[90] Y el cielo es más gris que azul ~ Miachar

            Podczas rozmowy z my bae wyznałam, że podczas pandemii jeszcze bardziej doceniam możliwość gotowania dla domowników i siebie, jakoś mnie wzięło na przemycenie tego w tekście, więc drugi tydzień z rzędu prawię o jedzeniu.

            Uzbrójcie się więc w jakieś przekąski, nim zaczniecie czytać.
            Przy okazji – zrobiłam fetapastę z filmików z Tiktoka i polecam, bo naprawdę smakuje tak dobrze, jak wygląda ;)

            Chciałam, by niebo przecięła błyskawica. Może wtedy powietrze stałoby się lżejsze i pozwalało oddychać zamiast dusić się powoli za każdym razem, gdy tylko wystawiło się głowę za okno. Właściwie burza była zapowiadana w prognozie pogody już od dobrych kilku dni, a mimo to synoptycy zdawali się wciąż mylić – ich zapowiedzi słońca kończyły się zazwyczaj chmurami i porywistym wiatrem, co ani trochę nie wpływało na humor kogokolwiek. Od tygodni siedząc w domach, ludzie pragnęli wyjść na zewnątrz choć na chwilę, by odetchnąć od miniapokalipsy i nacieszyć się tym czymś zwanym późną wiosną, o czym stale mówił kalendarz, zamiast tego panowała pseudojesień i jakoś nic nie chciało się zmienić.

            Niewiele też mogło zmieniać się w kontaktach z drugim człowiekiem – wszystko przeszło do sieci, gdzie wypisywane były kolejne słowa, spotkania odbywały się przez Zoom czy inny podobny program, a zgranie terminów czasami nie wychodziło, bo się nie chce, bo dzieci nie dadzą siąść do komputera, bo wszystko jest nie tak jak trzeba.

            To prawda, świat stanął odrobinę na głowę i nie pozwalał za bardzo na spełnianie czy też wypełnianie tych rzeczy, które robiłoby się, gdyby wciąż było „normalnie”.
            Bo w normalnym świecie człowiek jednak miewał okazje, by się zakochać. Mnie to jednak nie przeszkadzało, bo znalazłam dla siebie inną miłość, której poświęcałam czas, gdy znajomi nie umieli go dla mnie znaleźć.

            Inni mogli uważać, że w życiu muszą przynajmniej choć raz ofiarować swoje życie drugiej osobie, ja za to uważałam, że wolę ofiarować czas na przyrządzanie smacznych dań i tym zadowalać nie tę jedną jedyną osobę, a wielu ludzi, którym moje gotowanie przypadnie do gustu.
            Gdyby tylko świat nie dał się pogrążyć w chaosie, pewnie kto inny by mi gotował w tygodniu, ja do garnków gnałabym jedynie w weekendy, tak pracując zdalnie, miałam i czas na obowiązki, jak i na przyjemność, którą zaczęło sprawiać mi przyrządzanie kolejnych potraw. Może wynikało to z tego, że poza czatem całego biura dziewczyny założyły także taki tylko dla wybranych, gdzie wspólnie narzekałyśmy na wszystko i dzieliłyśmy się przepisami? W każdym razie odkryłam w sobie nową smykałkę, której oddawałam się z uśmiechem na ustach i gotowa smakować kolejnych arcydzieł.
            Nie przeszkadzało mi w tym to, że siostra – również na przymusowym zdalnym, który rozleniwił ją jeszcze bardziej – co rusz zjawiała się w kuchni, byle tylko zobaczyć postęp prac i zapytać, czy może coś skosztować. O pomocy nawet się raz nie zająknęła, mnie zaś dziwiło, że szef nie wzywa jej w trybie natychmiastowym do wypełnienia kolejnego diagramu czy innej tabelki, którą trzeba przesłać dalej. Wiedziałam, że obojętnie, co postawię na stole, ona to zje. To, czy jej finalnie zasmakuje, było zupełnie inną kwestią.
            Tego popołudnia także zawitała do pomieszczenia, by sprawdzić moje postępy i dać znać, że powoli robi się głodna. Rzuciłam jej tylko krótkie spojrzenie na powitanie i wróciłam do obierania warzyw.
            – A co to za niebiański zapach? – zapytała siostra i pochyliła się nad patelnią, gdzie zezłocona cebulka i czosnek już oczekiwały na przyjęcie w swoje szeregi kolejnego składnika.
            – Tego, co zdrowe – odpowiedziałam krótko i dołożyłam pokrojoną w kostkę czerwoną, żółtą i zieloną paprykę, by później przynajmniej na talerzu mieć coś w ładnym kolorze. – Będziesz chciała wypić kieliszek wina do obiad?
            – To my mamy jeszcze w domu jakiś alkohol?!

            Spojrzałam na nią spode łba
            – Myślisz, że bym o to pytała, gdyby żadnego nie było?
            – No nie.
            – Więc będzie, możesz więc przynieść dwa kieliszki.
            – Już się robi.

            Gdy hałasowała w przedpokoju, bo tam miałyśmy ustawioną szafę z wszelkim szkłem, bo nigdzie indziej nie było dla niej miejsca, zajęłam się dorzuceniem mięsa i sięgnięciem po te przyprawy, które powinny wydobyć smak całego dania. W drugim garnku gotował się, bulgocząc, makaron.

