[4] Share one more drink with me ~ Miachar

            Jeszcze jeden pasujący temat, a będę mogła zacząć szukać imion dla tej dwójki i nazwy dla cyklu. A wystaczył jeden odcinek [Romance is a Bonus Book] i kilka filmików na YT, by tak się zainspiować.

            Zapach bekonu byłby tym – obok zapachy świeżej, czarnej kawy – który dobudziłby mnie w sobotni poranek, gdybym tylko był u siebie. Ale tak nie było, obudziłem się bowiem na kanapie w mieszkaniu przyjaciółki i to w dodatku tuż obok niej. Aż dziw, że udało mi się zasnąć, kiedy kobieta zionęła odorkiem alkoholu niczym mały smok ogniem. Choć z drugiej strony oboje nocowaliśmy już kiedyś w gorszych warunkach.
            Jak mogłem sobie pozwolić na dobudzenie się kofeiną, tak odrzuciłem od siebie myśl o smażeniu bekonu – gdyby go poczuła, przyjaciółka mogła zacząć wymiotować wczorajszą kolację, a ja nie byłem przygotowany na ewentualne fale przetrawionego wina, lodów karmelowych i gorzkiej czekolady doprawione pizzą, którą ze sobą przyniosłem jako podarunek. W lodówce znalazłem wszystko, co mogło się nadać na rosół, wstawiłem więc wodę w garnku i wziąłem się za przygotowanie sprawdzonego sposobu na kaca.
            Oczywiście musiałem wcześniej przenieść z blatu stołu na małą komodę tłumaczoną właśnie pracę z zakresu anatomii i figurkę Luke'a Skywalkera, która zdawała się zajmować miejsce tylko po to, by się kurzyć. Pamiętałem, w jakich okolicznościach kupiła te zabawkę – przechodziliśmy obok domu, gdzie trwała wyprzedaż garażowa; ktoś wystawił syna Lorda Vadera na małą licytację. Przyjaciółka zaczeła marudzić, że musi ją mieć, więc staliśmy tam, dopóki, nie zapożyczając się przy tym u mnie, nie wygrała i nie wracała do domu z nowym nabytkiem i olbrzymim uśmiechem na ustach. Już wtedy wiedziałem, że ta kobieta będzie miała znaczące miejsce w moim życiu. Na razie to się sprawdzało.
            Kiedy bulion się gotował, a warzywa były już przygotowane, zrobiłem w ekspresie jeszcze jedną kawę i z nią wróciłem przed kanapę, na której wciąż zalegała bardzo ładna osóbka i lekko się wierciła, jakby śniło jej się coś niedobrego. Kucnąłem przed meblem, odkładając wcześniej kubek na stolik, i dotknąłem jej włosów. Zawsze podobał mi się ich kolor, to dlatego protestowałem, gdy przyjaciółka wpadła na pomysł, by ufarbować swoją czuprynę. Naturalna była po prostu urocza, choć też zadziorna. Lubiłem to, że mogłem się z nią przyjaźnić.
            Moja dłoń nie pozostała niezauważona, kobieta poruszyła się i otworzyła oczy, a z jej gardła wydobył się cierpiętniczy jęk.
            – O Boże, czy ja czuję cappuccino?
            Uśmiechnąłem się pod nosem.
            – Bogiem nie jestem, ale cappuccino przyniosłem. – Dziewczyna przejęła ode mnie szklankę i wypiła jej zawartość małymi łykami aż do samego dna. Z jakiegoś powodu to jej zawsze pomagało na początku walki z kacem, co wciąż mnie dziwiło. - Jak się czujesz?
            To było pytanie czysto retoryczne; dobrze widziałem, jak wygląda, mogłem się domyślić stanu jej samopoczucia. W końcu kto po wypiciu samemu półtora litra wina czuje się dobrze? Chyba tylko alkoholik.
            – Nijak się czuję – odparła. – Ja tu umieram.
            – Wcale nie umierasz – zauważyłem – tylko masz kaca.
            Gdyby miała siłę, pewnie machnęłaby ręką.
            – Jeden pieron.
            Pogłaskałem ją po głowie.
            – Może chcesz jeszcze cytrynę z wodą?
            Powoli zaczęła się rozciągać.
            – Tak, chętnie – powiedziała po chwili ciszy, kiedy badała swoją reakcje na ruch. – Ale wcześniej prysznic.
            – Zaprowadzę cię.
            Chwyciłem ją pod ramię, pomogłem się dźwignąć i poprowadziłem do niewielkiej łazienki, gdzie zostawiłem przyjaciółkę. Podsłuchiwałem – z kuchni, gdzie pilnowałem też zupy – czy nic się jej nie dzieje i przygotowałem dla niej sok z całej cytryny rozcieńczony odrobiną wody. Chciałem, by szybko wróciła do siebie, mieliśmy przecież coś do omówienia.
