[10] Szepty kwiatów: Z rozkazu księcia ~ SadisticWriter

Soleil nigdy nie była dobra w pracach gospodarczych. Już jako mała dziewczynka przesiadywała całe dnie na łące, gdzie zbierała kwiaty i układała z nich wiązanki. Ludzie w wiosce uznawali ją za dziwne dziecko, ponieważ rozmawiała w nikomu nieznanym języku, gładząc kwieciste pąki i liście, jakby to rośliny były jej bliższe niż ludzie. Co zadziwiające, łąka nie była tak piękna, dopóki mała Soleil nie zjawiła się w Laverne; zimą zaś nie istniało urodziwsze miejsce, niż szklarnia na tyłach jej domu. Choć mieszkańcy wioski kochali dziewczynkę uratowaną z lasu, doskonale wiedzieli, że jeżeli nie znajdzie się dla niej zajęcie, które poświadczy o jej przydatności w osadzie, zastępcza rodzina będzie zmuszona wysłać ją do innego miejsca, a tego ani Eleonore, ani Gerard nie chcieli. Trudno było znaleźć zajęcie dla osoby, której wszystko wypadało z rąk. Próbowali wszystkiego, pomijając oczywiście ciężkie i wymęczające prace, Soleil była bowiem bardzo drobną i chorowitą dziewczynką. Pomysł przyszedł w momencie, kiedy byli już pewni, że starszyzna zadecyduje o jej wygnaniu. Tamtego dnia stali przy oknie, obserwując jak ich pociechy bawią się wesoło na podwórzu. Do domu przybiegł najstarszy syn o imieniu Gawin, który pokazał swoim rodzicom mały bukiecik kwiatów. Odkąd pamiętali, był zafascynowany znalezioną przez siebie w lesie dziewczynką. To sobie przypisywał wszystkie zasługi związane z jej uratowaniem. Eleonore podejrzewała, że w przyszłości będzie się o nią bił, byleby tylko żaden chłopak nie zachciał jej zabrać z domu rodzinnego.

            – Sol powiedziała, że to dla mnie, bo ją uratowałem – rzucił z dumą Gawin. Widząc uniesioną brew ojca, jego policzki soczyście się zrumieniły. – T-to nie tak, że lubię kwiaty. Kwiaty są dla bab, ale to miłe, prawda? – spytał z nieśmiałym uśmiechem. Zanim jego rodzice zdołali jakkolwiek odpowiedzieć, drzwi wejściowe uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Nie musieli się zastanawiać, kto zawitał w progi domu. Bezgłośnie poruszała się tutaj tylko jedna osoba, a mianowicie Soleil. Z naręczem kwiatów i szerokim uśmiechem zdobiącym jej bladą twarz, wkroczyła do kuchni i uniosła wielki bukiet do góry.

– A to dla was! – wykrzyknęła, zaraz zanosząc się głośnym kaszlem. Kiedy Eleonore przyjęła ze wzruszeniem prezent, mała Sol przetarła zakatarzony nosek dłonią. Jej rodzice wciąż nie mogli się nadziwić, jak szybko opanowała język, którym posługiwano się w wiosce. W dźwięcznym głosie nie pobrzmiewał już nawet obcy akcent.

– Dziękujemy, skarbie – powiedziała ciepłym głosem Eleonore, głaszcząc dziewczynkę po głowie. Jej oczy wyraźnie się zaszkliły, co zdziwiło Soleil. Zmarszczyła małe czoło i przytuliła się do nóg matki.

– Mamo, ale czemu płaczesz? Czy to brzydki bukiet?

– Nie, ależ skąd. Jest naprawdę piękny. Po prostu… musimy coś przemyśleć razem z waszym tatą – rzuciła sztucznie radosnym głosem, głaszcząc ją po jasnych blond włosach. – Idźcie się pobawić. Do obiadu została jeszcze chwila. – Odgoniła ich wesołym ruchem dłoni.

Podejrzliwa Sol chwyciła brata za rękę i pociągnęła go w stronę wyjścia. Kiedy drzwi ostatecznie się zamknęły, Eleonore wzięła głęboki wdech.

– Może to szalone, Gerardzie, ale myślę, że skoro niczego nie potrafiliśmy jej nauczyć, może powinniśmy spróbować z tym, co robi najlepiej.

Postawny mężczyzna uniósł w zdziwieniu brwi.

