[60] Szepty kwiatów: Nie próbuj ~ SadisticWriter

Dlaczego akurat teraz? – pytała siebie Soleil, kiedy kolejny dzień z rzędu przemierzała lasy i łąki, gruźliczo kaszląc. Myślała, że jej zdrowie chociaż raz będzie żyło z nią w zgodzie. Przecież już tyle czasu nie chorowała!

Dlaczego to musiało się stać akurat teraz? Może nie powinna się kąpać wieczorem w zimnym potoku? Albo zamiast spać pod gołym niebem wśród kwiatów, powinna znaleźć jakąś porządną karczmę? Powód w zasadzie nie był ważny, teraz powinna się raczej skupić na tym, aby dotrzeć bezpiecznie do Laverne. Była dopiero w połowie drogi. Czekały ją jeszcze dwa dni przeprawy. Zanim nadejdzie noc, po prostu schowa się w jakiejś przydrożnej gospodzie. Istniało naprawdę małe prawdopodobieństwo, że ktoś ją tutaj znajdzie. Nadrobiła drogi. Miała kilka godzin w zanadrzu. Ciepła strawa, kołdra i sen powinny jej pomóc.

Soleil jeszcze raz kaszlnęła potężnie w dłoń. Zapewne gdyby była w stanie wyczuć swoją własną temperaturę, wiedziałaby, że ma wysoką gorączkę. Starała się o tym nie myśleć, chociaż zawroty głowy i problemy z oddychaniem niejako jej to utrudniały.

W pewnym momencie zaczęła rozmawiać z koniem, aby nie usnąć. Modliła się, aby znaleźć jakąkolwiek karczmę, w której mogłaby odpocząć. Nie obchodziło ją nawet, czy będzie szemrana i spotka tam szalbierczych typów, pragnących wyrządzić jej krzywdę, po prostu chciała się położyć i choć na chwilę zasnąć...

– Wiem, że podróż ze mną jest straszna – powiedziała ochrypłym głosem, głaszcząc konia po grzywie. – Musisz wytrzymać jeszcze dwa dni. Potem odeślę cię z powrotem do zamku. Dziękuję za twoją ciężką pracę. Jesteś cudowny.

Koń wydał z siebie głośne parsknięcie. Dla Soleil brzmiało to raczej jak oburzenie niż zgoda, ale przecież nie rozumiała mowy koni, tylko kwiatów. A te od dłuższego czasu milczały. Czyżby utraciła swoją niesamowitą zdolność? A może one wiedziały, że miała coś na sumieniu?

Soleil przytuliła się do grzywy konia, przymykając na chwilę oczy. O pewnych rzeczach wolała póki co nie myśleć, poza tym miała zbyt duży mętlik w głowie…

Do gospody dotarła późnym wieczorem. W pierwszej kolejności umieściła swojego zwierzęcego towarzysza w stajni, potem przekradła się w kierunku pokoju, jaki został jej przydzielony. Nie miała nawet ochoty na jedzenie. Pragnęła się po prostu przespać.

Kiedy głowa dotknęła już twardej poduszki, a ciało zostało przykryte cienką, pozszywaną kołdrą, świat przestał istnieć. Nie przejmowała się nawet tym, że wciąż mała na sobie brudną suknię i buty. Przecież i tak jej nikt nie widział. Nie znajdowała się na zamku, gdzie musiała stosować się do nadwornej etykiety…

Sen przyszedł zdecydowanie szybciej niż tego oczekiwała. I bardzo szybko został przerwany przez głośne pukanie do drzwi.

Soleil spanikowała. Przez chwilę myślała, że ją odnaleziono, dlatego zerwała się i chwyciła za płaszcz, zrobiła to jednak na tyle gwałtownie, że natychmiastowo utraciła równowagę i uderzyła głową w kant łóżka. Dopiero wtedy rozległ się potężny, kobiecy głos:

– Koniec spania! Doba się skończyła!

Oszołomiona kwiaciarka zamrugała oczami. Nie mogła uwierzyć w to, ze doba minęła tak szybko. Czy to znaczy, że przespała całe dwadzieścia cztery godziny? Na dodatek wcale nie czuła się lepiej. Powinna zostać tutaj jeszcze jedną dobę, ale… nie mogła. Wysłannicy króla mogli jej już deptać po piętach. To oczywiście oznaczało, że będzie musiała jechać nocą, co wcale nie było bezpieczne ani zdrowe, ale nie miała wyboru.

