[59] Statek ~ Bluett

Statek

           

„Życie to seria zadań, zarówno ważnych, jak i przyziemnych.” – zapisała Eleanor w zeszycie. Szesnastolatka rozejrzała się po pokoju, upewniając się, że jej współlokatorki śpią. Na rozciągniętą koszulę nocną zarzuciła szary płaszcz, a stopy przyodziała w podniszczone buty z wyższą cholewką. Do ciała przycisnęła gruby zeszyt, a do kieszeni wrzuciła eleganckie pióro. Bacznie obserwując swój cień, wyszła z czteroosobowego pokoiku. „To moja Misja, nie mogę jej zepsuć.” – zamrugała rezolutnymi oczami.

W swojej kryjówce za sierocińcem przesiedziała całą noc. Oddawała się tam swej pasji – pisaniu. To było jej życie. Jej oddech. Jej rzeczywistość. W miejscu, w jakim obecnie się znajdowała nie tolerowano takich zachowań. Wyobraźnia nie była tam mile widziana, a ten, kto ją miał z miejsca nazywany był Dziwakiem. Taka była Eleanor MacKein. Sierota z południowej części Irlandii. Jej rodzice zmarli, kiedy miała kilka miesięcy. Nie pamiętała ich twarzy, niczego. Jednak, mimo tej niewiedzy pisała o nich, wyobrażała sobie, jak mogli wyglądać, a co najważniejsze żyła w przeczuciu, że ją kochali.                                             
„Mieszkali razem w świecie wolnym od bólu, smutku i problemów. Za to pełnym miłości i szczęścia.” – zakończyła tekst i spojrzała w niebo, przymknęła oczy. Nagle, z rozmyślań wyrwał ją głos.

– Eleanor MacKein, jest trzecia nad ranem, co ty tu robisz? – rzekła tęga kobieta w granatowym swetrze. – To wbrew zasadom. Co ty tam trzymasz?

            – Ja… nic. – zająkła się chowając zeszyt.

            – Pokaż mi to, Niewdzięcznico! Zaraz zobaczysz, co mam dla takich, jak ty. – wyrwała jej książkę i pociągnęła za rękaw. – Darmozjad!

            Kobieta aż kipiała ze złości. Ściskała bardzo mocno przedramię swej podopiecznej i zaciągała w kierunku ponurego budynku. Najpierw przystanęły przy metalowym piecu, a szefowa kazała jej patrzeć, chłonąć wzrokiem, jak płoną jej myśli. Po twarzy potoczyły się jej łzy. Tyle pracy właśnie trawił ogień. Stała tak przez dłuższą chwilę, do czasu, kiedy nie została zdzielona witką po twarzy.

– Obudź się! – krzyk przeszył jej duszę. – Matildo, zawołaj Benjamina! – stanęła przed nimi szczupła kobieta. – Niech weźmie bat ze schowka.

            – Bóg wszystkim wybacza. Wybaczy i Tobie… – powiedziała Eleanor między atakami spazmy.

            – Przestań paplać jak obłąkana! – powiedziała mrożącym krew tonem. – Benjamin zaraz tu będzie i pokaże Ci, jak to się u nas załatwia! – uśmiechnęła się szyderczo.

Przed nimi stanął muskularny (prawie) osiemnastolatek. W ręku trzymał bat ze stalowymi końcówkami, gotowy do wyrządzenia krzywdy. On i opiekunka skinęli do siebie.

Przesunęli stołek i kazali się jej ściągnąć pantalony oraz podwinąć koszulę.

– Siedzisz cicho, nie drzesz się. A piśnij choć słówko! – zagroził chłopak.

Młoda MacKein została pchnięta na drewniany taboret. Nastolatek zaczął wymierzać pierwsze ciosy, które oprócz bólu fizycznego zadawały także ten psychiczny, a on bolał o wiele bardziej.

– Pięćdziesiąt.  – usłyszeli suchy rozkaz. – Potem odpraw ją do piwnicy.

