[16] Cyrk Gniewu: I'm so sorry, I forgot you ~Miachar

            W "Tworząc armię" (do znalezienia w [Seriach]) opisałam czarnoksiężnika, który mógłby zaszkodzić Ikariemu. Pora, by Gniew zdał sobie sprawę z zagrożenia, które nadchodzi.

            Mimo chęci, mimo tego, iż czułem ból na samą myśl o pozostawieniu Rosario samej w siedzibie Stróżów, musiałem po kilku dniach ją zostawić, by sprawdzić, jak radził sobie Cyrk. Kiedy się żegnałem, pozostawiając ukochaną zatopioną w myślach, Barthomolew Webb obiecał mi, że będzie miał na nią oko i nie dopuści, by coś jej się stało, nim zacznie się proces. Jakoś mu nie wierzyłem, ale nie było wyjścia, naprawdę musiałem dowiedzieć się, czy u moich dzieciaczków wszystko w porządku, sprawdzić, czy nie przesadziły z mordowaniem i że wszyscy są zdrowi, gotowi do kolejnych występów w nowych miejscu.
            Gdybym wiedział, co na mnie czeka w obozie, wracałbym do niego z innymi uczuciami, a tak szedłem trochę stęskniony – ostatnio dość dobrze poznałem tę emocję – i ciekawy. Nie byłem jasnowidzem, a jak się miało okazać, ta moc byłaby dla mnie swojego rodzaju pomocą.
            – Cześć, dzieciaczki! – zakrzyknąłem, zjawiając się na placu między namiotami. – Tęskniliście za mną?
            Zgromadzeni na placu cyrkowcy, dotychczas zajęci swoimi obowiązkami, przerwali na chwilę te czynności i spojrzeli na mnie, milcząc. Może nie spodziewałem się – nie oczekiwałem? – przyjęcia powitalnego, ale liczyłem na jakąś żywszą reakcję, a nie, że nawet akrobaci nie przerwą tworzenia ludzkiej piramidy i się przywitają.
            Na szczęście był Kurt, mój mały, niezastąpiony, samozwańczy asystent, który podbiegł do mnie z uśmiechem na dziecięcej twarzy.
            – Panie Ikari, wrócił pan! – Po jego zachowaniu byłem pewien, że rzuci się na mnie z uściskami, na szczęście w porę się opamiętał. – Miło pana widzieć! Jak się miewa panienka Rosario? Wszystko z nią w porządku?
            Kurt był jedyną osobą w całej tej morderczej brygadzie, która również słownie okazywała swoją troskę, innym wystarczyły same czyny. Lubiłem to w nim, choć czasami było irytujące.
            – Jeśli chodzi o zdrowie fizyczne, to nie jest ranna, jednak z psychiką nie jest najlepiej. Do tego czeka nas sąd, ale spokojnie, wyciągniemy ją z tego. – Rozejrzałem się wokół siebie i przyjrzałem uważnie wszystkiemu, na co, natrafił mój wzrok. – A jak u was? Działo się coś dziwnego podczas mojej nieobecności?
            Cisza ze strony cyrkowców trwała nadal, co było nudne, ale i zastanawiające. Fakt, zazwyczaj nie byli dość rozmowni, ale chociaż odpowiadali na zadane im pytania. Teraz milczeli jak jeden mąż, a ja nie byłem w nastroju, by ciągnąć ich za język.
            Spojrzałem na asystenta.
            – Kurt?
            Przywołany nie mógł uciec, ale było widać, że nie na rękę mu to, iż zwracam się akurat do niego. Odwzajemnił spojrzenie i westchnął.
            – Nie wydarzyło się nic złego, zabiliśmy tylko jedną osobę i nawet ją pogrzebaliśmy! – Wow, naprawdę oszczędzili mi kawał roboty. – Byliśmy grzeczni, naprawdę!
            Uniosłem lewą brew.
            – To dlaczego zachowujecie się tak, jakbyście mieli na sumieniu co najmniej zniszczenie świata?
            Każdy z cyrkowców wyglądał jak kot, który właśnie szykuje się, by czmychnąć tam, gdzie nikt go na razie nie złapie, dopóki sam nie zechce wrócić.
            Świdrowałem Kurta wzrokiem, aż się ugiął i z kieszeni swojej przydługiej marynarki wyciągnął pomiętą i otwartą kopertę.
            – To przyszło do pana przed trzema dniami. Przepraszam, ale rozerwała się, kiedy głowiliśmy się nad tym, czy od razu ją panu dostarczyć, czy może zostawić na stole w pana wagonie. Niech pan go przeczyta, a my wracamy do obowiązków.
            To trochę dziwne, że inni go posłuchali, bo raczej na tego mikrusa mało kto w ogóle zwracał uwagę poza występami, ale tak się stało. Wszyscy się rozeszli, więc i ja poszedłem do siebie, gdzie szybko zapoznałem się z treścią listu i dałem się zaskoczyć.
            Papier opadł na podłogę, a ja zapatrzyłem się w ścianę, czując nie tylko swój gniew, ale też lęk i chłód, jakie ta wiadomość miała przynieść.
            Mój starszy o kilka miesięcy kuzyn, jedyny członek rodziny, któremu nie ukradłem mocy, bo to mogłoby mnie zabić, właśnie wybierał się do mnie w odwiedziny. A z nim cała armia powstałych z grobu.
            Zaskoczony ukryłem twarz w dłoniach.
            – Samuke – wyszeptałem. – Przepraszam, że o tobie zapomniałem.
            Kuzyn nadchodził, a ja wiedziałem jedno – przyszła pora szykować się na wojnę, o której w czarnoksięskim świecie jeszcze pzez długi czas będzie głośno.
            Na wojnę, z której niekoniecznie wyjdziemy żywi.