[8] Paranoidalna: Bezładna miłość ~ SadisticWriter

Nic mi pod temat z tego tygodnia nie pasowało, ale ostatecznie zdecydowałam się na Paranoidalną, ponieważ Bezładna zakochała się bez pamięci w prawdziwym diable. Oczywiście nie trzeba mieć jakiejś szczególnej wiedzy, żeby zrozumieć, o co chodzi w tekście. Tekst z tej serii wyjątkowo w trzeciej osobie, ponieważ z jednej strony nikt nie wie, co do końca czuje Shia, po drugie jest ona postacią niewiarygodną ze względu na swoje zaburzenie tożsamości.  

***

Kiedy Shia Nakamura-Yang przybyła do Amerykańskiego Stowarzyszenia Niezidentyfikowanych, które znajdowało się w Las Vegas, przedstawiała sobą żywy obraz nędzy. Kilka tygodni wcześniej uciekła z instytutu prowadzącego badania na parapsychologicznych przypadkach. Udało jej się to tylko dlatego, że pozwolił na to los. Była pierwszą Niezidentyfikowaną, która uwolniła się z rąk lekarzy pracujących w IBPP. Miała na sobie wówczas luźną białą koszulę sięgającą ud, gołe stopy i obłęd w oczach. Za wszelką cenę chciała znaleźć się w domu. Choć jej jaźnie biły się w głowie o to, która powinna teraz zająć właściwe miejsce, ona parła naprzód do jedynego miejsca na Ziemi, gdzie mogła teraz wrócić. Na przemian śmiała się i płakała, zwracając tym samym uwagę przechodniów, którzy zaczęli się od niej odsuwać, bojąc się, że padną ofiarą tego szaleństwa. Wiedziała już, że ją szukają, ale nie przejmowała się tym. Chciała po prostu jeszcze raz zobaczyć swoją rodzinę.

Rzeczywistość zakpiła z Shii, ponieważ gdy znalazła się już pod drzwiami rudery, którą niegdyś zamieszkiwała, ta okazała się opustoszała. W czarnym worku leżącym pod komodą znajdowały się tylko jej ciuchy, potraktowane jak zwykłe śmieci. To oznaczało, że na tym świecie została całkiem sama. Jak przez te wszystkie lata, kiedy trzymano ją w ciemnej klitce, nie pozwalając się do nikogo odezwać.

Shia Yang rozpaczała godzinami nad swoim losem, jednak Shia Nakamura zebrała ukradkiem wszystkie rzeczy, które były jej potrzebne, by podjąć się próby życia. Obie jaźnie były zgodne co do tego, że nie powinna tu przebywać, w końcu IBPP prędzej czy później zacznie jej szukać. Z całym swoim tobołkiem zawierającym stare ciuchy, suchary i ulubioną maskotkę z dzieciństwa, ruszyła w nieznane. Nie była przyzwyczajona do życia na ulicy. Nie wiedziała, jak kraść jedzenie, aby nikt się nie zorientował, że popełniła przestępstwo. Nie wiedziała, gdzie może spędzić noc, aby było jej ciepło; gdzie się zapuszczać, aby nikt nie zrobił jej krzywdy. Wszystko robiła po omacku, na oślep, i pomimo błędów, głodu, wstydu i zmęczenia, udawało jej się przeżyć. Nie miała pojęcia, po co to wszystko robi. Przecież równie dobrze mogła popełnić samobójstwo, skacząc z mostu, gdzie zachody słońca były tak piękne, że zapierały dech w piersiach. Stłumiona nadzieja, która utrzymywała się jeszcze na dnie kruchego serca nakazywała jej trwać w oczekiwaniu na lepsze czasy.

