[97] ZDOMENOWANI: Najlepsza reszta mnie (Odcinek 5) ~ Wilczy

 

 

 

Kolejny powiew wiatru przeszywa mnie chłodem. Dopiero to wyrywa mnie z odrętwienia. Wracam do rzeczywistości. Niebo jest czyste i czarne, naszpikowane gwiazdami. Mam wrażenie, że wąski sierp księżyca sporo się przesunął. Nie wiem, ile czasu tu stoję. Wystarczająco długo, żeby zziębnąć. Nie mam ochoty na dalszy spacer. Wracam do akademika.

Idąc korytarzem, zachowuję się cicho. Nie jestem pewna, jakie konsekwencje ponoszą uczniowie opuszczający szkołę w godzinach nocnych. Gumowe podeszwy tenisówek nie hałasują, docieram do pokoju bezszelestnie, kładę dłoń na klamce, ale nie naciskam jej. Z ciekawością zerkam na ostatnie drzwi po prawej stronie. Zagryzam wargi.

Odkąd je zobaczyłam, nie dają mi spokoju. Są zbyt niepokojące, zbyt… Samo wspomnienie sprawia, że mam w głowie pustkę.

Zbyt nienaturalne.

Chcę zobaczyć je znowu.

Dłoń ześlizguje się po klamce, czując przypływ adrenaliny, podejmuję irracjonalną decyzję. Ale nie udaje mi się jej zrealizować, bo w tej samej chwili:

— Wiem, że tam stoisz! — dobiega mnie zza drzwi, tak nagle, że podskakuję. — Masz trzy sekundy, żeby wrócić do pokoju i spróbuj znowu się wymknąć!

Jeszcze zanim przytłumiony przez ściany głos kończy zdanie, ja już jestem u siebie w pokoju. Opieram się plecami o zamknięte pospiesznie drzwi, serce wali mi piersi. Wyobraźnia podsuwa mi obraz Satoru, który ze szklanką przy uchu dybie przy ścianie, próbując ustalić, czy jestem w środku.

— Nigdzie się stąd nie ruszałam, po co wydzierasz się w środku nocy! — krzyczę na ścianę. Ściana milczy. — Paranoik! — dodaję, co również nie spotyka się z odpowiedzią.

Boże, co ja wyprawiam. Gadam ze ścianą.

Zrzucam trampki i wskakuję do łóżka, nakrywając się kołdrą po czubek głowy.

Jak zwykle nie mogę zasnąć. Po pewnym czasie, znów dobiegają mnie głosy zza ściany. Tym razem słowa nie są kierowane do mnie. Nie zarejestrowałam, żeby ktoś wchodził do pokoju senseia, ale całkiem wyraźnie słyszę rozmowę.

— Nie uważasz, że to zaszło za daleko? — Niski, głęboki głos. Nie potrafię skojarzyć, do kogo należy.

— Nie.

— Zginęła dwójka twoich uczniów.

— Wiem.

Dłuższą chwilę nic nie słyszę. Albo mówią ciszej, albo przerwali.

— Właśnie dlatego zarząd nie może dłużej kierować szkołą. Żadną ze szkół. — Coś w Satoru się zapala. Nie mam pojęcia, skąd wynika ten bunt.

— Od dawna mówiłem, że ta szkoła to gówno. — OK, jestem prawie pewna, że drugim rozmówcą jest Nanami Kento – nasz były nauczyciel, który nigdy nie wyrażał się pochlebnie na temat czarnoksięstwa i szamanizmu.

— Problemem nie jest instytucja, tylko ci, którzy nią kierują.

— Może i tak.

— Dlaczego więc nie staniesz po mojej stronie.

— Nie zaczynaj, Satoru.

— Przecież nie chcesz żyć w takim świecie — ogólnie rzecz biorąc, Gojo rzadko się wydziera, tym razem jednak zaczyna podnosić głos — ale nie chcesz zrobić nic, aby to zmienić!

— Czekam, aż ktoś mnie wyręczy.

— I tym kimś mam być ja?!

