[85] Zdomenowani: [Odcinek 1] Głupcy nie potrafią latać ~ Rilnen

 Mogę szczerze powiedzieć, że nawet jestem dumna z tego tekstu :D I tak, kolejne anime obejrzane po nocach, w sumie w jedną noc, polecam, nowiutkie, Jujutsu Kaisen [nie należy do mnie, ja tu tylko konfabuluję razem z Wilczym :))]

Odcinek 1:  Głupcy nie potrafią latać

 

Rok 2016, przedmieścia Tokio

Opustoszały akademik pogrążony jest w ciemności. Mrugająca podłużna świetlówka co chwilę rozjaśnia blaskiem rozchlapaną na ścianach korytarza świeżutką krew Kazukiego, który jeszcze parę minut wcześniej uśmiechał się pewnie, dzierżąc w dłoni stalowy topór. Teraz ostrze broni tkwi głęboko w jego czaszce, a wyrwane kończyny leżą odrzucone na cztery strony świata.

Razem z Akirą wbiegamy na korytarz i natychmiast zatrzymujemy się gwałtownie tuż przy brzegu kałuży krwi. Przeraźliwy wrzask mojej przyjaciółki zatrząsa murami akademika. Nie mam jej tego za złe. Widok tak zmasakrowanego ciała na pewno nie jest czymś przyjemnym.

And I will not speak of your sins

— Kazu! — Akira zrywa się z miejsca i ślizgając się na mokrej od posoki posadzce, dopada do martwego ciała. — Kurwa…

— Aki, przestań — błagam po cichu, opuszczając głowę.

Może to szok, ale Akira kompletnie traci panowanie nad sobą. Jej trzęsące się dłonie dotykają miejsc, w którym powinny znajdować się ręce Kazukiego. Ciepła jeszcze krew natychmiast brudzi jej skórę i ubranie, gdy sięga do rączki topora.

— Jak mogłeś dać się zabić… — mamrocze pod nosem, siłując się, by wydobyć broń z rozłupanej głowy naszego przyjaciela.

— Akira, wystarczy.

— Muszę to wyciągnąć…

— AKIRA! JUŻ MU NIE POMOŻESZ! — krzyczę, ściągając na siebie wzrok przyjaciółki.

Jej oczy są puste. Dobrze wiem, że musimy uciekać i choć łzy skapują mi na mundurek, zaciskam mocniej dłoń na łuku. Bez zbędnych słów podchodzę do Akiry i ciągnę ją za rękaw, stawiając na nogi. Kiwam głową w stronę drogi ucieczki i zrywam się do biegu. Dłoń Akiry jest lodowata, ale nie puszczam jej nawet, gdy parę pięter niżej zaskakuje nas przeklęty.

Choć nasze spojrzenia już dawno przyzwyczaiły się do ciemności, nie potrafię ocenić jego rozmiarów. Ohydne cielsko o glutowa tej konsystencji wije się, a z jego podwójnych ust ścieka ślina. Wybałuszone liczne gały, pokrywające większość ogromnej głowy kręcą tęczówkami na wszystkie strony. Osiem łap faluje w poszukiwaniu kolejnej ofiary do rozszarpania.

Jednak nie to jest najgorsze. Przeklęty chichocze, jakby właśnie usłyszał dobrze wyszukany żart. Na dźwięk tego skrzeku czuję ciarki na plecach. Staram się szybko przekalkulować w głowie szanse i zagrożenia. W kołczanie na plecach mam dwie strzały, które po odpowiednim nasyceniu powinny trafić prosto w czuły punkt przeklętego. Do tego, Akira jest nieuzbrojona i muszę jak najszybciej utorować jej drogę ucieczki.

— Posłuchaj… — szepczę, chcąc przedstawić szybko plan, ale Akira wyrywa dłoń z mojego uścisku i z rządzą mordu wypisaną na twarzy rzuca się na przeklętego. — Aki, nie!

— TY GNOJU! — Akira pędzi przed siebie i dopada przeklętego, uczepiając się jego glutowatego cielska. — JAK ŚMIAŁEŚ! — ryczy z wściekłości i wyrywa kleiste kawałki, nie zważając na to że przeciwnik pochłania ją coraz bardziej.

