[1] Istnienie ~ Miachar

            Nie minęła nawet sekunda, może pół, ale wszystko się zmieniło. Nie był potrzebny żaden klucz – choć wcześniej mówiono mi, że jest inaczej – by to nastąpiło. Żadnej wymiany jeńców czy zebrania akcesoriów wojskowych, wszystko potoczyło się w tempie, które mogło i zaskoczyło każdego człowieka, który z jakichkolwiek pobudek znalazł się na tej arenie, gdzie niedobre siły chciały zmierzyć się z tymi symbolizującymi prawdziwy pokój i harmonię. Żaden książę nie mógł się ostać po tym zdarzeniu, sam świat niewiele już z siebie miał. Wspomnienie – tym stało się wszystko, co do tej pory istniało. Kamień na kamieniu nie pozostał, wody wylały, bieguny się zmieniły, a lawa pochłonęła te ziemie, które jakiś śmieszek przed wieków wiekami rozlokował u stóp wulkanów. Nic już nie było niczym, istniał niebyt, a istnienie pozostało jedynie cieniem.

            Jednak wśród tego cieniu znalazł dla siebie miejsce on – tak bardzo niepozorny, a jednak na tyle silny, by wszystko przetrwać. Bynajmniej nie był karaluchem; także i te stworzonka nie przetrwały wielkiej katastrofy, jaka wielką falą zniszczyła, co mogła. Czym był on? Trudno to było zdefiniować. Na pewno oddychał, choć nie można rzecz, jaka substancja mu to umożliwiła, skoro powietrza i całej atmosfery już nie było.  Po prostu był, a samo to było w sobie niezwykłym cudem i świadczyło o jego wyjątkowości.
            Jednak samo to było czymś niewielkim, jak się można było spodziewać. Chociażby próbował wyostrzyć swoje zmysły, był tylko małym żyjątkiem, jedynym, jakie się ostało po ponownym Zniszczeniu. Był jednocześnie ostatni, jak i pierwszy, skazany na samotność, jak i wybrany, by rozpocząć ewolucję na nowo. W myśl zasady, iż w przyrodzie nic nie ginie, otoczony był innymi, choć zupełnie nie zdawał sobie z tego sprawy. Energia innych bytów krążyła wokół niego, gotowa do wykorzystania, kiedy on pojmie, jak wielką przydzielono mu rolę.
            Na razie był jednak tylko sobą, małym czymś, co potrzebowało wpierw czasu, by pomyśleć o tym, że żyję i zrozumieć to. Mogło mu to zająć tysiące lat, czymże jednak mogła być wieczność, gdy tyle mógł dać nowemu światu? Czymże była wieczność w obliczu czegoś nowego i wspaniałego? Niczym ważnym. Ale w obliczu chwili, która trwała teraz, był czymś wyjątkowym.
            Ale co mogło czynić samo? Wszelkie życie zniknęło w ułamku sekundy, kiedy zadziałało na nią wszystko, co tylko mogło, bez towarzystwa i kogoś lub czegoś, co możnaby obserwować, stworzonko nie miało za wiele do robienia. Więc trwało tak, na tym małym kawałku czarnej ziemi, w której może ostały się iskierki istnienia, znajdowało sobie pokarm tylko w sobie znany sposób i czekało, aż nadejdzie odpowiednia chwila, by stawać się czymś większym, inteligentniejszym, takim, jakie powinno być, by świat na nowo ruszył, życie znowu zakwitło, a historia toczyła się kołem, jak to została stworzona.