— Gojō. — Westchnięcie. — Sam mówisz o sobie, że jesteś najsilniejszym z szamanów. A ja pokładam w tobie wiarę. Kto, jak nie ty. Ufam ci. — Pauza. — Ale za chuja cię nie szanuję. — W tym momencie jestem już pewna, że to Nanami. — Nie moglibyśmy współpracować. — Wychodzi, słyszę, jak otwiera drzwi, po czym zapada cisza. Wsłuchuję się w nią jakiś czas, a po długiej, burzliwej gonitwie myśli zasypiam, śniąc niespokojne sny.

 

*

Budzi mnie chłód. Otwieram oczy, gniewnie patrząc w stronę okna. Jest uchylone, zawsze wietrzę pokój, bo podobno łatwiej zasnąć w chłodnym pomieszczeniu, ale teraz do środka wpadają zimne podmuchy wiatru. Wstaję i pocierając zdrętwiałe ramiona, zamykam okno, po czym prędko wracam do łóżka, próbując znaleźć ciepło pod wyziębioną kołdrą. Nic z tego. Nie potrafię się ogrzać. Po krótkiej chwili wyskakuję z łóżka niemal wprost do szafy, prędko wciągając na siebie ciepłe ubrania. Ocieplane getry, podkoszulek, niebieska bluza, wełniane skarpetki. Po krótkim namyśle wciągam też buty i rękawiczki bez palców. Zerkam na zegarek, jest szóstka trzydzieści. Zajęcia mam dopiero za półtora godziny. Zdążę pobiegać i wziąć ciepły prysznic. To powinno mnie rozgrzać.

 

Ciepła woda paruje, zderzając się z moją skórą.

(czy krew też spływa tak wartko kiedy organizm się wykrwawia czy tryska z rozłupanej głowy jak z słuchawki prysznicowej czy kiedyś przestanę się zastanawiać)

Pozwalam jej swobodnie spływać po twarzy i pędzić w dół. Wysoko związane włosy tylko lekko wilgotnieją. Tego było mi trzeba. Oczyścić się z natrętnych myśli, zmyć z siebie chłód. Czuję się całkiem zrelaksowana. Pomyśleć, że kiedyś stresowała mnie wspólna łazienka. Trzy dysze w ścianie odgradzają od siebie tylko otwarte przesłonki, ale i to zbyt dużo, by naprawdę rzadko trafić na towarzystwo w łaźni.

(poza tym mam teraz trochę większe problemy)

Zakręcam wodę, otulam ciało miękkim ręcznikiem. Przeciągam się, wycieram pospiesznie i wkładam te same ciuchy – mój poranny jogging nie wypalił, szkoła była zamknięta. Podejrzewam, kto za tym stoi. Ale dzięki temu miałam więcej czasu, żeby o siebie zadbać.

O ósmej czekam na Gojō w tej samej klasie co zawsze. Męczy mnie to oczekiwanie. Nie lubię siedzieć bezczynnie. Gdy nie mam zajęcia, w mojej głowie odtwarzają się raz po raz najróżniejsze scenariusze.

(strzaskane kości czaszki wystające z ran odłamki strach kurwa już zawsze będziesz się bać już nie będziesz spokojnie spać śmierć ból wina gdyby cię tam nie było może to by się nie zdarzyło krew drżenia lepkość uchodzącego życia oblepia cię tego nigdy z siebie nie zmyjesz)

 Po dwudziestu minutach zaczynam układać w głowie przemówienie na temat hipokryzji. Serio, niech kiedyś jeszcze śmie karać mnie za spóźnienie.

Moja cierpliwość kończy się po pół godzinie. Nie ma sensu dłużej czekać. Może wyleciało mu z głowy, że dzisiaj miał mnie uczyć. Często o czymś zapomina. A może wessała go czarna dziura. Jeśli o niego chodzi, to wszystko jest możliwe.

Wychodzę z klasy. Zmierzam wprost do jego pokoju. Jeśli naprawdę wciąż śpi, to gorzko tego pożałuje.

