[24] Dwie twarze: Bezsilny, samotny, rozjechany ~SadisticWriter

18.07.19 r.

Skala nastroju: ANCTK (czyt.: a na chuj to komu)

Gorzej już być nie może.

Sposób na śmierć nr 56: niebieski tramwaj

Słowa kluczowe: tramwaj, bezsens, rozjechana babcia

JEŻELI BĘDZIESZ JESZCZE ŻYŁ, TO PAMIĘTAJ, ŻEBY KUPIĆ SER

W PLASTRACH, BO SIĘ SKOŃCZYŁ

Kilka miesięcy temu w mediach trąbiło od tragicznej historii niewinnej babci, która przechodziła na nielegalu przez ulicę. Nie to oczywiście było najtragiczniejszymi epizodem jej istnienia. Otóż sławna siatka z uśmiechniętą, psychodeliczną biedronką, główna sprawczyni nieprzyjemnego końca, wkręciła się pod koła przejeżdżającego obok tramwaju, przy okazji wykręcając babcię od życia. Nikt nie wie, czy cierpiała. Nikt nie wie, czy krzyczała. Wiedzieliśmy i widzieliśmy tylko tyle, że jej zwłoki zostały przeciągnięte po całym mieście. Przemycone cichaczem zdjęcia pokazywały oderwane kończyny i krwawe plamy na szynach. Głowa gdzieś zaginęła. Od tamtej pory panicznie boję się tramwajów. Chyba że bezsens życia chwyci mnie za gardło akurat w momencie, kiedy przechadzam się ulicami brudnego miasta. Niebieski tramwaj to pierwsza myśl, jaka przychodzi mi do głowy, gdy nie mam już sił choćby się poruszyć. Lubię wtedy wyobrażać sobie, że kończę jak rozjechana babcia. Tych niebieskich gówien na drodze pomiędzy moim lokum a przychodnią jeździ dziennie całe mnóstwo. Jeżeli los by mi dopisał, zginąłbym natychmiastowo, nie czując bólu. Cierpienie to jedyne, czego boją się ludzie chcący popełnić samobójstwo. Wszyscy chcą umrzeć od razu, ale nikt nie jest im w stanie tego zapewnić – nawet najlepszy plan zostaje czasem zniweczony przez nieznane siły. Tylko los ma nad nimi kontrolę. Jeśli się zlituje – wyjdzie, jeśli nie, być może przed śmiercią spojrzysz w niebo i pomyślisz: a jeśli jednak warto było dać życiu jeszcze jedną szansę? Tyle że już za późno. Umierasz.

Dzisiaj przestało mi zależeć na bólu fizycznym, bo czym on był w porównaniu do psychicznego? Ten trwał całe życie. Fizyczny będzie trwał tylko przez chwilę, może dwie. Czy byłem na to gotowy? Chyba bardziej nie będę. Wystarczy się potknąć, wpaść pod niebieską maszynę i… droga do piekła wolna. To moment, na który czekałem od lat, karmiąc się nadzieją, że leczenie może coś pomoże. Tymczasem nie działały na mnie ani leki, ani pieprzona terapia. Właśnie dzisiaj na jednej z licznych wizyt okazało się, że życie nie ma sensu. Że relacje nie mają sensu. Że skoro bliscy nie są w stanie dać mi tego, czego najbardziej oczekuję, powinienem się oddalić. Zrezygnować. Zostać sam. Ale czy ja nie byłem sam od zawsze? Komu będzie zależeć, gdy już zniknę? Może zapłaczą nad losem tego psychicznego durnia, zastanawiając się: dlaczego nie dał sobie pomóc? Może przyjdą raz na jakiś czas na mój grób, rzucą kwiaty, zapalą znicza. Prędzej czy później jednak zapomną. Zaczną żyć swoim życiem, a ja pozostanę dla nich mglistym wspomnieniem. Jak wszystko, co jest, a potem niespodziewanie znika.

Stanąłem na szynach, wyciągnąłem ręce w bok i uśmiechnąłem się szeroko do maszynisty, pragnąc mu przekazać, że chcę umrzeć, więc nie musi płakać za przypadkowo rozjechanym człowiekiem.

Dookoła słyszę krzyczących przechodniów. Matki zasłaniają dzieciom oczy. Ktoś nawet zapłakał, choć nie bardzo wiem, dlaczego. Jeszcze tylko chwila i po moim istnieniu zostanie krwawa plama. Przyjmuję śmierć z otwartymi ramionami, ale ona mnie zdradza, śmieje mi się w twarz, skręca na inny tor życia. Maszynista zatrzymuje tramwaj kilka centymetrów przed moją twarzą. Najpierw przeciera czoło chusteczką, a potem trzeźwieje i zaczyna na mnie trąbić, drąc się: UWAGA, DEBILU! PIERDOLĘ WAS WSZYSTKICH! JEBANYCH SAMOBÓJCÓW! NIE BĘDĘ WAS SPRZĄTAŁ Z PIERDOLONYCH TORÓW! IDŹCIE SIĘ UTOPIĆ! SKACZCIE Z WYSOKICH BUDYNKÓW! ALE ODPIERDOLCIE SIĘ OD TRAMWAJÓW! GDZIE WY BYLIŚCIE WYCHOWANI?! W RYNSZTOKU, JEBAŃCE JEDNE?!

Opuściłem ręce.

Odszedłem. Ale nie od życia, a od śmierci. I niebieskiego tramwaju.

Wychodzi na to, że po drodze muszę wstąpić do marketu.