Biorąc głęboki wdech, dziewczyna podniosła się w końcu z łóżka. Na plecy zarzuciła płaszcz, a w dłonie chwyciła bagaż ze skromnym dobytkiem. Następnie krętym krokiem ruszyła w kierunku drzwi. Kiedy je otworzyła, oburzona gosposia mruknęła coś niezrozumiałego do siebie, a potem wyminęła ją i wkroczyła do pokoju z zamiarem wysprzątania go.

Soleil tylko się ukłoniła, pragnąc w jakiś sposób podziękować za nocleg, a następnie zeszła po schodach. Po drodze zderzyła się ramieniem z jakąś oburzoną kobietą, która posłała jej pogardliwe spojrzenie. Kwiaciarka przeprosiła ją cicho, a potem skierowała się w stronę wyjścia. Za swoimi plecami słyszała tylko:

– Wyglądała okropnie. Może to jakaś zaraza?

To nie była zaraza. Oczywiście, że nie. Soleil nigdy nikogo nie zaraziła tą dziwną chorobą, która atakowała ją w najmniej oczekiwanym momencie, zabierając jej resztki sił. Od normalnych ludzi trzymała się z daleka.

Kwiaciarka przecisnęła się przez drzwi, mało nie wpadając na jakiegoś rosłego mężczyznę, a potem wtoczyła się do stajni znajdującej się z tyłu gospody. Kompletnie nie pamiętała, jak wdrapała się na konia i skąd znalazła na to siły. Nie była to jednak w żaden sposób ważne. Cieszyła się, że w ogóle osiągnęła zamierzony cel.

Zwierzę ruszyło w kierunku, którego nawet nie znała. Nie wiedziała, czy kierują się w dobre miejsce. Istniała możliwość, że koń cofał się stronę zamku, w końcu został wyszkolony do tego, aby zawsze znajdować drogę powrotną do domu. Co mogła jednak na to poradzić, skoro sama nie wiedziała, co się dzieje?

Soleil starała się wymruczeć jakieś rozkazy, ale żadne słowa nie wychodziły z ust. Po prostu dała się nieść przed siebie, zaciskając dłonie na grzywie aż do momentu, w którym nie zabrakło jej sił. Nie mogła już oddychać. Gorączka zdawała się trawić całe ciało. Myślała, że taki właśnie będzie jej koniec – umrze samotnie, nawet nie żegnając się z rodziną, ponieważ była za słaba aby do nich dotrzeć. Nie miała tutaj nikogo, kto mógłby pomóc. To dlatego kiedy straciła przytomność, nawet nie poczuła, że zsuwa się bezwolnie z konia, wpadając prosto w zarośla.

***

Słyszała głosy. Początkowo myślała, że to kwiaty do niej przemawiają, ale przecież od dłuższego czasu się do niej nie odzywały. To musiał być ktoś inny. Może została znaleziona przez jakichś dobrych ludzi? W końcu już raz jej się to przydarzyło, gdy była mała. Wierzyła w dobro ludzi. Gdyby nie przybrana rodzina, już dawno mogłaby umrzeć w lesie, i to będąc jeszcze dzieckiem. Choć nikt nie wróżył jej długiego życia, wciąż musiała istnieć, inaczej nie byłaby w stanie myśleć. Chyba że nie żyła i znalazła się w jakimś lepszym miejscu…

Kiedy otworzyła oczy, zorientowała się, że to nie niebo przywitało ją w swoich progach, a prawdziwe piekło, z którego nie udało jej się uciec.

Doskonale znała tę komnatę. Doskonale znała to łóżko. Była z powrotem na zamku. A może tak naprawdę nigdy stąd nie uciekła? To choroba mogła pozbawić ją rozumu, wprowadzając przy okazji w długotrwały sen. Przecież omijała niebezpieczne miejsca w swojej podróży, bardzo szybko nadrobiła drogi, aby nikt jej nie odnalazł… Jak to się mogło wydarzyć? A może to kolejny koszmar, z którego za chwilę powinna się zbudzić?

Soleil uszczypnęła się mocno w wierzch dłoni. Od raz poczuła jednak ból.

Powietrze uleciało z jej płuc. Czuła, że dusi ją panika. Musiała uciekać. Musiała. Nie mogła tak skończyć. Przecież była już tak blisko rodzinnej wioski… Cały plan poszedł na marne? To niemożliwe!