Pukam do drzwi tylko dlatego, że mimo wszystko mam trochę manier. Nikt nie zaprasza mnie do środka, ale i tak wchodzę. Nie muszę dłużej go szukać. Leży wyciągnięty na kanapie, z rękami pod głową i głośno chrapie.

Kręcę z politowaniem głową.

Ma na sobie swój zwykły czarny strój i przepaskę na oczach, co świadczy za tym, że był już dzisiaj na nogach. Albo od wczoraj się nie kładł. Zamierzam zafundować mu jakąś brutalną pobudkę, ale kiedy podchodzę bliżej, ogarnia mnie to samo uczucie co w nocy.

Chcę zobaczyć jego oczy.

Waham się tylko przez chwilę i sięgam drżącą dłonią do opaski. Delikatnie ją unoszę, zsuwam na czoło. Odbiera mi dech. Satoru śpi z szeroko otwartymi oczami. A w nich, jak w lustrach, odbijają się wszystkie wszechświaty.

GRAB MY BED AND HOLD MY BREATH

 

 

— Przeklęta? — Nobara wybałusza oczy, patrząc to na Maki, no na mnie. — Co masz na myśli, mówiąc przeklęta? Jest klątwą? Trzeba ją egzorcyzmować? — W jej dłoniach pojawia się nagle młotek i kilka sztuk potężnie wyglądających gwoździ, które Nobara przekłada między palcami. — Mogę się tym zająć?

— C-Co? — Wyswobadzam się z uścisku Maki i odsuwam o krok, unosząc nieco ręce. — Zabieraj to! — Odganiam się od uśmiechniętej sadystycznie Nobary. Z pomocą przychodzi Megumi. Kładzie dłoń na jej ręce i stanowczo, choć delikatnie, zmusza ją, by opuściła broń.

— Ona nie jest klątwą — mówi, mrużąc te swoje granatowe oczy, których spojrzenie w tym momencie przenika mnie do szpiku kości — ale jest nią naznaczona.

Nobara, która robi pełną zawodu minę, znów odzyskuje nadzieję.

— Czyli? Co to znaczy? Mogę ją ciachnąć czy nie?

— Niech ona sama nam powie. — Megumi zakłada ręce na ramiona. Za jego przykładem idzie Nobara i Maki.

— Wodorosty — dobiega mnie z progu i odwracam się z westchnięciem, by spojrzeć na Inumakiego.

— Ty też? — pytam mrukliwie, patrząc na niego spode łba.

— Łosoś — odpowiada Toge Inumaki. Wysoki kołnierz czarnej bluzy jak zwykle ma wysoko postawiony i zapięty pod sam nos. Celowo zasłania usta i drobny tatuaż, wzmacniający przeklętą mowę. Jej użytkownicy są w stanie uczynić realnym to, co powiedzą. Teoretycznie mogą nawet rozkazać komuś się zabić, ale muszą być ostrożni w wydawaniu komend, bo może się ona obrócić przeciwko nim. Im silniejsze słowa, tym większe ryzyko. Jeśli trafią na potężnego oponenta, który zdoła im się oprzeć, mogą naprawdę źle skończyć. Oprócz tego każdy użytkownik ma swoje limity. Inumaki może użyć przeklętej mowy nie więcej niż trzy razy na dzień, a jego werbalna komunikacja została znacząco uszczuplona. Garstka bezpiecznych słów, których może używać, to lista składników sushi. Każdemu nadał nowe znacznie.

— Jesteś nam winna jakieś wyjaśnienia, nie sądzisz? — podchwytuje Maki, przyszpilając mnie spojrzeniem. — Zlewasz nas, odkąd Michi i Kazu… — zawiesza głos; nie wiem, czy dostrzegła jak zaciskam dłonie, czy jej samej też ciężko o nich mówić. — Mi i Toge też ich brakuje — dokańcza cicho, spuszczając wzrok. — Może nie byliśmy w jednej drużynie, ale z jednego roku i przecież często miewaliśmy razem misje, i…

— Ale nie tamtą misje, nie? — przerywam jej. Głos mi drży, oczy się szklą, czuję czające się w kątach łzy. — Mam się wytłumaczyć, czemu was unikam? — Patrzę na Maki i Inumakiego. On twierdząco kiwa głową. — Bo nie chcę, żebyście też tak skończyli.

