[130] PICK YOUR POISON: I think that I'm okay ~ Wilczy

***

Malfoy nie zamierza ze mną współpracować bardziej niż to konieczne, Posłusznie wychodzi ze sklepu i udaje się w kierunku szkoły, ale tu owo posłuszeństwo się kończy. Najwyraźniej ja w niczym mu nie przeszkadzam, bo narzuca takie tempo, że muszę podbiegać, żeby dotrzymyać mu kroku, co niezbyt przystoi komuś, kto powinien w końcu budzić jakiś respekt.

— Możesz… — Nie, nie mogę się przecież poniżać i skamleć, żeby tak nie pędził. Nie żeby trudno było zauważyć, że ledwo nadążam. — …mi powiedzieć, co tu robiłeś? Oprócz kupowania trefnych poradników z dziedziny czarnej magii, rzecz jasna.

Malfoy nie odpowiada. Postukuję palcem w okładkę „Jak skutecznie i niekoniecznie bezboleśnie pozbyć się wrogów” i podsuwam mu ją pod nos.

— Na kogo to, hm?

Chłopak zerka niecierpliwie, sprawia wrażenie, jakby chciał mi zabrać książkę.

— Co za różnica — odpowiada krótko, poprawia kołnierz i przyspiesza kroku. Chryste, naprawdę ma kondycję! Jest może o głowę ode mnie wyższy, mimo że nie może mieć więcej niż siedemnastu lat, ale to nie powód, żeby tak zapierdalać.

— Zaczekaj, do diabła — warczę, bez namysłu łapiąc go za rękaw. Natychmiast się wyrywa, opuszki moich palców muskają jego dłoń. Jest lodowata. Tak samo jak spojrzenie, którym mnie obarcza. — O co chodzi? Ktoś ci grozi? To dlatego uciekłeś do Hogsmade?

Śnieg wiruje między nami.  Opady są tak gęste, że ledwo widać domy po obu stronach uliczki, którą idziemy.

— Nigdzie nie uciekłem! — oburza się Malfoy, patrząc na mnie gniewnie. — Zresztą, co to panią obchodzi? Niech się pani nie wtrąca w sprawy innych ludzi. — Jego głos nasycony jest jadem.

— Dopóki ci ludzie to małoletnie gnojki, które pakują się w kłopoty, bo wydaje im się, że cały świat jest przeciwko im…

— Nic pani nie wie! — krzyczy na mnie, a ja dopiero teraz zauważam, że ściska w bladej dłoni czarną, lśniącą różdżkę, póki co skierowaną w dół. — Nie ma o niczym pojęcia! — Zauważam coś jeszcze. Coś, co mogłoby się wydawać dyskretną bransoletką, oplatającą nadgarstek chłopaka. Tylko że bransoletki zwykle się nie ruszają, a ja widzę, jak ogniwo podąża za ogniwem, pełźnie po skórze niespiesznie, ale ostrzegawczo, przypomina o sobie i konsekwencjach, które grożą zerwaniem… Nie bransoletki. Paktu Krwi.

— Z kim się związałeś paktem? — dociekam, wskazując na jego rękę. Malfoy również na nią zerka i zdaje się zaskoczony tym, że wiem, co to jest.

— Już mówiłem, nie pani interes — syczy, cofając rękę, wściekły, ale i zaskoczony.  — Skąd…

— Mój dziadek miał taką — odpowiadam, nim pada pytanie.

Malfoy mruży oczy, najwyraźniej walcząc z ciekawością, ale wygrywa złość i duma.

— Fajnie. A teraz będę wdzięczny, jak się pani odczepi. Trafię do zamku sam.

W tym samym momencie rozlega się głośne, zaczepne gwizdanie i oboje odwracamy głowy.

— No! Nie wierzę! To naprawdę mała Mads, no! — woła głos, zaraz potem rozlega się rubaszny śmiech, który budzi moje złe wspomnienia. — Tak nam się wydawało, że się tu kręcisz, no nie, Danny?

— No.

