[56] Nie mam pomysłu ~ SadisticWriter

Nie mam pomysłu.

Siedzę przed laptopem od kilku godzin (a może nawet dni), próbując tchnąć w moje zimne, blade palce trochę ożywczej mocy nazywanej przez innych weną.

Gdyby powstała jednoosobowa Kamasutra związana wyłącznie z pozycjami na kanapie, zapewne byłabym jej autorką, szczególnie jeżeli dołożyć do tego takie elementy jak laptop, kot, poduszka, pluszaki, telefon… Nie żebym uskuteczniała samozadowalanie się kotem. To byłoby zdecydowanie zbyt chore, nawet jak na mnie. Chodzi raczej o leniwe ćwiczenia ze zmianą pozycji w miejscu, w którym przebywam cały dzień. Jednymi słowy: udawanie produktywności w sposób nieproduktywny. W tym byłam akurat dobra.

Nie mam pomysłu.

W zasadzie to nie tylko na stworzenie czegoś własnymi rękami, ale również na życie – to najbliższe, bo w dalekosiężne plany nie było co wchodzić.

Wydaje mi się, że zrobiłam już wszystko, co mogłabym zrobić. Zostałam nawet przykładnym obywatelem obserwującym życie dziejące się na zewnątrz z pomocą okna, wyobraźni i Internetu.

Posprzątałam, ugotowałam, upiekłam, pospałam, oglądnęłam, odrobiłam, posmęciłam, pośmiałam, napisałam, przeczytałam, pochodziłam, poskakałam, pomęczyłam, pogadałam. I co dalej? Czekanie, czekanie, czekanie.

Nie mam pomysłu.

Przeglądam bezcelowo Instagrama, pragnąc wejść w kolorowy, zafałszowany świat pełen różowych filtrów. Widzę pięknie przystrojone babeczki cytrynowe z fiołkami, rudą kobietę tulącą do piersi wypchanego lisa – ostatnio widziałam takiego w parku (nie wypchanego, żywego), przynajmniej dopóki go nie zamknęli (nie lisa, park); dalej patrzę na szczęśliwe osoby siedzące w domu z kubkiem kawy w dłoni i w szlafroku. Umalowane, uśmiechnięte, pełne energii, takie jak zawsze, bo na Instagramie nie istnieje pojęcie zmęczenia i brzydoty (chyba że w jego ciemnych odmętach). Ja też mam na sobie szlafrok, ale nie wyglądam instagramowo. Raczej gównianie. Zarzuciłam na siebie brudne dresy, starą koszulkę w koty i dziurawe skarpetki. To kolejny tydzień bez makijażu – ach, odpoczynek dla skóry, szkoda tylko, że ta postanowiła mnie w ramach przerwania rutyny zdradzić i wzmocnić działanie alergii. Teraz wyglądam jak opuchnięty pomidor z łuszczącą się skórą węża. Nadaję się na halloweenową sesję zdjęciową. Cóż, przynajmniej siedzę w domu, więc nikt mnie nie zobaczy – promyk nadziei w pochmurny dzień owiany sztuczną mgiełką wentylatora z laptopa.

Nie mam pomysłu.

W zasadzie to mogłabym być zawiniętą w kołdrę rolką sushi, którą karmiono by przez rurkę koktajlami na bazie mleka kokosowego (żebym przypadkiem jeszcze bardziej nie opuchła). Z drugiej strony nikomu nie chciałoby się utrzymywać takiej żywej, nieruszającej się sushi rolki, która pije drogie mleko.

Nie mam pomysłu.

Dlatego piszę coraz krótsze zdania, aby wypełniać pusty dokument zbędną treścią, która nie niesie ze sobą żadnych złotych myśli, tylko narzekania kolejnej z rzędu osoby w sieci, niemającej na nic ochoty i motywacji.

Nie mam pomysłu.

Zapomniałam o słowach kluczowych. Czy będzie dobrze, jeżeli napiszę je ciągiem? A może potraktuję je jako epitety czegoś, co mnie otacza lub mogłoby otaczać, gdybym sobie na to nazbierała hajs? To w końcu bardzo twórcze.

Metalowe krzesło (najlepiej takie do tortur, bo zawsze o nim marzyłam). Zapomniane relacje (z ludźmi, którzy niby gdzieś tam są, ale jakoś tak fizycznie zniknęli). Tajemniczy dźwięk dochodzący z kuchni (a tak naprawdę to bulgoczące w wodzie worki kaszy jaglanej, gotujące się w rondlu). I to dudnienie w mojej głowie (nie, to jednak pies ukryty pod firanką ucieka przez sen, waląc pazurami o panele).

Nie mam pomysłu.

Było chyba coś jeszcze.

Ach, tak.

– Mówiłem ci, żebyś nigdy tu nie wchodził.

– Ale słyszałem krzyki!

– To nie twój problem.

Ciekawy dialog, ale na niego też…

Nie mam pomysłu.

Ziewam i spoglądam na zegar. Nie jest wcześnie i nie jest późno. Może powinnam zrobić podwójny trening na zasikanym przez kota dywanie, żeby zabić ostatki czasu, jaki mi pozostał. Może powinnam dokończyć oglądanie rasistowskiego dokumentu kulinarnego na Netfliksie. Może powinnam po raz kolejny przejść myślami przez całe swoje życie, szczególnie zatrzymując się na tych jego złych fragmentach. Może powinnam przygotować kolejną wymyślną potrawę. Może powinnam napisać kolejny sensowny tekst. Może powinnam wstać z łóżka i udawać, że dzień jest piękny. Może powinnam…

Nie mam pomysłu.

Laptop mi się rozładowuje.

Jestem za leniwa, żeby wstać i sięgnąć po ładowarkę.

Próba skończyła się upadkiem telefonu z łóżka.

Pies położył się na mnie ciężkim dupskiem.

Kot zasłonił mi ekran ogonem.

Kot potraktował mnie jak poduszkę.

Kot chce miziania.

Kot się na mnie gapi i ostrzegawczo mruczy.

A pies dalej śpi.

Znowu piecze mnie skóra.

Czuję się jakaś połamana.

Chyba jestem głodna, ale nie chce mi się iść do kuchni.

Przydałoby mi się wejść pod prysznic.

I może umyć zęby.

Jest już poniedziałek? Nie, jeszcze nie.

Szkoda.

A może…

Nie mam pomysłu.

Więc kończę.