Dlaczego? Dlaczego moi przyjaciele ginęli w okropny sposób? Przecież ciągle jesteśmy tylko dziećmi, to nie my mamy przelewać krew za czyjeś bezpieczeństwo. My nie jesteśmy nic winni światu, który nie jest czarno-biały, to jasne. Szkoda, że ciągle obrywają niewinni.

Moje myśli zatrzymują się, nie zważam na czas. Zamykam się na zewnętrzny świat, teraz istnieje dla mnie tylko ten korytarz. Ruchy stają się automatyczne, jakby moje ciało nie należało już do mnie. Choć moje serce ze strachu co chwilę gubi rytm, drżącą dłonią sięgam po pierwszą strzałę., która natychmiastowo ląduje w źrenicy najbliżej twarzy Akiry. Przeklęty wyje z bólu, ale cofa oślizgłe macki w momencie, gdy drugi grot, lśniący błękitną energią przebija jego cielsko na wylot.

W ostatnim momencie ratuję Akirę od bolesnego upadku, wślizgując się między nią, a przeklętego. Zamykam ją w ramionach i toczymy się pod ścianę, o którą uderzam plecami. Natychmiast zrywamy się na nogi spoglądając na ryczącego wściekle przeklętego.

There was a way out for him

— Spadaj! — Szturcham Akirę w stronę otwartych schodów.

— Nie zostawię cię tu! — Akira łapie mnie za ramię, ciągnąc za sobą.

— Spieprzaj powiadomić Gojou-sensei! — Strącam szybko jej dłonie. — Ja zatrzymam tego tutaj!

— Zginiesz, jak Kazu!

— Jeśli się stąd nie ruszysz, to zaraz nic po nas nie zostanie!

— Uciekniemy razem!

— BIEGNIJ! — W ostatnim momencie odpycham przyjaciółkę przed pędzącą w naszą stronę macką.

Rozdziela nas potężny wybuch. Tona gruzu ląduje na podłodze wzbijając tumany kurzu w powietrze. Gryzący dym wdziera mi się do płuc. Zaczynam się dusić, a strach paraliżuje moje ciało. Modlę się, by Akira choć raz w życiu mnie posłuchała i uciekła. Wciąż ściskam łuk w dłoni, czekając na kolejny atak. Kurz opada, a ja szybko chowam się za większym kawałkiem ściany i rozglądam dookoła. Akiry nigdzie nie było, za to Glutowaty znowu zaczął się chichrać pod nosem. Wyglądam przez ramię, a moje spojrzenie krzyżuje się z rozbieganymi źrenicami. Natychmiast odskakuję przed kolejnym atakiem zabójczej macki, ale potykam się o mały, ledwie zauważalny kamień i ląduję twarzą na kafelkach. Z nosa natychmiast bucha mi ciepła krew, którą ścieram wierzchem dłoni.

Wciąż ściskam łuk, którym robię potężny zamach, ścinając w pół mniejszą mackę tuż przed moją twarzą. Tępy ból rozchodzi mi się po czaszce, jednak schylam się unikając kolejnej macki, jednocześnie zbierając z podłogi strzałę, która przebiła wcześniej przeklętego na pół.

The mirror shows not

Stoję plecami do wielkich rozetowych okien, a zanim galaretowate cielsko obróci swoje macki w moją stronę, mam trzy sekundy na przemyślenie sytuacji. Jeśli tu zostanę, przeklęty pochłonie mnie prędzej niż później. Lokalizacja Akiry czy Gojou-sensei nie jest mi znana, a jeśli rozbiję szybę wyskakując przez okno, przeklęty ruszy za mną i niewinni cywile zostaną wciągnięci w wir walki. Istniała szansa, że pociągnę gluta za sobą i spadając, uda mi się go wyegzorcyzmować. Niemniej, szanse na moje przeżycie są zerowe. Muszę ryzykować.

— Te, smarku wycharkany! — wołam przeklętego, po czym  uderzam końcem łuku w cienką szybę, która rozpada się na milion kawałków.