Ze śnieżycy wyłania się trójka mężczyzn. Jednego, który łypie na nas groźnie, nie znam, ale pozostała dwójka to z całą pewnością Dan i Will Armorowie, para przygłupów, którzy uczepili się mnie i Garretta jeszcze w czasach szkolnych. Najpierw usilnie starali się z nami zaprzyjaźnić chyba tylko dlatego, że też byli jednorodnym rodzeństwem i wyobrażali sobie, że stworzymy razem coś w rodzaju Klubu Bliźniaka, natomiast po tym kiedy dość dobitnie dałam im do zrozumienia, że są jak wrzody na tyłku, zaczęli nam uprzykrzać życie.

— Musieli mnie panowie z kimś pomylić. — ignoruję ich, łapiąc za ramię Malfoya i próbując go zmusić, żeby się nie zatrzymywał, ale on zwęszył nadciągające kłopoty i stawia opór, uśmiechając się złośliwie.

— Nie ma mowy o pomyłce! — woła za mną Danny. — Zaczekaj, panno Grindelwald, chcemy tylko wymienić uprzejmości!

Widzę jak wyraz twarzy Malfoya się zmienia, od podłej uciechy, przez konsternację, po niedowierzanie, gdy przenosi zimny, szary wzrok na mnie.

— Nie daj się prosić, Grind! Może się czegoś napijemy? Za stare dobre czasy?

Zgrzytam ze złością zębami, próbując zmusić Malfoya, żeby szedł dalej, ale on, oczywiście, się zatrzymuje. Jego brwi się unoszą, gdy zwraca na mnie zimne, szare oczy. Pojawia się w nich coś nowego, coś oprócz pogardy.

— Jak cię nazwali? — pyta cicho, podejrzliwie zerkając na Armorów.

Wzdycham, wyrzucając powietrze przez nos, na moment zamykam oczy, nie dając się ponieść złości.

— Nazywam się Graves — akcentuję nazwisko, którego używam od skończenia szkoły. — Naprawdę musieli panowie…

— Przestań się wygłupiać, Mads! — Will podchodzi bliżej, uśmiechając się tak samo szeroko co nieszczerze. — Wiem, że bywało między nami różnie, ale… no wiesz. Byliśmy tylko dzieciakami.

— No właśnie, Mads. — Dan wyłania się zza jego pleców. Są identyczni, chociaż Will zapuścił krótką rudoblond bródkę, to wciąż te same świdrujące oczy i podłe charaktery.

— Naprawdę nazywam się teraz Graves — cedzę przez zęby, podczas gdy Will otacza mnie ramieniem.

— No, jak tam wolisz, Grind — kładzie nacisk na ostatnie słowo i śmieje się, jakby powiedział coś zabawnego. Brat mu wtóruje. — Gellert pewno jest zawiedziony. Jego własna wnuczka wyrzeka się nazwiska?

Nic nie odpowiadam, jedynie zaciskam mocno usta. Mam nadzieję, że porzucą ten temat, ale oni nie ustępują.

— Co u niego słychać? — pyta Will, a ja miażdżę go wzrokiem. — A, no tak. Siedzi w pierdlu. Pewno nie macie zbyt wielu okazji do widzeń.

Złośliwy, szyderczy uśmiech na jego gębie niweczy wrażenie, jakie próbował wywrzeć, nadając swojemu tonowi troskliwego charakteru.

— Swoją drogą, to naprawdę niesprawiedliwe — myśli na głos Dan. — W końcu zjawia się ktoś, kto gada z sensem, kto powinien roznieść to całe nasze Ministerstwo…

— Właśnie! — podłapuje Will. — Ten to wiedział, jak rozmawiać z ludźmi. I miał rację! Dobrze mówił, że mugolaków trzeba trzymać krótko.

— Ale za delikatnie, za delikatnie z nimi postępował.

— No tak, powinien po prostu usunąć Ministra i zacząć rewolucję, a nie się pierdolić i próbować tłumaczyć czemu…

— No bo on chciał mimo wszystko polubownie. Wiesz, żeby ich przekonać. I nie zrazić do siebie tych, którzy sympatyzują ze szlamami. Nie chciał rozlewać krwi czarodziejów. Miał gość łeb na karku i wiedział jak ich podejść.

— Szkoda, że nic z tego nie wyszło.

Przestaję ich słuchać. Co za kretyni. Serio, dlaczego ludzie myślą, że Grindelwald był dobrym dyplomatą. Nikt nie pamięta jak spowodował wojnę? Albo doprowadził do kolejnej?

