[5] Moiri i Cir: Wypad za miasto ~ EchooX

Tekst na początku miał być o wiele dłuższy, bardziej rozbudowany i zawierać w sobie nie tylko słowa klucze, ale i temat. No i cóż… Życie jak zwykle zweryfikowało moje plany. Historia jest kontynuacją poprzednich opowiadań „Szóstego zmartwychwstania” i „Błędu”, jednak wydaje mi się, że ich znajomość nie jest szczególnie potrzebna. Jeśli klucze i tematy podpasują, to chciałabym w niedługim czasie napisać bezpośredni ciąg dalszy :)

Pozdrawiam cieplutko,

EchooX

Moiri siedziała w fotelu pasażera i bawiła się swoimi talizmanami. Obracała obrączkę na palcu, kątem oka obserwując nagie drzewa migające za oknem. Od czasu do czasu mijali jakieś zabudowania, jednak wszystkie wyglądały na opuszczone.

– Smętne miejsce – mruknęła w końcu pod nosem. – Chyba bym dostała depresji, jakbym miała tu mieszkać.

Cir, który prowadził auto, wzruszył ramionami.

– Tu się wychował. Wrócił na stare śmieci.

Dziewczyna w końcu podniosła wzrok, akurat, żeby obejrzeć jakąś opustoszałą fabrykę ginącą w mrokach przy drodze. Zza ogrodzenia z drutem kolczastym puste okna straszyły ciemnością.

– Uroczo – podsumowała, marszcząc nos.

Fabryka zniknęła, zastąpiona przez drzewa. Moiri wróciła do obracania talizmanu.

– Sprawdziłaś, gdzie tu jest jakiś motel? – Cir popukał w nawigację.

Na ekranie wyświetlił się czerwony napis „brak sygnału”.

Nawet z magicznym wspomaganiem urządzenie dawno straciło zasięg i jechali na ślepo, posiłkując się jedynie mapą, którą wygrzebał dla nich sprzedawca na ostatniej stacji benzynowej.

Moiri odchrząknęła.

– Ty miałeś to zrobić.

Cir odwrócił na moment wzrok od drogi, żeby pokazać partnerce swoje wysoko uniesione brwi.

– Doprawdy? Ustaliliśmy to? Wspólnie?

– Na pewno nie ustaliliśmy, że ja mam to zrobić… – fuknęła.

Mężczyzna westchnął cierpiętniczo.

– Mogłabyś się w końcu do czegoś przydać.

– Jestem przydatna! – obruszyła się dziewczyna. – Pilotuję cię, prawda?

Cir dla odmiany uniósł tylko jedną brew i wskazał podbródkiem na prostą jak drut drogę przed nimi. Od trzydziestu minut nie wykonali ani jednego zakrętu.

– Pomogłam ci na skrzyżowaniu – wypomniała.

– Które było jedynym na naszej drodze ze stacji benzynowej…

Moiri skapitulowała.

– Niech ci będzie. Zobacz, jaka jestem wspaniałomyślna.

Wyciągnęła telefon, a blask ekranu podświetlił jej twarz. Skrzywiła się, bo zabolały ją oczy przyzwyczajone do półmroku panującego w samochodzie.

– Ha! Brak zasięgu. I co teraz?

Cir przewrócił oczami.

– Może jakieś zaklęcie?

Moiri spojrzała na niego jak na idiotę. Którym zresztą był.

– Niby jakie? Hokus pokus motel locus? – prychnęła.

– Nie brzmi nawet tak źle.

– Tylko, cholera, nie istnieje.

Oboje westchnęli.

– Nie możemy po prostu zapytać o drogę, jak już dojedziemy do miasteczka? Co wy, faceci macie z pytaniem o drogę? Prędzej będziecie spać pod mostem, niż zapytacie… – Machnęła ręką z taką pasją, że niechcący uruchomiła dwa talizmany.

Odchrząknęła, gasząc magiczny blask i zmieniła pozycję, bo od siedzenia bolał ją już tyłek. Podciągnęła kolana pod brodę.

Przez kolejne dziesięć minut jechali w ciszy, którą Cir błogosławił. Moiri była jego partnerką i  przyjaciółką, ale potrafiła nieźle człowiekowi dopiec, zwłaszcza znudzona. A w truciu dupy podczas jazdy na fotelu pasażera osiągnęła mistrzostwo.

Dziewczyna znowu zmieniła nieco pozycję na siedzeniu i przez przypadek uderzyła łokciem w lufę broni wystającej z torby stojącej na tylnym siedzeniu. Przeklęła głośno, po czym odwróciła się i z narażeniem życia zaczęła przesuwać bagaż tak, żeby ukryć niebezpieczny element.

– Czy naprawdę, grzebiąc za butelką wody na tej stacji benzynowej, musiałeś totalnie rozwalić nasz bagaż? Tak się zastanawiałam, co mnie gniotło w plecy, a to strzelba…

– Przesadzasz. Tylko trochę zmieniłem konfigurację.

Moiri parsknęła, wyginając się jednocześnie, żeby ukryć lufę pod poduszką.

– Na pewno totalnie nie zwrócilibyśmy na siebie uwagi, zajeżdżając do miasteczka z takim sprzętem – stwierdziła z wyrzutem.

– Najwyżej powiedzielibyśmy, że jesteśmy zapalonymi myśliwymi.

– Z karabinem maszynowym?