Napinam cięciwę w gotowości, a grot jarzy się błękitnym blaskiem. Przeklęty wypuszcza oślizgłe macki w moją stronę, a ja cofam się, pokracznie wspinając się na parapet. Chłodne nocne powietrze owiewa moje ciało, które niespodziewanie gubi równowagę. Przeszywa mnie fala przerażenia, gdy grawitacja bezlitośnie ciągnie mnie w dół. Świadomość uderza mocniej niż przeklęta siła. Roztrzaskam się, zanim zdążę wypuścić strzałę! Świst powietrza i gwałtowny napór ciśnienia zatyka mi uszy, choć mam wrażenie, że ciągle słyszę chichot przeklętego. Łuk i strzała wypadają mi z rąk.  

Nie chcę umierać!

Nie w taki sposób!

Boję się!

Nie…!

Your values are all shot

 

 

Rok 2018, Sugisawa, prefektura Miyagi

 

Tokijskie słońce przygrzewa miło, kiedy wysiadam z klimatyzowanego Astona Martina. Moje zdolności do parkowania nigdy nie były dobre, jednak tym razem cieszę się z nieuszkodzenia żadnego wozu, czy to swojego, czy kogoś innego. W mojej głowie ciągle błąka się myśl, dlaczego robię to, co robię, czemu tutaj jestem, jednak zabicie poprzedniego właściciela tego wspaniałego auta utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie ma już dla mnie drogi powrotnej.

Granie w karty z Getou i Mahito było złym pomysłem. Nie mam szczęścia w grach hazardowych i przez dwa lata udawało mi się unikać rozgrywek wiedząc, że moi przeklęci koledzy wymyślają przegranemu chore wyzwania do wykonania. Więc co mnie podkusiło zakładać się z bandą przeklętych? Gościu od Astona Martina nie żyje, a ja bujam się po mojej starej szkole, której nigdy nie było dane mi ukończyć.

Przez moją niewyparzoną gębę zakład został przybity. „Musisz spotkać się ze swoim nauczycielem”, powiedzieli. „Będzie dobrze!”, dodali. Nie są jednak świadomi tego, że ja wiem o ich kosie z Satoru Gojou. I z pewnością nie mam zamiaru dać się wmanipulować w jakąś chorą gierkę na śmierć i życie, no może bardziej śmierć skoro nasza trójka już raz umarła.

Podeszwy trampek przyklejają mi się do asfaltu, gdy powolnym krokiem przemierzam przyszkolny parking. Ta szkoła zawsze lekko mnie przerażała i tym razem nie jest inaczej. Choć długo moje miejsce się tu nie grzało, to parę trików na rozładowanie sytuacji udało mi się całkiem nieźle opanować. Nigdy jednak nie było mi dane rozwikłać tej zagadki, dlaczego tak prostacki trik działał, niemniej jakoś zbytnio mnie to nie obchodziło. Jak coś było głupie, a działało, to wcale takie głupie nie było.

Wchodząc na szkolny dziedziniec, szukam swoich potencjalnych „pomocnic” i szybko je zauważam, gdyż ich perlisty chichot rozlega się po całym placyku. Powoli stawiam swoje kroki przed siebie, a leniwy uśmiech rozciąga się na moich ustach, kiedy kątem oka dostrzegam reakcję dziewczyn. Ich śmiech natychmiast cichnie, a gdy jedna zaczęła pokazywać na mnie palcem,  druga szybko trzepnęła ją w wyciągniętą dłoń.

But oh, my heart was flawed

Moja ręka automatycznie unosi się by poprawić opadającą na czoło przydługawą grzywkę i nonszalancko przenieść się na tył głowy, by niby odruchowo podrapać się po wygolonej potylicy. Gdy ławka, na której siedziały dziewczyny była już po mojej prawej stronie, odwracam głowę w bok i puszczam do nich oczko sprawiając, że ich buzie robią się czerwone, jak świeże truskawki. Już po tej reakcji wiem, że są na tyle tępe, żeby nie zauważyć, kim naprawdę jestem i nie powinno być problemu z natychmiastowym zdobyciem ich zaufania.

— Hej, kociaki — rzucam beztrosko na powitanie, a dziewczyny jeszcze bardziej się czerwienią. — Mogłybyście mi pomóc? Szukam kogoś…

— Oczywiście! — pierwsza z nich drze się natychmiastowo, zanim jeszcze kończę wypowiedź. — Jak mogę panu pomóc? — Odruchowo poprawia upiętą w długich blond włosach czerwona kokardę. 