Po miesiącu życia jako bezdomna nastolatka, Shia Nakamura-Yang doczekała się zbawienia, które poprzedzone było upadkiem. W sobotni poranek weszła do sklepu w zachodniej części miasta, schowała do kieszeni dwa batony, a potem przekroczyła próg, gotowa na ucieczkę. Sprzedawczyni przyłapała ją na kradzieży i popędziła w ślad za nią. Shia wiedziała, że sobie z nią poradzi. Była chuda i zwinna, w przeciwieństwie do rozlazłej kobiety w podeszłym wieku. Jednak nie przewidziała jednego – że nie będzie miała już siły, aby biec. Głód i zmęczenie dały o sobie znać w najgorszej z możliwych chwil. Zanim wbiegła w wąską uliczkę, padła omdlała na chodnik. Jedyne co pamiętała to twarze zdziwionych ludzi, którzy się nad nią pochylali. Obudziła się kilka godzin później w szpitalu. Siedzieli przy niej funkcjonariusze policji. Spanikowana zerwała kable, które do niej podłączono, a potem jak spłoszona, dzika sarna wyskoczyła z łóżka i skuliła się w kącie pokoju. W duchu modliła się o to, aby znów nie zabrano jej do Instytutu Badań Parapsychologicznych Przypadków. Wolała uliczne życie, którym sama kierowała, niż życie, którym kierowali obcy ludzie w białych kitlach.

Shia nie pamiętała już, ile wylała wtedy łez. Nie miała również pojęcia, co się w tym czasie z nią działo. Poddała się woli obcych dłoni. Prawdopodobnie wstrzyknięto w nią jakiś zdradliwy płyn, który sparaliżował jej ciało oraz zmysły. Czuła się zadziwiająco dobrze, jak w ramionach ukochanej osoby, której nigdy przy sobie nie miała. Marzyła o tym, by nigdy nie wracać do rzeczywistości, aby raz na zawsze zniknąć z tego świata i pogrążyć się w kojących ciemnościach, jednak to nie było możliwe, ponieważ wciąż żyła.

Kiedy otworzyła oczy była w zupełnie nowym miejscu. Siedziała na krześle, do którego przypięto ją kajdankami. Poczuła się zagrożona. Zaczęła rozglądać się na boki, łapiąc łapczywie oddech.

Gdzie była? Czy to posterunek policji? Pokój przesłuchań? A może pomieszczenie w IBPP, którego nie znała? Co dalej będzie się z nią działo? Zostanie ukarana za nieposłuszeństwo? Znowu wtrącą ją do ciemnej klitki, gdzie spędzi całe swoje marne życie?

Jej chaotyczne myśli zostały przerwane przez odgłos otwieranych drzwi. Kiedy zobaczyła skrawek białego kitla, rzewnie zapłakała.

Mężczyzna, którego widziała pierwszy raz na oczy, uniósł brew w górę i schował dłonie do kieszeni. Z jego ciemnych oczu dało się wyczuć chłód. Tak właśnie patrzyli na nią wszyscy lekarze z IBPP. Tylko dlaczego nie znała tego, który przed nią stał?

– Nie masz powodu, by płakać – usłyszała niski głos, w którym kryła się obojętność. – Uprzedzę twoje pytania. Nie, nie znajdujesz się w Instytucie Badań Parapsychologicznych Przypadków. Zostałaś zabrana do Amerykańskiego Stowarzyszenia Niezidentyfikowanych, które chroni takich jak ty. Nazywamy to programem ochrony Niezidentyfikowanych.

Shia przestała płakać, ale wciąż pociągała nosem. Patrzyła z nadzieją w oczach na obcego mężczyznę, który wydawał się jej być w tym momencie Bogiem. Czy to o nim śniła poprzedniej nocy? Czy to on miał jej dać nadzieję na to, że będzie w stanie wieść godne życie? Dziewczyna zaczęła niepokojąco drżeć. Sama nie wiedziała, czy z zimna, czy strachu.

Lekarz przyjrzał się jej uważnie, a potem bez słowa, z cichym westchnięciem, wyszedł z pomieszczenia. Wrócił dopiero za kilka minut z parującym kubkiem i kluczem w dłoni. Najpierw postawił przed nią na biurku gorący napój, a potem podszedł do niej i uwolnił ją z raniących skórę kajdan. Shia spojrzała w jego szare oczy z niedowierzaniem. Ich spojrzenia spotkały się tylko na moment, ale tyle wystarczyło, aby zatracić się w tym dziwnym, ciepłym uczuciu, które rozlało się po jej sercu.

Nieznajomy uklęknął przy dziewczynie i oparł się dłońmi o krzesło.

