[6] Yakuza: Too afraid ~ Wilczy

Do pomieszczenia, wśród wirujących odłamków szkła, wpadł Minami. Ciemnoczerwona, rozpięta dresowa bluza załopotała za nim jak peleryna superbohatera. Cwany uśmiech na twarzy zdradzał, że właśnie za niego się uważał. Przybył z odsieczą! Ocali szefa i rozgromi wrogów.. I kto wie, może sam zostanie kapitanem rodziny?

Z tą myślą unosił w górę dwie błyszczące beretty, jednak zanim zrobił z nich użytek, przez środek jego czoła przeszedł nabój. Uśmiech na ustach Minamiego zastygł na wieki.

I measure, measure in my brain

Hashire krzyknęła. Ze zgrozą patrzyła na opadające bezwładnie ciało młodego yakuzy. Z jego szeroko otwartych oczu wyzierało zdziwienie. Mętniały w zastraszającym tempie, ale do Hashire jeszcze nie docierało, że nie można mu już pomóc.

W korytarzach hostelu milkły ostatnie strzały. Z lufy lśniącego glocka ulatywała cieniutka strużka dymu. Mężczyzna o przenikliwych szarych oczach schował go do kabury, gdy w pomieszczeniu pojawił się jeden z jego ludzi, informując o tym, że zagrożenie zostało zażegnane. Skinął głową, poluźnił krawat i znacząco spojrzał na Yosuke. Ten, pod wpływem jego władczego spojrzenia, niepewnie podniósł się na nogi, otrzepując nogawki spodni.

— Dobra robota, synu — pochwalił go, poklepując po ramieniu szeroką dłonią. Nie wydawał się jednak szczególnie dumny. Jego oczy pozostały zimne i choć w kącikach ust pojawił się uśmiech, nie sięgnął on ich szarości. Kiedy skierował wzrok na Hashire, przeszyły ją dreszcze. — Zabieram cię do domu.

Kobieta wpijała palce w ramię Majimy, jakby instynktownie oczekiwała od niego wsparcia, jednak ranny yakuza nie mógł się przeciwstawić uzbrojonemu mężczyźnie. Chociaż oczywiście próbował.

— O… chuj… — wydyszał i mimo swojego poważnego stanu zachichotał, krztusząc się. Spomiędzy jego ust trysnęły drobne kropelki krwi i śliny. — Serio, nie tak… wyobrażałem sobie… to spotkanie, panie…. Kyoushi. — Przestrzelony brzuch mężczyzny zatrzęsły się ze śmiechu. — Czy może raczej… teściu — dodał szczerząc zaczerwienione od krwi zęby i z trudem, ale udało mu się przygarnąć do siebie Hashire w znaczącym uścisku.

Kyoushi zacisnął mocno usta, w jego oczach rozgorzała furia. Klekot odbezpieczanej broni brzmiał jak zapadający wyrok.

— Nie. — Hashire wysunęła się przed yakuzę, osłaniając go. Mierzyła się z ojcem spojrzeniem. Dwie pary niemal identycznych oczu, jedne gorące, drugie zimne jak stal.

— Mogę cię stąd wywlec i kazać rozstrzelać tego gnoja — zauważył Kyoushi, sycząc przez zaciśnięte zęby.

— Możesz — zgodziła się Hashire. — Ale wtedy możesz też zapomnieć, że będę współpracować.

Jeszcze przez chwilę piorunowali się wzrokiem, aż Kyoushi opuścił broń. Zrozumiał, że czasy, gdy z łatwością siał w córce terror minęły. Chociaż wciąż czuła paraliżujący strach, chociaż umysł podpowiadał jej różnymi obrazami, jakie konsekwencje wyciągnie ojciec względem nieposłusznej córki, przeciwstawiła się. Zaufała swojej paranoi. Zrozumiała, że ta może ją czegoś nauczyć.

All of the times that I've been
Too afraid, it's time to change it

— Pozwolisz mi zabrać go do szpitala — kontynuowała stawianie warunków, wybierając numer na pogotowie i zerkając z niepokojem na Majimę, który zdawał się tracić przytomność. — Upewnię się, że nic mu nie grozi i…

— Nie przeginaj…

— …i dopiero wtedy z tobą pójdę — dokończyła twardo Hashire. — I będę mieć w dupie, czy każesz mi dla siebie pracować, czy zamkniesz w zakładzie. Tak jak matkę.