Przerażona stoczyła się z łóżka. Nie przejmowała się tym, że była ubrana w piżamę. Po prostu ruszyła biegiem w stronę drzwi, by jak najszybciej wydostać się z pomieszczenia, które było dla niej jak więzienie. Wciąż nie czuła się za dobrze.  Cały świat wirował jej w oczach, ale wiedziała, że musi stąd uciekać, inaczej dopadnie ją Villane…

Ledwie przekroczyła próg drzwi, a już zdążyła zetknąć się z dwoma rosłymi strażnikami. Przyglądali się jej w zdziwieniu, kiedy tak stała, głośno i panicznie dysząc, jakby za chwilę miała się zadusić na śmierć. Przerażenie w oczach dziewczyny było tak duże, że nie zdziwili się, kiedy ich wyminęła i zaczęła biec przed siebie. Oczywiście zaskoczeni mężczyźni chwycili ją wpół, w końcu mieli pilnować tej małej kwiaciarki. Nie spodziewali się, że tak krucha istota będzie się mocno wyrywać i na dodatek krzyczeć. Był niemal środek nocy. Jeden ze strażników zatkał jej rękawicą usta, warcząc do niej, że powinna być cicho, bo król ich ukaże. Do Soleil te słowa jednak nie docierały. Darła się i wyrywała, próbując ugryźć nikczemnego typa, jakby od tego zależało jej życie.

– Zrób z nią coś! – syknął do swojego towarzysza jeden ze strażników.

– A co mam niby zrobić?! – spytał drugi.

– Jedyne, co musicie zrobić, to ją puścić, i to natychmiast – rozbrzmiał inny, bardziej dosadny głos.

Zapłakana Soleil uniosła wzrok, próbując uchwycić w płuca choć odrobinę powietrza. Łzy rozmazywały jej obraz, ale nie musiała wcale widzieć wyraźnie osoby, która ją uratowała. To był Blaise. Jej przyjaciel.

Strażnicy od razu ją puścili, przez co niespodziewanie upadła na podłogę. Podniosła się z niej dopiero z pomocą księcia, który ostrożnie objął jej ramię i przywrócił do pionu. Spoglądał przez dłuższą chwilę w twarz kwiaciarki ze zmartwieniem, próbując zrozumieć, co się z nią działo. Była roztrzęsiona. Na jej policzkach widniały czerwone plamy wywołane gorączką. Cała grzywka była mokra od potu, a oczy dziwnie świeciły. Ciało drżało, sam tylko nie wiedział, czy ze strachu, czy z powodu choroby. Soleil zdecydowanie powinna jeszcze leżeć w łóżku.

– Wszystko w porządku, Sol – powiedział ciepło, tuląc ją do swojej piersi.

Dziewczyna przylgnęła do chłopaka, zanosząc się głośnym, spazmatycznym płaczem. Drżące dłonie ściskały mocno jego koszulę na plecach, jakby już nigdy więcej miały go nie puścić.

Blaise nie wiedział, jak na to zareagować. Jego przyjaciółka nigdy wcześniej się tak nie zachowywała. Coś musiało ją naprawdę mocno przestraszyć. Nie miał doświadczenia w opanowywaniu ataków paniki. Nie potrafił nawet niczego powiedzieć. Poza tym za jego plecami wciąż stała dwójka strażników, która przyglądała się im podejrzliwie.

– Nie powinieneś jej bronić, bracie – rozległ się niski głos.

Soleil zaciągnęła się gwałtownie powietrzem, nagle zastygając w bezruchu, jakby uszło z niej całe życie.

– Ta dziewczyna dopuściła się zbrodni – kontynuował mężczyzna, który właśnie skierował swoje kroki ku przytulonej parze przyjaciół. Jego twarz zdobił obrzydliwie szeroki uśmiech, który wywołał dreszcze nawet u młodszego potomka Cardarielle’ów. Teraz bardziej niż kiedykolwiek wcześniej pragnął chronić swojej przyjaciółki.

Soleil zaczęła łapać ciche, płytkie oddechy, drżąc na całym ciele jeszcze mocniej niż wcześniej. Kiedy Blaise wytężył słuch, usłyszał, że bezustannie powtarza jedno słowo: „nie”.

– Nie wiem, o czym mówisz, Villane, ale nie zamierzam jej zostawiać – powiedział przez zaciśnięte zęby młodszy brat króla. – Powiedz mi, dlaczego ona tak bardzo się ciebie boi, że musiała stąd uciec? – W jego głosie pobrzmiewał gniew, co nie było do niego podobne.