– Ma w dalszym ciągu przesiadywać na łące i rozmawiać z kwiatami? To są rzeczy, których nawet nie chcę rozumieć, Eleonore, ani tym bardziej słyszeć.

– Och, nie. Nie o to mi chodziło. Odpowiedzią powinien być ten bukiet. – Wystawiła w stronę męża naręcze kwiatów. Ten tylko zmarszczył czoło, próbując zrozumieć, co takiego jest w nim nadzwyczajnego. Może nie widział tego, co jego żona, ponieważ nie znał się na kwiatach.

Eleonore przewróciła oczami.

– Powinniśmy zrobić z niej kwiaciarkę.

– Oszalałaś?! Przecież to nieopłacalny zawód, który w żaden sposób nie przysłuży się naszej wiosce! Starszyzna nie da się na to namówić. Musimy poszukać czegoś innego.

– Chociaż spróbujmy, Gerardzie. – Kobieta chwyciła dłonie męża i spojrzała mu prosto w oczy. To był gest, który roztapiał serce potężnego mężczyzny nawet w chwili, gdy był akurat zły. – Nigdy nie mieliśmy w wiosce kwiaciarki. Może ten eksperyment nie jest z góry skazany na niepowodzenie? Dookoła nas istnieje mnóstwo osad, a także miast. To tam Soleil mogłaby sprzedawać swoje wiązanki. Uwierz mi, choć nie znasz się na kwiatach, mogę ci przysiąc, że moje kobiece oko dostrzega w nich prawdziwy urok.

Gerard westchnął ciężko i spojrzał za okno. Odkąd tylko zobaczył Soleil, wiedział, że nie zostawi tej dziewczynki na pastwę losu. Była taka mała i bezbronna... W przeciwieństwie do jego biologicznych dzieci, Sol od ostatniego lata nie urosła nawet o centymetr. Rozwijała się trzy razy wolniej niż jej rówieśnicy, na dodatek ciągle chorowała. Wystarczyły niewielkie opady śniegu, aby ta obudziła się z wysoką gorączką. Czy mieli coś do stracenia? Powinni chwycić się nawet najgłupszego pomysłu, bo być może ten okaże się najmądrzejszym, co kiedykolwiek przyszło im do głowy.

– Dobrze. Ufam ci. – Mężczyzna uśmiechnął się delikatnie, kiedy szczęśliwa kobieta przylgnęła do jego szerokiej piersi. W tym momencie obiecał sobie, że nawet jeżeli starszyzna nie będzie chciała ich wysłuchać, nie podda się tak łatwo. Soleil Rivaire była jego córką.  

Zgodnie z przewidywaniami rodziców, rada wioski nie chciała ich słuchać, w końcu jednak ugięli się pod ciężarem płomiennych rodzicielskich nalegań. I nikt tego nie pożałował. Gdy przyszła wiosna, małą Sol wysłano do miasta, gdzie miała podszkolić się jako przyszła florystka. Szybko się jednak okazało, że swoją wiedzą przerastała tamtejszych nauczycieli. Wystarczył ledwie miesiąc, a dziewczynka została pełnoprawną kwiaciarką. Kolejne trzy, aby stała się popularna wśród okolicznych wiosek i miast. Kolejne dwa lata, aby była znana w całym kraju jako najlepsza florystka. Zarówno rodzice, rodzeństwo, jak i starszyzna byli zaskoczeni, ale i zadowoleni takim obrotem spraw. To dzięki niej Laverne przestało być wyłącznie biedną wioską. Jej klienci zaczęli również interesować się innymi miejscowymi wyrobami, co rozbudowało ich osadę. Wtedy żadna zima nie była już tak ciężka jak poprzednie.

Kiedy Soleil była pytania o to, skąd u niej taka wiedza na temat kwiatów, nie potrafiła na to odpowiedzieć. Nie obcym ludziom. Gdy rozmawiała zaś z rodziną, śmiała się, że to kwiaty, z którymi codziennie rozmawia, opowiedziały jej o sobie wszystko, co powinna wiedzieć. Nikt w to za bardzo nie wierzył, za wyjątkiem Gawina, który był wpatrzony w swoją siostrę jak w najpiękniejszy obraz. Przecież to było możliwe! W końcu znaleźli ją w lesie i na dodatek niczego nie pamiętała. Może pochodziła z jakiejś magicznej krainy, gdzie ludzie rozmawiali z kwiatami? Skoro w ich lesie istniały demony, to dlaczego nie mogły istnieć kwiatowe wróżki?

