[88] So are you happy now? ~ Miachar

 

            Żeby znaleźć się wśród ludzi, należy podążać za hałasem, który wskazywałby na jakąś ich aktywność. Tego się nauczył podczas tych szkół przetrwania, jakie fundował mu ojczym. Jak to dobrze, że już więcej nic takiego nie zdoła się powtórzyć.
            – Every night and every day – rozlegało się głośno gdzieś całkiem niedaleko – I try to make you stay but your…

            Rozpoznawał nutę, a przynajmniej tak mu się wydawało.
            – Savage love, did somebody, did somebody break your heart?…
            Jego serce nie było złamane, ono już po prostu nie miało prawa istnieć i bić. A mimo to nadal odzywało się w jego piersi, jakby chciało dać mu znać, że jeszcze nie czas, by całkowicie obrócić się w pył.
            Zmierzał ku dźwiękom i światłom, a każdy kolejny postawiony krok zabierał cząstkę adrenaliny. Ciało zaczynało się uspokajać, w głowie pojawiała się coraz większa pustka. Gdy w końcu dotarł pod boczne drzwi nocnego kubu – a właściwie wychynął zza garaży niczym upiór czy inna bestia nocy – jedynymi ludźmi, jacy przed nimi stali, było dwóch mężczyzn, których blade twarze zdradzały, że nie mieli jeszcze czasu, by się upić, lub specjalnie czuwali, będąc tu z jakąś misją lub w interesach.
            Ta druga opcja wydała się bardziej prawdopodobna, kiedy posłyszał ich rozmowę, która w jego głowie przebijała się ponad piosenkę Jasona Derulo, któremu partnerowało troje gości z Republiki Korei.
            – Jak można nie znosić klubów i być dilerem, co?
            Nie poświęcił tym słowom za wiele swojej uwagi. Pewne kwestie zawsze będą poza ludzkim pojmowanie, ta mogła być jedną z nich.
            Jednak niektórzy czuli się zobowiązani do tego, by zawsze tłumaczyć to, co mieli na myśli.

            – Po prostu ich nie lubię, za to ty czujesz się w nich niezwykle dobrze i zwracasz na siebie uwagę wszystkich. Zobaczysz, ktoś cię niedługo zacznie podejrzewać i co wtedy? Na pewno pójdziesz siedzieć. A jak zaczną kopać w twojej przeszłości, to się mogą nieźle zdziwić.
            – E tam, przesadzasz.
            – Przesadzam? Diaz, przecież dzisiaj byli tu tajniacy, nie zauważyłeś?!
            – Może tak, może nic, co z tego? Nie przejmuję się tym.
            W świetle neonowych lamp zajaśniała końcówka zapalonego papierosa, który szybko dotarł do ust, a w powietrzu zawisnął dym.
            – Kiedyś się doigrasz – padło.
            Na te słowa się zatrzymał, bowiem poczuł, jakby to zdanie nie było jedynie częścią rozmowy, ale i przewidzeniem jego przyszłości. Jakby ktoś chciał go ostrzec, nim będzie za późno.
            Ale może już było, a na ratunek nie było żadnych widoków?
            Mężczyźni nadal go nie zauważyli, choć nie dzieliło ich więcej jak dziesięć metrów.

            – Hej! Przecież nikogo dzisiaj nie zabiłem! – krzyknął Diaz oburzony, że kolega śmiał w niego wątpić.
            – Może chcesz za to medal? – syknął ten drugi i westchnął głośno. – Może dzisiaj ci się nie powiodło, może akurat poczułeś, że powinieneś być dobry, ale chyba nie będziesz w stanie mi obiecać, że nikogo już nie wyślesz do Hadesa, co?
            Trudno było ocenić, czy Diaz faktycznie poczuł zażenowanie, czy jego twarz przyjęła taką ekspresję z powodu innego uczucia, ale na chwilę zamilkł, by wypalić papierosa. Jego towarzysz zaś uniósł głowę i zapatrzył się w niebo, które nie miało prawa być piękne, bo zachmurzone nic sobą ładnego nie pokazywało.
            Tę chwilę postanowił wykorzystać i się ujawnić.

