[90] Noc, z której nic nie pamiętam ~Wilczy

Nie miałam zamiaru wstawiać tego tekstu, ale w sumie temat nawet delikatnie wszedł, no i te walentynki, natchnęło na takie okruchy życia bez większej głębi, ale czy wszystko musi być głębokie. Toż to się można utopić.

_____________________________

— Co?! Znowu?! — Mnę zeszyt, który trzymam w dłoniach. — Nie możesz mi tego zrobić!

— Przykro mi. — Osadzone w głębi oczy patrzą na mnie bez współczucia.

— Wcale nie jest ci przykro! — Strony chrzęszczą pod moimi palcami. — Wtedy też nie było!

— Nie histeryzuj. — Westchnięcie. Brak ludzkich emocji na twarzy. Rzednące włosy, smagane siwizną, głębokie bruzdy na czole. W tym momencie nienawidzę w nim wszystkiego.

— Rujnujesz mi życie! — Rozrywam okładkę zeszytu, nie panując nad złością. — Wiesz, ile czasu mi zajęło, by się tu odnaleźć?! — krzyczę, niezbyt ciekawa odpowiedzi. — A kiedy wreszcie mi się udało, ty mówisz, że się przeprowadzamy?!

— Naprawdę mi przykro. — Powtarza ojciec, zdejmując z nosa okulary, by przetrzeć szkła brzegiem swetra. — Twoja matka nie daje sobie rady z Shōgo, a on nie chce się przeprowadzać…

— CO?! — Strzępy kartek fruwają w powietrzu. — To wszystko przez tego kretyna?! — krzyczę, drąc resztę zeszytu. — Sam chciał zostać z tą wariatką, niech sobie teraz radzą! Przecież nie po to się rozwodziliście, żeby…

— To wciąż mój syn — ucina ojciec.

Stoję, wściekła, zaciskając pięści.

— Skoro on nie chce ruszyć dupy, to ja też — oświadczam twardo.

— O, nie. — Ojciec grozi mi palcem. — Chociaż jedno dziecko w tej rodzinie nie wejdzie jednemu z rodziców na głowę! Jesteś niepełnoletnia i masz robić, co każę!

— Tak?! To czemu nie powiesz tego swojemu synalkowi?!

— Powiem. — Ojciec opuszcza rękę. — Jak tylko znajdziemy się w Shizuoka.

— Nie myśl sobie, że będę chodzić z tym palantem do jednej szkoły!

— Będziesz. Ktoś musi mieć na niego oko — dobija mnie i zostawia, wychodząc do pracy. — Postaraj się nie roznieść domu, proszę.

Prycham i demonstracyjnie trzaskam drzwiami do swojego pokoju. Gdybym była trochę bardziej rozrywkowa, zaraz po jego wyjściu urządziłabym tu taką imprezę, że po niej dom nadawałby się tylko do wyburzenia, ale… To nie moje klimaty. Nie jestem zbyt towarzyska i właściwie… Nie mam przyjaciół.

Oprócz niego.

SOME DAYS, YOU'RE THE ONLY THING I KNOW

***

 

— Kuroo Tetsurō.

Rzucam się na wysokiego chłopaka i obejmuję ramionami, unieruchamiając go w progu domu. Po kilku sekundach odskakuję.

— Jesteś mokry! — wołam, a Kuroo unosi brwi.

— Może dlatego, że pada? — Wskazuje za siebie palcem. Na tle ciemnego ciemniejącego nieba odznacza się zygzak błyskawicy. Dopiero wtedy dostrzegam ścianę deszczu. — Mogę wejść? Czy czekamy na zapalenie płuc?

Odsuwam się prędko, żeby Tetsurō mógł wejść do środka.

— Co się stało? — pyta, stojąc w holu i ociekając wodą. U jego stóp tworzy się kałuża. — Przybiegłem jak najszybciej mogłem. — Mokre czarne kosmyki opadają na jego twarz. Rzadko widzę je tak swobodne. Zwykle sterczą do góry jak koguci grzebień. — Mam nadzieję, że nie chodzi o jakiegoś pająka, którego się wystraszyłaś… — dodaje z przekąsem, otrząsając się z deszczu.

