[4] Koszmar w prosektorium ~ EchooX

Opowiadanie w sumie powinno mieć tytuł „Dzień z życia studenta pierwszego roku weterynarii”. Wszelkie podobieństwo do osób rzeczywistych jest niezamierzone. Większość opisanych sytuacji miała miejsce naprawdę. Opisane pomieszczenia również są prawdziwe.

Pozdrawiam cieplutko,

EchooX

– Majka, spokojnie! Zdasz to!

Spojrzałam na swoją przyjaciółkę, która wertowała notatki i ze zdenerwowania żuła końcówkę swojego warkocza. Majka podniosła na mnie rozszerzone, przerażone oczy.

– A jak mnie zapyta o przyczep końcowy prostownika łokciowego nadgarstka, a zaraz potem o zginacz promieniowy, przecież mi się pomyli jedno z drugim, zamiast zginacza promieniowego powiem łokciowy, a zamiast łokciowego promieniowy i te paliczki, dalsze, środkowe, które to palce, co pies, co koń, a może to śródręcze, a ja już ze zdenerwowania mówię głupoty, a w ogóle mówić środkowe czy drugie?

Otworzyłam usta, żeby odpowiedzieć, jednak nie wydusiłam z siebie ani słowa, ponieważ monolog dziewczyny przerósł moje zdolności pojmowania o ósmej rano w piątek.

– No widzisz! Ty też tego nie wiesz! – Majka wróciła do spanikowanego przeglądania notatek.

Westchnęłam ciężko.

Oto co ze studentami robiła anatomia.

Rzuciłam okiem na własne materiały, ale po tylu dniach siedzenia nad nimi od rana do wieczora miałam dosyć. Wczoraj specjalnie zaparzyłam sobie meliskę i poszłam wcześniej spać, a dziś uznałam, że nawet do tego nie zajrzę. Co ma być, to będzie.

Przymknęłam powieki, odchylając do tyłu głowę, aż oparłam ją o ścianę. Razem z Majką siedziałyśmy na ławce przed wejściem do prosektorium, a wokół nas roiło się od studentów. Niemal czułam bijące od nich fale przerażenia. Niektórzy chodzili nerwowo w kółko, inni przeglądali notatki, dyskutowali ze znajomymi lub zwyczajnie patrzyli z apatią w ścianę.

Westchnęłam po raz kolejny. Przepytanie ustnie tych wszystkich ludzi zajmie wieki...

– Ratuj mnie, bo będę umierał! – Usłyszałam głośny jęk, po czym na ławkę obok mnie wcisnął się Łukasz.

Spojrzałam na niego sceptycznie. Już ja go dobrze znałam.

– Wcale nie umierasz, tylko masz kaca – stwierdziłam.

Usłyszałam obok siebie chichot Majki, za to chłopak posłał mi spojrzenie urażonej niewinności.

– No wiesz co. Przecież nie piłbym w wieczór przed zaliczeniem z anaty. – Poprawił okulary i przetarł ręką oczy. Wyglądał na wykończonego. – Po prostu w tym cholernym akademiku znowu był alarm pożarowy! O trzeciej w nocy!

Nie powstrzymałam parsknięcia. Akurat w to mogłam mu uwierzyć. Straż pożarna jeździła pod akademiki średnio raz na dwa tygodnie. Był to standard i element szarej rzeczywistości mieszkających tam studentów. Zawsze do tej pory okazywało się, że nic kompletnie nie zaszło i szwankowała po prostu instalacja alarmowa, jednak nikt nie miał dość odwagi, żeby to naprawić.

– Dobra, wierzę ci... – Uniosłam jedną brew. – Ale tylko w alarm wierzę. I tak chlałeś.

Łukasz wzruszył ramionami.

– Nie opłacało się iść spać – mruknął.

Do pierwszej brwi dołączyła druga.

– Człowieku, zachlejesz się na amen, a to dopiero drugi semestr. Z cholernych jedenastu!

– Marudzisz.

Chłopak kompletnie mnie zignorował i sięgnął po butelkę z filtrem. W środku zachęcająco chlupało coś wyglądającego jak woda, jednak po wzięciu solidnego łyka, mój przyjaciel skrzywił się potężnie.

– Żartujesz. – W głosie Majki słychać było przerażenie wymieszane z podziwem.

– No co... Bez klina nie da rady. – Łukasz uśmiechnął się i potrząsnął butelką.

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, podsunął mi ją pod nos.

– Weź łyka. Dobrze ci zrobi.

Rzuciłam mu spojrzenie, mówiące, że zamorduję go we śnie, po czym przejęłam butelkę. W takich sytuacjach się przecież nie odmawia.

Ledwie zdążyłam oddać mu alkohol, kiedy drzwi do prosektorium uroczyście się otworzyły. Brakowało tylko złowrogiego skrzypienia zawiasów i krzyków przerażenia w tle.

Aczkolwiek niektórzy wyglądali, jakby mieli zemdleć. W tym Majka.

– Chodź. – Pociągnęłam ją, żeby wstała. – Idziemy się przebrać.

Ruszyłyśmy za tłumem, co wbrew pozorom nie było takie łatwe. Ponad setka studentów weterynarii zmierzała w tym samym kierunku. Na szczęście po przejściu przez drzwi korytarz znacznie się rozszerzał.

