[48] Wilcza Wataha - Miniaturka bez zakończenia ~ Estrela

Miniaturka bez zakończenia

            

Do Krasnowoli von Mainerland dotarł późno, bo przed dziewiątą. Na dodatek zmęczony, głodny i w kiepskim humorze. Gdyby chodziło o jakiś inny bankiet nie wahałby się, żeby odmówić. Niemniej jednak urodziny starszej latorośli Kwieciewskich były okazją, której nie mógł przegapić. Dotarłszy na miejsce oddał przemoczony śnieżycą płaszcz pokojówce i rozejrzał się dookoła chcąc zaczerpnąć oddechu zanim przywita się z gospodarzami i gośćmi. 

            – Tort już był? – zagadnął czającą się w kącie pomoc kuchenną swoją łamaną polszczyzną.

             – Nie, panie oficerze – odparła tamta nieco zaskoczona, przygładzając fartuch – Państwo poproszą pewnie za pół godziny.

             – Kto przyjechał? Von Bussow? Krüger?

             – Nie wiem, panie oficerze.

             – Daj spokój… wy wszystko wiecie – machnął ręką z lekceważeniem – ile ja się nasłuchałem obgadywania w kuchni jak byłem chłopakiem.

             – Przecież pan oficer nie ze wsi… – szczerze zdziwiła się Józka.

             – Nie, nie. Tylko kucharka mnie rozpieszczała – uśmiechnął się kącikiem ust, po czym przygładził włosy – Dobrze wyglądam?

             Józka przyjrzała się krytycznie Niemcowi. Skinęła wprawdzie głową, ale po jej minie widział, że ostatnie czego mu życzy, to powodzenie u którejkolwiek z pań. Gdyby mogła posłałaby go wprost do diabła. Zdążył się już do tego przyzwyczaić. Bez słowa więcej sięgnął po koniak, który zaproponował mu lokaj i przeszedł wzdłuż korytarza do salonu. 

             Nie miał dziś ochoty brylować w centrum wydarzeń, nie chciał również prowadzić bezsensownych dywagacji o potrzebie zmian na froncie wschodnim. Zwabiony dźwiękami walca podszedł do wejścia. Na parkiecie płynęło w tańcu kilka par, ale von Mainerland widział tylko Irenę Kwieciewską. Oparłszy rękę na framudze drzwi obserwował dziewczynę a jego oczy zapłonęły. Wsparta na ramieniu kapitana Krügera Irena poruszała się w takt muzyki stąpając delikatnie niczym nimfa. Błękitna suknia falowała z każdym ruchem, zaś smukłe ramiona usztywnione w ramie, sprawiały wrażenie jakby nimfa uwięziona była w klatce, z której pragnie się wydostać obłaskawiając serce swojego oprawcy łagodnymi ruchami pełnymi gracji. Tylko pełne usta muśnięte karminową szminką, tym razem zaciśnięte w gniewną linijkę, pokazywały rzeczywisty stosunek tancerki do partnera i do sytuacji w jakiej się znalazła. Von Mainerland doskonale wiedział, że jeśli stanąłby w miejscu Krügera, nastrój panienki nie zmieniłby się ani odrobinę. Natomiast w swojej wyobraźni widział te usta w nieco innej odsłonie. Równie pełne, karminowe lub naturalnie bladoróżowe, delikatnie rozchylone w przyśpieszonym oddechu, którego tempo kontroluje wyłącznie on. Kąciki warg uniesione lekko błogim uśmiechem, drżące w oczekiwaniu spełnienia, które nadchodzi zupełnie leniwie i niespiesznie, lecz zarazem nieubłaganie, gdyż on sobie tego życzy. Chce zobaczyć, jak panienka traci kontrolę, jak przez usta wydobywa się westchnienie, jęk, może krzyk, który jest dla niego najwyższym wyrazem satysfakcji, a dla niej czymś zupełnie niespodziewanym, bo wszystkie kobiety w rodzinie świadczą jedynie powinności małżeńskie zamiast oddać się rozkoszy. Pragnął być w niej, czuć każde jej drżenie, jej ciepło, jej pragnienie i lęk przed nieznanym, otulić ją ramionami i w końcu odnaleźć ukojenie. 

            – Kapitan von Mainerland! Na miłość boską, dlaczego pan nie dał znać o swoim przybyciu? Byliśmy już rozczarowani, a tu taka niespodzianka! – Pan domu wyrwał gościa z błogich rozmyślań na tyle niespodziewanie, że oficer zakrztusił się resztką koniaku. 

            – Dziękuję doktorze Kwieciewski… – odkaszlnął lekko – To dla mnie zaszczyt – zakaszlał ponownie, próbując pozbyć się koniaku z dróg oddechowych. – Z trudem się dziś wyrwałem, mamy mnóstwo pracy. 

            – Tym bardziej nam miło, że udało się panu dotrzeć, kapitanie. Prosimy do salonu, zaraz będzie tort i jeszcze więcej okazji do tańca.

            – Wspaniale się składa. Jestem pod wrażeniem talentu pańskiej córki. 

            –  Sylwia zawsze uwielbiała taniec, śpiew i grę na fortepianie.

            – Prawdziwy szczęściarz z mecenasa Malickiego. – Mruknął oficer, aby gładko dać do zrozumienia, że to nie solenizantkę miał na myśli – Panna Irena zdaje się dzielić zainteresowania siostry z równym powodzeniem.

             – Wspaniale wygląda z kapitanem Krügerem, prawda? – odparł wymownie Kwieciewski i Mainerland zrozumiał, że pewne oferty zostały już złożone w odpowiednie ręce. Nie zamierzał się jednak zniechęcać ani tym bardziej poddawać. Irena nienawidziła wszystkich kandydatów tak samo, zaś on miał w ręku dwa poważne atuty: odpowiednią prezencję i nutę nonszalancji. Poza tym uwielbiał niedostępne kobiety i zawsze wygrywał wszystkie pojedynki. 

            Nie odpowiadając na zaczepkę pana domu, przesunął się w stronę środka sali.