Maki ściąga brwi.

— Skąd pomysł, że historia miałaby się powtórzyć? — pyta. — I czemu mówisz tak, jakby to była twoja wina?

— Bo była — odpowiadam przez zęby.

Maki parska ze złości.

— Chyba trochę przesadzasz — powątpiewa w to, co mówię. — Gojō nie raz wyśmiewał twoją nieporadność i może i sobie kpił, że ktoś cię przeklął, ale ty chyba wzięłaś za bardzo do siebie te docinki. Gadasz, jakbyś serio… przynosiła ludziom pecha czy coś.

— Może właśnie tak jest — cedzę. Zaciśnięte pięści drżą. — Więc po prostu trzymaj swój pusty zielony łeb z daleka ode mnie — kończę, mając nadzieję, że to zniechęci ją do podejmowania kolejnych prób nagabywania mnie. — Wszyscy się odwalcie — dodaję i, rozdygotana, prędko odchodzę.

Co innego mi pozostało.

TELL ME THERE AIN'T NOTHING LEFT

Zaszywam się w swoim pokoju, zastanawiając, czy zraziłam do siebie wszystkich. Czy teraz siedzą tam wspólnie i mówią o tym, jaka ze mnie głupia, nadinterpretująca fakty pizda. Pewno sądzą, że robię z siebie ofiarę. Sama myśl, że mogą tak uważać, doprowadza mnie do szału, ale jeśli to sprawi, że dadzą sobie spokój…

Pukpukpuk.

Ja pierdolę. Nic nie zrozumieli.

Patrzę na drzwi ze złością, a gdy pukanie się powtarza, zrywam się z łóżka, by je otworzyć.

— Co, wylosowałeś najkrótszą zapałkę? — pytam, widząc w progu Megumiego.

— Jestem tu z własnej woli — odpowiada chłopak. Patrzy mi prosto w oczy, nie spuszczając głowy, choć ja muszę swoją zadzierać. Nie pyta, czy może wejść, po prostu to robi, zmuszając mnie swoją postawą, bym ustąpiła miejsca. Zamyka za sobą drzwi, przez jego twarz przemyka jakiś cień.

SHADOWS ON THE UPPER SHELF

— W sumie to… — Granatowe oczy są pochmurne i ciężko cokolwiek z nich wyczytać. — Po co przyszedłeś?

— Przyszedłem sprawdzić, czy mam rację.

Wyciąga dłoń i zaczyna odsuwać suwak mojej bluzy, wciąż patrząc mi w oczy. Jestem w takim szoku, że nie reaguję, a on spokojnie robi swoje. Stoję z opuszczonymi wzdłuż ciała rękoma, a w głowie huczy mi od pytania, co on wyprawia. I czemu na to pozwalam. W sumie koleś jest w moim typie. A ja za niedługo skończę tyle lat, by zacząć się wstydzić, że jeszcze z nikim nie byłam.

Megumi się przybliża, zsuwa bluzę z moich ramion. Ciemne włosy odstają we wszystkie strony. Jego dłonie wahają się, gdy sięga do mojego dekoltu, w końcu decyduje się unieść bluzkę. Kiedy materiał ląduje na mojej twarzy, cierpliwie czekam, aż chłopak upora się z jej zdjęciem, ale tak się nie dzieje.

— Aha. Tak jak myślałem — słyszę, jak szepcze i sama w końcu pozbywam się bluzki. Przed sobą widzę Megumiego, który opiera dłonie o kolana, zrównawszy poziom wzroku z moim biustem.

— Co jest?!

— Ciekawe miejsce. — Megumi wskazuje na moje piersi, zaledwie zerkając na moją twarz.