Pięć lat po tym, jak Soleil została florystką, dostała pierwsze zlecenie, które polegało na stworzeniu leku łagodzącego ból – sama zaoferowała, że go przyrządzi, ponieważ posiadała nie tylko wiedzę na temat tego, jak układać kwiaty, ale również wiedzę na temat tego, jak sporządzać z nich przeróżne mieszanki lecznicze. Choć tego nie chciała, plotka o jej nowych umiejętnościach rozszerzyła się na inne obszary kraju. To dlatego oprócz osób zamawiających u niej bukiety, zaczęli pojawiać się również ludzi, którzy pragnęli uleczenia. Niestety byli to nie tylko prawi obywatele, ale również ci, którzy dążyli wyłącznie do władzy – chcieli ją uzyskać z pomocą trucizn, o które błagali dziewczynę. Soleil zapierała się, że nie potrafiła takich tworzyć, choć jednocześnie w głębi serca czuła przestrach, bowiem zdała sobie sprawę z tego, że nie było to niemożliwe. Całe szczęście ludzie w większości przypadków jej wierzyli, a jeżeli nie, obok niej stał zawsze postawny Gawin, który przez lata nabrał krzepy.

Kiedy Soleil ukończyła piętnaście lat, jej wioskę zaatakowała zaraza. Wszyscy byli pewni tego, że to ona jako pierwsza w rodzinie złapie śmiertelną chorobę, w końcu miała bardzo słabą odporność. Przez długi czas pozwalano jej pracować wyłącznie we własnym pokoju, jak się jednak okazało, nie było to konieczne, ponieważ to nie do niej zaraza zamierzała przylgnąć. To była ciężka jesień. Epidemia zabrała najpierw matkę, potem ojca, a na końcu dwie siostry. Tylko Gawin, Soleil i ich starsza siostra Laila przetrwali atak zarazy. Ich życie nie było już jednak takie samo, jak wcześniej. Minął kolejny rok, a oni wciąż trzymali w sercu ból po stracie rodziny. Nie mogli się jednak poddawać, starali się żyć tak, jak nauczyła ich tego matka oraz ojciec.

Soleil obudziła się wczesnym porankiem jeszcze przed siostrą, która pełniła teraz rolę gospodyni. Stwierdziła, że to dobra okazja, aby spróbować przyrządzić reszcie rodzeństwa śniadanie. Z reguły zajmowała się tym Laila, ale ona i bez tego miała dużo pracy. Wraz z Gawinem pracowali dwa razy ciężej niż ona. Czasem naprawdę nienawidziła siebie za to, że była chorowita i słaba. Bardzo chciała pomagać innym przy zbiorach, wykopkach, a także podstawowych pracach gospodarczych, nikt jej jednak do tego nie chciał dopuścić, ponieważ nigdy nie kończyło się to dobrze.

Rozespana dziewczyna skierowała bezgłośne kroki do kuchni. Ze spiżarni wyjęła koszyk jajek, warzywa oraz chleb. Wyłożyła wszystkie surowce na stole i przybrała hardą minę. Zdecydowała, że przyrządzi jajecznicę, ponieważ niczego innego jej nie nauczono. Z zapałem zabrała się do krojenia zieleniny. Na kuchennej pracy przyłapała ją niestety Laila, która stanęła za nią ze ścierką w dłoni.

– Mam cię, ty czarcia córko! – wykrzyknęła, na co Soleil podskoczyła przestraszona w górę. Przy okazji wywróciła deskę pełną niezgrabnie skrojonych warzyw. Z cichym jęknięciem zawodu zaczęła je zbierać z podłogi.

– Nie musiałaś na mnie krzyczeć – szepnęła zrezygnowana.  

– A, musiałam! Bo znowu próbujesz gotować, co w żaden sposób ci nie wychodzi! Pogódź się z tym, kochana Sol, że w tym domu władzę nad kuchnią sprawuję ja! Nie możesz zabierać mi mojego małego królestwa. – Rozbawiona Laila uklęknęła i pomogła siostrze zbierać resztki warzyw. – Jeżeli tak bardzo chcesz, możesz przyrządzić kawę zbożową. Tego nie powinnaś zepsuć. – Dziewczyna puściła oczko młodszej siostrze, na co ta zaśmiała się niemrawo. – Ach, ale zanim to zrobisz… – Zbliżyła dłoń do czoła Soleil, a potem przybrała niezadowoloną minę. – Znowu masz gorączkę. Myślałam, że już ci przeszło.

