[27] Nie umiem być sługą ~ Miachar

            Krótki tekst z wariacją na temat koreańskich wierzeń.

            Nie mogłem w to uwierzyć. Kiedy ja pogodziłem się ze swoim losem i pod okiem jednego mrukliwego Żniwiarza przechodziłem przez pierwsze z czterdziestu dziewięciu dni – które nimi w ogóle nie były – musiało wydarzyć się coś, co nie powinno mieć miejsca, bo naruszyłoby wszelkie możliwe procedury. Byłem tym zaskoczony, ale też wściekły i to tak, jak jeszcze po śmierci nie byłem.
            Patrzyłem, jakbym widział ich po raz pierwszy, i miałem ochotę rozszarpać ich na strzępy. To by sprawiło, że przy ostatnim sądzie zostałbym skazany na czeluście piekielne, ale nie mogło być tam gorzej niż na wojnie. A przynajmniej czułbym się lepiej.
            – Co tu robicie? – ryknąłem, a mój Żniwiarz i ci dwaj, którzy prowadzili grupę, przewrócili oczami. – Idioci! Nie zginąłem po to, żebyście też wykorkowali, do cholery! Cała idea poświęcenia polegała na tym, że to miałem być ja!
            Plan – ostatni, jaki w życiu obmyśliłem – zakładał tylko moją śmierć na polu bitwy i zwycięstwo moich druhów. Dwudziestu mężów miało przejść do historii naszego kraju jako najwięksi bohaterowie, a teraz nic z tego! Bo oni zawiedli.
            – Wybacz, szefie – odezwał się ten, który był mi największą pomocą. – Chyba za bardzo przejęliśmy się tym, że zginąłeś, a wróg to wykorzystał. Przepraszamy.
            Miałem ochotę wrzeszczeć, kopać, może nawet gryźć, ale przecież nie byłem już w stanie, bo – do cholery jasnej! – nie miałem już ciała, które mógłbym wykorzystać do tych działań. Patrzyłem po całej tej grupie i było mi już zupełnie wszystko jedno, co usłyszę u kresu tych sądnych dni.
            Chciałem się wsławić czymś heroicznym. Chciałem, by ktoś docenił to, co zrobiłem, i za moją odwagę wynagrodził w jakiś sposób moją rodzinę. Chciałem być kimś wielkim, o kim śpiewano by pieśni lub też pisano poematy. Chciałem być tym, kim należy, na królewskim dworze. Ale nie umiałem być sługą, a – jak widać – także wojownikiem i dowódcą nie za bardzo mi wyszło.
            Co mogłem zrobić w tej sytuacji? Usiadłem na tym dziwnym podłożu i zapłakałem jak dziecko. Nade mną pojawiły się głowy członków mojego małego oddziału, wszyscy martwo nie mniej niż ja. To był koniec, już nic się w bitwie nie zmieni, bo ta trwa na Ziemi, kiedy my jesteśmy między światami, dopóki nie nadejdzie ostateczny czas.
            – Generale Seong! – brzmiały głosy, ale nic mnie one nie obchodziły.
            Nie było już nic, co mogłoby mnie obchodzić. I nigdy nic takiego nie mogło już nadejść.