— Zaczekaj, przyniosę ci jakieś ciuchy — reflektuję się, czując zimne dreszcze od samego patrzenia na niego.

— Nie trzeba. — Kuroo zbywa moją troskę machnięciem dłoni. — Strasznie ciepło u ciebie. Doschnę przy kominku.

— Nie wygłupiaj się — pouczam go, wskakując na schody wiodące na piętro. — Musi być ci zimo.

— Nie.

ONLY THING THAT'S BURNING WHEN THE NIGHTS GROW COLD

— Nie wierzę. — Patrzę przez ramię w jego żarzące się spod ciemnej grzywki oczy. — M-Mam gdzieś jakiś dres, po moim głupim bracie. — Kuroo stoi przy schodach przemoczony i zadziera głowę, obserwując, jak wchodzę, spod opadających powiek. — P-Przyniosę.

Czemu się jąkam?

Przeszukuję pokój, wywalając większość ubrań na podłogę, aż znajduję czarny męski dres z lampasami. Po drodze zabieram z łazienki świeży ręcznik i zbiegam na dół.

— Trzymaj. — Rzucam ciuchy do Tetsurō, a on łapie je jedną ręką.

— Dzięki — mruczy. — Ale nie trzeba było.

— Nie marudź. Jeszcze to — ofiaruję mu ręcznik, a on zarzuca go sobie na ramię i odchodzi. — Możesz się przebrać w… — Zamieram w pół gestu, bo nim kończę zdanie, Kuroo przechodzi do salonu, kładzie dres na wysokim oparciu fotela i  ściąga koszulkę.

Widziałam go bez niej setki razy. Przebiera się na przy mnie na treningach i meczach, wraz z resztą drużyny. Może z początku obecność menadżerki ich krępowała (nie jego), ale szybko do niej przywykli, widząc, że jedynie wykorzystuję ten czas, by przekazać im spostrzeżenia na temat przeciwników, przypomnieć o terminach dodatkowych treningów, egzaminów, poinformować o springach czy wyjazdach na obozy. Wkrótce przestali przejmować się tym, że jestem dziewczyną (nawet Yamamoto przestał prężyć muskuły), oczekując z ciekawością na to, co mam do powiedzenia, a ja traktowałam swoje zadanie profesjonalnie. Byli drużyną, o którą dbałam, nie traktowałam ich jednostkowo, w moich oczach nie byli chłopakami, którym można się było przyglądać.

Ale teraz ciekawość bierze górę.

CAN'T LOOK AWAY, CAN'T LOOK AWAY

Blask ognia wspina się po torsie i atletycznych ramionach, pomarańczowe światło załamuje na krawędziach delikatnie zarysowanych mięśni. Taki szczupły i wysportowany. Lata treningów wyrzeźbiły jego ciało. Nie mogę oderwać wzroku.

— No i co tak patrzysz?

Kuroo uśmiecha się kątem ust. Zawsze to robi. Zawsze uśmiecha się w ten sposób. Podstępnie. Jakby zdobył jakąś przewagę.

— Na nic — odpowiadam prędko. — Nie patrzę — uzupełniam, jakby jeszcze miał jakieś wątpliwości i odwracam wzrok. Gdzieś na granicy pola widzenia widzę teraz tylko cień, tylko kontury. Nie zwracam na nie uwagi, dopóki cień nie kładzie się na mnie, przysłaniając światło.

 

Śmiejąc się, podchodzę do niej, wycierając w ręcznik włosy. W świetle ognia z kominka jej twarz jest pomarańczowa.

Może to nie tylko ogień. Nie tylko ten z kominka.

Cichy głos w mojej głowie od dawna czyni aluzje. Nauczyłem się go ignorować. Czasem z nim żartuję. Z wrodzonym dystansem do siebie i świata żyje się łatwiej. A co ma być, to będzie.

Może dzisiaj.

