[1] Magia uchwycona na fotografii ~ Kaja Wika

            Magia uchwycona na fotografii

    Część druga serii Szlachetna magia.

Nie minęła nawet sekunda, może pół, ale wszystko się zmieniło. Dalia nie do końca rozumiała, co wydarzyło się tego mroźnego, grudniowego wieczora, ale wiedziała, że jej życie zmieni się nie do poznania.

            Gdy William odprowadził ją do drzwi, czuła się nieswojo. Przez całą drogę nie odezwali się słowem, mimo że Dalia miała w głowie tysiące pytań, nie wiedziała, czy chce usłyszeć na nie odpowiedź. Do tej pory nie wierzyła w magię. Przełom dziewiętnastego i dwudziestego wieku był okresem wielkiego rozwoju nauki i techniki. Ludzie nie potrzebowali magii, co niektórzy robili wszystko, aby udowodnić, że nie istnieje.

Dalia niedawno czytała o teorii naukowca Alberta Einsteina, wydanej w marcu tysiąc dziewięćset szesnastego roku. Minęło dziewięć miesięcy od publikacji, ale wydawnictwo jej wuja, Thomasa Simonsa, huczało od piwnic, aż po sam dach.  To właśnie od niego dostała aparat, który obecnie złożony był w dość ciężkiej, drewnianej walizce.

            Dziewczyna odłożyła kuferek na podłogę, gdy lokaj podawał jej płaszcz z owczej skóry. W przeciwieństwie do innych dam z jej miasteczka, wolała nosić suknie wygodne i niekrępujące ruchów. Krynolinę uwydatniającą biodra uważała za zbędny dodatek. Otulona miękkim okryciem chciała sięgnąć po walizkę, lecz lord wyprzedził jej zamiary. Odbierając od niego futerał, skinęła głową.

– Mam szczerą nadzieję, że zaszczycisz mnie kolejną wizytą – powiedział William z uśmiechem – oraz że zachowasz w sekrecie wszystko, co ujrzałaś w mojej rezydencji.

– Nie sądzę, aby ktokolwiek uwierzył moim słowom, gdybym zrobiła inaczej.

Oboje się zaśmiali, lecz uśmiech Dali zniknął tak szybko, jak zimny wiatr przeszył jej twarz mrozem.

– Woźnica zawiezie cię z powrotem do miasteczka – zaproponował Harborn.

– Bardzo dziękuję.

Gdy dziewczyna schodziła ze schodów, na dziedziniec podjechał powóz, William musiał to załatwić, zanim jeszcze stanęli w holu. Walizkę z aparatem podała woźnicy, po czym wsiadła do powozu. Pomachała gospodarzowi na pożegnanie. W drodze do domu rozmyślała o rzeczywistości tego, co widziała oraz o tym, dlaczego jako jedna z nielicznych miała szansę doświadczyć anomalii czasowej. Nie uważała siebie za osobę wyjątkową, nawet jej wuj często powiadał: “Tobie, Dalio, niepisane są rzeczy wielkie. Znajdź sobie bogatego męża i zrozum, jakie jest twoje miejsce w społeczeństwie.”

Dalia często czuła się szufladkowana i ograniczana. Gdy dostała aparat od wuja, ujrzała szansę na horyzoncie. Był to gest o wielkim znaczeniu, lecz w światopoglądzie Thomasa nadal nie mieściło się, aby jego siostrzenica mogła zarabiać na fotografii. “Wydawnictwo to nie miejsce dla kobiet.”  – mawiał – “Rozwijaj swoją pasję, ale nie obnoś się z tym.”

Były dni, gdy dziewczyna wierzyła, że wyjątkowa fotografia zapewni jej podziw Thomasa oraz otworzy drzwi do kariery. Sfotografowanie Harborna było jedną z tych chwil, gdy uwierzyła, że wszystko jest możliwe. To, co wydarzyło się później, uzmysłowiło jej, że w istocie tak było. Nawet gdyby miała naoczny dowód w postaci zdjęcia, nikt by jej nie uwierzył. Co najwyżej oskarżono by ją o hochsztaplerstwo i podważono profesjonalizm wydawnictwa.

