[115] Osobiste demony: Jeśli zburzysz ten mur ~ Aktina

Poprzedni rok był… dziwny i bardzo ubogi w pisanie. No i pojawiła się ta piosenka, przesłuchałam i od razu wiedziałam, co mi do niej pasuje. I chociaż trochę dziwnie mi z tematyką, to jednak bardzo dobrze mi się to pisało. Opowiadanie nie jest co prawda zredagowane tak, jak bym chciała, ale musiałabym go odłożyć na dłużej. Może wybaczycie.

 

Trzasnął otwierany zamek, po czym weszli do pustego mieszkania. Nie było ich tu od dawna, ale teraz bez zastanowienia przyjechali do domu Jane, który przez jakiś czas był również domem Arathena. Czuli się tu bezpiecznie, a potrzebowali teraz tej namiastki spokoju.

Odruchowo sprawdziła pieczęcie, chociaż złapała się na myśli, że to nic nie da. Nie po tym, co się wydarzyło. Tak naprawdę pewnie żadna ochrona nie jest wystarczająca i tylko się oszukuje, ale chyba potrzebowała tego oszustwa. Właśnie dlatego odnowiła barierę i zamknęła ich w bańce uniemożliwiającej demonom wejście do środka oraz wyjście na zewnątrz. Została sama z Arathenem, jak za starych dobrych czasów, kiedy był jej podopiecznym. Wtedy wszystko wydawało się takie proste.

Wyczuł zamykającą się wokół niego bramę i mimowolnie przeszedł go dreszcz, chociaż przecież kiedyś była to dla niego codzienność. Zdążył jednak na powrót przywyknąć do wolności, swobodnego przemieszczania się w przestrzeni i między wymiarami. Spojrzał nawet na komodę, gdzie zawsze leżała jego szkatułka, wieloletnie więzienie pozostające na widoku jako przestroga, że zawsze może tam wrócić. Niczego nie zauważył i dopiero wtedy przypomniał sobie ceremonię Uwolnienia, kiedy Jane wrzuciła pudełeczko w ogień. Uczucie było… dziwne. Z jednej strony ogarnęła go olbrzymia ulga, z drugiej żal, bo to znaczyło, że może tak po prostu odejść i już nigdy nie wracać.

Chociaż tak naprawdę wiedział, że nie da rady, wróci. Może lepiej by było, gdyby tego nie zrobił…

Chciał zaświecić światło, żeby Jane nie potknęła się o nic po ciemku, ale się powstrzymał. Przez okna wpadało światło latarni ulicznych i przejeżdżające samochody, co tworzyło lekki półmrok. Ona i tak nawet nie patrzyła pod nogi, szła automatycznie między rozrzuconymi butami, ominęła wysoką ozdobną figurkę i stojącą nie wiedzieć czemu w przejściu lampkę. Znała to wszystko na pamięć.

Arathen cały czas trzymał się za nią w takiej odległości, żeby w razie czego móc ją złapać, jeśli nagle to wszystko dotrze do niej ze zdwojoną siłą i za bardzo przytłoczy, chociaż podświadomie wiedział, że tak się nie stanie. Nigdy nie pokaże słabości z własnej woli. Nie powinien zresztą jej dotykać, jeśli nie było to konieczne.

Upewnił się, że zajęła miejsce w fotelu i podszedł do stołu. Oparł się rękami o blat i spuścił głowę. Nadal nie spojrzał jej w oczy, nie mógł po tym, jak prawie…

– Dałbyś radę zrobić to samo?

Nie sądził, że tak szybko się odezwie. Odruchowo odwrócił się i zobaczył, jak kuli się pod kocem, wyglądała na jeszcze drobniejszą. Była blada, co tylko uwydatniło sińce pod jej oczami. Mimo to patrzyła na niego wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu. Nie mógł uniknąć odpowiedzi ani zbyć ją żartem i zmianą tematu. Mimo to spróbował załatwić sobie trochę czasu na zebranie myśli.

– O czym mówisz?

– O wejściu mi do głowy, kierowaniu jak kukiełką.

– Nie. Nie wiem. Może…

Przetarł twarz dłonią i na chwilę zamknął oczy. On również czuł zmęczenie, chociaż nie fizyczne. Jego iluzja ciała nie była jeszcze tak doskonała. W głowie cały czas przewijały mu się sceny sprzed kilku godzin, nie mógł tego powstrzymać, odrzucić, chociaż wszystko już powinno być dobrze.

