Temat 120: - Zrobiłem swoje. Gdybyś potrzebował pomocy, poproś kogokolwiek, byle nie mnie.

 - Zrobiłem swoje. Gdybyś potrzebował pomocy, poproś kogokolwiek, byle nie mnie.

Klucze: piekło, neutralnie, przejąć, zakłamany

[120] Droga bez końca: Podział ~ Wilczy

 

Noc była niespokojna, najeżona błyskami, które rozdzierały niebiosa elektryczną siecią. Nie tylko pioruny dzieliły przestrzeń. W ich blasku powoli otwierała się garganta. Deszcz zacinał mocniej, grzmoty zaryczały bliżej, zerwał się wiatr, uderzał ciężkimi kroplami o okna, ziemię i drzwi.

 

I remember black skies,

the lightning all around me.

 

[120] I called you butterfly ~Miachar

  Kiedy czekałam, aż włączy mi się fejsbuk z nowym tematem, słuchałam „Ring Ding Dong” SHINEE i postanowiłam, że nieważne, co się trafi, tytuł tekstu będzie brzmiał „I called you butterfly”. Poz tym czytam ponownie „Marinę” Zafona, gdzie jest czarny motyl i Teufel, więc inspiracja wyprzedziła wyzwanie.

Chaotycznie, zdawkowo, potraktowane po macoszemu, bo nie wiedziałam, ile mogę z tego wydobyć. Możliwe, że Ellie i spółka kiedyś powrócą. 

[120] Secretville: Niedomówienia ~ Kaja Wika

[120] dwa cztery wojna ~ Wilczy

[120] YAKUZA: Deep in my zone ~ Wilczy

 

Temat 119: Odkrywasz kasetę z nagraniem w pokoju brata.

Odkrywasz kasetę z nagraniem w pokoju brata. Zaczyna się: "Jeśli to oglądasz, zabili mnie." Tylko że twój brat wciąż żyje, a ty szperałeś w jego rzeczach.

Kluczyki: zostać, życzenia, cholernie, niewdzięczny

[119] Secretville: Z rodziną najlepiej na zdjęciu ~Kaja Wika

  Hmm, chyba będzie nowa seria :)

[119] Novia: Who do you think you are? ~ Miachar

Zaczęło się od klątwy czyniącej z Lizzie narzeczoną diabła, kończy, kiedy ja dostrzegam jeszcze dla niej nadzieję. Dziękuję!

Swoją drogą nie, wcale nie napisałam tekstu, a dopiero dwa (trzy?) dni później dodałam do niego słowa kluczowe. Wcale.

Good luck, Mastema! Good luck, Lizzie! Hwaiting! <3

[119] YAKUZA: Bad blood ~ Wilczy

 Bardzo ciężko pisało mi się w tym tygodniu. I to wcale nie dlatego, że dwójka maluchów odciąga mnie od komputera (który WRESZCIE mogę położyć sobie na kolanach! <Człowiek uczy się doceniać małe rzeczy>) za dnia i w nocy. Pierwsze dni serwis informacyjny chodził u nas w tle bez przerwy, a tego poranka, gdy włączyłam tv i z ekranu uderzał pasek o ataku to nie zapomnę. Nie mogę uwierzyć, że tak blisko nas wybuchła wojna. Że dzieje się takie okrucieństwo. Patrzę na swoje dzieci i nie mogę powstrzymać łez. Nie mogłam się skupić na pisaniu. Ale tylko ono (i rodzina) jest w stanie utrzymać zdrowe zmysły. Dostarcza świata, w którym choć na chwilę można się schronić.