— Hej, to o co tak właściwie chodzi, Cira-chan? — pytam, wkładając przez głowę bluzę i nachylając się do niej. Sięgam ręką, żeby złapać za jej włosy i lekko je pociągnąć. Oszołamia mnie ich długość. — Biegłem tu ile sił w płucach!

Cira przez chwilę wygląda, jakby nie wiedziała, o co pytam. W końcu wyraz jej twarzy się zmienia. Opuszcza siwe oczy, by za chwilę znów je podnieść.

— Wyprowadzam się. Do Shizuoka.

— Heh. — Wypuszczam kosmyk, prostując się, mrużąc oczy. — Że co?

Nie biorę życia na bardzo serio. Poważnieję jedynie na boisku.

I teraz.

— Mówisz serio? — dopytuję, widząc, że Cira zachowuje się nieswojo. Kiedy kiwa głową w potwierdzeniu, robię się wściekły. — Ale jak to? W środku semestru? Nie możesz tak po prostu rzucić szkoły i… i… — i mnie – i drużyny!

BEG YOU TO STAY, BEG YOU TO STAY, YEAH

Cira wzrusza ramionami. Chwytam ją za nie, zaglądam w twarz, czekam, aż skończy się zgrywać. Już. Pokazałem, że mi zależy, a teraz obróćmy to wszystko w żart.

Ale ona milczy. Tylko patrzy na mnie smutno, a ja nie mam pojęcia, co powiedzieć.

Dlatego nachylam się, by ją pocałować.

Zanim ona dostrzega, co zamierzam zrobić, odzywa się mój żołądek. Donośne burczenie rujnuje dramatyczny klimat.

— Kuroo! — woła Cira. — Jesteś głodny?

— Mówiłem, że wybiegłem od razu po twoim telefonie — prostuję, puszczając ją. — Nie jadłem kolacji.

— Ok, zaraz coś przygotuję. — Cira odbiega, a ja wlekę się za nią do kuchni.

— Masz ochotę na… — Dziewczyna przygląda się wnętrzu lodówki, wspinając na palce i przerzucając produkty — …makaron z warzywami i białym serem?

— Jeśli makaron jest z ryby, to tak. — Siadam na wysokim taborecie przy kuchennej wyspie.

— Jak będziesz ich tyle jadł, w końcu wyrosną ci skrzela.

Przyglądam się, jak Cira wykłada warzywa na blat i zręcznie je sieka.

— Nie siedź tak, wstaw wodę na gaz.

Wzdycham i zwlekam się ze stołka, żeby zgodnie z instrukcjami wybrać odpowiedni garnek i nalać do niego wody. Przestrzeń między blatem a wyspą jest wąska, przechodząc ocieram się o Cirę. Pachnie jedwabiem i limonką. Jej włosy, jej skóra zawsze tak pachną. Czy to źle, że mi się to podoba?

Zerkam na nią, gdy ogień obejmuje palnik pod garnkiem. Sieka paprykę na plasterki, mrucząc w rytm puszczanej w radio piosenki.

— Nie gap się, bo się zatnę — ostrzega, nawet się nie upewniając, czy na nią patrzę i zaraz potem syczy z bólu, unosząc w górę palec. — Widzisz?! To twoja wina!

Śmieję się i podaję jej plastry, żeby mogła opatrzeć opuszek. Wiem, gdzie trzyma apteczkę, bo nie raz opatrywała mi wybite palece.

— Może ja to zrobię? — proponuję, nie mogąc powstrzymać półuśmiechu, gdy Cira roni łzy nad cebulą.

— Nie trzeba. — Pociąga nosem. — Prosiłam cię, żebyś… NO DO CHOLERY! — Po tym, gdy drugi raz ucina się w ten sam palec, wyrzuca mnie z kuchni. Po dwudziestu minutach kładzie przede mną smakowicie wyglądając talerz. Dla siebie też ma porcje. To dobrze, bo głupio byłoby mi jeść samemu. Oprócz kolacji na stole ląduje butelka whisky i dwie szklanki. Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, bo Cira ma słabą głowę, ale nic nie mówię. Jeśli ta przeprowadzka to na serio, to ja też będę potrzebował alkoholu.

