[112] Szlachetna magia: Informacja na wagę złota ¬ Kaja Wika

  Podpierał się coraz bardziej wiotczejącym ramieniem o blat barku. Aż dziw, że jeszcze nie spadł z krzesła po tak dużej dawce alkoholu. Dalia czarowała go swoim urokiem, podstawiając kolejną szklaneczkę Whisky, a William napierał pytaniami o przeszłość Dominique Simons.

– Twierdzisz, że coś łączyło Dominique z Percy Florencem? – Lord chwycił archiwariusza za podbródek, aby choć na chwilę przestał wpatrywać się w oczy Dalii, a na sekundę skupił się na nim i jego pytaniach.

– No muffie przecies. – Język tak mu się plątał, że dziewczyna ledwo go rozumiała. – Percy miał z nio rozmas.

– Co miał? – dopytała Dalia.

– No romans. Wisz w sekrecie przed wyszytkimi. Nie dziwie się we sumie. – wskazał palcem na dziewczynę i zaczął się śmieć.

– Dlaczego cię nie dziwi ukrywanie związku przed ludźmi? – Harborn nie dawał za wygraną, znowu skierował jego głowę w swoją stronę.

– No jak to jak? Preznież ona już męża miała, a brzuszek rosną. I ta sprawa z udawaniem faceta na książki. – Wychylił kolejną szklaneczkę, którą Dalia szybko napełniła. – Dziewczynkę ponoć miała, ale zabronili jej wpisywać nazwisko ojca w papierach. Znaczy sławienna pisarka Mary Shelley zabroniła. 

– Jego matka, autorka „Frankensteina”, Mary Shelley zabroniła mojej babci wpisywać swojego syna jako ojca dziecka? – Panna Simons uniosła głos, ale uspokojona gestem przez Williama, zaczęła mówić ciszej. – Więc notatka w książce znaczyła tyle, że Dominique zadedykowała swoją pierwszą książkę Perciemu Florencowi, swojemu kochankowi. 

– Co się stało z dzieckiem? – zapytał lord.

– No jak co, co? – Szklaneczka w jego dłoni drżała. – Dziecko urodziła rok po wydaniu książki, choć też nie wsyscy wiedza, że tom łona była autorką, pamiętasz, jak o facecie mówiłem?

– Tak, wiemy, że wydała swoją pierwszą książkę pod fałszywym nazwiskiem, jako mężczyzna. Zakładam, że takie były czasy. 

 – Czasy były gorsze, niż myślisz, a dziewczynka zapisana była jako dziecko jej męża, nie dowiedział się biedak, nie dowiedział. A jedno dziecko mieli tylko. 

Dalia złapała się za usta i odeszła od barku. Widząc to, William był pewien, że zdobyli wystarczająco informacji. To, czego się dowiedzieli, zmieniło wszystko. Matka Dalii, Lidia, była córką Perciego Florenca, a jego przyjaciółka była jego wnuczką.

– Dziękuję za tę niepowtarzalną rozmowę. – Rozległ się dźwięk dzwoneczka zapraszającego gości na kolację. – Lucasie, myślę, że pora coś zjeść.

Mężczyzna odprowadził archiwariusza do jadalni, posadził na krześle, po czym udał się w poszukiwaniu przyjaciółki. Nie zdziwiło go jej zdenerwowanie. Nie każdy jest w stanie poradzić sobie z taką informacją. Przeszukał wszystkie pomieszczenia, w których przyjmowano gości. Nie widziano Dalii w żadnym z nich. Czyżby jego przyjaciółka postanowiła sama wrócić do domu? 

Na zewnątrz nadal stała karoca lorda Harborna, co wskazywało, że dziewczyna powinna znajdować się w pobliżu posiadłości. Na wszelki wypadek postanowił porozmawiać z woźnicą, czy przypadkiem Dalia nie chciała wrócić bez niego do domu, ale jej odmówiono. Okazało się, że panna Simons w istocie chciała, aby natychmiast zawieziono ja do miasteczka, ale nie czekawszy na odpowiedź woźnicy, sfrustrowana pobiegła w stronę pobliskiego parku. Nie był to dobry znak. Był środek nocy, park nie był oświetlony, za to mrocznie przyozdobiony w związku z Halloween.

William widział innych ludzi wchodzących do parku, ci natomiast byli zaopatrzeni w oświetlające ich drogę naftowe latarnie. Postanowił pożyczyć jedna od wychodzących z parku osób. Ogród przy posiadłości był naprawdę rozległy. Miał świadomość, że nie będzie łatwo znaleźć w nim Dalie, szczególnie że większość dam była ubrana w czarne suknie, a na twarzach nosiły maski. 

Drzewa uginały się nad głowami spacerujących. Przerażające kukły zawieszone w ich koronach i przybite do pni wywoływały przeraźliwy krzyk niejednej z kobiet, zaskoczonych widokiem ozdób. W takich okolicznościach ciężko było nie wzdrygać się Williamowi, gdy za każdym razem sądził, że to krzyk jego przyjaciółki. Na szczęście w parku rozlegało się tyle śmiechu, co okrzyków. Co chwile mijał kobiety w czarnych sukniach, które podparte na ramieniu swojego partnera przemierzały ciemne ścieżki. Nie zauważył żadnej kroczącej samotnie.

Gdy już stracił nadzieję, że uda mu się odnaleźć ja przed świtem, zobaczył kobietę w czarnej sukni, stojącej nad brzegiem jeziora. Rzucała kamieniami w tafle wody. Był pewien, że to ona. Inne kobiety nie znajdowały przyjemności w wygrzebywaniu brudnych od błota kamyczków, aby porzucać sobie nimi w stronę jeziora. 

Podszedł powoli, aby jej nie wystraszyć, choć wątpił, aby mimo wszystko był w stanie to zrobić. Dalia była niezwykle odważna i nawet stojąc samotnie w nocy nad brzegiem jeziora, zapewne byłaby większym zagrożeniem dla potencjalnego napastnika, niż ktokolwiek mógł zdawać sobie sprawę. 

– Czego chcesz – zapytała, nie odwracając się.

 – Skąd wiedziałaś, że to ja?

 – Księżyc mi wyszeptał.  – Wskazała palcem na srebrny krąg na niebie.

 – Przynajmniej ona ma na ciebie oko – odparł.

 – Na mnie nie trzeba mieć oka. Dobrze radze sobie sama.  – Rzuciła kolejnym kamieniem w tafle wody, licząc na głos ile razy odbije się o jej powierzchnię, zanim zatonie na dobre.  – Raz, dwa, trzy.

 – Do prawy? A jak sobie radzisz z informacja, ze Percy Florence jest twoim dziadkiem, a Mary Shelley twoja prababka?

– Z precyzja szwajcarskiego zegarka wypieram ten fakt.

– Dalio, wiesz, że będziesz musiała porozmawiać o tym z matka? 

– Jak sądzisz, czy ona wie, że jest dzieckiem z nieprawego łoża? Myślisz, że nakazano jej ukrywać informacje o tym, kto jest jej prawdziwym ojcem. Czy dziadek, mąż Dominique wiedział?

Pytania się namnażały, a zegary wybijały kolejne godziny. Było bliżej świtu, niż im się zdawało.

– Jeśli nie chcesz wracać dzisiaj do domu, możemy wrócić do mnie. Dawid przygotuje ci pokój. Będziesz miała czas wszystko przemyśleć i przygotować się na rozmowę z rodzina.

Dalia pokiwała głową. Chwyciła Williama pod ramię. Jednak potrzebowała wsparcia. 

– Chce już wracać.