Odkąd zmarła Eleonore, Laila zachowywała się dokładnie tak samo jak ona. Dla Soleil było to podwójnie bolesne, ponieważ siostra przypominała matkę już z samego wyglądu. Choć kochała ją z całego serca, bezustannie przypominała jej o tym, że to, za czym tak tęskniła, nie było już dawno osiągalne.

– Powinnaś wziąć wolne od pracy, Sol. Ty też jesteś człowiekiem i potrzebujesz odpoczynku. Ludzie czasami nie mają dla ciebie litości. – Laila głęboko westchnęła. – Połóż się, a ja się wszystkim zajmę, dobrze?

– Ale… muszę dzisiaj nazbierać nowych kwiatów.

– Ja i Gawin często chodziliśmy z tobą na łąkę, powiedz mi tylko jakich potrzebujesz, a ja ich dla ciebie narwę. – Zanim Soleil otworzyła usta, dziewczyna rzuciła: – Tak, dokładnie pamiętam jak obcina się łodyżki, i tak, pamiętam, że powinniśmy się najpierw z nimi przywitać, a potem przekazać, że przysłałaś nas w zastępstwie. – Posłała młodszej siostrze uspokajający uśmiech. – Jeszcze jakieś uwagi?

– Mogę chociaż usiąść na ławce przed domem? – spytała nieśmiało kwiaciarka. – Tu w pokoju jest ciemno, a na dworze świeci słońce. Nie usiedzę zbyt długo w domu.

– Wiem. – Laila głęboko westchnęła. – Masz moje pozwolenie. Tylko się nie przemęczaj, dobrze?

– Dobrze. – Soleil posłała siostrze jeden z uroczych uśmiechów, który roztapiał nawet najchłodniejsze serca. Choć nie była już małą dziewczynką – w końcu miała szesnaście lat – rodzeństwo w dalszym ciągu traktowało ją jak dziecko. Właśnie je przywodziła na myśl, gdy spoglądano w jej przepełnione niewinnością błękitne oczy. Gawin przysiągł sobie, że jeżeli ktoś kiedykolwiek ją zrani, zabije go własnymi dłońmi.

Podczas gdy starsza siostra przyrządzała śniadanie, kwiaciarka wyjaśniła, jakie kwiaty potrzebuje. Przy tym co najmniej pięć razy napomniała, że przecież równie dobrze ona sama mogłaby się przejść na łąkę, gorączka to w końcu nic strasznego, Laila jednak stanowczo tego zabroniła.

Kiedy zjadły już posiłek i wypiły kawę, starsza siostra wyruszyła z wiklinowym koszykiem na kwiatowe łowy, Soleil zaś zgodnie ze swoim pragnieniem, przysiadła na ławeczce i wystawiła twarz w stronę słońca. Ponoć kiedy ją znaleziono, wyciągała po nie ręce – stąd też wzięło się jej imię. Była z niego niesamowicie dumna, choć niekiedy zastanawiało ją, jak musiała się nazywać, zanim odnaleziono ją w lesie. I z jakiego kraju pochodziła, skoro nikt nie rozumiał języka, w jakim się porozumiewała, gdy tu przybyła. Być może był to kraj, w którym rodacy szanowali kwiaty tak samo, jak ona?

Soleil wystawiła dłoń ku słońcu, jakby chciała chwycić w garść jego promienie. Tak bardzo zapatrzyła się na świetlistą kulę, że dźwięki dochodzące z oddali dotarły do niej z małym opóźnieniem. Z zainteresowaniem spojrzała na horyzont, gdzie w stronę wioski pędziły konie. Mężczyźni w skromnym orszaku byli ubrani w fioletowe szaty z wyszytą na przedzie koroną. To oznaczało, że wysłannicy przybyli ze stolicy, aby coś ogłosić. Przez całe swoje życie nie doczekała się podobnego wydarzenia. Ciekawe, co takiego głosiciele chcieli od ich skromnej wioski?

Podnosząc się z ławki, ruszyła w ślad za resztą mieszkańców Laverne, którzy przystanęli na skromnym placu. Niedługo po niej do rzędu dobiegła starsza siostra. W wiklinowym koszu trzymała zamówione przez nią kwiaty.

– Co się dzieje? – zapytała zdyszana.

– Zaraz się tego dowiemy – odpowiedział ktoś z tłumu.