Ledwo powstrzymuję się od parsknięcia śmiechem, ale po raz któryś tam w życiu dziękuję swoim rodzicom za to, że dali mi tak przystojną twarz, że wystarczyło parę gestów, by oczarować odpowiednie osoby.

— Szukam jednego nauczyciela, Satoru Gojou, może to wasz opiekun?

Dziewczyny natychmiast się zapowietrzają i zrywają na nogi. Stawiam ostrożnie krok do tyłu, by przypadkiem nie dostać czyimś łbem w brodę.

— Zaprowadzimy pana! — krzyczą jednocześnie, łapiąc mnie pod boki.

Druga z dziewczyn o pyzatej buzi tak ochoczo kiwa głową, że upięte wysoko po bokach głowy kucyki prawie się rozwalają, jednak nie jestem w stanie odmówić takiej pomocy.

— Jak się pan nazywa?

— Michi Nijiha — odpowiadam, wciąż uśmiechając się tajemniczo.

Niemal słyszę ich szybko bijące serca i już wiem, że przepadły.

Daję się zaciągnąć w głąb dziedzińca, a moje nowe koleżanki trajkoczą jak poranne skowronki. Połowa ich słów w ogóle do mnie nie dociera, gdyż staram się uśmiechać zrozumiale a jednocześnie obserwować otoczenie. Nigdy nie wiadomo, kto wyleci przez okno z siódmego piętra.

Drzwi liceum Jujutsu otwierają się ze skrzypieniem, jak brama piekielna, a w głównym holu nie ma ani jednej żywej duszy, nawet panie z portierni chyba poszły wypić kawę z paniami sprzątaczkami. Co jest dziwne, bo za moich czasów, gdy weszło się na teren kampusu nie przebierając ubłoconych adidasów dostawało się miotłą po łbie.

— ... A jeśli chodzi o Gojou-sensei, jest najprzystojniejszym z nauczycieli! — szczebiota dziewczyna z kokardą, a pyzata koleżanka przytakuje jej ochoczo. — Wcale się nie dziwię, że po szkole chodzi plotka o jego romansie z uczennicą!

Zatrzymuję się gwałtownie u podnóża schodów prowadzących na pierwsze piętro, gdzie mieściły się sale lekcyjne. Romans? Jeszcze dwa lata temu Gojou-sensei wyśmiałby takie plotki, choć ktoś mi kiedyś wspominał, że chętnie zaciągnęłaby nauczyciela do łóżka. Wtedy wydawało mi się to irracjonalne, głupie i nieodpowiednie, a w tym momencie nic bardziej mnie nie obchodziło.

Podnoszę głowę i od razu ją rozpoznaję. Moje serce na sekundę gubi rytm, bo osoba, przywołana przeze mnie jakby myślami, materializuje się u szczytu schodów. Wszędzie poznam tę wykrzywioną nudą twarz. Czarne włosy opadają na boki, jakby to miało ją uchronić przed ciekawskimi spojrzeniami. Jej zielone oczy robią się okrągłe jak spodki, gdy rozpoznaje moją osobę.

— Czy ty wiecznie musisz podrywać niewinne laski? — Jej głos grzmi groźnie, odbijając się echem od szkolnych ścian.

— Joł, Akira. — Salutuję niezdarnie i obserwuję, jak Akira mruży oczy, jakby wciąż się zastanawiała, czy rzeczywiście ja to ja.

— Kopę…

— Zamilcz — rozkazuje, powoli schodząc ze schodów.

Czuję, jak zimna strużka potu płynie mi po plecach, ale stosuję się do rozkazu przyjaciółki. W sumie wcale nie dziwi mnie jej reakcja, w końcu gdy ostatni raz mnie widziała, moje ciało leżało roztrzaskane na chodniku, bo tak jakby, wyleciało mi się z siódmego piętra, a teraz stoję przed nią promieniejąc życiem.  Nie możemy rozmawiać w towarzystwie niczego nie świadomych pierwszoklasistek, dlatego szybko wyplątuję się z ich uścisków i to natychmiast gratuluję sobie tego w duchu, bo Akira potyka się o swoją niezawiązaną sznurówkę, a ja łapię ją w ostatnim momencie przy akompaniamencie urywanych krzyków przerażenia młodszych dziewczyn.

— Żyjesz? — pytam, ściskając mocno ramię Akiry.