            Po czterdziestu minutach nie tylko rosół prezentował się lepiej, ale i moja przyjaciółka nie wyglądała jak ktoś w agonii. Wilgotne po prysznicu włosy zostawiła rozpuszczone, założyła czarną, dresową sukienkę z kapturem i wyglądała jak dziewczynka, choć swoją zgrabnością dawała poznać, że nie jest już dzieckiem.
            Uśmiechnąłem się i wyciągnąłem w jej stronę dłoń z kubkiem.
            – Może podzielisz się ze mą jeszcze jednym drinkiem? – zapytałem, udając powagę, i otrzymałem uderzenie pięścią w ramię. – Ała.
            – Weź się nie naśmiewaj – nakazała, przejmując naczynie. – I dzięki, jesteś moim wybawieniem.
            – Nie ma sprawy.
            Usiadła przy małym stoliku – idealnym dla dwóch osób – wypiła kilka łyków mikstury i przymknęła oczy, by głęboko westchnąć. Nie usłyszałem wcześniej, by wymiotowała, dzisiaj chyba jej żołądek da radę przyjmować normalne posiłki, ewentualnie w mniejszej porcji.
            – Przepraszam, że tak się wczoraj spiłam, już dawno czerwone wino tak mi nie wchodziło.
            Rzadko piła jakikolwiek alkohol, nic dziwnego, że tak się skończyło. Naprawdę musiała się wczoraj wkurzyć, że zdecydowała się tak upić. Trochę to straszne, ale i urocze. Może dlatego, że dotyczyło mnie...
            – Wybaczam. – Usiadłem naprzeciwko niej. – Na rosół trzeba będzie jeszcze poczekać. Chcesz coś innego do jedzenia?
            Czarna, prosta sukienka trochę na niej wisiała; kiedy ostatnio się widzieliśmy, miała jakby trochę wiecej ciała.
            – Nie, dzięki, poczekam na zupę. – Wypiła miksturę do końca. – Czy udało nam się rozwiązać problem, z którym tu przyszedłeś? Ten z wyjazdem na miesiąc za granicę? Przepraszam, ale nie pamiętam.
            Uśmiechnąłem się. Dobrze, że w ogóle pamiętała, po co tu przyszedłem.
            – Nie do końca. Właśnie byliśmy w fazie decydowania, czy za tłumacza powinienem zabrać pewnego freelancera z niezłym doświadczeniem i dobrą aparycją, czy może kobietą, z którą byłem na największej licznie randek, kiedy odpłynęłaś w ramiona Morfeusza.
            Zarumieniła się zawstydzona.
            – Przepraszam.
            Po jej wczorajszym przeklinaniu zniknął ślad. Była potulna niczym baranej. Aż miałem ochotę pogłaskać ją znowu po głowie. 
            – Nie szkodzi. Poza tym chyba już  wybrałem.
            – Naprawdę?
            Uwielbiałem to, że przyjaciółka zawsze szczerze interesowała się moim życiem, sarkastyczna zaś była tylko wtedy, kiedy sytuacja jej to umożliwiała.
            – Tak, naprawdę. Zabiorę obie. Tym bardziej, że to jedna osoba.
            Uniosła brew.
            – Miałeś problem czy tylko sam skomplikowałeś sprawę, by wyglądała na trudniejszą i by mieć powód do odwiedzin?
            Przejrzała mnie. Jak zwykle.
            – Raczej to drugie. To jak? – Pochyliłem się odrobinę do przodu. – Wyjedziesz ze mną na miesiąc do Hiszpanii?
            Duże oczy zostały otwarte jeszcze bardziej.
            – Może jestem tłumaczem z kilkuletnim doświadczeniem – jej głos brzmiał trochę ciszej i lekko niepewnie – ale nie przypominam sobie, byśmy byli chociażby na jednej randce.
            – A dla mnie każde nasze wyjście na piwo czy do kina było niczym randka. – Czyli przez dekadę trochę się tego nazbierało. – Choć ja to jestem beznadziejnym romantykiem, dlatego moje powieści są bestsellerami wśród kobiet. – Patrzyłem na nią uważnie, a moje serce biło jak głupie. To było największe wyznanie uczuć, na jakie zdobyłem się w ostatnim czasie, nie mogłem jednak dać tego po sobie poznać. – To jak, jedziemy?
            Przyjaciółka odwzajemniła spojrzenie, a jej twarz nadal była zaróżowiona. Przetwarzała moje słowa, analizowała je, a kiedy do niej dotarły, mogła zareagować w jedyny znany sobie sposób.
            – Że co, kurwa?!
            Zaśmiałem się i spojrzałem na nią z czułością. Nie chciałem już dłużej być tylko tym, który słyszy jej przekleństwa i dzwoni z naganą. Chciałem być zawsze obok, kiedy to robi, by móc ją przytulić i pocałować, jeśli mi na to pozwoli. Chciałem, by wreszcie mnie dostrzegła. Chciałem... Ech, chciałem tak wiele, a mogłem to mieć, jedynie będąc z nią.
            Czekałem, a rosół był już prawie gotowy, gdy w końcu mi odpowiedziała.

            CDN