— Smakowało niebiańsko. — Dziękuję za posiłek i rozpieram się wygodnie na kanapie z whisky, które nam polałem. Czuję się doroślej, a patrząc, jak Cira podciąga na kanapę nogi, obejmując szklankę dwiema dłońmi i błądzi wzrokiem gdzieś po podłodze, czuję też napierający smutek, który domaga się większej uwagi.

— Posłuchaj… — zaczynam, przybliżając się nieco do niej. — Może dałoby się to jakoś… Ten twój wyjazd… — Próbuję dobrać słowa. — Może mogłabyś zostać.

Cira kręci głową, nie patrząc na mnie. Popija alkoholu, trochę zbyt łapczywie.

— Mam chodzić z bratem do szkoły, żeby mieć oko na jego wybryki.

— Daj spokój, nie jesteś niczyją nianią, twój tata nie może oczekiwać, że…

— Ale oczekuje — przerywa mi ona.

Wzdycham i przysuwam się jeszcze bliżej.

— Skoro tak…  Posłuchaj, to nie musi oznaczać końca wszystkiego. Możemy rozmawiać on-line, będę wysyłać ci zapisy meczy i… — Dostrzegam, że drży, więc nachylam się, by położyć rękę na jej plecach i niezdarnie po nich poklepać. — Jakoś to będzie, zobaczysz. Nie ma co się mazać. — Udaje mi się zapanować nad głosem, ale Cirze nie udaje się zapanować nad sobą.

— Dlaczego zawsze taki jesteś, co?! — naskakuje na mnie. Whisky w szklance niebezpiecznie chlupocze. To, co wziąłem za wzruszenie, najwyraźniej było powstrzymywaną złością.

— Dlaczego zawsze jestem… jaki? — dopytuję, zaskoczony, wycofując się.

— Taki… — Ciraz szuka odpowiednich słów. — Wspierający! — kończy, wskazując na mnie palcem. — Czemu zawse szukasz pozytywów, zamiast… Zamiast…

— Zamiast co? — pytam głucho. Co złego jest w szukaniu tych mniej ciemnych stron sytuacji? Nie podoba jej się taki Tetsurō? Może powinnam zobaczyć moją drugą twarz, myślę, czekając na odpowiedź i dopijając whisky jednym haustem.

DON'T KNOW IF YOU LOVE ME OR YOU WANT ME DEAD

— Zamiast po prostu się wkurzyć, że więcej się nie zobaczymy — odpowiada w końcu już spokojnym głosem. W jej oczach lśnią łzy. Myśli, że się nie przejąłem, pojmuję, otwierając szerzej oczy. Jest smutna i wściekła. Nienawidzę, kiedy jest jednocześnie smutna i wściekła.

— Nie zamierzam się z tobą więcej nie widzieć, nieważne dokąd się wyniesiesz, idiotko — koryguję jej myślenie, zaglądając w jej niespokojne oczy, a mrużąc swoje. — Ale skoro to może być  nasz ostatnia wspólna noc — uśmiecham się i przybliżam, by zdecydowanym ruchem wyciągnąć szklankę z jej dłoni i odstawić ją na stół — to zróbmy coś, by nigdy jej nie zapomnieć.

 

 

                                            

 

— Idziemy na miasto — zarządza Kuroo, łapiąc mnie za dłoń i ściągając z kanapy. — Ubieraj się.          

— Ale…

— No już.

Dłoń Kuroo ląduje w okolicach moich pośladków. Czy on naprawdę dał mi klapsa, żeby mnie pogonić? Oglądam się na niego, a przestrzeń między moimi brwiami się kurczy, jednak on już nie zwraca na mnie uwagi, oglądając dół od dresu, który mu wcześniej rzuciłam, więc ja też postanawiam zignorować ten… incydent. Skoro to nic, nie ma sensu ani się wściekać, ani zastanawiać, czy to znaczyło więcej, niż powinno, ale zerkam na whisky, by ocenić, czy dużo jej ubyło. W sumie nigdy nie widziałam, żeby kiedykolwiek się upił, kto wie, co się z nim dzieje po alkoholu.

