[27] Dwie twarze: Niedospany, zrozpaczony, gotowy na śmierć ~ SadisticWriter

15.09.2019 r.

Skala przymiotnikowa sennego nastroju:

Niedospany, zrozpaczony, gotowy na śmierć

Sposób na śmierć nr 43: ucieczka w wieczny sen

Słowa kluczowe: sny to kurwy

Sny to małe, podgryzające kostki podświadomości suki, których nie kopniesz w wyimaginowane dupska, bo zanim o tym pomyślisz, po prostu się rozpłyną. Nienawidziłem ich z całego mojego skamieniałego, prehistorycznego serca. Sprawiały, że chciałem żyć w pustce, pozbawiony podświadomego rozważania na temat swoich mankamentalnych lęków. Sprawiały, że chciałem wynaleźć maszynę na zobojętnianie nocnych wizji, opierających się na realnych myślach. Sprawiały, że chciałem umrzeć.

Czasem wystarcza zaledwie kilka koszmarnych wizji, abyś zdał sobie sprawę z tego, czego najbardziej się boisz. Do tych lęków nie ma dostępu żadna postronna osoba, dlatego często dusisz je wewnątrz siebie i czekasz, aż przeminą, jak szare chmury z błękitnego nieba będącego tylko pozorem twojego wolno płynącego życia. Lęki można tłumić, można też udawać, że nigdy nie istniały, ale prędzej czy później wrócą, jak bumerang rzucony w zbyt krótką podróż, by mieć nadzieję na to, że nie powróci.

Dzisiaj miałem ochotę utonąć w wiecznym śnie. Liczyłem na to, że ostatni z nich będzie lepszy niż te, które ostatnimi czasy zajmowały mój umysł. To dlatego wziąłem garść jaskrawych, pomarańczowych tabletek i z głębokim westchnięciem wrzuciłem je do ust. Całość zapiłem połową szklanki whisky, które smakowało, jakby nasikał do niego opity litrami skisłego jabola żul. Być może właśnie taka była przyczyna obniżki w supermarkecie. Cóż, w obliczu końca nie miało to najmniejszego znaczenia.

Tabletki kopnęły mnie stosunkowo szybko. W niedługim czasie zacząłem obijać się o kanapę i udawać samolot, przeskakując przez oparcie fotela. Dywan stał się moim ostatnim przystankiem – pełnił rolę rydwanu śmierci w nieco tureckich wzorach. Trząsłem się jak osika, którą wiatr potraktował za mocnym podmuchem. Powieki zaczęły umykać w krainę nieważkości. Umysł spisał wyimaginowany testament, który zamierzałem zabrać ze sobą do swojego pierdolonego świata nicości. Dłonie dotykały drżąco ostatniego promienia sztucznego, halogenowego światła, żegnając ten piekielny padół. I nagle, jak gdyby nigdy nic, zacząłem się śmiać, niczym jakiś pieprzony świr, który nabył w zamkniętej sferze swojego chorego umysłu nowej osobowości. Śmiać z tego, jakie życie jest zabawne. Jaki ja jestem zabawny. Przecież pół godziny temu zaledwie otworzyłem oczy i powitałem nowy dzień. Zamiast wykrzyknąć: „Dzień dobry, świecie! Ten dzień będzie mój!”, wyszeptałem: „Żegnaj świecie, to idealny dzień, żeby umrzeć!”. Cóż to za nieprzemyślany, destrukcyjny plan godny filmowego desperata! A to wszystko z powodu snu niosącego ze sobą dziecięce obawy we wszystkich rodzajach czasowych wytworzonym przez ludzki język: boję się, że nie będę akceptowany. Boję się, że nie jestem akceptowany. Boję się, że nigdy nie byłem akceptowany. Nieźle, jak na zamkniętego w zaśmieconych czterech ścianach gościa, który ostatnim razem mył się trzy dni temu!

Ułożyłem się na plecach, zamknąłem usta i spojrzałem w sufitową dziurę, którą zawdzięczałem zabawie w podrzucanie nożem, w celu sprawdzenia, czy los będzie chciał mi je wbić prosto w serce. Ucierpiała tylko wymieniona powierzchnia płaska i moja własna poduszka po świętej pamięci babuni. Najwyraźniej ten litościwy skurwiel w dalszym ciągu nie zamierzał posyłać mnie na drugą stronę. Przysięgam, gdyby był człekopodobnym tworem, najebałbym mu za wszystkie nieudane próby samobójcze. Wychodziło na to, że to kolejna z nich, która ukazała moją nadludzką niezniszczalność. Chociaż kręciło mi się w głowie, chociaż czułem, ze zwrócę lada moment zawartość mojego pustego żołądka na turecki dywan, który właśnie odlatywał mi sprzed oczu w rytm arabskich fletów, wciąż żyłem. Wciąż, kurwa, żyłem. I z kim tu się kłócić, skoro winny nie istnieje? Musiałbym wówczas rozmawiać z nieistniejącym gościem i z samym sobą, a to podchodziłoby pod poważny problem natury psychologicznej. Bo przecież podejmowanie się samobójczych prób nimi nie było, prawda? Z nimi czułem się… żywszy. Szkoda tylko, że chciałem poczuć się bardziej martwy.