ten poradnik?
            Mężczyzna przełknął plaster mięsa.
            – Bo może się przydać – odparł i wziął się za kolejny kęs. – Pszeczesz to bardżo faszne, szeby fjedżecz, kim sze jeszt – dodał, w ogóle nie dbając o to, że nie mówi się z pełną buzią.
            Nie czułem się przekonany.
            – Przecież wiesz, kim jesteś – zauważyłem. – Jesteś agentem specjalnym największej wojskowej organizacji na świecie. Synem swoich rodziców. Moim zawodowym partnerem, zaś życiowym partnerem Reansy. – Starałem się zbytnio nie skrzywić podczas wymawiania tego imienia. – Pilotem z doświadczeniem. Doskonałym dowódcą, jeśli jest taka potrzeba. Poradnik jest tu zbędny.
            – Mylisz się. – Will skończył jeść, wstał, by wyrzucić śmieci i przy okazji schować torbę ze skradzionym kluczem do sejfu. – Wszystko, co powiedziałeś, składa się na mnie, ale to tylko role, jakie odgrywam w zależności od sytuacji. Składają się na to, kim jestem, ale o tym nie mówią. Dlatego mam ten poradnik. – Kompan spojrzał na mnie. – Może chcesz pożyczyć? Zobaczysz, trochę rozjaśni ci to w głowie.
            Gdyby potrafiło rozjaśnić w sercu, to bym skorzystał.
            Przeniosłem wzok przed siebie.
            – Nie, dzięki. Mam wystarczająco dużo lektur do przeczytania.
            – Jak chcesz.
            Will wrócił na miejsce, a ja skupiłem się na powrocie do Agencji i zdaniu raportu z misji oraz przyjęciu kary za nasz występek. Nie myślałem o tym, kim jestem, bo doskonale to wiedziałem. I dlatego tak bardzo siebie nienawidziłem.