— A co tam słychać u brata?

Pytanie przebija się przez bełkot, który mnie omijał i mimowolnie nieruchomieję. Emocje, w tym irytacja, jakby nagle gasną, jakbym wkroczyła w myślach w próżnię.

Ile razy jeszcze będę musiała powtórzyć, że on nie żyje, będąc tutaj. Ile razy na nowo mam stawiać czoła temu faktowi.

 

Days pass by and my eyes stay dry and I think that I'm okay

Till I find myself in conversation, fading away

 

— On… On… — dukam, gubiąc oddech, aż nagle uświadamiam sobie, że te dwa dupki z całą pewnością wiedzą, że Garrett nie żyje. Skończyli Hogwart rok po nas… po mnie. — Jebcie się — cedzę ze złością. — Nigdy was nie lubiłam. Para kretynów, uciążliwych jak smocza ospa. — Przełykam ślinę, powstrzymując się, żeby nie splunąć im prosto w te wkuwające mordy, obrzucam ich jedynie nienawistnym spojrzeniem i odchodzę, w złości zapominając nawet od Malfoyu. Oczywiście dopóki nie słyszę, jak rzuca zaklęcie:

— Petryficus totalus.

Odwracam się tak gwałtownie, że prawie skręcam kark. Towarzyszący Armorom czarodziej wciąż uśmiecha się głupkowato, unieruchomiony, z uniesioną różdżką, którą najwyraźniej celował w moje plecy. Zerkam pospiesznie na Malfoya, który trzyma nonszalancko czarną, lśniącą różdżkę, wskazując nią od niechcenia raz jednego, raz drugiego z braci, którzy wyciągają przed siebie ręce, jakby chcieli nimi odbić ewentualne zaklęcie, i pospiesznie się wycofują. Malfoy dostrzega, że mu się przyglądam. Jego twarz jest nieodgadniona, usta zaciśnięte. Opuszcza różdżkę i bez słowa się odwraca. Przed tym jednak przebiegły półuśmiech wraca na jego usta. Tak uśmiechają się ludzie, którzy zrozumieli, że są w stanie coś ugrać.

 

The wat you smile, the way  you walk

 

Nie mam wyboru, muszę za nim pobiec.

— Nie powinieneś tego robić — warczę, zrównując z nim krok.

— Jasne — prycha. — I teraz ciągnąłbym do zamku twoje zwłoki.

— Chyba trochę przesadzasz.

— Nie wiesz tego, czym by cię rąbnął — spiera się, ściągając ciemne brwi.

— Ty też — odbijam piłeczkę, a kącik jego ust unosi się wyżej.

— Tak wredna, jak zapamiętałem — mruczy, wprawiając mnie tym stwierdzeniem w lekką konsternację, ale…

Wpatruję się w niego wnikliwie, mrużąc oczy.

I w końcu sobie przypominam. Blondwłosego smarka, który rozpoczął naukę w Hogwarcie, gdy byłam na ostatnim roku. I mimo krótkiego wspólnego pobytu w Hogwarcie udało mu się zaleźć mi za skórę.

 

 

Hogwart, pokój wspólny Ślizgonów, 1965 rok

 

— Widzisz ją? — Chłopiec o szczurzej twarzy, małych chytrych oczkach, wskazuje podbródkiem na dziewczynę o płowych włosach, które lecą jej na twarz, gdy pochyla głowę nad książką, siedząc bokiem na niskim i szerokim kamiennym parapecie i co jakiś czas wyglądając przez jedno z nielicznych w lochach okien, które znajduje się na poziomie rozlegających się za nim błoni.

— Widzę, i co z tego — odpowiada beznamiętnie jedenastoletni i jasnowłosy chłopiec.

— Wiesz, kto to jest?

Blondyn wzdycha.

— Nie mam pojęcia, Walden. Jestem tu od wczoraj, tak jak reszta pierwszoroczniaków.

Walden nachyla się do niego i konspiracyjnym szeptem oznajmia:

— Jest z ostatniego roku. Ma na nazwisko — zawiesza głos, dla zbudowania napięcia — Grindelwald!

Przez twarz blondyna po raz pierwszy przebiega grymas zainteresowania. Postanawia jednak przyjrzeć się dziewczynie.