Cir nie skomentował, za to poprosił w duchu, żeby ta przejażdżka dobiegła już końca.

Wreszcie po obu stronach drogi zaczęły nieśmiało wyrastać budyneczki i zanim się obejrzeli, wjechali do miasteczka. Niestety, żadne z mijanych miejsc nie było motelem. Nie widzieli też ani jedne żywej – bądź nieżywej – duszy. Ani jednego człowieka, humanoida czy chociażby upiora. Nic.

– Jakbym się tu urodziła, to chyba też bym poszła w morderstwa – zawyrokowała Moiri.

– Tak średnio jest tu kogo mordować. – Cir teatralnie rozejrzał się po okolicy. – I kogo chcesz pytać o drogę, co?

– Cholera…

Moiri zaczęła uważnie obserwować otoczenie.

– O tam ktoś jest! – Zapukała w szybę, wskazując partnerowi kierunek.

Jej przyjaciel zwolnił, podjeżdżając do samotnej postaci opierającej się o mur i palącej papierosa. Nieznajomy miał wątłą budowę ciała i zasłaniał twarz kapturem. Kiedy samochód stanął, Moiri opuściła szybę, po czym przywołała na usta swój najlepszy uśmiech.

– Dobry wieczór! Przepraszam bardzo, wie pan może, gdzie w okolicy jest jakiś motel?

Postać oderwała się od muru i podeszła bliżej. Dziewczyna zobaczyła złote oczy, a w nos uderzył ją charakterystyczny zapach fajek z kocimiętką.

– Na drugim końcu miasta – powiedział mężczyzna. – Musicie przejechać na wprost przez skrzyżowanie, potem na rondzie w prawo i tak ze sto metrów za apteką będzie motel.

– Dziękuję bardzo. – Moiri wyszczerzyła się jeszcze szerzej.

Już chciała zamykać okno, kiedy nieznajomy skinął na nią papierosem.

– A co robicie w mieście? – Zaciągnął się i wypuścił smużkę dymu. Dziewczyna zobaczyła charakterystyczną błękitną aurę magii wokół obłoków.

Nabrała pewnych podejrzeń.

– Jesteśmy przejazdem. Ale szukamy dobrej zabawy. – Mrugnęła do niego. – Możesz coś polecić?

– Może mógłbym… pomóc.

Moiri zmrużyła oczy. Biorąc pod uwagę fakt, że doprawiane fajki były zakazane, domyślała się, o jaką pomoc mogło chodzić. W sumie… Skoro szukali przestępcy, to może dobrze by było nawiązać kontakt z kimś miejscowym?

Zerknęła na Cira, a ten lekko skinął głową. Wiedziała, że ich myśli podążały tym samym torem. Uśmiechnęła się do ich nowego znajomego. To był bardzo jednoznaczny uśmiech.

– A masz Śnieżynkę? – zagadnęła.

Gość odpowiedział uśmiechem. Dogadali się.

Moiri zauważyła, że miał ostre kły.

– Jasne. – Strzepnął popiół. Spojrzał wkoło, ale byli sami. – Ile?

Agentka Wydziału do spraw Przestępczości Magicznej parsknęła.

– Tylko odrobinkę. – Pokazała palcami jakieś dwa centymetry. – Byle z prawdziwymi syrenimi łzami.

– Się wie. – Diler skinął głową. – To będą dwie setki. Pasuje?

Dziewczyna potaknęła.

– To może jutro spotkamy się już w jakimś przyjemniejszym miejscu? Ta sama pora, Klub Fabryka? – Mężczyzna znów wyszczerzył zęby. – Jak miniecie motel i wyjedziecie z miasta, to będzie pierwsze miejsce ze świecącymi neonami.

– Pasuje. – Moiri pomachała mu końcówkami palców, po czym zasunęła szybę i odjechali.

W dziewczynę wstąpiła nowa energia.

– Świetnie! Dziesięć minut w miasteczku i już kupiliśmy narkotyki. – Posłała partnerowi szeroki uśmiech.

– I dowiedzieliśmy się,  gdzie najprawdopodobniej dzieje się wszystko, co złe. – Cir nie ukrywał podziwu. – Ty to masz farta.

Moiri z szerokim uśmiechem położyła nogi na desce rozdzielczej.

– Może ta sprawa pójdzie szybciej, niż zakładaliśmy. W ogóle też wydaje ci się, że to był kotołak?

– Tak myślę. – Cir zgodnie ze wskazówkami skręcił na rondzie. – Chociaż to też mogła być lamia.

– One nie występują tylko w żeńskiej formie? – zapytała podejrzliwie.

Cir pokręcił głową.

– To tylko mit. Naprawdę tobie muszę o tym mówić? – parsknął.

– Wiesz, że wolę zaklęcia i inkantacje od humanoidologii.

– Tak. – Zaśmiał się. – Ale moim zdaniem to był kotołak. Chociaż nie widziałem wyraźnie oczu. O patrz, jest motel.

Mężczyzna skręcił i zajechał na niemal pusty parking przed budynkiem. Świecił nad nim tylko jeden neon, ale połowa liter nie działała, więc ciężko było rozszyfrować nazwę. Stanęli przy wejściu do recepcji, a Moiri od razu wyskoczyła z auta.

Przeciągnęła się, aż chrupnęły kości.

– Zapowiada się milutko… – Spojrzała po pustym placu, po czym posłała uśmiech partnerowi. – Polowanie na mordercę czas zacząć.