— No nie wątpię! — Zdzielam go w łeb swoją koszulką. — Jeśli to wszystko, co masz do powiedzenia…

— Od kiedy masz to piętno?

— Co?

— No to. — Megumi dotyka palcem znamienia. — Ktoś naznaczył cię symbolem inkwizycji.

Inkwizycja? Co, kurwa?

— Wszystkie kobiety w mojej rodzinie miały to znamię… — Spoglądam w dół na piętno, którego do tej pory nie powiązałam z tym, co mnie prześladuje.

— Czyli ktoś zrobił to bardzo dawno temu. Ktoś potężny, skoro klątwa przechodzi na następne pokolenia. — Megumi w końcu podnosi wzrok i prostuje plecy. — Masz jakieś przypuszczenia, kto to mógł być?

— Nie. — Kręcę głową. — A ty?

Megumi uśmiecha się nieznacznie.

— Bez przesady. Tak dobry nie jestem.

— Skąd w ogóle wiedziałeś, że… — Zataczam dłonią krąg w okolicach piersi, po czym stropiona, szybko wkładam z powrotem bluzkę. — No. Skąd wiedziałeś.

— Jestem dobry w odczytywaniu aur. Od początku czułem, że coś na tobie ciąży. A najsilniejszą energię — wyciąga rękę i kładzie ją na mojej piersi — wyczuwam właśnie stąd.

— Ok… — Delikatnie odsuwam jego dłoń. Jednak. Skoro już wiadomo, że nic z tego nie będzie, nie ma powodu skracać dystansu do takiego maksimum. — Ale… Inkwizycja? Nie rozumiem.

Megumi siada na brzegu łózka, splata palce. Ja siadam na podłodze pod ścianą.

— Symbol krzyża i oka to symbol inkwizytorów. Jeśli klątwa jest naprawdę stara… Może miałaś ich w rodzinie. — Głos chłopaka jest tak poważny, że wyciągane nim wnioski zdają się całkiem logiczne. — Może dlatego ktoś was oznaczył. Żeby wiedzieć, z kim ma do czynienia, gdy znów was spotka. Nawet jeśli minęło setki lat. Może nie ma to dla niego znaczenia. Może chce się zemścić albo tylko zachować ostrożność… Ale…

— Ale co?

— To piętno, to nie wszystko, prawda? — Patrzy mi prosto w oczy. Kłamanie mu nie ma sensu. — Odziedziczyłaś coś jeszcze.

Skoro on i tak to wie, nie ma sensu dłużej tego ukrywać.

— Tak — potwierdzam, nie odwracając wzroku. — Zajebistego pecha.

 

 

Odbiera mi dech. Satoru śpi z szeroko otwartymi oczami. A w nich, jak w lustrach,  odbijają się wszystkie wszechświaty.

— Hm? — Budzi się i widząc mnie, zerka na zegarek i natychmiast zasłania oczy. — Dlaczego mnie nie obudziłaś?! Jest prawie dziesiąta! Zajęcia mieliśmy zacząć dwie godziny temu!

Dziesiąta?

Przecież siedzę tu tylko przez chwilę.

Zerkam na zegarek, podczas gdy trybiki koncentracji powoli wracają na swoje miejsce, a pustkę w głowie zaczynają wypełniać myśli, które gdzieś pierzchły.

Zegarek pokazuje dziewiątą pięćdziesiąt siedem. Godzina z mojego życia wyparowała. Marszczę brwi, zastanawiając się, jak to możliwe, że przestałam odczuwać upływ czasu, a Gojō przegania mnie, krzątając się po pokoju, aż wreszcie zmusza, żebym wyszła, lekko popychając. Jakoś wciąż ciężko mi się skupić i wykonywać proste czynności.

— Hej. Skup się!

Nagle czuję, że pieką mnie oba policzki. Czy Gojō właśnie mnie uderzył? Mgła, która zasnuwa mi umysł, rozchodzi się pod wpływem palącego uczucia gniewu. Przed sobą widzę twarz tego chuja i w tym momencie mam ochotę powyrywać mu te białe, sterczące do góry kłaki.

