[45] Grand Fantasy - Rebelianci z Eden (Retrospekcja) ~ Kaja Wika

Rebelianci z Eden (Retrospekcja)

Dean wiedział, że droga do miasta Paddra będzie długa i niebezpieczna, ale myśli o wyroczni Nsu-Yuel pchała go do przodu. Ufał jej zdolnościom i temu, co o niej mówiono. Lili nie była taka pewna, czy osławiona na całym świecie wyrocznia, postanowi pomóc parze rebeliantów, szczególnie że sama Nsu-Yuel nie lubiła mieszać się w politykę. Niestety miała świadomość tego, że kobieta jest ich jedyną nadzieją. 

Dzień, w którym Dean zaatakował fal’Cie, stał się dniem, który zadecydował o jego przyszłości. Groźba tułaczej ucieczki wisiała nad głowami uciekinierów jak ciemna deszczowa chmura, co chwile przypominając swoimi grzmotami o zagrożeniach. Żołnierze przeszukiwali miasta i wioski. Do tej pory nie udało im się przechwycić żadnego przeciwnika nowego porządku fal’Cie. Znali jednak nazwiska i twarze. Również mieszkańcy miast mieli je poznać, po tym, jak za rozkazem dowódcy PSICOM, zostaną rozwieszone plakaty z ich wizerunkiem. Dean miał nadzieję, że zdążą zobaczyć się z wyrocznią, zanim cała Paddra dowie się, że jest poszukiwany. 

Las, przez który próbowali się przedrzeć, był ogromny. Powalone konary i zaplątane pnącza nie ułatwiały im zadania, ale najgorsze było zimno, które wędrowało z ziemi, przenikając przez ich stopy i wgryzając się w mięśnie i kości. Lili nie czuła już palców u stóp, a mięśnie jej łydek rytmicznie zaciskały się w spazmach. 

– Musimy rozpalić ogień, inaczej ten chłód mnie wykończy – pożaliła się dziewczyna, siadając na przewróconym pniu.

Dean rozejrzał się dookoła. Miejsce, w którym się znajdowali, wyglądało na bezpieczne. Z oddali nie dochodziły żadne dźwięki, co znaczyło, że są już daleko od Edenu. 

            – W porządku – odparł. – Może być ciężko rozpalić ognisko na wilgotnym drewnie. Poszukam suchej ściółki.

            Lili kiwnęła głową, a potem odprowadziała chłopaka wzrokiem w głąb puszczy. Usiadła na jednym z powalonych drzew. Podciągnęła nogi do siebie, starając się przekazać im jak najwięcej ciepła. Objęła kolana i kurczowo utrzymywała się w takiej pzycji. Robiło jej się coraz cieplej, a powieki zaczynały powoli opadać. Z delikatnego letargu wyrwał ją głos chłopaka.

            – Zobacz, co znalazłem w zaroślach. – Dean uniósł do góry stary drewniany łuk i sztylet.

            – Ładne – odparła, niezbyt przekonana użytecznością samego łuku. – Ten nóż z pewnością nam się przyda.

            – Łuk także – odparł Dean. – Ale najpierw musimy ci zrobić kilka strzał.

            – He? – zdziwiła się Lili. – Przecież ja nie potrafię z tego strzelać. Marnego zająca bym nie trafiła z odległości metra.

            – Wszystkiego cię nauczę – odpowiedział z uroczym uśmiechem, który rozpalił żar w Lili-Rose. 

            – Dean? – Lili zaczęły już sinieć usta. – Czy zostaniemy tutaj na noc? Nie mamy gdzie spać.

            – Zaraz przyniosę drewno – oprzytomniał. – Rozpalę ognisko, a potem zbuduje nam schronienie. – Chłopak kiwnął głową, pełen chęci do działania. Chwile później zniknął między drzewami.

            Lili-Rose postanowiła rozruszać zmarznięte kończyny. Wstała, chwiejąc się na uginających się kolanach. Idąc przed siebie, obijała się od rosłe pnie drzew. Przy każdym oddechu z jej ust wydobywała się mlecznobiała para. Nie chcąc odchodzić zbyt daleko, zaczęła przeskakiwać z jednej stopy na drugą. O dziwo takie ćwiczenie rozgrzało nie tylko jej nogi, ale i całe ciało. Przez chwilę poczuła się jak dziecko robiące pajacyki – beztrosko i radośnie. 

            Nie chciała tkwić bezczynnie, więc postanowiła partycypować w poszukiwaniu suchego łuczywa. Podnosząc z ziemi jedną gałązkę za drugą, potknęła się o coś wystającego spod poszycia. Przykucnęła i zaczęła odkopywać sztywny materiał. Pokazała się stara, szaro-różowa folia, na tyle gruba, jak sądziła, aby użyć jej do zbudowania prowizorycznego namiotu. Szarpała za jej róg, wyciągając kolejne centymetry materiału. Gdy udało jej się wyciągnąć całość, stanęła zadowolona z ramionami założonymi na biodra. Była cała ubłocona, zupełnie jak plastikowe tworzywo, ale było jej w końcu ciepło.

            Z oddali usłyszała głos chłopaka.

            – Lila! – zawołał, a ona starała się zlokalizować, z której strony dochodzi dźwięk. – Chodź tutaj! Znalazłem małą polankę. Idealna do rozpalenia ogniska.

            Przedarła się przez chaszcze, a jej oczom ukazała się mała łąka, otoczona drzewami.

            – A tobie co się stało? – Dean zaniósł się śmiechem, widząc dziewczynę pokryta od stóp do głów ciemną substancją.

            – Stoczyłam zacięta walkę z folią. Myślę, że możemy użyć jej jako namiot albo chociaż daszek. Ochroni nas przed deszczem i chłodem – tłumaczyła, gestykulując. – Jest tam. – Wskazała palcem miejsce, w którym zostawiła znalezisko. – Wygląda zupełnie podobnie do mnie, ale niedługo powinna wyschnąć. 

            – Wspaniale! Zaraz po nią pójdę. – Dean rzucił na ziemię ostatnie kawałki drewna i wymijając Lili, dał jej całusa w usta, jedyne miejsce na twarzy gdzie nie była brudna.

            Ta zadowolona z siebie, podeszła do stosu gałęzi, po czym zrzuciła plecak na ziemię. Wiedziała, że musi się przebrać. Żałowała jednak, że w pobliżu nie ma wody, choćby małego strumyczka, w którym mogłaby się umyć. Wyjęła z plecaka gruby sweter. Nie był pierwszej świeżości, ale był suchy. Na tą chwilę musiała się nim zadowolić. 

            Dean, przeciskając się z obszernym materiałem między krzakami, naderwał folie w paru miejscach. Postanowił ją przesuszyć, więc zaczepił tworzywo o grube gałęzie i pozwolił luźno powiewać folii w pozycji pionowej. Nieopodal rozpalił ognisko, którego ogień rozświetlał cienie w gęstym lesie. 

            Zaczynało robić się ciemno. Zakochani siedzieli przytuleni, wpatrując się w płomień. Tymczasowy namiot stał przymocowany przy pomocy długich i mocnych gałęzi. Głowa Lili zaczynała opadać na ramię Deana.

            – Idź się połóż – usłyszała. – Jutro czeka cię trening.

            – Trening? – Lili nie myślała już jasno. 

            – Tak jak obiecałem, nauczę cię strzelać z łuku. – Poinformował ją.

            – A ty? 

            – Ja potrafię już strzelać. – Puścił jej oczko. – Niedługo się położę, muszę tylko wystrugać parę strzał.

            Lili zgodziła się na to, po czym udała się na spoczynek.