[23] Stranger: E quando non mi vedi ~ Miachar

            Coś mi mówiło, że to może być mój ostatni raz, kiedy szedłem tym korytarzem do gabinetu dowództwa. Pokój ulokowano na przedostatnim piętrze, był prawie największym pomieszczeniem w całej siedzibie Agencji. Szedłem o pół kroku za Willem, wpatrywałem się w wyłożoną kafelkami podłogę i starałem się nie myśleć za bardzo o tym, że to pewnie koniec mojej kariery. Pierwsza szła Walkiria, pędziła wręcz przed siebie, nie było wątpliwości, iż jest zaskoczona, że ją wezwano, i musi dowiedzieć się, dlaczego do tego doszło.

            Gdyby ktoś chciał zmierzyć mi teraz ciśnienie, musiałby liczyć się z wysokim wynikiem. Do tego puls ponad normę, a to wszystko przez stres, jaki właśnie odczuwałem. Zerknąłem na Willa. Starał się nie dać po sobie poznać, że ruszyło go to wezwanie, ale to mu nie wychodziło. Rzadko kiedy skutecznie ukrywał emocje, to nie była jedna z tych chwil.
            Kiedy tak na niego patrzyłem, przypomniało mi się, jak szliśmy tędy po raz pierwszy. Obaj wśród grupy osiemnastu świeżaków, którym udało się przebrnąć przez bardzo wymagające testy. Wtedy wszystko wydawało się być wspaniałe.

            – Łał! – wydarł się jakiś gość z przodu. – Ale tu mają na bogato! – Nikt mu nie odpowiedział, bo czuliśmy, że należy milczeć. – A mnie to by czekała rodzinna piekarnia, gdybym się tu nie zgłosił. Czy ktoś jeszcze jest z małego Wisconsin?
            Ponownie odpowiedziała mu cisza, bo szykując się na spotkanie z dowódcami, czuliśmy podekscytowanie i niepokój, że wypadniemy, nim prawdziwy trenging zacznie się na dobre. Do moich uszu dotarło jeszcze wyznanie gościa z przodu o huraganowym schonie – czymkolwiek to miało być – i coś o tym, że śledzie z Islandii i tak należy solić. Puściłem to mimo uszu, co innego było teraz ważne.
            Wprowadzono całą naszą grupę do gabinetu, gdzie ustawiliśmy się pod ścianą i oczekiwaliśmy na wyczytanie naszych nazwisk, by móc podejść i uścisnąć dłoń każdej z wysoko postawionych osób.
            – William Mirby! – zabrzmiało i do przodu przecisnął się mężczyzna, który tyle gadał przed wejściem.
            Obserwowałem go, jak podchodzi do oficerów i wita się z nimi. Wyglądał przy tym bardzo naturalnie, jakby robił to codziennie. Też chciałbym sprawiać takie wrażenie.
            – Grenade Navy!
            Zacisnąłem wargi. Nie przeczytano mojego drugiego imienia – całe szczęście – ale i tak czułem na sobie spojrzenie wszystkich zgromadzonych. Bez wątpienia zostanę zapamiętany przez same tylko personalia. Nienawidziłem tego, ale nie zdecydowałem się na prawną zmianę, bo matka przewidziała, że będę chciał to zrobić, i się przez tym odpowiednio zabezpieczyła.
            Poszedłem w ślady poprzedników, okazałem szacunek każdej osobie, po czym ustawiłem się obok Mirby'ego, bo tak nam kazano. Nie zwracałem na niego uwagi, za to on od razu chciał się zapoznać i zakumplować.
            – Cześć, jestem Will. – Wyciągnął dłoń w moją stronę.
            – Navy – odpowiedziałem i uścisnąłem ją.
            Uśmiechnął się, a ja poczułem, że być może w końcu znalazłem w świecie miejsce dla siebie.

            Tak zaczęła się nasza przyjaźń, przez tych kilka lat po mojej głowie krążyła myśl: kiedy mnie nie zauważasz, łatwiej mi cię kochać, ale teraz przestawała mieć ona jakiekolwiek znaczenie. Oto możliwe, że nasz wspólny czas się kończy, że już nigdy nie wybierzemy się razem na jakąkolwiek misję gdziekolwiek. Droga, która kiedyś nas poznała, teraz okazała się ścieżką skazańca. A ja chyba nie czułem się na to gotowy.
            Stanęliśmy we trójkę przed drzwiami gabinetu, Kira zapukała głośno i weszła do środka, gdy wyrażono na to zgodę. Poszedłem za nią wraz z przyjacielem, a ten pokój, który był pierwszym, w jakim się znalazłem po przybyciu do siedziby, miał być także miejscem pożegnania.
            A przynajmniej tego się spodziewałem.