— Z tych Grindelwaldów? — dopytuje, niedowierzając, a jego kolega skwapliwie potwierdza skinięciem głowy. — Niemożliwe… Przecież… Ojciec mi mówił — ścisza głos — że Gellert nie mógł mieć dzieci.

— Ale miał — mówi z przekonaniem Wladen. — Miał syna. A ten syn, miał bliźniaki. — Znów kiwa głową na dziewczynę. — To jedno z nich.

— A drugie?

— Drugie, mój drogi Lucjuszu, też tutaj jest. W śmierdzącym Ravenclavie.

— Ych. — Lucjusz rozdyma policzki i wypuszcza z nich powietrze z cichym pyknięciem. — Chociaż jedno ratuje honor rodziny. Założę się, że to ona będzie… No wiesz. Przetrwańcem.

Na twarzy Wladena pojawia się nic nie rozumiejący wyraz.

— Kim?

— No, nie słyszałeś o tym? — Lucjusz unosi brwi. — Jeśli w rodzinie czarnoksięskiej rodzą się bliźnięta, jedno z nich w końcu robi to, co powinno zrobić jeszcze w łonie matki.

W rozbieganych oczkach Wladena nie pojawia się nawet cień zrozumienia.

— To znaczy?

— To znaczy — Lucjusz wzdycha, siląc się na cierpliwość, zupełnie jakby tłumaczył najprostsze z matematycznych działań — że jedno w końcu wchłonie drugie. — Wladen nadal mruga głupkowato oczyma. Lucjusz zaciska zęby i cedzi: — Zabije swoje rodzeństwo, żeby przejąć jego moc!

— Ahaaa. — Wladen odchyla się na krześle, zerkając na Lucjusza podejrzliwie, jakby nie był pewien, czy kolega z niego nie żartuje. — Naprawdę?

Lucjusz jednak jest niemal całkowicie pozbawiony poczucia humoru, o czym świadczy jego kamienna twarz.

— Jeśli naprawdę jest Grindelwaldem, w co wątpię — dopowiada tylko.

— No to idź i zapytaj, jak mi nie wierzysz.

Lucjusz Malfoy krzywi się nieznacznie, najwyraźniej nie ma ochoty zagadywać nieznajomej, ale ciekawość zwycięża. Wstaje, podchodzi do niej i drugim chrząknięciem zdobywa uwagę dziewczyny.

Wystarcza jedno spojrzenie na jej twarz, mocno niebieskie oczy spoglądające spod ciężkich powiek i te ostre rysy twarzy, tak podobne do człowieka, którego podobizny przeglądał z ojcem w „Zasługach Grindelwalda dla czystej krwi”.

— Czego? — odzywa się obcesowo dziewczyna, niezadowolona, że się jej przeszkadza.

— Jesteś Grindelwald — bardziej oświadcza niż pyta Malfoy.

— No i co — warczy dziewczyna. Gdyby płacono jej jednego sykla za każdym razem, gdy ktoś pyta o jej nazwisko, miałaby fortunę.

— Mój ojciec znał twojego dziadka — oznajmia z dumą Malfoy.

— No i co — powtarza, jeszcze bardziej mrukliwie, do tego teraz podejrzliwie mruży oczy.

Malfoy zaczyna czuć się nieswojo, lecz brnie dalej, jeszcze nie zrażony:

— Czarodzieje czystej krwi powinni się trzymać razem.

— A mówisz mi to, bo…? — Dziewczyna zamyka książkę, trzymając palec w miejscu, w którym skończyła czytać. — Chcesz się pochwalić kumplom — zerka na Waldena, który szybko odwraca wzrok, udając, że wcale im się nie przygląda — że znasz wnuczkę potwora czy może po prostu szukasz niańki?

Blade policzki Lucjusza robią się jeszcze bledsze, ale chłopak nie traci rezonu.

— Mówię ci to, bo warto, by ktoś taki jak ty, miał wsparcie kogoś jak ja — obwieszcza sucho. — Ale widzę, że nie mamy o czym więcej rozmawiać. Może to twój brat jest tym, który odziedziczył więcej rozsądku. — Odwraca się już, lecz jeszcze zerka z pogardą przez ramię. — Mam nadzieję, że to on przetrwa.