[2] Gracz ~ Jakub

                Marek cały wczorajszy wieczór grał w gry komputerowe. Położył się do łóżka dopiero po dwudziestej trzeciej. Uzależnienie, z którym walczył, sprawiło, że dziś rano był bardzo niewyspany. Mimo to jednak postanowił wstać, gdy tylko przez otwarte okno jego pokoju wpadł pojedynczy promień słońca. Założył pierwszy znaleziony komplet ubrań i wyruszył przed blok, gdzie na placu zabaw czekali na niego przyjaciele – Kuba oraz Monika. Dzieci uznały, iż jest za gorąco, by biegać. Kilkanaście minut siedziały na huśtawkach i słuchały radia z telefonu Kuby. Prezenter mówił o zorganizowanych na stulecie polskiej niepodległości obchodach. Temat znudził nastolatków, którzy jednak zaczęli się bawić.

Najpierw ganiali dookoła obiektu, a później zjeżdżali ze zjeżdżalni. Kiedy nadeszła kolej Marka, ten stwierdził, że zjeżdżalnia jest za niska i jako „hardkor” (zwykł tak o sobie mówić) zjedzie z dachu pobliskiego garażu. Faktycznie był on wyższy. Budynek miał około dwóch metrów. Pomysł nie należał więc do bezpiecznych, ale przekonanie Marka do czegokolwiek  graniczyło z cudem. Dodatkowo chłopiec postanowił zawiązać sobie oczy. Zrobił to. Dał radę wykonać zjazd, ale przypłacił go upadkiem na głowę. Nie dopisało mu szczęście. Mógł przecież tylko zetrzeć skórę, a wybił trzy zęby. Jego znajomi bali się, czy nie odniósł jeszcze poważniejszych obrażeń. Jednak, kiedy do niego podeszli, zobaczyli wesołą minę.

- Patrz, uśmiecha się. Nic mu nie jest – z ulgą stwierdził Kuba.

- Uśmiecha się, bo jest szalony – zawyrokowała Monika.

Rzeczywiście radość na twarzy Marka nie była przypadkiem. Młodzieniec przez chwilę, lecąc, wyobrażał sobie, iż jest swoim ulubionym skoczkiem narciarskim Svenem Hannavaldem. Jednocześnie był to bohater gry, z którą spędził on wczorajszy wieczór. Teraz czuł się jej częścią, a zawsze marzył, aby zostać gwiazdą sportu. W realnym życiu nie miał na to szans. Jego asteniczna budowa ciała skutecznie uniemożliwiała mu osiąganie sukcesów choćby na lekcjach w-fu. W niektórych dyscyplinach taka postura jest wręcz wymagana, lecz Marek wciąż narzekał na kondycję. Teraz jednak - na krótką chwilę - urzeczywistnione zostały  jego wyobrażenia. Stąd uśmiech rozświetlający lekko co prawda pokiereszowaną – buzię chłopaka. Koledzy pomogli mu wstać i zaprowadzili jedenastolatka do domu. Spodziewali się bury od rodziców, lecz nie mieli apteczki, by „konspiracyjnie” opatrzyć znajomego. Mieli rację. Spotkały ich kary, ale poza tym historia dobiegła szczęśliwego końca.