[Misja] Leć, Julio, leć! ~ Krakowska Wiedźma

            Ostra dachówka wbijała mi się w kolano. Z coraz większą złością powoli wspinałam się po stromym dachu, w kierunku komina, gdzie z dumą siedział teatralny kot. Nawoływałam go, ale sierściuch machał tylko ogonem i ocierał się o cegłówkę. Na czworakach zrobiłam kolejny ruch w stronę kota. To było nie do pomyślenia, aby dyrektor teatru wspinał się na dachu po jakiegoś kota z piekła rodem. Nie dość, że dziewczyny miały lęk wysokości, to męska część drużyny stwierdziła, że nie będzie narażać swoich pięknych kostiumów. Po krótkim kazaniu z dosadną ironią i sarkazmem musiałam sama zająć się tym problemem. Kot jak siedział, tak siedzi i miauczy. Próbował zejść, ale zawrócił. Weszłam po drabinie, przeklinając facetów i ich tchórzostwo na dach. Nie dość, że miałam na sobie zieloną sukienkę to jeszcze buty na obcasie i zamiast ściągnąć je, to weszłam na dach. Wyciągnęłam rękę do kota i zawołałam. Miauknął i zrobił krok do przodu, ale zachwiał się i wrócił na swoje miejsce. Westchnęłam i wspięłam się wyżej. Kot był, na wyciągniecie ręki. Tylko miał złośliwy charakter. Odsunął się od mojej dłoni. Dałabym sobie rękę uciąć, że to zrobił specjalnie. Usłyszałam głosy i głośny śmiech. Zerknęłam na dół. Wokół drabiny stało kilku aktorów i inspicjentka oraz czterech nieznanych mi mężczyzn.

– Pani dyrektor! – Krzyknęła Małgosia, sekretarka i inspicjentka w jednym. – Panowie byli dziś umówieni na 10.00. – Wskazała na zdziwionych obcych mężczyzn. Machnęłam ręką i prawie zleciałam, ale złapałam się szybko dachówki.

– To sobie poczekają! – Odparowałam gniewnie i odwróciłam się tyłem do nich. Kot zmrużył oczy i machnął ogonem. Zerwałam się i złapałam go za kark. Miauknął rozdzierająco. – Milcz, demonie. – Powiedziałam ze złością i odwróciłam się powoli do początku dachu. Usiadłam przy kominie z kotem na rękach, zastanawiając się jak zejść. Westchnęłam i policzyłam do dziesięciu. Chwyciłam mocniej kota w lewą rękę i powoli zaczęłam się zsuwać po dachówkach. Na szczęście były suche, bo od kilku dni nie padało. Dotąd zastanawiałam się, on wylazł na dach i nie mógł zejść. Musiał przecisnąć się przez małe okienko na strychu. Czasami je uchylamy, aby przewietrzyć poddasze. Imię Zmora idealnie do niego pasowało, zresztą demon też. Nie dość, że jest czarny, jak noc z zielonymi oczami to jeszcze ma krawatkę pod szyją. Zatrzymałam się na krawędzi i spojrzałam w dół. Czterech nieznajomych patrzyło na mnie z dziwnymi minami. Coś pomiędzy zdziwieniem a rozbawieniem. Panowie chyba byli w podobnym wieku. Jeden wyglądał na starszego, bo miał siwe włosy. Stojący obok niego drugi mężczyzna miał czarne włosy i uśmiechał się szeroko z założonymi rękami. Trzeci miał blond włosy spięte w kucyka, a czwarty brązowe sprężynki stojące na wszystkie strony. Wyglądał jakby, go piorun uderzył. Z tej wysokości nie widziałam, jakie mają oczy oraz sylwetki. Drabina była tuż obok mojej nogi, na szczęście kot się nie ruszał. Stanęłam na pierwszym szczeblu drabiny. Odetchnęłam głęboko i postawiłam drugą nogę. Zachwiałam się lekko i mocniej chwyciłam szczebel wolną ręką. Kot miauknął.

– Zamknij się sierściuchu, bo następnym razem wrzucę cię przez komin i zlecisz na dół do kotłowni. – Zagroziłam. Byłam świadoma, że gapie w postaci pracowników i gości mogli oglądać moje nogi i nie tylko. Zeszłam dwa szczeble w dół. Kątem oka zobaczyłam, jak Gosia podchodzi do drabiny i staje na stopniach.

– Proszę podać mi kota i będzie mogła pani zejść w spokoju. – Skinęłam i odchyliłam się, aby podać jej kota. Odebrała ode mnie zwierzaka i zeszła ze szczebli a ja się chwyciłam i zaczęłam schodzić. Oczywiście, coś musiało się stać. Buty na obcasie nie są zbytnio dobrym obuwiem na wspinaczkę. Odjechał mi obcas i nie złapałam równowagi. Zachwiałam się do tyłu a drabina razem ze mną i poleciałam w dół.

****