– Mnie? – Villane udał zdziwienie, zanosząc się krótkim, kpiącym śmiechem. – Ona boi się kary, bracie.

– Nie zrobiła niczego złego…

– Nie tobie to oceniać.

Obecny król Isielle machnął dłonią w kierunku zdezorientowanych strażników.

– Macie go zamknąć w komnacie i nie wypuszczać przez najbliższe godziny.

Wszyscy osłupieli. Dwójka mężczyzn spojrzała po sobie niepewnie, zastanawiając się, czy to nie głupi żart, a Blaise wyprostował się zdziwiony, nie dowierzając temu, co słyszy. Miał wrażenie, że Soleil, którą cały czas trzymał w ramionach, nagle zwiotczała. Nie dlatego, że straciła przytomność, ale jakby pogodziła się z tym, co ją czeka.

– Na co czekacie? – spytał gniewnie Villane.

Dwójka strażników ruszyła niepewnie w kierunku Blaise’a. Chłopak próbował ich od siebie odepchnąć, ale ostatecznie nie miał tyle sił, ile oni. Chociaż trwało to niezwykle długo, w końcu oderwano księcia od zapłakanej kwiaciarki. Dziewczyna wyciągnęła w jego stronę dłoń, stawiając do przodu krok, zanim się jednak zbliżyła, z drugiej strony za rękaw uchwycił ją sam król.

Blaise nigdy wcześniej nie czuł takiego gniewu, a równocześnie strachu. Nie ufał swojemu bratu. Od dłuższego czasu na zamku działo się coś niepokojąco, w co nikt nie chciał go wciągać. Zdecydowanie nie powinien wyjeżdżać. Powinien być przy Soleil. Groziło jej niebezpieczeństwo. Chociaż nie wyznała mu, dlaczego uciekła, list, który napisała i zostawiła w jego pokoju, był przepełniony strachem.

– Zostaw ją, Villane! – wykrzyczał młodszy książę, wciąż próbując wyrwać się z silnego uścisku. – Soleil nie zrobiła niczego złego!

Nie patrzył na swojego brata, a na przerażoną kwiaciarkę. Chciała uciec, ale nie miała wystarczająco dużo sił, aby się wyrwać. Król przyciągnął ją do siebie i uwięził w mocnym uścisku. Schorowana dziewczyna na skraju paniki była w stanie tylko potrząsać w przerażeniu głową. Nawet na moment nie spuściła jednak wzroku ze swojego przyjaciela, jakby wciąż liczyła na to, że jej nie zostawi.

Blaise nie mógł znieść uczuć, które nim wstrząsnęły. Gniew, zawód, panika, rozpacz i bezradność… Pierwszy raz w życiu poczuł również do swojego brata nienawiść.

– Pora pożegnać się z ukochaną, bracie – powiedział chłodno Villane, popychając dziewczynę z powrotem w kierunku otwartej komnaty. – To nie ktoś, kogo masz prawo kochać. To zwykła wieśniaczka, która zasługuje na karę z powodu zniewagi, jakiej dopuściła się na rodzinie królewskiej. – Ostatnie słowa wręcz wysyczał przez zaciśnięte zęby.

– Nic nie zrobiłam, to nie moja wina! – krzyknęła zapłakana kwiaciarka, próbując uchwycić się drżącymi dłońmi framugi. – Blaise! – zawołała w panice.

Villane Cardarielle tylko przewrócił oczami.

– Zabrać go i nie wypuszczać, dopóki na to nie pozwolę. Jeżeli będzie się rzucał, możecie go uciszyć – powiedział obojętnie.

– Villane! – wykrzyczał najgłośniej jak potrafił Blaise. – Nie próbuj…

Nie spodziewał się, że chwilę później jeden ze strażników zatka mu usta potężną dłonią.

Oddźwięk szarpaniny w niedługim czasie ustał. Król zdążył zamknąć z gracją drzwi od komnaty. Przerażona dziewczyna skuliła się zaś w kącie pokoju, tuląc się do ściany. Cały czas płakała, patrząc z przerażeniem na Villane’a, którego widok spanikowanej kwiaciarki satysfakcjonował w najwyższym stopniu. To oczywiste, że nie zamierzał się tym razem wstrzymywać. Soleil Rivaire doskonale wiedziała, że nie ma prawa uciec. Teraz już wszyscy wiedzieli, kto sporządził truciznę. Była głupia, skoro twierdziła, że uda jej się uniknąć konsekwencji.