— To chyba powinna być moja kwestia — mruczy Akira ledwie słyszalnie, a ja tylko się uśmiecham i odwracam głowę do przerażonych dziewczyn.

I knew my weakness

— Musicie wybaczyć swojej senpai, jest strasznie niezdarna — mówię nieco głośniej, śmiejąc się sztucznie.

— Możesz mnie już puścić, idiotko.

— A tak, wybacz.

Puszczam Akirę i nawet nie muszę spoglądać na młodsze koleżanki by wiedzieć, że ich szczęki prawie uderzyły o kamienne schody w geście kompletnego zdziwienia.

— Jesteś… dziewczyną?! — jęczą jednocześnie, na co Akira tylko przewraca oczami, a ja parskam śmiechem.

— Nigdy nie powiedziałam, że jestem facetem. — Puszczam oczko, po czym wymijam wciąż zdziwione dziewczyny i kieruję się w stronę wyjścia.

Niespodziewane spotkanie krzyżuje mi plany. Kompletnie wypadło mi z głowy, że Akira jeszcze nie ukończyła liceum, a to, że żyje i ma się jak widać całkiem dobrze świadczy o tym, że musi nieźle sobie radzić z Jujutsu. Bardzo nie chcę wpaść pod jej egzorcyzm, więc muszę działać szybko, sprawnie, skutecznie i najlepiej bez żadnych świadków.

Cieszę się, gdy Akira w bardzo dosadny sposób odprawia młodsze koleżanki, każąc im zajmować się lepiej nauką, a nie uganianiem za facetami, po czym dogania mnie, gdy jestem już przy bramie przy parkingu.

So hold my hand

— Michi! — woła mnie, ale ja ciągle idę przed siebie. — No, żesz, do cholery, czekaj!

Gdy docieramy do samochodu, czuję jej uścisk na nadgarstku i wreszcie się zatrzymuję, odwracając powoli w jej stronę. Ciągle unikam jej wzroku, jakby jej spojrzenie miało wypalić mi gałki oczne. Sięgam za siebie i łapię za klamkę auta, by w razie ataku móc natychmiast uciec.

— Wyjaśnisz mi, co tu…

— Co tu robię, nie wiem — przerywam jej, znowu czując zimny pot na plecach. — Naprawdę wolałabym już spać snem wiecznym, zamiast ciągle błąkać się po tym padole łez i gnoju, ale widzisz, zginęło mi się w nieco smutnych okolicznościach i cóż, jestem.

— Bądźmy szczerzy, twoja śmierć była bezsensowna.

Cała Akira, szczera do bólu.

— Co nie? Wyleciałam przez okno jak choinka w tym zajebistym  fanfiku z Bleacha!

— Czy ty właśnie porównałaś swoją śmierć do sceny z fanfiction? — Akira zaciska palce u nasady nosa, a ja czuję, że jej cierpliwość się kończy i zaraz mogę mieć nieźle przesrane.

— Okej, tak, wiem, musimy porozmawiać, ale może nie tutaj? — Otwieram drzwi od strony kierowcy i wsiadam do samochodu, nie dając Akirze czasu na odpowiedź.

— Ty się tu nagle zjawiasz, jak gdyby nigdy nic… — słyszę, jak mamrocze pod nosem, ale także wsiada do samochodu.

Ruszam z piskiem opon, opuszczając w pośpiechu przyszkolny parking. Przez parę chwil jedziemy w ciszy, po czym Akira rozgląda się dookoła.

— Skąd masz tę brykę? — pyta, zaglądając do schowka przed sobą.

— Cóż, no jest to dość poryta akcja…

— MATKO JEDYNA, POWIEDZ MI, ŻE Z TYŁU TO NIE TRUP!

Nie śmiałam nawet oderwać wzroku od drogi. Zaciskam tylko palce na kierownicy, a lewa noga zaczyna lekko drżeć, naciskając sprzęgło.

— A nie wygląda, jak trup? — pytam niewinnie, uchylając się lekko przed uniesioną dłonią Akiry.

Na szczęście jej ręka nie ląduje na mojej głowie, jednak moja przyjaciółka ciągle pozostawała w stanie szoku.

— No, oczywiście, że wygląda jak trup, przecież z jego brzucha wylatują wnętrzności! — Wciąż się krzywi, siadając prosto w fotelu.

