[8] Niegrzeczny Chłopiec ~ Kamil

Tekst to taka trochę obyczajówka (chyba? W sumie to cholera wie jaki to gatunek). No i nie wiem jak mi wyszło pisanie z perspektywy kobiety, jeśli gdzieś przegiąłem przy czymś, to piszcie śmiało :D Zapraszam :)

Od dwóch godzin przygotowywałam się na randkę. Długo zastanawiałam się co ubrać, jednak w końcu mój wybór padł na białą koszulę i do tego rozkloszowaną czarną spódniczkę w czerwone kropki. Związałam włosy czerwoną wstążką, robiąc kokardkę. Nałożyłam też delikatny makijaż, chociaż pokusiłam się o karmazynową szminkę. O dziewiętnastej byłam gotowa.

Zeszłam na dół najciszej jak tylko umiałam. Nie chciałam, żeby rodzice wiedzieli, że wychodzę. O ile mama pewnie by mi pozwoliła pójść na randkę, o tyle w zgodę od taty całkowicie nie wierzyłam. Całe szczęście udało mi się wymknąć, nie wzbudzając ich podejrzeń.

To była moja pierwsza randka z Bradem. Zaprosił mnie tydzień temu w kawiarni. Widywałam go już tam wcześniej, zawsze siadał sam w rogu i pił kawę. Tamtego dnia byłam w “After Ten” razem z Suzzy, moją najlepszą przyjaciółką. Piłyśmy shake'i czekoladowe i rozmawiałyśmy o szkole. Gdy Suzzy poszła do łazienki, Brad podszedł do mnie i powiedział:

- Masz na imię Betty, prawda?

- Prawda - przytaknęłam. Chłopak dosiadł się na miejsce Suzzy.

- Jestem Brad, miło mi cię poznać. Wiesz Betty, jesteś bardzo ładna. Wpadłaś mi w oko już jakiś czas temu - zaczesał ręką opadający na czoło kosmyk włosów - i bardzo chciałbym się z tobą spotkać. Miałabyś ochotę wybrać się do kina w przyszłym tygodniu? Będą grali Buntownika bez powodu. Podobno bardzo dobry film.

- Yyy… Tak, z chęcią!

- Przyjadę po Ciebie. Mieszkasz na East Road, tak?

- Dokładnie, East Road siedemnaście.

- Świetnie. To widzimy się za tydzień - uśmiechnął się do mnie i wrócił do swojego stolika.

Później, gdy już wracałyśmy do domu,  powiedziałam o tym Suzzy, a ona bardzo się tym przejęła.

- Betty, czy ty naprawdę umówiłaś się Bradem Andersonem?! TYM Bradem Andersonem?!?! Czy ty plotek nie słuchasz?

- Oj słyszałam. Jakoś nie chce mi się wierzyć, że mógł zabić George'a Santero. Wydaje się być miły  A poza tym, jest całkiem słodki.

- Głupia jesteś, tyle ci powiem.

Przez resztę tygodnia nie poruszałyśmy więcej tego tematu. Ja chodziłam przez ten czas jednocześnie podekscytowana i przerażona. Aż w końcu nadszedł dzień randki.

***

Brad czekał przy swoim Cadillacu nieopodal mojego domu. Czerwony kabriolet lśnił przepięknie w zachodzącym słońcu. Chłopak opierał się tyłem o maskę i palił papierosa. Ubrany był w spodnie jeansowe, białą koszulkę i skórzaną kurtkę. Włosy, zaczesane do tyłu, świeciły się od brylantyny. Pomachałam do niego i ruszyłam w jego stronę powtarzając sobie w myślach: tylko się nie wygłup, tylko się nie wygłup.

- Cześć!

- Cześć - odpowiedział, rzucił papierosa na ulicę, zdeptał go a następnie otworzył mi drzwi.

Wsiadłam do kabrioletu. Pachniał woskiem i środkami czystości. Po chwili Brad do mnie dołączył.

- Gotowa? - zapytał i miło się uśmiechnął. Kiwnęłam głową, zbyt przejęta aby cokolwiek powiedzieć.