Z drugiej strony nie chciała wyjawiać sekretu młodego lorda. Znali się zaledwie parę godzin, ale ani przez sekundę nie odczuła żadnej formy dyskryminacji z jego strony. Na stoliku w salonie zauważyła artykuł wychwalający panią Marię Skłodowską-Curie, za zasługi w dziedzinie fizyki i chemii. ”Kobieta laureatem nagrody Noblami” – głosił wielki nagłówek. Nie zdążyła zapytać Williama o opinie na temat odkryć naukowych Skłodowskiej-Curie, ale z pewnością nie omieszka wspomnieć o tym następnym razem, gdy się z nim zobaczy.

Z dumania wytrącił ją dźwięk dzwonów, śpiewających melodie na wieżyczkach zlokalizowanych po bokach bramy wjazdowej do miasta. Powóz się zatrzymał. Dalia usłyszała jedynie woźnice rozmawiającego ze strażnikiem miejskim. Po chwili powóz ruszył ponownie. Trzy minuty później zatrzymał się przed domem panny Simons. Tu i ówdzie, mimo późnej pory, widoczni byli spacerujący po miasteczku ludzie. Najprawdopodobniej wracali z pokazów fajerwerków, organizowanych co roku przez wójta w wigilie nowego roku. Dziewczyna, wysiadając z pojazdu, podziękowała grzecznie i wróciła do domu. Tuż za drzwiami wejściowymi powitała ją matka.

– Moja droga czy dotarłaś bezpiecznie do rezydencji Harborna? – zapytała zatroskana opiekunka.

Dalia jedynie pokiwała głową.

– Nie bądź taka tajemnicza – powiedziała Ingrid, siedząca na fotelu w głębi pokoju. – Nie codziennie zapraszają moją siostrę na salony.

– Zachowujesz się jak przyrodnia siostra z baśni Braci Grimm – odpowiedziała zadziornie Dalia, mimo że złośliwość nie była w jej naturze, to nie chciała ujawnić zbyt wiele z tego nieprawdopodobnego wieczoru.

– Kopciuszek? Doprawdy? – Ingrid wstała z fotela i zwróciła się do matki. – Już prawie świta, pora do łóżek. Dobranoc matko.

– Dobranoc Ingrid – odpowiedziała i odwróciła się do drugiej córki – ty także powinnaś się już położyć. Porozmawiamy jutro.

Dalia odetchnęła z ulgą.

– Dobranoc droga matko.

Mając nadzieję, że nie spotka nikogo w drodze do sypialni, pomknęła schodami do pokoju. Wchodząc, zamknęła z sobą drzwi. Pokój nie był duży, ale spełniał niewygórowane potrzeby dziewczyny. Zapaliła małą lampkę przy łóżku i zasłoniła okno ciężkimi kotarami. Zieloną suknię zdjęła i złożyła na fotelu. Zawsze dbała o porządek i schludność.  Tej nocy przez wiele godzin nie mogła zasnąć, przed oczami nadal widziała tęczowe motyle i drgającą wskazówkę zegara.

Następnego dnia założyła fioletową spódnicę i białą koszulę. Wyszła z domu bez posiłku, zabierając ze sobą walizkę z aparatem i narzucając płaszcz w pośpiechu. Po drugiej stronie miasteczka znajdowało się wydawnictwo Thomasa Simonsa, a w nim pracownia fotograficzna, z której Dalia miała nadzieje skorzystać. Wszyscy ludzie spotkani po drodze, wyglądali na trochę zmęczonych, a na pewno niewyspanych. Ona także nie do końca czuła się dobrze, oczy jej się zamykały, a mroźne powietrze piekło po twarzy. Mimo mgły stojącej między uliczkami Dalia z daleka widziała wydawnictwo wuja. Ostatnie dziesięć metrów podbiegła, aby rozgrzać zmarznięte ciało. Zanim zdążyła złapać za klamkę, drzwi się otworzyły. Zapewne Thomas obserwował ją przez okno, gdy zbliżała się do budynku.

– Nie godzi się damie biegać po gościńcu jak pies z wywalonym jęzorem. Mogłabyś wziąć przykład ze swojej siostry. Ingrid nigdy … – Thomas przywitał siostrzenicę krytyką, do której była już przyzwyczajona. Jedna sprawa jednak ją irytowała.

“Ingrid to, Ingrid tamto” – myślała, słuchając brata matki.

– Dzień dobry wujku. Jak się czujesz po wczorajszym wieczorze? – zapytała najgrzeczniej, jak potrafiła.

– Radosnego kolejnego roku – odpowiedział, po czym się skrzywił.