— Już? Zamierzasz zacząć przyswajać coś z tego, co mówię? Bo nie poświęcam ci czasu dlatego, że nie mam co robić. — Jego głos jest cierpki, każde słowo wypowiadane tym tonem „To Nie Ty Tu Robisz Łaskę Mi” sprawia, że coraz bardziej się we mnie gotuje, ale dzięki temu w końcu na dobre rozjaśnia mi się w głowie.

Jesteśmy w klasie. Zupełnie nie wiem, jak tu dotarłam. Sprawdzam zegarek. Minęła kolejna godzina. Bez mojej wiedzy. Jak to się dzieje, że jestem tak nieobecna?

— Nigdy więcej tego nie rób — mówi Gojō, cicho, tym samym, gorzkim tonem.

— Czego? — warczę. Złość zaciska mi gardło i nie udaje mi się dodać, że to chyba powinna być moja kwestia.

— Nigdy więcej nie patrz mi w oczy. — Marker, którym zapisywał coś na tablicy, z brzękiem upada na metalową podstawkę. — Koniec lekcji na dziś.

YOUR WAY
I WASTE AWAY

 

Przez następne dni zachowanie Gojō diametralnie się zmienia. Zwykle bez przerwy sobie śmieszkuje, zachowując powagę w nielicznych momentach, których wymaga lekcja, sparing, czy sytuacja. Bywa wręcz kurewsko irytujący z tymi swoimi żarcikami i wiecznym robieniem z siebie idioty, wciąż zmuszając do zadawania sobie pytanie, czy cokolwiek z tego, co się dzieje, dzieje się na serio, czy może zamiast do szkoły chodzimy do cyrku.

Teraz powaga nie znika z jego twarzy. Kąciki jego ust bezustannie opadają. Nie do tego mnie przyzwyczaił. Żarty się skończyły.  I dopiero teraz lekcje z nim to udręka.

— Rozumiesz już, czym jest domena? — pyta po wykładzie, który właśnie mi udzielił, praktycznie na mnie nie patrząc (ma opaskę, ale i tak wiem, kiedy na mnie patrzy, a kiedy nie; poza tym on nawet nie starał się tego ukryć, ostentacyjnie zwracając głowę w stronę okna).

— Rozumiem — odpowiadam, gryzmoląc długopisem po marginesach.

— No to słucham. — Gojō zakłada na ramiona ręce i opiera się o biurko. Teraz poświęca mi więcej uwagi. — Odczytaj mi, co tam sobie zapisałaś.

Podnoszę na niego wzrok, czuję, że płoną mi policzki. Nie mogę zebrać myśli, choć tym razem nie przeszkadza mi widok jego dziwnych oczu.

— Domena… — zaczynam, zerkając w zeszyt, w którym nic nie zanotowałam. Chrząkam, dając sobie czas na znalezienie odpowiednich słów. — To… Manifestacja unikalnych zdolności. — Znów podnoszę oczy. — To, w czym jesteśmy najlepsi. Talent. Umiejętność, którą chcemy doskonalić. Wyzwalając swoją domenę, pozwalamy, by realnie wpłynęła ona na rzeczywistość. By ją zmieniła. Wprowadziła nowe zasady. Mówimy wtedy, o rozszerzeniu. Wyzwalają je silne, negatywne emocje. Przeklęta energia, którą gromadzimy.

— Wiesz już, co jest moją domeną?

Zastanawiam się chwilę, zagryzając wargę. Kręcę przecząco głową.

— Dobierałaś się do niej i nawet nie wiesz, na co się narażałaś? — Ten ton. Znów ten ton. Znów kpina. — Domyślasz się chociaż, co może być twoją domeną?

— Nie — syczę przez zęby. W klasie zaczyna wiać. Wiatr porusza firanami, choć okna są pozamykane.

— Nie? Zero podejrzeń? — dopytuje uporczywie Gojō. Podmuch szarpie jego białymi włosami. — Nic nie daje ci do myślenia?

— Nic — odpowiadam uparcie.