Ruszyliśmy. Brad jechał szybko i pewnie. W radiu była audycja z Elvisem Presley'em i grali jego hity. Chłopakowi bardzo podobały się te piosenki, podrygiwał do nich rytmicznie palcami na kierownicy i nucił melodie. Dla mnie to była zupełna nowość, w domu nie słuchaliśmy takiego rodzaju muzyki. 

- Pięknie wyglądasz - Brad niespodziewanie mnie skomplementował.

- Dziękuję.

- Hmmm… No więc, widziałaś Na wschód od Edenu? Tam też grał James Dean.

- Nie, niestety nie.

- Nic nie szkodzi, możemy to jeszcze kiedyś nadrobić. Betty, a tak w zasadzie, jakie filmy lubisz?

- Wszystkie! - uśmiechnęłam się do niego. - Chociaż tak naprawdę, bardzo rzadko chodzę do kina. Rodzice każą skupić mi się na nauce. Głupio się przyznać, ale ostatni raz w kinie byłam z pół roku temu, na Zakochanym kundlu. Przepiękna bajka. - Zaczęłam mówić, co mi ślina na język przyniesie. Brad uśmiechał się życzliwie i raz na jakiś czas coś samemu wtrącał. Chociaż głównie słuchał tego co ja mam do powiedzenia.

Nim się zorientowałam, byliśmy już w kinie. Kinie samochodowym. Brad kupił dwa bilety i wjechaliśmy na wielki plac. Stało na nim już kilka samochodów. Im robiło się ciemniej, tym więcej pojazdów parkowało. A gdy słońce już całkowicie zaszło, zaczęto projekcję.

Z przejęciem oglądałam losy Jima Starka granego przez Jamesa Deana. Brad w pewnym momencie zaczął ziewać. Przeciągając się, położył rękę na moim prawym ramieniu i objął. Zesztywniałam. Mimo to, chłopak nie cofnął ręki. Po chwili, gdy już przyzwyczaiłam się do jego dotyku i przekonałam, że jego dłoń nigdzie dalej nie zaczyna błądzić, odrobinę się rozluźniłam. Po kilku minutach, ciepło z jego ciała wydało mi się niezwykle przyjemne i magnetyczne. Powoli zaczęłam się do niego przybliżać, aż w końcu przytuliłam się do jego torsu. Oglądając film, wsłuchiwałam się tętno chłopaka. Jego serce, w przeciwieństwie do mojego, biło spokojnie i miarowo. Sama nie wiem kiedy, spojrzałam na niego, on na mnie też. Nasze twarze się zbliżyły. I pocałowaliśmy się.

To był mój pierwszy pocałunek w życiu. Był niesamowity, chociaż trochę niezdarny. Zrobiłam się czerwona na twarzy.

- Przepraszam, muszę iść do łazienki - powiedziałam i uciekłam z samochodu, żeby schować moje policzki przed jego wzrokiem.

Poszłam w stronę łazienkę, gdy nagle usłyszałam za sobą gwizd i wołanie jakiegoś chłopaka:

- Ej, lala! Co ty sama się tak włóczysz? Może potrzebujesz towarzystwa?

Nie zwracając uwagi na krzyki, ruszyłam szybkim krokiem przed siebie. Po chwili jednak poczułam silny uścisk na moim ramieniu. Odwróciłam się. Trzymał mnie Steve Santero, szkolny postrach i osiłek.

- Puść mnie! Bo będę krzyczeć!

- Krzyczeć to będziesz moje imię, hyhy - odpowiedział i oblizał się lubieżnie.

Próbowałam się mu wyrwać, był jednak silniejszy ode mnie.

- Puść ją - nie wiem skąd, pojawił się Brad. Stał z zaciśniętymi pięściami, a w prawej dłoni trzymał jakiś metalowy mały przedmiot.

Steve posłuchał chłopaka i mnie puścił. Wymierzył jednak w moją randkę palcem i powiedział do mnie:

- Włóczysz się z tym mordercą? Stać cię na kogoś lepszego.

Powoli zaczęłam się od niego odsuwać i iść w stronę Brada. Chłopak stał i patrzył się morderczym wzrokiem na Steve'a. Gdy już doszłam do mojej randki i zaczęliśmy iść w stronę jego samochodu, osiłek krzyknął:

- Ej, jeszcze z tobą nie skończyłem!

