[45] Sennik ~ Krakowska Wiedźma

Sennik

Julian zamknął oczy i skupił się na kobiecie. Opuścił swoje ciało i od razu połączył się z kobietą, którą wybrała agencja. Musiał wynająć mieszkanie tuż obok niej, bo nie miał tak dużo mocy, aby jego duch opuszczał tak daleko ciało. Po założeniu blokad i tarczy ochronnej zabrał się do pracy. Uważnie ją obserwował i dokładnie przeczytał akta sporządzone przez obserwatora. Powoli wślizgnął się w umysł śpiącej kobiety. Nie stawiała oporu tak jak większość ludzi pozbawionych magii czy talentu. Śniła o jakiś ludziach bawiących się na zabawie. Skupił umysł i posłał wiązkę wprost do sedna snu, był to mały świecący punkcik, który stanowił ognisko snu. Szef mu powiedział, że ta kobieta jest zagrożeniem dla nich i morfeuszy takich jak on. Delikatnie posłał nić niszczącą sen, aby móc wprowadzić inny. Niespodziewanie kobieta coś mruknęła i poruszyła się, a on zatrzymał snucie myśli. Niespodziewanie otworzyła oczy, ale on wciąż widział jej sen. Zaskoczony próbował wycofać się do swojego ciała, ale coś trzymało jego nić snu.

– Witaj. – Odezwał się w jego umyśle kobiecy głos. – Mam na imię Lisa. A ty? – Milczał. – Szkoda, że nie chcesz powiedzieć nic przed śmiercią. Ostrzegali mnie przed wami, morfeuszu. Skoro nie chcesz mówić, to ja powiem. Jesteście złodziejami, mordercami oraz zbrodniarzami. Zmieniacie i neutralizujecie kreatywność ludzi, którzy mogliby osiągnąć sukces, a sny, które wpajacie im do głów o różowych snących majtkach, albo o zmniejszeniu bioder, czy tym, że nic nie potrafią. Wiem, obserwator uważnie mnie obserwował i złożył dokładny raport waszej agencji, ale nie widział jednej rzeczy. Widział to, co chciałam, pokazać i to, co chciał zobaczyć. Władam starożytną mocą sprzed kilkuset lat. Przez wiele pokoleń została ona zapomniana i wypleniona przez takich jak wy, ale przetrwała. Kilkaset lat temu było nas wiele, a wy wciąż z nami walczyliście. W końcu przyszła wojna, która zniszczyła z obu stron najsilniejsze nasze rody. Przetrwali jednak potomkowie, a moc powróciła, aby się zemścić za czystkę mojej rodziny. Jednakże zdążysz przekazać innym moje słowa, zanim umrzesz. – Julian próbował uciąć łączącą ich więź. Usłyszał śmiech. – Nawet nie próbuj, bo wtedy zostaniesz rośliną i moją marionetką. Będziesz widział, czuł i myślał, ale to ja będę tobą sterować.

– Kim jesteś? – Zdołał wykrztusić.

– Śmiercią, zagładą, zemstą. A teraz wbije ci myśl oraz sen, który będzie tobą sterował, dopóki nie spełnisz misji. Potem umrzesz jak każdy morfeusz we śnie i bez partycypacji. – Poczuł silny uścisk w skroniach, a potem w myślach zobaczył ogień, walkę i ludzi w dziwnych strojach. Z całych sił próbował zerwać nić, ale kobieta była silna nie tylko mentalnie, ale też pod względem mocy. Poczuł szarpnięcie i osłabienie nici, ostatkiem sił wrócił do swojego ciała i aktywował zapasową tarczę. Rozglądnął się po pustym mieszkaniu. Czuł niesamowite zmęczenie oraz ból głowy. Podszedł do okna i odsunął firankę. Naprzeciwko stała kobieta z nienawiścią wypisaną na twarzy. Poczuł szarpnięcie mocy, to tarcza blokowała jej ataki. Nie wiedział co robić, będzie musiał zawiadomić o wszystkim agencję oraz założyć dodatkowe osłony na swój umysł i ducha. Wpadł na pomysł, kiedyś jego nauczyciel powiedział mu, że najprostsze rozwiązania są najlepsze. Pobiegł do kuchni i z szafki wyciągnął sól kuchenną. Rozsypał ją wzdłuż okien i drzwi. Poczuł, jak jego tarcza wzmacnia się, a nacisk maleje. Znów spojrzał przez okno i zobaczył, jak kobieta krzyczy i macha dłońmi w jakiś gestach. Zobaczył kulę ognia lecącą wprost na niego, ale odbiła się od okna i uderzyła wprost w napastniczkę. Ona coś krzyknęła, zasłaniając się rękami, ogień jednak był silniejszy i upadła na podłogę próbując ugasić płomienie. Jednak stare rytuały, przesądy mają w sobie większą moc niż wszyscy myślą. Wpadł na szalony pomysł. Spod łóżka wyciągnął starą kuszę dziadka, łowcy czarownic. Wycelował ją w okno kobiety. Ona miała nadpalone ubranie i czerwoną twarz oraz spalone włosy. Zmrużył oko i wycelował. Wziął głęboki oddech i strzelił. Strzałka poleciała wprost do okna nieznajomej. Myślał, że to na nic, gdy ujrzał, jak strzałka przebija szkło i trafia ją prosto w pierś. Krzyknęła rozdzierająco i zniknęła w obłokach szarego dymu. Stał nieruchomo, w ręce trzymając kuszę. Wziął głęboki wdech i wydech i wyskandował okolicę oraz sąsiednie mieszkanie. Nic. Pustka. Nie odczuwał żadnej mocy ani zakłóceń. Odsunął się powoli od okna, ale nie ruszał linii z soli. Usiadł na fotelu i powoli zdejmował tarcze, pozostawiając jedną ukrytą. Nigdy nie przeżył takiego czegoś. Nigdy nie czytał o takim przypadku, a nawet nie pisano o tym w podręcznikach. Musiał wszystko przekazać agencji i spotkać się z mistrzem. Był świadom zagrożenia i czekającej ich wojnie z nieznaną i starożytną mocą. Poczuł czyjąś obecność, nić umysłu.

– To jeszcze nie koniec morfeuszu. Wojna dopiero się zaczyna. – Wyszeptała nieznajoma kobieta, a on gwałtownie zerwał nić telepatii. Julian niemal wybiegł z mieszkania, kontaktując się, ze swoim szefem.