Przebieram szorty, w który chodzę po domu i wciągam spodnie ze ściągaczami. Ściągam też sweter, poszukując ulubionej bluzki szerokim dekoltem i szarym logo.

— I jak?

Uderzam głową w półkę, nurkując w szafce.

— Och — wyrzuca z siebie Kuroo, gdy odwracam się do niego w staniku. — Jeszcze… się nie ubrałaś?

— Zamierzasz iść w dresie?

— No… A masz garnitur na zbyciu?

— Nie — odpowiadam, przyglądając mu się. Czarny dres wygląda na nim nadzwyczaj dobrze. A może wydaje mi się tak przez whisky.

— Ale bluzki jakieś masz? — Kuroo wskazuje na mnie i dopiero wtedy wydaje z siebie pisk i każę mu się odwrócić. Zapomniałam, że nic nie włożyłam na górę.

Tetsurō chichocze, ja wkładam bokserkę, związuję wysoko włosy i wychodzimy, zabierając ze sobą napoczętą flaszkę. Przedmieścia Tokio nie są zbyt rozrywkowe, ale i tak bawimy się nieźle. Kuroo stawia mi takoyaki i długo stoimy na moście, rozmawiając i pijąc. Księżyc drży, odbijając się w rzece, dłonie Kuroo są ciepłe, gdy przytrzymuje mnie, żebym nie wychylała się za barierkę. Brązowe oczy w blasku nocy zdają się granatowe. Trochę kręci mi się w głowie. Jeszcze nigdy razem się nie upiliśmy.

I jeszcze nigdy nie skończyliśmy w łóżku.

 

Budzi mnie ostry ból głowy, którego natężenie rośnie proporcjonalnie do ilości światła, które wpada pod uchylane powieki. Myśli przypominają rozsypane litery. Magnesy, które pospadały z lodówki. Wydaję z siebie pełen żałości jęk, porażona jasnością bijącą zza okna i odwracam się na drugi bok. I wtedy to widzę. Czarną czuprynę na poduszce obok.

SOMETIMES, YOU'RE A STRANGER IN MY BED

Oczy, już nie zważając na ból, otwierają się na pełną szerokość. Zamieram, obserwując miarowe unoszenie się kołdry. Ja nie oddycham. Czyli obok leży ktoś i żyje. Wiem kto, ale część mnie to wypiera. To nie mogło się stać. Nie w noc, z której nic nie pamiętam.

Rozglądam się, rozumiejąc, że nie jestem u siebie. Na ścianach widzę obce plakaty. Drużyny siatkówki, którym kibicuje Kuroo. Czyli jesteśmy u niego. Szare ściany, jedna czarna, to na niej wiszą plakaty. Wygląda jak strona komiksu. Poddasze, pochyły sufit, pod nim stoi łóżko, w którym leżymy.  Ostrożnie zerkam pod ciemnoniebieską pościel, by przekonać się, że jestem w samej bieliźnie. A Kuroo nosi bokserki z DC.

Szybko podciągam kołdrę pod sam nos, z przerażeniem wpatrując się w wystający spod niej grzebień czarnych włosów. Kołysze się lekko w rytm jego oddechu. Chryste. Tyle plotkowano za naszymi plecami, tyle szczęk przez to przetrąciłam, a teraz naprawdę leżymy razem w jednym łóżku po wspólnej nocy i…

Kuroo przekręca się na plecy, pochrapując głośno. Jednocześnie wyrzuca w bok ramię i nogę. Jego pięść trafia mnie w twarz, gdy w bólu się odwracam, stopa Tetsurō wpierdala się w moje kolano, a ja zwijam się i spadam z łóżka.

PUSH ME AWAY, PUSH ME AWAY

Łoskot spadającego ciała wybudza go ze snu. Podnosi głowę i toczy dookoła zaspanym wzrokiem.

— Cira? — niemrawo wypowiada moje imię. — Już poszłaś?