Królewscy wysłannicy zatrzymali się przed mieszkańcami wioski. Jeden z nich rozwinął pergamin, znacząco chrząknął i zaczął czytać:

– Zgodnie z rozkazem księcia Villane’a Cardariell, pierworodnego potomka króla Navina Cardarielle, wymienieni poniżej rzemieślnicy najlepsi w swoich profesjach, zobowiązani są zjawić się w królewskim zamku znajdującym się w sercu Chavelln. – Głosiciel przeniósł wzrok na ludzi, upewniając się, że zrozumieli przekaz. – Rozkazem zostali objęci: Soleil Rivaire… – w tym momencie kwiaciarka zatraciła wątek. Nie słuchała już, kto został wymieniony oprócz niej. Cały świat zawirował jej w jednym momencie przed oczami. Ona? Ona miała zjawić się na dworze samego króla? I to z powołania samego księcia Villane’a? Przecież nie była nikim szczególnym! Może rzeczywiście była dobra w swojej profesji, ale najlepsza w kraju? I do czego młodemu księciu była potrzebna skromna kwiaciarka?

– Moja siostra nigdzie nie idzie. – Z otępienia wybudził ją głos Laili, która chwyciła ją za dłoń. – Soleil jest słabego zdrowia. Taka podróż może okazać się dla niej śmiertelna.

Głosiciel uniósł brew.

– To rozkaz księcia. Nie można go podważać. Każdy, kto się sprzeciwi, będzie osądzony przez samego króla. Chyba nie spieszy ci się, młoda panno, do śmierci na stryczku? – zapytał chłodnym głosem mężczyzna.

Laila poczerwieniała na twarzy, jednak nie poddawała się z bronieniem siostry.

– Jaką mam pewność, że Soleil będzie bezpieczna? I że podróż jej nie zaszkodzi?

– Wystarczającą. Nasz wóz to nie trumna z gwoździami. Panna Soleil nie będzie sama. Należycie o nią zadbamy. Taki był rozkaz księcia. Dowieźć wszystkich bezpiecznych i zdrowych do zamku. Jeszcze jakieś obiekcje?

Laila już chciała otworzyć usta, kiedy młodsza siostra pociągnęła ją za rękaw sukienki.

– Proszę cię, nie sprzeczaj się już z wysłannikiem. Wiesz, że może się to źle skończyć. Poradzę sobie, Laila. Może i mam gorączkę, ale wszystko będzie ze mną w porządku. Nie umrę podczas tak krótkiej podróży. – Soleil zaśmiała się niemrawo. – Obiecuję, że niedługo do was wrócę. Po prostu muszę się dowiedzieć, czego oczekuje od nas książę Villane. Dobrze?

Nieprzekonana siostra kiwnęła opornie głową.

– Masz na siebie uważać, Sol.

– Oczywiście. – Kwiaciarka przytuliła mocno dziewczynę. – Pozdrów ode mnie Gawina. Zadbaj o to, aby się nie martwił. Wiem, że jest tak samo przewrażliwiony na moim punkcie, jak i ty. Spokojnie. Mam już szesnaście lat i jestem samodzielna. Poza tym nie będę sama. Obiecujesz mi, że nie będziesz się zamartwiać?

– Chyba ogłupiałaś – prychnęła do jej ucha Laila. – Zawsze będę się martwić, dlatego masz wracać najszybciej jak się da, inaczej rozgromię całe królestwo. Zrozumiano?

Soleil uśmiechnęła się, opierając głowę na ramieniu siostry. Czuła, że ona również się uśmiecha.

– Zrozumiano. – Odchyliła się od swojej zastępczej matki, po czym zwróciła wzrok ku głosicielom, którzy czekali już tylko na nią. Myślała, że przynajmniej będzie mogła się spakować, ale wychodziło na to, że królestwo zadba o ich wygody. Poza tym zapewne szybko wrócą do domów, kiedy wypełnią już swoje zadanie.

– Powiadom klientów o mojej nieobecności i przeproś ich w moim imieniu – szepnęła Soleil. Kiedy postawiła krok do przodu, wypuściła dłoń siostry z objęć. Posłała jej ostatni krzepiący uśmiech. Zanim Laila cokolwiek powiedziała, zniknęła w tłumach, by dołączyć do orszaku rzemieślników. Pożegnania były trudne, dlatego nie chciała dłużej patrzeć wstecz. Siostra będzie musiała jej to wybaczyć. Poza tym to nie było ich ostatnie spotkanie.