[49] Spalić to, co złe ~ Ivy

Kiedyś ktoś mądry powiedział, że muszę przestać się hamować. Dać ponieść się słowom, badając nawet nowe rejony. I muszę temu komuś ogromnie podziękować, bo gdyby nie to, zapewne porzuciłabym ten tekst w diabły i poszukała czegoś, co mnie odciągnie od pisania. A tak wytrwałam do końca. Może nie jestem zadowolona z końcowego efektu, ale czy kiedykolwiek powiedziałam, że jakieś moje opowiadanie mi się podoba? Raczej nie.

Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że wiele rzeczy można tutaj ulepszyć, ale muszę na nowo wprawić się w tworzenie. Oby następnym razem poszło mi lepiej.

PS Dziękuję, Marlu – Ty już wiesz za co!

***

Kiedy pojawił się w jej życiu, poczuła się tak, jakby chwyciła samego pana Boga za nogi. Czuła się wyjątkowa, gdy spośród wszystkich dziewcząt w klubie zwrócił uwagę właśnie na nią. Bez wahania porwał do tańca w rytm popularnych piosenek, chociaż tamtego wieczora narzuciła na siebie byle co, a twarzy nie naznaczyła makijażem. To dość wyjątkowe, szepnął jej do ucha, by raz za razem chwalić naturalne piękno, na co ona reagowała nerwowym chichotem. Chłonęła jego komplementy. Syciła się nimi, chociaż przyrzekała, że znowu nie da się omamić. Wielokrotnie zraniona, powoli tracąca wiarę w miłość, nie chciała kolejnych rozczarowań. Nie wygrała jednak batalii z wyrywającym się ku niemu sercem. Spragniona bliskości, otumaniona jego zapachem, dała się porwać zauroczeniu.

Wzajemna fascynacja trwała długie miesiące. Spotykali się najczęściej na mieście, spacerując za ręce po niewielkim parku. To właśnie tam, na przysłoniętej zarośniętymi krzakami ławce opowiedziała mu o swoich porażkach, których wysłuchiwał z poważną miną. Ściskał jej drżącą dłoń za każdym razem, gdy jej głos podnosił się o oktawę. Ścierał spływające łzy, kiedy docierała do kulminacyjnych momentów. I choć błagał, by przestała się tym zadręczać, zostawiając te niepowodzenia i zawody daleko za sobą, ona nie słuchała. Miłość to jedno, lecz gdy w grę wchodzi zwątpienie we własne życie, potrzeba czegoś więcej, niż zapewnień. Trzeba działać, aby nie stracić kogoś, kto usychał. A on właśnie nie zamierzał siedzieć z założonymi rękami.

Odwiedził ją tak, jak zaplanowali. Przyniósł ze sobą obowiązkowe przekąski na wieczorny seans filmowy i, żeby uśpić jej czujność, poprosił o ich wypakowanie. Sam w tym czasie zakradł się do kuchni, gdzie z odmętów szafki wydobył metalową miskę i postawił na blacie z donośnym hukiem. Zaalarmowana hałasem, porzuciła zajęcie, aby stanąć w progu kuchni i obserwować każdy ruch ukochanego. A ten, bez pośpiechu, wyjmował z wysłużonego plecaka związane wstążką kartki, gdzie na ich stosie ułożył zapałki. Dumny z konstrukcji, zachęcił ją do tego, by do niego dołączyła. Zrobiła to dość niechętnie.

– Wiem, że miewasz dziwne pomysły, o czym świadczy jedzenie kanapki z szynką i nutellą, ale ten jest chyba najnormalniejszy z nich, chociaż też mnie niepokoi. Zapałki, makulatura, stara miska Stefana... – wyliczała, próbując dojrzeć to, co było zapisane na kartkach, lecz jego niechlujne pismo uniemożliwiło to. – Co zamierzasz z tym zrobić?

– Hej, kanapka z szynką i nutellą wcale nie jest taka zła. Ma taki artystyczny posmak, że sam Stephen King by się tego nie powstydził. Spróbuj chociaż raz, a zrozu… Dobra, dobra, już nic nie mówię – westchnął. – A to – wskazał na przyniesione przez siebie rzeczy – nazywa się „Spal to, co niewygodne i niebezpieczne”.

– Zapisałeś tutaj kontakty do złych ludzi i teraz chcesz się ich pozbyć?

Posłał jej szeroki uśmiech.

– Blisko. Miałem raczej na myśli to, co cię gnębi.