— Nie, baranie — syczę przez zęby z podłogi, ściągając na siebie jego wzrok. — Ale skoro już mnie wykopałeś z łóżka, to będę kontynuować. — Wstaję, marszcząc brwi, ale opuszczenie jego pokoju z godnością przekracza moje możliwości. — Gdzie moje ubrania? — pytam, nie widząc ich nigdzie dookoła.

— Szuszą się — odpowiada Kuroo. Siada na łóżku, spuszczając nogi na podłogę. — Nie pamiętasz? W nocy znów się rozpadało, do mnie było bliżej, wróciliśmy cali mokrzy i…

— Dobra, nieważne. Pożyczę coś od ciebie. — Niewiele więcej myśląc, zrywam przewieszoną przez oparcie fotela koszulkę i wkładam ją przez głowę. Kuroo wydaje z siebie pełen boleści jęk.

— Serio? — prycham, mamrocząc pod nosem: — Jeśli chciałeś się pogapić, następnym razem rozbierz mnie, gdy będę tego świadoma…

— Moja ulubiona! — jęczy Kuroo, wskazując na koszulkę, którą ubrałam. — Z Jokerem. — Wstaje, przeszukując szafkę, by wyciągnąć dla mnie jakieś spodnie. Pewno się boi, które wybrałabym sama. — Dbaj o nią. — Podaje mi jedne ze spodni, które znalazł, wyginając usta w półuśmiech. — Pewno zaraz ją upaprzesz jedzeniem, więc, proszę, nie wstawiaj jej do prania na więcej niż trzydzieści stopni.

— Tch! — Wyszarpuję parę gaci i wciągam je pośpiesznie, czując się obserwowana. Tetsurō się śmieje i też ubiera. Zbieram długie, rozsypane włosy, żeby związać je w koński ogon, ale na nadgarstku nie znajduję gumki.

— Po co je związujesz — odzywa się Kuroo, wkładając koszulkę z napisem „Here comes trouble”. — Jest dobrze tak, jak jest.

— Nic nie jest dobrze! — wybucham, dając sobie spokój z włosami. — A teraz odsuń się, wychodzę.

Próbuję go wyminąć, ale on łapie mnie za ramię.

— Zaczekaj — mówi z ociąganiem, wiercąc we mnie tymi orzechowy oczami spod ciężkich powiek. — Jesteś zła?

Nic nie odpowiadam, jedynie zaciskam usta. Oswobadzam rękę i kieruję się w stronę drzwi.

— Cira, proszę cię, nie wychodź.

THEN BEG ME TO STAY, BEG ME TO STAY, YEAH

Wesołe nuty ulatniają się z jego głosu. Tylko dlatego się zatrzymuję i odwracam.

— Nie możemy się rozstać w taki sposób — racjonalizuje Kuroo, zbliżając się do mnie. Jest na wyciągnięcie ręki. Nachyla się, by zajrzeć mi w twarz. Po cholerę jest tak wysoki? — Wiem, że wściekasz się, bo wyjeżdżasz. I będziesz za mną tęsknić. — Szczerzy do mnie zęby. — Ja t…

— Nie o to chodzi, idioto! — Piorunuję go wzrokiem, czując ciepło na twarzy. Łóżko w tle nie ułatwia sprawy.

— A o co? — Kuroo prostuje plecy, unosi brwi. Podąża za moim spojrzeniem i jego twarz rozświetla wyraz zrozumienia. — Aaaa! Chodzi o… tę noc? — Kuroo wybucha śmiechem w odpowiedzi na moje czerwieniejące policzki. — Ciiira-chan. Przecież to nic nie znaczyło. My…

— Świetnie! — Czując, jak zalewa mnie fala gniewu. Mm ochotę dać mu w twarz, ale tylko trzaskam drzwiami, pospiesznie wychodząc. Zbiegam po schodach, głośno tupiąc i wybiegam na zewnątrz.

Dobrze, wszystko mi ułatwił. Myślałam, że to mój najlepszy przyjaciel. Że…

Dobrze. Nie chcę go więcej widzieć!

A tą jego durną koszulką będę wycierać podłogi.