– Potrzebujesz czegoś jeszcze? – spytał beznamiętnie, zupełnie jakby go to nie obchodziło.

Shia pokiwała zesztywniale głową, nie spuszczając sarnich oczu z twarzy swojego zbawiciela. Ten spojrzał na nią pytająco, wyczekując odpowiedzi. Nie chciała od razu odpowiadać. Chciała zapamiętać tę twarz, choćby miała ją widzieć ostatni raz.

– Więc? – zapytał jeszcze raz mężczyzna. Wydawał się być niezwykle cierpliwy. Jego głos nawet nie zadrżał. Mina również pozostała niezmieniona.

Shia osunęła się z krzesła, jakby zemdlała, zamiast tego objęła jednak rękami szyję nieznajomego i wtuliła się w niego jak w ciepłą poduszkę. Nie za bardzo wiedziała, co robi. Czuła się, jakby po raz pierwszy mogła robić to, co jej się podobało, ponieważ ktoś spytał ją, czy czegoś potrzebuje. Rodzice zawsze wymagali od niej opieki nad młodszym rodzeństwem. W czasie kiedy spali, ona musiała zarabiać na życie, chwytając się najobrzydliwszych prac. Już jako dziecko była zmuszana do prostytucji. Nienawidziła tego z całego serca, ale wiedziała, że bez uwłaczającego godności zawodu nie zapewni im godnego wejścia w dorosłość. Skoro jej nie wyszło, to dlaczego dzieci miałyby cierpieć? Tylko ona im pozostała, nie ojciec alkoholik i nie matka dziwka, która zarabiała wyłącznie na siebie.

Nawet w najśmielszych snach Shia nie wyobrażała sobie, że jej uścisk zostanie odwzajemniony. Nie wyobrażała sobie również, że pierwszy raz od długiego czasu poczuje się w czyichś ramionach bezpieczna. Ten mężczyzna niczego od niej nie oczekiwał. Chciał jej pomóc. Na dodatek ani trochę się jej nie bał. Nie mogła w to uwierzyć. Przecież do tej pory wszyscy uważali ją za skończoną wariatkę o dwóch specyficznych jaźniach, które wzajemnie sobie zaprzeczały. Widziała i czuła rzeczy, jakich nie był w stanie poczuć żaden zwyczajny człowiek. Czy los w końcu wynagrodził jej lata cierpień?

– Jak się nazywasz? – spytała cicho, przymykając oczy i opierając głowę na ramieniu nieznajomego.

– Darrell – odpowiedział bez chwili zawahania.

– Darrell – powtórzyła cicho, chcąc włożyć w to imię wszystkie ciepłe uczucia, jakie w sobie miała. Nie potrzebowała więcej słów. Wystarczył dotyk i to jedno wyrażenie, które miało zadomowić się w jej głowie na resztę marnego, niezidentyfikowanego życia.

Tego właśnie dnia Shia Nakamura-Yang bezpowrotnie oddała swoje serce mężczyźnie, którego nawet nie znała, a to wszystko dlatego, że okazał jej uczucia, których nigdy w swoim młodym życiu nie zaznała. Shia nie wiedziała, że to wszystko po to, aby nią zmanipulować. W chwili gdy usnęła na ramieniu Darrella, on zdał sobie sprawę z tego, że ta mała bezradna Azjatka będzie idealną bronią na resztę Niezidentyfikowanych, których chciał wykończyć. Nie musiał się nawet trudzić, aby zdobyć jej zaufanie. Wszystko przebiegło gładko.

Darrell uśmiechnął się do siebie triumfująco, chwycił dziewczynę pod łopatkami oraz kolanami, a potem przeniósł ją w górę. Na ustach śpiącej rysował się błogi uśmieszek. Postanowił, że przez kilka kolejnych dni będzie jedyną osobą, którą dziewczyna będzie widywać. Musiał się upewnić, że Shia stanie się jego własnością. Bezładną kukłą, która nauczy się grać tak, jak jej rozkaże.

– Naiwna idiotka – mruknął do siebie Darrell, cicho prychając. Jednym kopnięciem otworzył drzwi i opuścił pomieszczenie z niczego nieświadomą dziewczyną w ramionach.