– Boisz się? – spytał rozbawiony mężczyzna.

Podszedł powolnie do kwiaciarki, by uklęknąć przy jej drżącym ciele.

Dziewczyna wczepiła blade dłonie w firanki.

– Nie taka była umowa, droga Soleil – kontynuował niepokojąco powolnym głosem król. – Doskonale wiedziałaś, że jeżeli spróbujesz uciec, a potem zostaniesz złapana, co było niemal pewne, zostaniesz ukarana.

Dziewczyna nie potrafiła niczego z siebie wydusić. Po prostu potrząsała głową, wpatrując się błagalnie w Villane’a Cardarielle’a.

– Tym razem nie mam ochoty na kulturalną rozmowę – mówiąc to, mężczyzna chwycił za dłoń kwiaciarki i pociągnął ją w górę. Nie spodziewał się, że Soleil wpadnie w taki szał, że zacznie się wyrywać i bić go na oślep, byleby tylko się uwolnić. Darła się przy tym i płakała, zupełnie jakby oszalała. Zaskoczony Villane dostał przypadkiem w twarz, co jeszcze bardziej go rozwścieczyło. Miał już dosyć użerania się z tą małolatą. To był definitywny koniec zabawy...

Chwytając gwałtownie za przód sukienki, przyciągnął ją do siebie i uderzył mocno w twarz. Trafił dziewczynę w nos, z którego momentalnie polała się krew.

Przerażona Soleil zastygła w bezruchu, unosząc dłonie i ściskając zranione miejsce. Gdyby nie to, że Villane trzymał ją teraz w silnym uścisku, zapewne zemdlałaby z bólu.

Król wykorzystał okazję i pchnął kwiaciarkę w kierunku łóżka. Kiedy się nad nią nachylił, ta znów zaczęła się wiercić i płakać, potrząsając bezustannie głową. W jej oczach można było dostrzec nie tylko przerażenie, ale również i niedowierzanie. Podobał mu się ten wyraz twarzy. Podobało mu się nawet to, że tym razem dziewczyna nie była taka uległa.

– Uwielbiam widok twojej cierpiącej, niewinnej twarzy – szepnął do niej, a potem chwycił za dół sukienki, rozdzierając ją na pół. Przytrzymał w miejscu kwiaciarkę, próbując się do niej zbliżyć, ale w tym samym momencie ktoś wszedł do komnaty. Spojrzał w tamtym kierunku, marszcząc z niezadowoleniem czoło. Nie spodziewał się ujrzeć w drzwiach swojej przyszłej żony.

Księżniczka Vesalia spojrzała najpierw na niego, a potem na zapłakaną kwiaciarkę. Rozdziawiła w niedowierzaniu usta, jednocześnie płonąc rumieńcem niedowierzania i wściekłości. Po prostu nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Potrząsała głową, jakby chciała zaprzeczyć temu, co zobaczyła.

– Kto ci tu pozwolił wejść? – syknął przez zaciśnięte zęby Villane.

Vesalia otworzyła usta, za chwilę je zamykając. Ostatecznie wybiegła za drzwi, zanosząc się głośnym płaczem.

Zdenerwowany król przeklął soczyście pod nosem, a potem przeniósł się do pionu. Spojrzał z pogardą na kulącą się na łóżku kwiaciarkę. Momentalnie stracił całą chęć na zabawę. Vesalia skutecznie potrafiła popsuć każdą okazję… Nie mógł jednak dopuścić do rozpadu ważnego sojuszu. Zamierzał ją uspokoić, obiecując jakiś głupi i drogi podarek. Ta dziewczyna była tak zepsuta, że z pewnością od razu wybaczy mu każdy występek. Zresztą ostatecznie do niczego nie doszło.

– Zobaczymy się jutro – powiedział groźnie Villane, a potem bez słowa opuścił komnatę.

Soleil myślała, że zostanie tutaj już na zawsze sama, pogrążona w rozpaczy, po kilku minutach w pomieszczeniu zjawiła się jednak Alienore. Już z oddali słyszała jej waleczny głos. Przywołała do porządku strażników, którzy pilnowali komnatę kwiaciarki, aby ta nie uciekła.

Tym razem kobieta nie użalała się nad losem swojej podopiecznej, po prostu przeniosła ją delikatnie do pozycji siedzącej, uniosła podbródek i spojrzała na złamany nos, głośno wzdychając.

– W coś ty się wplątała, Soleil…