– To nie powinno się wydarzyć – zaczął mówić. Początkowo powoli, z namysłem, później coraz szybciej. – Powinienem to przewidzieć, przecież znam ten świat, wiem, jak działa. Za słabo rozeznałem się w sytuacji, nie pytałem tam, gdzie trzeba, dałem się zwieść potencjalnie prostemu zadaniu. Dlaczego mnie nie zdziwiło, że tak łatwo dała się znaleźć? Byłem głupi! Zrobiłem dokładnie to, co chciała! –Uderzył pięścią w stół i podszedł do ściany tak, aby nie widzieć Jane. – Ktoś musiał wiedzieć, że ona już nie raz stosowała opętania i jest w tym dobra. Gdyby nie to, że nie chciała ci zrobić nic poważnego, tylko nakłonić nas do rozmowy, zaszantażować… Byliśmy zdani na jej łaskę. Ty byłaś… A ja nic nie zrobiłem, nie potrafiłem się przełamać, aby spróbować z nią walczyć. Bałem się, że zrobię coś źle i na tym ucierpisz.

Do Jane wróciło wspomnienie błyskawicznego porażenia, kiedy obcy demon dotknął jej umysłu. Aż przymknęła oczy. To była tylko chwila, później już nic nie zależało od niej. Wszystkie bodźce docierały jak z oddali, ale miała świadomość tego, co się dzieje, tylko nie mogła nic zrobić. Jakby całe jej ciało zdrętwiało i mózg nie był w stanie nakłonić go do jakiegokolwiek działania. Pozostawała bezsilna, a jednocześnie… nigdy wcześniej nie czuła takiej mocy. Dałaby jej ona takie możliwości… Nie, pragnienie było zgubne, a możliwość sięgnięcia po energię całkowicie złudna. Nie zapomniała szkolenia, tak działały demony. Kusiły, aby je do siebie przywiązać, otworzyć barierę własnego umysłu, pozwolić korzystać z ciała i energii w zamian za moc, której i tak nigdy się nie dostanie.

– Mówisz, jakbyś wepchnął mnie w jej szpony, a to Dan zainicjował akcję, Rebecca była odpowiedzialna za ekwipunek, a ja… za nawiązanie kontaktu. Cóż, można powiedzieć, że dość blisko się poznałyśmy. – Prychnęła. Arathen nie odwrócił się, chociaż normalnie pewnie spoorunowałby ją wzrokiem, mówiąc, że rozładowywanie atmosfery głupimi żartami to jego działka. – To ja zawaliłam, rozumiesz? Ja! – Wyprostowała się w fotelu i uderzyła się w pierś w geście przyznania do winy. – Byłam szkolona do tego, żeby bronić się przed takimi atakami, a straciłam czujność.

– Bo nie dałem ci wystarczająco dużo powodów, aby tę czujność zachować. – Zacisnął dłoń w pięść i oparł o ścianę, jakby w ostatniej chwili stwierdził, że jednak nie uderzy w nią z całej siły. – To mój świat. Jestem odpowiedzialny za to, co się w nim dzieje. Tylko ja jestem w stanie zobaczyć prawdziwą formę innego demona, wyczuć dokładnie zmianę jego energii i przede wszystkim tylko ja mogę z nim tak naprawdę walczyć, wiesz o tym. – Odwrócił się i wskazał palcem dziewczynę dla podkreślenia swoich słów.

– Wystarczy tego chorego poczucia odpowiedzialności. Dlaczego tak bardzo martwisz się tym, że coś mogło mi się stać? Przecież jestem tylko człowiekiem, taka moja natura, krucha i ulotna. – Rozłożyła ręce, żeby pokazać bezradność.

Arathen zamarł. Już otworzył usta, aby coś odpowiedzieć, ale nagle dotarł do niego sens słów Jane. Kilka razy nabierał powietrza i w ostatniej chwili stwierdzał, że nie może tego tak sformułować. A ona cały czas patrzyła mu prosto w oczy, jakby od zawsze czekała na tę rozmowę. Wreszcie wydusił tylko:

– Ty chyba nie mówisz tego poważnie.