            – A ja zabiłem – oznajmił, zjawiając się tuż przed nimi z rękami mokrymi od krwi i z szerokim uśmiechem na twarzy.

            Pierwszy z mężczyzn, Diaz, ten, który szczycił się niepopełnieniem zbrodni, zbladł cały, zaś jego kolega spojrzał na przybyłego z zaciekawieniem, a jego wzrok zdawał się chcieć prześwietlić go na wylot. Zielone oczy migotały wśród innych świateł. Wyglądał przy tym, jakby absolutnie nie zdziwił się, że podszedł do nich ktoś zupełnie obcy i rzucił ot tak podobnym wyznaniem. Jakby to nie była pierwsza taka sytuacja w jego życiu.
            – I co? – zapytał. – Więc jesteś teraz szczęśliwy?
            Czy nie dało się tego powiedzieć po jednym spojrzeniu na jego twarz?
            – Oczywiście – odparł i roześmiał się, a muzyka z klubu wciąż była jakaś taka przytłumiona. Albo to on na tyle skupił się na odbieraniu innych bodźców, by nie zwracać już na nią uwagi.
            Diaz i jego kolega patrzyli na nieznajomego z coraz większym zainteresowaniem, a w ich głowach powoli zaczęła kiełkować dosłownie ta sama myśl, choć przecież nie byli telepatami.

            – Spodobało ci się to?
            – Jeszcze jak.
            Kolejna smużka dymu zawisła nad ich głowami.
            – A nie chciałbyś dalej tego wykorzystywać? Nie chciałbyś robić tego częściej i za niezłe pieniądze?
            Spojrzał na swoje coraz bardziej bordowe, lepiące się dłonie, przypomniał sobie to uczucie, sprzed kilkunastu minut, kiedy zanurzał ostrze w coraz mniej ruchliwym ciele, a krew, gdy w chwili przerażenia, przyłożył ręce do rany na sercu, naznaczała go nowym przeznaczeniem. Poczuł się wtedy jak zupełnie inny człowiek – prawie jak nowonarodzony – i z chęcią powtórzyłby to jeszcze raz.
            Tylko musiałby mieć wpierw ku temu sposobność i kogoś, kogo należało wysłać do wszystkich diabłów na wieczne potępienie.
            Skinął więc ochoczo głową i roześmiał się przyjaźnie, jakby czuł, iż w tej właśnie chwili otwierają się przed nim drzwi, do których bał się przez tyle lat zapukać.
            Diaz i jego kompan wymienili spojrzenia i uśmiechnęli się kącikami ust w cichym porozumieniu, co umknęło świeżemu mordercy, który wciąż wisiał na chmurze spełnienia i nowych możliwości, myśląc o tym, że w końcu będzie miał jakiś cel w życiu – bycie posłańcem śmierci nie brzmiało wcale tak źle.
            – Jeśli jesteś na to gotowy – zielonooki podszedł i zajrzał mu w twarz – i pewien, że sobie poradzisz, mam dla ciebie propozycję. Jestem Mateo, a ten to Diaz. – Kompan skinął głową. – Słuchaj teraz uważnie, bo dwa razy powtarzać nie będę…
            Nachylili się ku sobie we trzech, a muzyka i światła dyskoteki zdawały się należeć do zupełnie innego świata. Tego, który przestał istnieć, gdy podjęta została jedna, jakże ważna, decyzja.
            Może podejmuje się czegoś, z czego do końca życia nie zdoła się wybielić, ale nie dbał już o ludzkie słowa i opinie. W końcu nadszedł czas, by skupić się tylko i wyłącznie na sobie, a nie na zapewnienie godnego bytu dupom innych ludzi, którzy mieli go gdzieś, kiedy już nic od niego nie potrzebowali.

            Jego własna krucjata właśnie się zaczynała, jak i nowy etap w życiu, kiedy to nikt – absolutnie nikt! – nie będzie już próbował go sobie oswoić i wyrobić na swój wzór i podobieństwo. A jeśli tylko zjawi się ktoś, kto zechce spróbować, zniszczy go, zmiecie z ziemi lub sprawi, że nieszczęśnik będzie ją gryzł od spodu.
            Uśmiechnął się, słuchając nowych instrukcji. Ta wizja bardzo mu się spodobała.