Po przekroczeniu progu nalazłyśmy się na słynnej Drodze Krzyżowej, ochrzczonej przez studentów tak dawno temu, że nawet profesorowie używali tej nazwy. Wzięła się stąd, że na ścianach po obu stronach korytarza wisiały szkielety – od osła, przez makaka, aż po panterę – przybite gwoździami do wielkich, drewnianych płyt. Tutaj zaczynało się królestwo anatomii mrożące krew w żyłach każdego studenta pierwszego roku. To tutaj student po raz pierwszy wylewał łzy i dygotał z przerażenia na myśl o trzecim terminie, po którym wyleci z uczelni. Tutaj po raz pierwszy używało się skalpela i patrzyło na martwe ciała. Tutaj po raz pierwszy człowiek miał ochotę zwrócić śniadanie od zapachu formaliny.

– Ale śmierdzi. – Łukasz nas dogonił i zrównał krok z naszym.

– Zwierzątka z formalinki – przypomniała Majka.

Chociaż teoretycznie po tylu godzinach spędzonych nad zwłokami powinniśmy się przyzwyczaić do zapachów... Nic z tego. Przy pierwszym kontakcie danego dnia zawsze niemiłosiernie waliło.

– Ale teraz pachnie gorzej. Wyczuwam jakąś nową nutę… Jakby coś się piekło?

– Tylko nie zemdlej, księżniczko. – Szturchnęłam go w bok.

– Mam wrażliwy nos – odburknął. – Nie każdy ma farta mieć tak upośledzone powonienie jak ty.

– Ej... A ten mięsień trójgłowy ramienia to mówić, że ma trzy, cztery czy pięć głów? – Majka zajęła miejsce między nami i pomachała nam przed nosami notatkami.

Łukasz odchrząknął. Poprawił okulary, co robił zawsze, kiedy ktoś go o coś pytał. Twierdził, że wyglądał wtedy mądrzej, więc postępował zgodnie z zasadą „co nie umiem, to dowygladam”.

– To zależy. – Zmarszczył brwi. – Zależy na czym będziesz odpowiadać. Jak trafisz konika, no to po prostu trzy. A jak psa, to doprecyzujesz, że ma cztery głowy, ale czasem na to łokciowe gówno mówią, że to piąta.

– Tylko nie mów "łokciowe gówno"! – dodałam ze śmiertelnie poważną miną.

Majka popukała się w czoło, a ja zmrużyłam powieki, wymieniając w myślach przyczepy początkowe każdej głowy.

Nie było aż tak źle, pamiętałam to.

Przeszliśmy do szatni, gdzie każdy podszedł do szafki, żeby się przebrać. Z żalem ściągnęłam z siebie elegancki żakiet, żeby zostać w samej białej koszuli. Narzuciłam na siebie fartuch, a potem zmieniłam baleriny na białe crocsy – obuwie obowiązkowe w prosektorium. Na zaliczenie z anatomii każdy ubierał się jak na egzamin, ale musiał do tego dołożyć fartuch, rękawiczki i te nieszczęsne buty. Powstawało przez to naprawdę intrygujące połączenie stylów.

– Cholera jasna, ma ktoś pożyczyć dwójkę? – Łukasz sprawdził wszystkie kieszenie w poszukiwaniu drobnych, po czym przeklął pod nosem.

Zamki działały tylko na dwuzłotówkę, a chłopak nie zostawiał rzeczy w niezabezpieczonej szafce od kiedy ktoś zwędził mu czaszkę z plecaka. I to czaszkę, za którą dał grube pieniądze.

– Masz. – Majka rzuciła mu monetę, po czym przewróciła oczami.

Widziałam, że wciąż była bliska omdlenia, więc poklepałam ją uspokajająco po ramieniu. Dziewczyna głośno przełknęła ślinę.

– A pamiętasz, jak dostałam formaliną w twarz? – zagadnęłam, żeby poprawić jej humor.

Parsknęła.

– Albo jak Ewelina przecięła tę żyłkę, co ją doktor z takim poświęceniem preparował całe zajęcia?

Uśmiechnęła się.

– Albo jak Olka wydarła się na Pawła, żeby trzymał tę psią nogę przy sobie?

Tym razem zaczęła się śmiać.

– No i widzisz. – Wyszczerzyłam się do niej. – Będzie dobrze. Kto zda, jak nie ty? Szybciutko pójdziesz, odpowiesz, zaliczysz, a potem obie stąd pognamy, aż się będzie za nami kurzyć i do października nas tu nie zobaczą.

– I to brzmi jak dobry plan! – Łukasz objął nas obie za ramiona.

Majka w końcu kiwnęła głową z zacięciem.

– Dobra. Damy radę.

W tym samym momencie w końcu pojawili się prowadzący i wyczytali pierwsze osoby. Wśród nich Majkę. Dziewczyna poszła z bojową miną, a my z Łukaszem zostaliśmy przy szatni. Przed przekroczeniem drzwi, mrugnęła do nas. Byłam z niej naprawdę dumna.

– Aśka... – Łukasz ze śmiertelnie poważną miną położył rękę na moim ramieniu, wybijając mnie z rozmyślań. – Jak my to zdamy w tym terminie, to tak się nawalimy dziś wieczorem, aż zapomnimy, co robią mitochondria.

Kiwnęłam głową na potwierdzenie.

– Ale ty stawiasz.