Zmarszczyła brwi, aż pomiędzy nimi pojawiła się drobna zmarszczka. Przyłożył do niej palca, mocno naciskając.

– To, co siedzi tutaj… Złe wspomnienia… Trzeba je stąd wykurzyć!

– I uważasz, że to pomoże? – Założyła ręce na piersiach, próbując nie przewrócić oczami, ani nie wybiec na przedpokój, byłe tylko uniknąć tego, było przed nią. – To niedorzeczne.

Nic nie odpowiedział. Uważając, że czyny niekiedy wnoszą więcej niż słowa, po prostu zaczął działać. Ignorując jej jęczenie, wstawił miskę do wysprzątanego z zalegających naczyń zlewu. Sięgnął po pierwszą kartkę, obracając się ku niej.

– Masz rację. Ten sposób raczej nie zlikwiduje ich na zawsze, ale jeżeli jest szansa na to, że część z nich zostanie potraktowana tak, jak należy, to czemu z tego nie skorzystać? – stwierdził z pełną powagą. Sięgnął po paczkę zapałek. – Powiedz tylko słowo, a to schowam i, jak gdyby nic, przejdziemy do seansu filmowego. Dzisiaj oglądamy wszystkie części Bridget Jones, dobrze pamiętam?

Udawał zajętego obracaniem zapałek w dłoniach, jednak kątem oka lustrował, jak postawa dziewczyny powoli się zmienia. Jej twarz naznaczały różne emocje, począwszy od strachu i niechęci, a zakończywszy na czystej rezygnacji.

Westchnęła.

– Dalej uważam, że to głupie i nic z tego nie wyjdzie, ale widzę że, nawet gdybym zrezygnowała, to wierciłbyś mi dziurę w brzuchu. – Zajęła miejsce tuż przed nim. Uśmiech wpełzł na jego usta. – Dobra, wyczuwam, że muszę to sfajczyć, obrócić w popiół, zniwelować i tak dalej, ale trzeba jeszcze zrobić coś przed tym? Wyrecytować zaklęcie, odśpiewać pieśń?

– Najpierw obiecaj, że niezależnie od tego, co usłyszysz, nie zapragniesz uciec. Że sobie poradzisz.

– Akurat tego nie mogę obiecać.

– Kochanie…

Zrezygnowana, lekko skinęła głową, lecz nie na to czekał. Gesty gestami, ale tym razem to słowa odgrywały kluczową rolę. To tak, jakby próbowano zaparzyć herbatę, używając w tym celu zimną wodę. Trzeba czegoś więcej, by uzyskać zamierzony efekt.

– Dobrze. Obiecuję, że niezależnie od tego, co się zaraz wydarzy, dotrwam do końca.

Pocałował ją w skroń, zaciągając zapachem jej włosów. Dzisiaj wybrała ten truskawkowy, z domieszką mięty.

Odszedł krok od niej, zatrzymując dopiero w wejściu do kuchni, tym samym blokując jedyną drogę ewakuacyjną. Poprosił o pierwszą kartkę, a kiedy ją otrzymał, podstawił ją pod sam nos, zasłaniając przy tym większość twarzy.

– W takim razie zaczynamy...

Parę godzin udręki i wyciągania na wierzch tego, co już raz wypowiedziano później, było już po wszystkim. W kuchni unosił się zapach palonego papieru, a na podłodze walały się zużyte chusteczki i skrawki ręcznika kuchennego, jednak musiała przyznać mu rację. Pomysł – choć z pozoru infantylny i pozbawiony logiki – okazał się zbawienny. Widząc, jak ogień pożera to, co pozbawiało ją snu, doprowadzało do skrajnej rozpaczy i powoli odbierało chęci do życia, wyraźnie odczuwała, iż z coraz większą lekkością oddycha. Chociaż nagromadzone wokół niej powietrze drażniło nozdrza, a gardło szczypało, nie zamierzała przerwać tego seansu. W akcie radości rzuciła się ukochanemu w ramiona, prawie go przewracając.

– Dziękuję – wyszeptała w jego koszulę.

– Nie masz za co – odpowiedział, głaszcząc ją po splątanych włosach. Liczył, że w ten sposób drżenie jego dziewczyny pozostanie jedynie wspomnieniem. – Najważniejsze, że twoje smutki uległy zniszczeniu.

Może nie do końca zniknęły, bo nadal w niej tkwiły, lecz sama świadomość, że była w stanie się na nich odegrać, stała się oczyszczająca.