[1] Pustka ~ Aktina

Nie mogłam sobie odpuścić pierwszego tygodnia, chociaż za ten tekst wzięłam się wyjątkowo późno, bo… dzisiaj. Napisałam to na raz mimo dłuższej przerwy od pisania, więc chyba mi tego brakowało, bo przy ostatnim opowiadaniu ciężej było mi się w pisany tekst “wbić”, chociaż miałam podobną motywację. No, w każdym razie wyszło trochę specyficznie, ale kto już parę moich tekstów czytał, ten chyba wie, że czasami lubię pójść w pesymizm, chociaż w codziennym życiu unikam go, jak tylko mogę :)

Nie minęła nawet sekunda, może pół, a wszystko się zmieniło. Najpierw ucichło. Nie stopniowo, po jednym bodźcu, lecz jednocześnie.

Za pierwszym razem przeraziła się. Wyłączenie wszystkich zmysłów było jak zawieszenie w próżni, jakby ciągle żyła, ale cały świat zniknął. Wolałaby już widzieć ruiny cywilizacji, zniszczone budynki, porzucone samochody i dziecięce zabawki. Byłoby to smutne, ale nie raz życzyła podobnego końca dla znanego jej świata. Taka przyszłość wydawała się lepsza od ciągłego wzrostu tego potwora nazywanego światową metropolią. Ale nie zanosiło się na to. Kreatura nie przestawała rosnąć, puchnąć do granic możliwości. Pożerała wszystko, co tylko znalazło się w jej zasięgu, wydalając tylko to, co najgorsze. Dlatego kobieta tak chętnie przyjęłaby informację, że znalazł się śmiałek gotowy stanąć do walki z potworem. Nie przejęłaby się, gdyby została jedną z ofiar tego starcia. Wręcz przeciwnie, miałaby wreszcie powód, aby ostatni raz spojrzeć na otaczający ją świat i szczerze się uśmiechnąć, zadowolona z jego końca.

Nic takiego jednak nie zobaczyła. Ani za pierwszym razem, ani przy każdej innej Wędrówce. Wokół niej była tylko pustka. Głucha. Bezwonna. Mdła. Bezbarwna. Pozbawiona jakiekolwiek konsystencji. Nijaka.

Kiedy pierwszy raz jej opowiadali, jak czuje się Wędrowiec, wyobrażała sobie to zupełnie inaczej. Spodziewała się, że ta pustka będzie przytłaczająca, wręcz namacalna, a przede wszystkim czarna. W rzeczywistości przez tę sekundę, może pół, nie czuła, nie widziała ani nie słyszała nic i to było najstraszniejsze.

Bodźce powracały równie gwałtownie, jak znikały. Wszystkie naraz, wszędzie wokół. Nagle dotarło do niej, że klęczy na ziemi, odchylona do tyłu, podparta na wyprostowanych rękach. Jeszcze nie otwierała oczu, ale już chłonęła wszystko to, co się wokół niej działo. Słyszała szum liści i śpiew ptaków – każdy z nich brzmiał inaczej, a razem tworzyli koncert nieporównywalny z żadną orkiestrą symfoniczną, których lubiła słuchać z zachowanych płyt. Czuła na twarzy i odkrytych ramionach lekkie podmuchy wiatru, a promienie słońca ogrzewały skórę tak spragnioną naturalnego ciepła. Docierał do niej zapach roślin, ziół, ale również coś nieokreślonego. Może tak pachniało świeże powietrze? Wreszcie postanowiła nasycić się widokiem, którego na co dzień już nigdy nie doświadczy. Powoli podniosła powieki. Nie mogła powstrzymać się od westchnienia z zachwytu. Przed nią aż po horyzont rozciągała się łąka pełna kwiatów w każdym możliwym kolorze. Za sobą miała las. Nawet nie musiała się oglądać, aby wiedzieć, że tam jest. W końcu przychodziła tu co tydzień, od dawna. Przestała już liczyć, czas po prostu mijał, nic więcej.

Wyłowiła z pamięci najsilniejsze wspomnienie z babcią. Była tak mała, że nie powinna tego pamiętać, a jednak. To babcia pierwsza opowiedziała jej o świecie poza granicami miasta. Wtedy dla dziewczynki była to istna abstrakcja, a wszystko, co znajome, kończyło się na zewnętrznych dzielnicach. Obrazy, które starsza kobieta roztaczała przed nią w swoich opowieściach, były tak idylliczne, ze działały na dziecko jak najlepsze bajki. Teraz, po latach, kiedy z tamtego dziecka zostało w niej już niewiele, wiedziała, że to w istocie były bajki. Człowiek zniszczył wszystko, co piękne, ponad sto lat temu. Wizje wypełnione bujną roślinnością i dzikimi zwierzętami to już tylko kwestia przekazywania opowieści z pokolenia na pokolenie, aby zachować tę namiastkę natury w pamięci zbiorowej społeczeństwa. Przekazy ustne przekształcono na dane cyfrowe, z nim stworzono symulacje i dlatego dzisiaj możliwe były Wędrówki.

Łąka przed nią nagle zamigotała, poszarzała i zniknęła. Trwało to najwyżej sekundę, może pół.

Cierpliwie czekała, aż dołączą od niej wszystkie przewody i aparatury umożliwiające tę krótką lecz kosztowną rozrywkę, jak niektórzy to określali. Dla niej był to rodzaj… terapii. Tylko tam jej umysł odpoczywał. Stało się to dla niej naturalne jak oddychanie, a może nawet ważniejsze. W końcu dzisiaj nawet jeden oddech mógł być śmiertelny.

– Do zobaczenia za…

– Nie, 415 – odezwał się ten, który zawsze ją podłączał.

Nie pamiętała jego imienia. Zresztą, teraz mało kto ich używał. Liczył się numer, który miał na plakietce: 2143-06-17-396. Synonimem imienia były zawsze ostatnie cyfry.

– Przecież mówiłam ci, że nazywam się… Mniejsza z tym. Czyżbyś brał urlop? Pierwszy od tylu lat?

– Zamykają nas – oznajmił bez zbędnego komentarza.

Już dawno twierdzono, że Wędrówki mają zły wpływ na obywateli. Oczywiście, w świecie marionetek tacy marzyciele za bardzo się wyróżniali.

– Do widzenia – rzuciła, zbierając z siedzenia swoje rzeczy.

Chwilę zajęło jej nałożenie kombinezonu chroniącego przed promieniowaniem UV, trującymi opadami i powietrzem zanieczyszczonym do tego stopnia, że ciężko było zauważyć kogoś idącego chodnikiem w odległości dziesięciu metrów. Warstwa ozonowa właściwie już nie istniała, deszcz przestał być życiodajnym źródłem wody, a różne gałęzie przemysłu, również tego atomowego, sprawiły, że wyjście ze specjalnie wentylowanych i dotlenianych budynków bez specjalnej maski gazowej skończyłoby się szybką utratą przytomności, a bez udzielenia pomocy – śmiercią.

Po dopełnieniu niezbędnych procedur wreszcie wyszła na zewnątrz. Spojrzała w niebo, chociaż dym wiszący w powietrzu skutecznie zasłaniał słońce. Tydzień. Tyle wytrzyma, tak jak do tej pory. Później potwór będący tym miastem zacznie się do niej dobierać, upominać o kolejne istnienie, które do tej pory zwinne się mu wymykało. Nie da mu wygrać. W końcu można ściągnąć maskę, aby zakończyć wszystko na własnych warunkach. Wystarczy tylko jeden ruch, sekunda, może pół.