— No to pora w końcu cię czegoś nauczyć. — Gojō zmierza do drzwi, uchyla je i unosi brwi, zwracając twarz w moją stronę. — No już. Wychodzimy.

 

Kolejny dzień z rzędu spędzam na mrozie, trzęsąc się z zimna. Nie wiem, czemu ma służyć ten cholerny trening. Jestem przeraźliwie zziębnięta, zęby stukają, obijając się o siebie, nawet smarki w nosie zamarzają. A ten jebany sadysta każe biegać mi dookoła szkoły. Na chuj mam biegać w kółko w śniegu?!

Noga wpada mi w głębszą zaspę i ląduję twarzą w tym białym gównie. Ja pierdolę. Nawet nie mam ochoty się podnosić.

— To co? — słyszę nad sobą, przez wyjący głucho wiatr. Głos Gojō znów wydaje się niestosownie wesoły, ale kiedy pomaga mi wstać i stoimy naprzeciw siebie, bijący od niego chłód jest gorszy niż tysiąc zim. — Czegoś już się nauczyłaś?

— Cz-czego miałabym się na-nauczyć w tym zi-zimnie?! — dukam, szczękając zębami. — Żeby cie-cieplej się u-ubierać?!

— Yhym. No cóż. Myślałem, że już zmądrzałaś. Albo że w końcu połączysz fakty.

Złość rozgrzewa mnie bardziej niż bieg. Nienawidzę biegać. I nienawidzę Gojō Satoru.

— O co ci, kurwa, chodzi. — Nie wytrzymuję. Jestem wściekła, przemarznięta i chcę, żeby to się wreszcie skończyło. Jakkolwiek.

— O to, że mnie, kurwa, zawodzisz.

Wiatr cichnie tylko na moment. Po chwili wzmaga się, podrywając w górę śnieg. Gojō stoi przede mną w śnieżnej zawiei jak posąg. Tylko jego czarny strój  i włosy tańczą na wietrze.

— Przyjąłem cię do tej szkoły, bo widziałem w tobie potencjał. Chciałem cię nauczyć, jak obrócić słabość w siłę. A ty wciąż stoisz w miejscu. Jesteś tak uparta… — Naprawdę słyszę w jego głosie rozczarowanie — że walczysz z wiatrem.

— To nie wiatr mi przeszkadza! — Przekrzykuję coraz mocniej szalejącą zawieruchę. — Nie miałeś mnie uczyć, jak go zdomenować, tylko jak zapanować nad tą jebaną klątwą!

— Zrozum w końcu, że to jedyny sposób! Właśnie tego musisz się nauczyć!

— To mi w niczym nie pomoże!

A gdybym tak…

Może to moja domena?

Śnieg wiruje wokół nas. Przesłania twarz Satoru.

Może to nie wiatr jest tym, nad czym powinnam panować.

Składam ze sobą dwa palce prawej i lewej dłoni. Muszę spróbować. Muszę spróbować się tam dostać. Skupić się. Co Gojō pierdolił na ten temat? Emocje. Negatywne emocje. Mam ich, kurwa, całkiem sporo. Powinnam być w tym świetna, chłonę taki syf jak gąbka. Muszę tylko je zebrać i… Czemu nic się nie dzieje.

— Myślałem — wyprany z emocji, cierpki, pełen zawodu głos — że stać cię na więcej. Że żałujesz tego, co zrobiłaś swoim przyjaciołom.

(krew śmierć bezwładnie rozrzucone kończyny szyja wygięta pod nienaturalnym kątem drgająca powieka kości przebijające skórę sterczące jak połamane włócznie)

Wiatr się wzmaga, śnieżyca szaleje. Zbieram do kupy wszystko, co ze mnie zostało.

THE REST OF ME
THE BEST OF ME

— Rozszerzenie domeny. — Drżę ze złości, mam dość, że otacza mnie... — Nieustanny Pech.

Wiatr ustaje. Śnieg opada na nasze ramiona.

Gojō rozgląda się na boki. Pozornie nic się nie zmieniło. Oprócz tego, że zrobiło się podejrzanie spokojnie, a niebo zdaje się bardziej fioletowe.