— To był naprawdę przypadek.

— Jak przypadek?

— Cóż, po śmierci jakoś nie radzę sobie z przeklętą energią… i szłam sobie spokojnie chodnikiem… i ten pan się tak nagle wysiadł z tego auta tuż przede mną i… coś strzeliło i gościu nie żył.

— Coś strzeliło i gościu nie żył… — powtarza pod nosem Akira, głaszcząc się po czole, jakby zaraz miała dostać migreny.

— Spanikowałam! Zapakowałam go na tylne siedzenie i pojechałam, zanim ktokolwiek cokolwiek zauważył.

— I postanowiłaś wywieźć go na szkolny parking?

— Nie do końca.

— To co robiłaś w liceum?

— To też jest długa historia, którą kiedyś ci opowiem, ale tak naprawdę chciałam się spotkać z Gojou-sensei.

Wreszcie zbieram w sobie odwagę, by spojrzeć na Akirę, czego natychmiast żałuję. Jej spojrzenie było tak ostre, że prawie wypalało mi skórę.

— Nie możesz się spotkać z Satoru — prycha, kręcąc głową.

— Od kiedy jesteście na ty? — Marszczę brwi, kompletnie zapominając o wątku rozmowy.

— Od kiedy przyszedł na zajęcia w skarpetkach do sandałów i straciłam do niego szacunek.

Skupiam się, próbując ocenić, czy żartuje, czy może mówi prawdę, bo z Akirą nigdy nie wiadomo, kiedy posługuje się sarkazmem. Ona sama chyba też często tego nie wie. Z drugiej strony, Gojo robił już gorsze rzeczy.

Akira zauważa, że się jej przyglądam i wzdycha, przewracając oczami.

— Mam… zaległości i Satoru udziela mi korepetycji — przyznaje wreszcie, po krótkiej chwili zżymania się z sobą. — Po prostu… Tak jest łatwiej. Się komunikować.

Parskam śmiechem.

— Czyli przyznajesz się, że ssiesz?

— Słucham?

—  Z czarnoksięstwa! — uzupełniam, zerkając na nią. Twarz Akiry zwykle wyraża jedno: spierdalaj. Ale teraz wydaje się poruszona. Jakbym szarpnęła czułą strunę. — O żesz w mordę! — Uderzam czołem w środek kierownicy, trąbiąc głośno klaksonem. — Sypiasz z nim!

Mimika Akiry wraca do znanego repertuaru. Jej spojrzenie mówi, że mam się iść pierdolić.

— Nie — prostuje, w razie jakbym nie wyczytała odpowiedzi z jej twarzy.

— Ale byś chciała. — Nie daję za wygraną, podejrzliwie mrużąc oczy. — Przyznaj!

— Patrz na drogę, kretynko! — Akira łapie za kierownicę, gdy zjeżdżamy na drugą stronę ulicy. — To, czego chcę, nie ma żadnego znaczenia! — Jej pochmurne spojrzenie, skryty w oczach ból i odsłonięte w grymasie złości zęby sprawia, że trochę żałuję rzucanych wcześniej aluzji. Nie pomyślałam, co musi przeżywać, jako jedyna ocalała z misji, w której życie straciła dwójka jej przyjaciół. — To, czy nazywam Gojo wkurwiającym chujem czy jego własnym, jebanym, imieniem, też nie ma żadnego znaczenia! — Zawsze, kiedy w ten sposób podnosi głos, robi się poważnie. Teraz też czuję, że żarty się skończyły. — On po prostu nie może cię zobaczyć, nigdy — kontynuuje już ciszej, zabierając rękę i patrząc przez szybę na drogę. — Wiesz, dlaczego. — Znów na mnie zerka i rozumiem, co chce mi przekazać.

Gojo nie będzie miał skrupułów. Egzorcyzmuje mnie przy pierwszej lepszej okazji.

Nie komentuję tego. Ograniczam się jedynie do powątpiewającego spojrzenia.  Jeszcze pół godziny temu byłam przekonana, że nie powinnam wracać do żywych. Teraz nawet się cieszę, że jeszcze nie udało mi się zaznać wiecznego odpoczynku, bo moja niezawodna intuicja podpowiada mi, że nie tylko ja wpakowałam się w niezłe bagno.

Consign me not to darknes