– Radosnego – odpowiedziała z uśmiechem. – Czy mogłabym skorzystać z pracowni. Mam kilka zdjęć do wywołania.

– No właśnie! Jak spędziłaś wieczór w towarzystwie lorda samotnika?

Użyty zwrot nie zdziwił Dali, gdyż kiedyś przez przypadek, w towarzystwie wuja sama go użyła. Strasznie go to rozbawiło.

– Mówiłam ci przecież, żebyś nie nazywał tak Lorda przy ludziach – upomniała go dziewczyna.

– Ale przecież tutaj nikogo nie ma. A co do zdjęć, możesz spędzić w pracowni fotograficznej nawet cały dzień. Z chęcią zobaczę, co tam uzyskałaś.

Dalia pocałowała Thomasa w policzek i udała się z walizką do pracowni. Na ścianie, obok drzwi wejściowych wisiało zdjęcie pierwszego aparatu tak zwanej ciemni optycznej. Podpis na spodzie fotografii brzmiał camera obscura, gdyż tak go oryginalnie nazywano. Dziewczyna, obserwując zdjęcie, zadumała się nad rozwojem fotografii na przełomie wieków. Wuj opowiadał jej o tym aparacie. Ponoć już w starożytnej Grecji powstawały urządzenia temu podobne, mimo że jego działanie zostało opisane dopiero w tysiąc dwudziestym roku. Spoglądając teraz na swój aparat mieszkowy, w pewien sposób widziała jego pierwowzór.

Nie tracąc kolejnej chwili, weszła do pokoju, na pierwszy rzut oka wyglądającego jak pracownia chemiczna. Na stołach stały pojemniki różnych wielkości, szklane fiolki oraz przeróżne środki chemiczne wspierające proces wywoływania zdjęć z kliszy. Dalia wiedziała, że do przygotowania kliszy musi panować całkowita ciemność, więc uprzątnęła jeden ze stołów, po czym zgromadziła na bocznym stoliku wszystkie potrzebne przyrządy. Walizkę postawiła na stole i delikatnie wyjęła z niej aparat. Usunęła ze środka kliszę, gdy pod ręką miała już szpulę koreksu. Na szczęście obok dziewczyny znajdował się włącznik światła, więc nie musiała błądzić po omacku. Zgasiła światło i nałożyła precyzyjnie film na szpulkę, po czym szczelnie go zamknęła. Zapalając światło w pomieszczeniu, przed oczami widziała białe kropki. Przypomniało jej to wizytę u Williama i srebrny pył unoszący się nad książkami. Gdy wzrok wrócił do normy, rozlała w pojemniki po kolei: roztwór wywoływacza, utrwalacz oraz wodę ze źródła używaną do ostatniego procesu – kąpieli fotografii. Cały proces zajął jej niecałe dwie godziny, następnie zabrała się do naświetlania zdjęć.

Przez cały dzień nikt nie zapukał do drzwi. Miała ciszę i spokój, jakiej oczekiwała. Pod wieczór mogła oglądać efekty swojej pracy. Mimo że zrobiła wiele zdjęć na zewnątrz rezydencji Harborna, to z jej właścicielem miała tylko jedno. Przyglądała mu się z uwagą i ku

swemu zdziwieniu, spostrzegła, że obraz wiszący nad kominkiem, wydawał się emanować energią. Pozując do zdjęcia z Williamem, nie mogła zauważyć, że postacie na malowidle zmieniły pozycję. Teraz jej się przypomniało, że dziewczęta na obrazie ukazane były w tańcu. Bardzo zachwycił ją ten obraz, gdy weszła do salonu. Nie mogłaby się pomylić, opisując jego kreację. Na badanym zdjęciu postacie były skierowane w jej stronę, z wyciągniętymi rękami, jakby próbowały ją pochwycić lub wyjść z płótna.

Dalia błyskawicznie schowała zdjęcie do koperty, a potem do głębokiej kieszeni jej płaszcza. Nie mogła pozwolić, aby ktoś postronny zobaczył to zdjęcie. Inne fotografie przedstawiające dom, nie wykazywały żadnych nietypowych cech. Choć wiedziała, że zdjęcia rezydencji nie usatysfakcjonują Thomasa Simonsa, to nie była w stanie pokazać mu niczego innego. Postanowiła, że następnego dnia odwiedził Williama Harborna z kontrowersyjną fotografią, zaproszona czy też nie.