[13] Zapisani: I'm seeing you in a whole new light ~ Miachar

                Pocałunek wciąż siedział mi w głowie i ani myślał zniknąć, schować się w szufladzie gdzieś w tle świadomości. Wracałam do niego średnio co godzinę lub części, jeśli akurat patrzyłam na Keitha, który odwzajemniał to spojrzenie i uśmiechał się tak, jak lubiłam. Próbowałam zapomnieć o tym, co zrobiłam, ale czułam się źle podczas tych prób, bo tak właściwie niczego nie żałowałam. Było mi tylko przykro, że przyjaciel nie oddał pocałunku, nie wykonał kolejnego kroku, a jedynie odprowadził mnie do pokoju. W mojej wyobraźni nie tak to miało wyglądać.

            Drugi tydzień naszego pobytu dobiegał końca, a ja zakochiwałam się w Hiszpanii jeszcze bardziej. Ten kraj był dla mnie niczym raj. Uwielbiałam w nim wszystko, mimo popapranego życia miłosnego czułam się tutaj sobą i cieszyłam każdą chwilą, bo przynosiły mi one małe szczęście. To tutaj widziałam siebie w przyszłości, kiedy postanowię się zestazeć i przejść na emeryturę. Ale najpierw musiałam zmierzyć się z rzeczywistością. A na nią tego wieczoru składała się dyskoteka w pobliżu hotelu, gdzie wyciągnęła nas Agnes, byśmy po wyczerpującym dniu uzupełnili płyny za pomocą mocnych alkoholi i wybawili się tak, by całe miasto nas zapamiętało.
            Pani edytor gotowa była tańczyć od razu, jak tylko przekroczyła próg lokalu. Nogi drgały jej tak, jakby właśnie miała atak epilepsji. Oboje z przyjacielem wiedzieliśmy, że nie damy rady jej zatrzymać. Przejęłam od niej torebkę, coby jej nie straciła, Keith popchnął ją do przodu, a na odchodne rzucił dobrą radą:
            – Wybieraj dzisiaj mądrze, byśmy nie musieli wynosić stąd twoich zwłok. Baw się dobrze.
            Kobieta nawet nie zwróciła uwagi na to, co jej powiedział, od razu dała się porwać muzyce i zawirowała na parkiecie. Dla niej zabawa właśnie się zaczęła.
            Nie byłam chętna tańczyć, za to miałam ochotę się napić. Może nie chodziło mi po głowie upicie się, ale chciałam poczuć procenty, które rozchodzą się w krwiobiegu. Ruszyłam więc w stronę baru, a Keith szedł tuż za mną niczym cień.
            – Una tequila con limon y sal, por favor – zwróciłam się do barmana, który jedynie skinął głową i sięgnął po szklankę.
            – Czyżbyś chciała dzisiaj zaszaleć? – zapytał przyjaciel, przystając przy moim boku.
            Zerknęłam na niego, kiedy on przypatywał mi się bardzo uważnie.
            – Nie będzie to największe szaleństwo w moim życiu – zauważyłam. – Dlaczego tak mi się przyglądasz?
            Na ustach mężczyzny błąkał się delikatny uśmiech.
            – Ponieważ widzę cię w całkowicie nowym świetle, Rosabeth.
            Nie bardzo rozumiałam, co miał na myśli, to poetyckie wyznanie trochę zbiło mnie z tropu. Już chciałam pytać, o co takiego mu chodzi, ale nie było mi to dane.
            – Disculpe. – Gdzieś za mną zabrzmiał damski, nieznajomy głos. – Pan Keith Greystone?
            Akcent był tak słyszalny, że zniekształcić angielski zwrot grzecznościowy. Odwróciliśmy się oboje w kierunku kobiety, która do nas podeszła, a ja jęknęłam w duchu. Było to, jakby młodsza Penelope Cruz zabłądziła i jakoś znalazła się na tej dyskotece. Kobieta miała lśniące, długie włosy, zgrabne nogi wyeksponowane przez mini sukienkę w kolorze głębokiej czerwieni i zniewalający uśmiech. Każdemu mogła zawrócić w głowie samym tylko wyglądem.
            No, każdemu poza Keithem. Ten patrzył na nią beznamiętnie, jakby nie dostrzegał bogini, która zechciała zaszczycić śmiertelników swoją obecnością.
            – Tak, to ja. W czym mogę pomóc?
            – Mucho gusto. – Nieznajoma od razu przeszła na hiszpański. – El libro que escribiste la última vez fue muy bonito.
            Spojrzenie przyjaciela, pełne prośby, spoczęło na mnie ciężko. Westchnęłam.
            – Pani mówi, że badzo podobała jej się twoja ostatnia książka – wyjaśniłam. – Co mam jej odpowiedzieć?
            Keith uśmiechnął się.
            – Dziękuję. Powiedz jej, że...
            Mimo skończenia pacy byłam tłumaczem trochę dłużej. Może tego wieczora nie dowiedziałam się, o co chodzi pisarzowi, ale co się odwlecze, to nie uciecze. Mieliśmy jeszcze wiele dni przed sobą, one mogły przynieść nam odpowiedzi.