— Ha! — wykrzykuje Gojō, wskazując na mnie palcem. — Zatrybiłaś! No widzisz, nie trzeba było tak od… — Kiedy tylko robi krok w moją stronę, stopa ślizga się na oblodzonej ziemi i Satoru ląduje na tyłku. — O. No. W sumie, sam się o to prosiłem, nie? — Podśmiewuje się, wygląda na to, że wrócił mu zwykły, dobry humor, a może po prostu nie ma już powodu dłużej mnie wkurwiać. — Spróbujmy jeszcze raz. — Łapie równowagę i odsuwa się w bok z oblodzonego miejsca. — Nie jest tak źle! — komentuje swój sukces pozostania w pozycji pionowej, błyskając zębami. — Na czym to skończyliśmy? — Już otwiera usta, by kontynuować, gdy z gałęzi drzewa, pod którym stoimy, na głowę spada mu kupa śniegu. Gojō otrząsa się jak pies, próbując prędko wybrać wpadający za kołnierz puch. — No dobra, zasłużyłem sobie — przyznaje, drżąc z zimna. — Ale było warto, nie? — Tym razem spada na niego ułamana pod ciężarem śniegu gałąź. — Dobra, zrozumiałem! — krzyczy, wygrzebując się spod konaru. — Jesteś na mnie zła, w porządku. Ale… ała! — Zawadza dłonią o wystające drzazgi i rozcina skórę. — OK, Akira, przestań.

Unoszę w zdziwieniu brwi.

— Przecież nic nie robię — odpowiadam, co jest zgodne z prawdą. Może jedynie dobrze się bawię, choć uporczywe uczucie gniewu wciąż jak zgaga pali mnie w przełyku.

Nad nami znów wzmaga się wiatr. Nie wiem, czy to za moją sprawą. W oddali gromadzą się ciemne chmury. Błyska się. Grzmot mruczy nisko, dobiegając naszych uszu. Nadciąga burza śnieżna. Gojō robi się niespokojny. Wie, gdzie trafi piorun.

— Akira, przestań rozszerzać domenę — poleca, rozumiejąc, że sprawy wymykają się spod kontroli.

— Nie robię tego — odpowiadam spokojnie, ocierając rękawem cieknącą z nosa krew.

— Czyżby.

Gdyby nie ta opaska, mierzylibyśmy się spojrzeniami. Zdaję się, że mój nauczyciel próbuje rozgryźć, co robię specjalnie, a nad czym zwyczajnie nie panuję. Ja sama tego nie wiem. Jedyne, na czym teraz się skupiam, to spokój, który mnie ogarnia. Pierwszy raz w życiu nie boję się, że przytrafi mi się coś złego. Czuję, jakby coś mnie opuszczało. Jakby wyciekało ze mnie coś zgniłego.

— Ostatni raz cię proszę — odzywa się znów Gojō, podnosząc rękę, gdy grzmot rozlega się bliżej. — Wystarczy.

Jestem tak pochłonięta spokojem, że nie widzę powodu odpowiadać. W głowie mi szumi, krople krwi spadają w biały śnieg, budując definicję kontrastu. Gojō daje mi jeszcze chwilę i powolnym ruchem zsuwa opaskę.

SO PATIENTLY

YOU CAME TO SEE

Jego palce układają się w znak rozszerzania domeny. Białe włosy opadają, a oczy, w których gubi się świat, patrząc wprost na mnie. Nie widzę już niczego poza nimi.

— Nieskończona Pustka — słyszę i myśli parują z mojej głowy. Jestem jak żywy posąg, już nad niczym nie mam kontroli. Przewracam się, drobinki krwi pryskają, śnieg jest jak miękka kołdra. Leżę w nim, nie czując zimna. Nade mną otwiera się niebo. Patrzy na mnie z uwagą. Na wszystko, co ze mnie zostało.

THE SIDE OF ME
IT ONLY BLEEDS

Nie jest to nic dobrego.