Każde uderzenie stawało się coraz silniejsze. Oprawca co jakiś czas przestawał. Aż skończył, podniósł ją i zaciągnął do piwnicy. Wepchnął, rzucił jej bieliznę  i zamknął pomieszczenie. Płakała z rozpaczy całą noc. Wczesnym rankiem, pracownica wypuściła ją. Nakazała się przebrać i pomóc w kuchni. Nastolatka zeszła do swojego pokoju i włożyła na siebie zgniłozieloną, prostą sukienkę. Włosy zaplotła w warkocza i przewiązała jasną wstążką. Do ich intensywnej pomarańczowej barwy podchodziła z dystansem. Przypominały jej jesienne liście, które dopiero co spadły z drzewa. To dodawało jej otuchy, gdyż była gnębiona. Jednak, nie dawała tego po sobie poznać.

– Wejdźcie, częstujcie się. – zachęciła z uśmiechem przełożona. – Eleanor, nałóż koleżankom. – tym sposobem odejmowała podopiecznej jedzenie od ust. Była całkowicie świadoma tego, że ten, kto nie zje z resztą – nie zje wcale.

            – Czegoś jeszcze wam potrzeba? – zapytała z ogładą dziewczyna. – Mogę przynieść.

            Nie zjadła kompletnie nic. Wiedziała, że to był podstęp. Przez resztę poranka, w duszy była załamana, a na zewnątrz szczęśliwa. To nie podobało się jej współlokatorkom. Miały ją za śmiecia i dziwadło, przez co niebieskooka nie miała żadnego wsparcia. Mimo zgłaszania tego przełożonej – nie miało to większego skutku. Radziła sobie na tyle, ile mogła. Do sierocińca wracała już któryś raz. W żadnym z domów nie zaznała miłości ani szczęścia. „Rodzina” wyładowywała na niej swe niepowodzenia. Cały czas chodziła głodna i w siniakach.

            – Dlaczego jesteś taka smutna? – zapytał blondyn.

             To nic. Naprawdę. – uśmiechnęła się.

            – Oczy są oknem duszy? Wiesz? – zapytał.

            – Wiem, zdaję sobie z tego sprawę. Czytałam o tym.

            On próbował się do niej zbliżyć. Pozwoliła mu. Wiedziała o tym, że nie może się stać już nic gorszego. Chłopak nie wykorzystał danego mu przyzwolenia, tylko pocałował ją delikatnie w policzek i pochwycił za rękę. Chciał pokazać jej coś pięknego. Coś, czego jeszcze nie widziała. Zaprowadził ją na piękną łąkę. Przed nimi rozpościerały się pola kolorowych punkcików. Magia. Pociągnął Eleanor za sobą i wbiegli. Po kilku minutach zatrzymali się. Śmiało rzucili się na plecy.

Spoglądając w niebo, zarzekali, jakie mają kształty. Zaufali sobie od pierwszego wejrzenia, które nastąpiło jakieś dwadzieścia minut temu.

            – Nasze życie to statek, który został wypuszczony na wzburzone wody oceanu. – powiedziała.

            Wrócili bardzo późnym wieczorem. Ona znowu oberwała. On przemknął niezauważenie. Mimo okropnego bólu, jaki zadawał jej Benjamin, nie płakała. Chłopak ranił ją w grudniu, kiedy to ulice były szare i ponure. Ona jednak odczuwała je wiosną. Tam, gdzie pachniały bzy i nie było już bólu.

Meghan otworzyła oczy. Obok niej nie było Eleanor. Kolejna przygoda okazała się tylko snem. Z zawiedzionym wyrazem twarzy podeszła do małego, okrągłego okienka, które dawało jej widok na rozległe wody morza śródziemnego. Od kilku lat, po śmierci matki podróżowała z ojcem na jego statku. Lubiła to życie, jednak bardzo doskwierała jej samotność, której owocem była szesnastoletnia Eleanor MacKein. Postać uderzająco odzwierciedlała jej osobowość. Meg okryła się kocem i otworzyła dziennik.                      

„Dziś znowu ją spotkałam. Mimo wewnętrznego smutku, była szczęśliwa. To mój wzór i jego będę się trzymać”