           – A to co? – zapytała, kiedy wróciła do kuchni, a na stole pojawiło się coś, czego wcześniej nie mogła widzieć.

            Nie miałam wątpliwości, że kiedyś jej ciekawość zaprowadzi ją tam, gdzie nie trzeba, i będę musiała ratować ją z opałów, jakie zgotuje jej ten wszędobylski nos.
            – Mały deser.
            – A dobry chociaż?

            Może nie byłam mistrzem wszelkich wypieków, ale tiramisu w wersji fit chyba nie mogło się nie udać. Proste składniki, proste kroki w tworzeniu, jedynie wkurzyło mnie to, że musiało się chłodzić, ale dlatego zaczęłam dzień od przygotowania tego deseru, dopiero później wzięłam się za śniadanie i pracę. Kosztowało mnie to godzinę mniej snu, ale hej! – niech żyje piątek i myśl, że mogę pójść spać, o której zechcę. Nawet gdyby miała to być ósma wieczorem, nikt mi tego nie zabroni.

            Tylko wpierw czeka mnie jeszcze jedna misja.
            – Powinien być. Jak ci nie zasmakuje, to ja zjem i to z wielką przyjemnością.

            Siostra zaśmiała się i nalała wina do kieliszków. W moim znalazło się mniej alkoholu, ale to ze względu na to, że musiałam jeszcze gdzieś wyjść.

            Gdy dwadzieścia minut później zasiadłyśmy do posiłku, kobieta patrzyła z rezerwą na swój talerz, jakby bała się, że makaron fettuccine zaraz się na nią rzuci i to ona będzie ofiarą, którą ktoś zje.
            –Spokojnie, to jadalne – mruknęłam i spałaszowałam pierwszą porcję z widelca.
            Że to jadalne, to było mało powiedziane – to było genialne w smaku! Nie spodziewałam się, że do mięsa wieprzowego aż tak może pasować sos z topionego serka, ale było to mistrzowskie zagranie, które powinnam niedługo powtórzyć. Mój zachwyt, czyli nagłe wciągnięcie powietrza, przysłonięcie dłonią ust i kiwanie głową z góry na dół chyba zdołało przekonać młodszą krewną, że i tym razem nie spróbowałam nas zabić, a nakarmić tak, by nasze organizmy dostały wszystko to, co jest im potrzebne do życia.
            Jej reakcja była podobna do mojej, na co się roześmiałam. Naprawdę lubiłam to, że smakuje jej moje jedzenie, to podbudowywało mnie w tym, by gotować jeszcze więcej. Ale przy tym nie zapominać o choćby krótkim spacerze czy treningu siłowym w domu, inaczej w nowym „normalnym” świecie będziemy wyglądały jak dwie kule na krótkich nóżkach.

            Dlatego też planowałam po obiedzie pójść na zakupy, by wspomóc swoje ciało, jak i zapewnić nam coś dobrego na kilka najbliższych dni. To dlatego po pochłonięciu tiramisu, które okazało się być tak dobre, jak mi się wydawało w trakcie jego robienia, nie zaległam na kanapie, jak pewnie planowała to siostra, a przebrałam się z dresu w dżinsy, zarzuciłam na siebie wspaniałą sztruksową kurtkę w kochanym granacie i sięgnęłam po portfel oraz bawełnianą torbę, by mieć gdzie zmieścić zakupy.

            Siostra przyglądała się moim poczynaniom, wciąż wcinając deser, który zasmakował jej chyba jeszcze bardziej niż mnie.
            – To ja pozmywam – mruknęła między kolejnymi łyżeczkami deseru ładowanymi do ust.
            – Właśnie o to mi chodziło. – Puściłam jej oczko. – Kupić ci coś.
            – Tak.
            – A co?
            – Coś dobrego.
            Pod tym wyrażeniem mogło kryć się naprawdę wiele rzeczy, ale znałam tę kobietę zbyt dobrze, by doskonale wiedzieć, czym nigdy nie wzgardzi.
            – Okej, będę do godziny.
            Bo może spacer wydłużę na dłuższy dystans niż tylko dom-supermarket.
            – Tylko uważaj na siebie. Na razie.
            Z jej słowami brzęczącymi mi w uszach opuściłam mieszkanie, na klatce schodowej nie natknęłam się na żadnego z sąsiadów, a wychodząc z bloku, uderzyła we mnie fala wiatru, który pachniał liśćmi i zapowiedzią deszczu.

            Przystanęłam przed budynkiem, założyłam maseczkę na twarz – bo bez niej obecnie ani rusz – i uniosłam wzrok, by zmierzyć się z licznymi chmurami.
            – I niebo jest bardziej szare niż niebieskie – mruknęłam do siebie, po czym poprawiłam plecak na ramionach i ruszyłam przed siebie, by w tym wymarłym mieście znaleźć coś, co pozwoli nam przetrwać kolejny tydzień.
            I tak w kółko i w kółko, póki nie nadejdzie dzień z niebieskim, pogodnym świtem lub świat nie postanowi obrócić się w pył.