– Jak mogłabym nie mówić poważnie, skoro taka jest prawda. Umrę. Prędzej lub później, ale zawsze skończy się to tak samo, zmienić się mogą tylko szczegóły. I nie wiem, co będzie później. Z jakiegoś nikomu nieznanego powodu nigdy nie spotkano ducha łowcy ani trenera. Tak jakby przez to, że za życia mieli zbyt duży kontakt ze światem duchów, nie było w nim dla nich miejsca po śmierci. Więc najprawdopodobniej później w moim przypadku nie ma nic. – Jej głos stał się nieco wyższy, nie było w nim już tego spokoju i pewności, które miała w sobie po powrocie do domu. Mimo to nie przerywała, bo wiedziała, że to już będzie koniec, nie da razy powiedzieć nic więcej. Nie było to łatwe. Chciała schować się przed światem, przed coraz bardziej spiętym Arathenem, jego przerażonym spojrzeniem. Wtedy żałowała, że jakiś czas wcześniej odrzuciła koc na bok, teraz byłby jej tarczą w ten naiwny, dziecinny sposób. – Pustka, ale zupełnie inna, niż wasza w szkatułce. Nie, tamta pustka to nadal coś. Tęsknota, zniecierpliwienie, znudzenie, bezradność, strach, złość, ból, nadzieja. Trafiłam, prawda? No więc tego nie będzie. Zostanie mi jedno wielkie nic. I wiesz co? Nie powinno mnie to obchodzić. Na świecie żyje masa ludzi, którzy i tak są pewni, że tam nic nie ma i jakoś nie przeszkadza im to żyć, robić… wszystko! W takim razie ja też powinnam. A nie potrafię. Bo wiem, jak mogłoby być, miałabym nadal jakieś możliwości, co prawda zupełnie inne, ale może w pewnym sensie nawet większe. Wiedziałabym, że to, co robię, cokolwiek znaczy, wpłynie na mnie po śmierci. Nadal mogłabym tu być, wracać, być może odnaleźć ważne dla mnie osoby. Roned znalazł się nawet ze swoim psem! Bo mógł! A ja zniknę, z tego świata, z waszego, z każdego… Dlatego powiedz mi, dlaczego martwisz się o kogoś, kogo i tak nie uratujesz?! – Z jej gardła wreszcie wydarł się szloch, chociaż łzy płynęły po policzkach już od dawna.

– Bo… – przełknął ślinę – żyjesz. I to jest coś, co zawsze trzeba chronić. Życie po śmierci wcale nie jest tak proste, jak się wydaje. – Zaczął chodzić po pokoju i gestykulować, musiał zacząć coś robić, żeby nie skupiać całej uwagi na tym, co mówi. Wtedy była szansa, że faktycznie powie wszystko, co powinien, nawet jeśli nie był pewny, czy chce. – Samo przeniesienie do tego świata… Przy śmierci się rozpadasz, każda część ciebie zdaje się oddzielać od reszty, myśli, wspomnienia, osobowość, a to dzieli się jeszcze bardziej. Czujesz to, jak stajesz się zbiorowiskiem części, które nic nie znaczą. Nie, proszę, daj mi dokończyć

Skrzywił się, kiedy ewidentnie chciała uznać to za potwierdzenie swoich obaw. Szybko zrezygnowała. Zrozumiała, że on też właśnie mówi coś, czego nigdy wcześniej nie był w stanie powiedzieć, a może nadal nie powinien.

– W proch się obrócisz… – kontynuował. – Nie, wolę to opisywać inaczej. Stajesz się jak zbity wazon, taki z chińskiej porcelany, który roztrzaskał się w drobny mak. Tak właściwie jest już bezużyteczny, ale z sentymentu albo własnego uporu możesz spróbować go poskładać. Nie jest to proste, wazon był tak wzorzysty, że wszelkie linie ci się zacierają, nie masz pewności, czy te krawędzie do siebie pasują, ale składasz dalej. Czasem skleisz coś, bo tylko w danym miejscu ci pasuje, ale to wcale nie było jego miejsce. Niektórych elementów brakuje, zgubiły się albo pobiły tak bardzo, że nie możesz ich zebrać z podłogi. Wreszcie uznajesz, że jest już gotowy, ale to nie jest ten sam wazon. Może nie wyszedł tak źle, ale jest inny. Tak jest z duchem. Musisz się pozbierać w całość, jest to bolesne i wyczerpujące. Nie każdemu się udaje, a nawet jeśli ukończą proces, coś zawsze może pójść nie tak i zwykle idzie. Niektórzy mają szczęście, a może są tak zdolni, i udaje im się stworzyć coś bardzo podobnego pierwotnej wersji, ale inni… bardzo się różnią. Niektórym nie wychodzi tak bardzo, że stają się szaleni albo po prostu źli.

– Jak jest w twoim przypadku? – Nie mogła się powstrzymać przed zadaniem tego pytania. Pierwszy raz słyszała, jak wygląda przejście do świata demonów, nikt w Akademii nawet się o tym nie zająknął, a ona jakoś nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiała. Zrobiło jej się głupio.

– Cóż… Sama mówiłaś, że jestem idiotą. Całkiem możliwe, że nie zamocowałem kilku klepek. – Strzelił ten swój bezczelny uśmiech, na co zauważył, jak Jane tylko wymownie przewraca oczami, ale zaraz na powrót spoważniał. – Tak naprawdę nie wiem. Wspomnienia z prawdziwego życia są tak zatarte, że zostało mi tylko mgliste pojęcie o tym, jak wyglądało, jak się skończyło… Wiesz, nie bez powodu nadajemy sobie nowe imię, bo przejście do świata demonów jest jak nowe narodziny. Inny powód jest taki, że nie wszyscy je nawet pamiętają.

