[29] Stranger: Będę twoim mieczem i tarczą ~ Miachar

            Człowiek ma w sobie coś, taką zdolność, iż w ciągu kilkunastu sekund jest w stanie powiedzieć, czy polubił – bądź to zrobi – nowo poznaną osobę, czy też nie. Sam byłem potwierdzeniem tej teorii: już przy uściśnięciu dłoni Willa podczas przedstawienia adeptów umiałem powiedzieć, że się dogadamy i zakolegujemy. Kolejny dowód to moje odczucia wobec naszego szkoleniowca. Generał Jeog wyglądał tak, że od razu czuło się do niego szacunek, ale ja wiedziałem, że jesteśmy na tyle różni, że możemy mieć ze sobą nie po drodze i między nami będzie dochodziło do scysji. Po prostu takie odnosiłem wrażenie i ono nie mijało, choć w Agencji kończył się pierwszy miesiąc, jak rozpoczęliśmy trening.

            Mirby nie wierzył mi, kiedy mówiłem mu, że generał może coś do mnie mieć, śmiał się, gdy dzieliłem się swoimi przemyśleniami, obserwacjami i podejrzeniami.
            – Chyba trochę przesadzasz – zauważył w ubiegłym tygodniu zaledwie pięć minut po tym, jak Joeg chciał zrobić ze mnie kozła ofiarnego przed całą grupą i na moim przykładzie pokazywał, jak nie powinno się wykonywać pewnych ćwiczeń. – On po prostu potrzebował kogoś do demonstracji.
            – Tyle że ja wykonywałem te ćwiczenia poprawnie – wycedziłem. – A on sobie coś ubzdurał, by mnie pogrążyć.
            Taka była prawda i to nie tylko moja – ktoś zauważył, iż faktycznie w moim wyprowadzeniu ciosu wszystko było jak należy. To w generale był jakiś problem.
            Will machnął tylko ręką.
            – To trochę na wyrost, ale jeśli nadal będzie ci to nie pasować, będę twoim mieczem i tarczą podczas treningów. – Poklepał mnie po plecach, na co postarałem się nie skrzywić, i zaśmiał się. – Będę twoją zbroją jak u Iron Mana.