- Skończyłeś - odparł zimno Brad, odwrócił się na pięcie i wykonał szybki ruch nadgarstkiem. W jego dłoni pojawiło się ostrze noża. Zapadła chwila ciszy.

- Policzę się z tobą, śmieciu! Słyszysz?!

- Słyszę.

Steve splunął na ziemię i ruszył w przeciwną stronę niż my.

- Chyba straciłem ochotę na film. Odwiozę cię do domu, dobrze? - Brad zwrócił się do mnie.

- Dobrze.

***

Gdy wracaliśmy do mojego domu, Brad był milczący. Walczył ze swoimi myślami. Ja natomiast patrzyłam tępo na drogę, słuchając radia.

- Posłuchaj - odezwał się po jakimś czasie do mnie - na pewno wiele złego o mnie słyszałaś. I prawie wszystko to prawda. Tak, pochodzę z rozbitej rodziny, ojciec pił i lał mnie i moją matkę. Tak, to też prawda, że należę do bandy Moriartiego. Przyłączyłem się do nich po ucieczce z domu. Robiłem wiele złych rzeczy, bo musiałem. Rozumiesz, bardzo często nie miałem wyboru, albo ty, albo oni. I tak, to prawda, że zabiłem brata Steve'a. Ale to nie jest prawda, że zrobiłem to bo mnie wkurzył. Zrobiłem to w obronie własnej. Rzucił się na mnie z nożem. Zadziałały instynkty. I nim się zorientowałem, George leżał martwy. Nie jestem z tego dumny, ale też nie żałuję, bo inaczej to ja bym był martwy… - zamilkł.

Cadillac się zatrzymał nieopodal mojego dom. Gdy wychodziłam z samochodu, Brad złapał mnie za rękę i powiedział:

- Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciała się ze mną więcej spotykać. Ale proszę cię, żebyś chociaż dała mi szansę, żebym mógł ci pokazać, że nie jestem tylko tym złym Bradem z plotek.

Spojrzałam na niego. Jego ciemne oczy pełne były smutku. Zrobiło mi się go bardzo żal.

- Dobrze, dam ci szansę.

- Dziękuję! - chłopak się ucieszył

- Spotkamy się znowu za tydzień. Co ty na to?

- Z wielką przyjemnością!

- To pa. Do zobaczenia w przyszłym tygodniu.

- Do przyszłego tygodnia!

Ruszyłam do domu. Będąc na ganku, odwróciłam się. Brad cały czas tam stał i patrzył się na mnie. Pomachałam mu na pożegnanie. On mi odmachał po czym ja weszłam do domu. Gdy zamknęła drzwi za sobą, oparłam się i próbowałam złapać oddech. Serce waliło mi jak nigdy dotąd. Zakochałam się w niegrzecznym chłopcu.

***

Trzy dni później, wracając ze szkoły, zobaczyłam ślad opon na chodniku oraz porozrzucane kosze na śmieci. Z ciekawości zajrzałam w uliczkę dokąd prowadził ślad. I moje serce zamarło. W uliczce stał dymiący szarą parą samochód Brada. Podbiegłam zaniepokojona. Na karoserii były ślady po kulach pistoletu. Maska odgięta w połowie do góry, a spod niej wydobywał się dym. I opierający głowę o kierownicę Brad Anderson. Po prawej stronie, obok łopatki miał wbity nóż razem z kartką papieru. Napisane na niej było:

To za George'a. Strzeżcie się nas, bando Moriartiego! Rodzina Santero.

- O Boże. Nie. Proszę, nie, nie zabieraj go! - zaczęłam krzyczeć. - Pomocy! Ratunku! Niech mi ktoś pomoże!

Brad się ocknął nagle. Spojrzał mętnym wzrokiem w moją stronę i stękając powiedział:

- Chyba. Jednak. Nie było. Ech… Nam pisane. Pójść. Na. Drugą. Randkę.

- Nie. Nie. Nie! Nawet nie waż się tak mówić! Zabiorę cię do domu. Mój tata jest lekarzem. On cię opatrzy. Pomocy! O Boże, pomocy!!!

- Dla. Mnie. Już… Yhh… Trochę za. Późnoooo.

Brad ostatni raz westchnął. I umarł mi w ramionach.