            Uśmiechnąłem się wtedy blado na to przyrzeczenie kolegi, wątpiąc, by faktycznie mężczyzna z Wisconsin był odpowiednim wsparciem i za bardzo się nie pomyliłem. Minęło dziesięć lat, które wymogły na mnie, bym sam stał się swoją zbroją i dawał sobie radę z Joegiem, ale nie jestem pewien, czy temu podołałem. To dlatego tak przerażała mnie degradacja i zupełnie nowe zadania do wykonania. Bo wiedziałem, że będzie o wiele trudniej, a moje tajemnice zbyt bliskie powierzchni, by móc je odkryć.
            I to czyniło mnie tak wściekłym, jak od dawna nie byłem. Dlatego biłem worek przede mną jak oszalały, a tytanowy szkielet wewnątrz mnie wysyłał informacje, iż za bardzo go przeciążam. Co w tamtej chwili nie miało dla mnie zbyt wielkiego znaczenia. Musiałem uderzać, póki nie miną emocje i się nie uspokoję.
            Ale powinienem przestać. Nie mogłem dopuścić, by wspomagacz rozładował się, bo wtedy nawet czołganie stanowiłoby dla mnie zbyt duży wysiłek, a nie uśmiechało mi się zostać odnaleziony na podłodze siłowni, cały zlany potem i łzami bezsilności. Dlatego ściągnąłem rękawice, schowałem je do odpowiedniej szafki i opuściłem to puste miejsce z martwymi przedmiotami. Nadal czułem się źle, ale nie paskudnie. Nawet dobrze, że złość jeszcze we mnie pozostała, bo w drodze powrotnej natrafiłem na kogoś, wobec kogo mogłem ją skierować.
            Wydawało mi się albo generał Joeg specjalnie na mnie czekał. Opierał się plecami o ścianę i od niechcenia patrzył po tych agentach, którzy tego późnego popołudnia załatwiali swoje sprawy w tej części budynku. Kiedy mnie dojrzał, uśmiechnął się krzywo i oderwał od pionowej powierzchni, by ruszyć w moim kierunku.
            – Navy. – W jego głosie usłyszałem pogardę, gdy zwrócił się do mnie po nazwisku. – Grenade. – Wyraźną przyjemność sprawiło mu to pastwienie się nade mną za pomocą moich personaliów. – Nasz granatowy granat. Jak się masz? Trening nie rozpierdolił ci kręgosłupa do jebanego końca?
            Wiedziałem, że lubował się w używaniu wulgaryzmów, mimo to aż się wzdrygnąłem, gdy je usłyszałem. Nie powinny być tak nagminnie słyszane z ust kogoś na jego stanowisku, ale Joeg nic sobie z tego nie robił. Dupek jeden.
            Zasalutowałem, jak oczekiwano tego po kimś niższego rangą. Starałem się zachować przy tym pokerowy wyraz twarzy, by generał nie utwierdzał się w tym, jakie uczucia żywię wobec niego. Dobrze wiedział, że go nienawidzę, nie potrzebowałem okazywać mu tego na każdym kroku. Machnął tylko ręką w odpowiedzi, jakby potrzebował raczej kogoś uderzyć. Postanowiłem, że to nie będę ja.
            – Jak widać, jeszcze chodzę, więc kręgosłup mam na swoim miejscu. – Było to szorstkie, ale w ten sposób mogłem potraktować go, by rozdrażnić. – Czy pan na mnie czeka, generale? Bo jeśli nie, to chciałbym się odświeżyć i zacząć przygotować do szkolenia, które przeprowadzi pan mnie, kapitanowi Mirby'emu i porucznik Mars.
            Tak, bo to właśnie dziś miał tę możliwosć, by się nad nami poznęcać, nim wyruszymy na misję.
            Joeg patrzył na mnie uważnie, a uśmiech na jego twarzy budził skojarzenie z jakimś dzikim zwierzęciem, nim to rzuci się na swoją wyczekiwaną ofiarę.
            – Nie czekam na ciebie, łamago – oznajmił. – Mam lepsze rzeczy do roboty. Chciałem cię tylko ostrzec. – Nachylił się ku mnie i ściszył nieco głos. – Może ja i dowódca trochę ci groziliśmy, cyborgu jebany, ale uważaj – poza nami jest ktoś jeszcze wysoko postawiony, kto się tobą interesuje, on może być dla ciebie prawdziwym, kurwa, wrogiem. – Poklepał mnie po plecach, zdecydowanie i mocno, bym to poczuł. – Do zobaczenia później, kapitanku Granaciku.
            Patrzyłem, jak odchodzi korytarzem, i wypuszczałem powietrze przez nos. Ponoć to mogło pomóc na skołowane serce czy w chwili paniki, mnie zaś przydawało sie, kiedy nie chciałem pokazywać po sobie, że coś mocno mnie wkurzyło. Jak ten mężczyzna, który chciał mnie niszczyć.
            Zastanowiły mnie jego słowa i wywołały niepokój. W Agencji tylko Jeog i dowódca sił powietrznych wiedzieli o moim tytanicznym wspomaganiu, ta informacja nie miała jak wyjść poza to miejsce i tę dwójkę, kto więc i jak mógłby dowiedzieć się, że nie jestem w pełni człowiekiem?
            To była zagadka, którą powinienem jak najszybciej rozwiązać, inaczej mogło być źle. Coś mi mówiło, że gdy poznam już prawdę, ani Will, ani nikt inny nie będzie w stanie stać się dla mnie mieczem i tarczą. To będzie samotna walka.
            Taka, z której niekoniecznie wyjdę żywy.