– Ale Roned pamięta, tylko go nie chciał. Ty też je znasz, prawda?

– Tak mi się wydaje, ale nawet jeśli… To był inny ja. W każdym razie uwierz, przejście do tego świata nie jest drugą szansą na dokończenie spraw z ludzkiego życia, to zupełnie inne życie, bardziej samotne, frustrujące, nawet trochę przerażające. Naprawdę chciałbym ci tego oszczędzić.

– Właśnie, znowu ja. Dlaczego mi? – Czuła, jak do oczu znowu napływają jej łzy. Nie chciała tego, ale nie mogła nad sobą zapanować, wszystkie emocje, które się w niej skumulowały, dawały o sobie znać. – Wiele ludzi umiera, spora część z nich zamienia się w demony. Dlaczego ich też nie chronisz?

– Bo to nie oni pozwolili mi się znowu zbliżyć do ludzkiego  życia. To nie oni opowiadali mi, co się u nich działo, żebym mógł ich poznać, chociaż nie mieli pewności, czy słucham. No dobrze, wiedziałaś, że słucham. Ale nadal, nie oni znosili moje humory, żarty i głupie akcje… Przyznaję się, moje początkowe straszenie cię miało być zwykłą rozrywką. A ty mimo wszystko zaufałaś mi, oni tego nie zrobili. Po prostu nie są tobą, Jane, taki jest powód. – Uśmiechnął się, ale nie tak, jak miał w zwyczaju, tylko delikatnie, kącikiem ust. Podszedł do fotela, na którym ciągle siedziała dziewczyna, i kucnął, aby znaleźć się na jej poziomie. – Nawet nie wiesz, jak teraz chciałbym cię przytulić, a nie mogę zrobić nawet tego.

Sięgnął w jej stronę, jakby chciał dotknąć wciąż mokrego policzka, ale w ostatniej chwili zatrzymał się i zabrał rękę. Jane nawet nie drgnęła, nie wiedziała, jak powinna zareagować. To nie było coś, do czego przywykła, a jednocześnie wydawało się tak naturalne. Zamknęła na chwilę oczy i przejechała dłońmi po włosach, chcąc zebrać niesforne kosmyki w kucyk, ale ciągle uciekały, jakby tego dnia nic nie chciało poddać się jej woli.

– Powiedz to wreszcie – wyszeptała mimowolnie. Nie wróciła spojrzeniem od razu do Arathena, jeszcze przez chwilę udawała, że przejeżdżające za oknem samochody wyjątkowo ją zainteresowały. Miała nadzieję, że demon nie słyszy, jak bardzo zaczęło bić jej serce. – Przyznaj się w końcu, że wcale nie chodzi o to, jak świetną – zrobiła cudzysłów w powietrzu – trenerką byłam i wręcz przeciwnie, chodzi ci o to, że wcale nią dla ciebie nie jestem. – Chociaż nadal nie patrzyła na niego bezpośrednio, to widziała kątem oka, jak się spina i lekko wycofuje.

– Nie każ mi tego mówić, bo wszystko się popsuje. – Mógłby przysiąc, że czuje, jak robi mu się gorąco, chociaż jego ciało było tylko iluzją. Odchrząknął, jakby słowa chciały stanąć mu w gardle. – Jeśli zburzysz ten mur, już nigdy go nie odbudujemy, a to może jedyna rzecz, która broni nas od szaleństwa.

Przez chwilę panowała cisza. Oboje walczyli ze sobą. Z jednej strony woleli, żeby temat się zakończył, wtedy mogliby wrócić do swojej względnej normalności. Ale jednak coś w nich chciało powiedzieć więcej, dużo więcej, żeby już nigdy nie musieć się oszukiwać.

– A co jeśli… – zaczęła i nagle przypomniała sobie, że Roned może tego wszystkiego słuchać. Zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu jakiegokolwiek śladu demona ukrytego w cienie, opcjonalnie jego psa. Arathen jednak pokręcił spokojnie głową, bo domyślał się, o co chodzi. Odetchnęła z ulgą i dokończyła: – Co jeśli właśnie od tego zwariujemy? Albo już zwariowaliśmy… – Przycisnęła palce do skroni, jakby czuła nadchodzący ból głowy.

– Nie byłbym w stanie nic ci dać, ani tak pragmatycznej rzeczy jak stabilność życiowa, ani bliskości… Jak się okazało bezpieczeństwa również nie – warknął sam do siebie. – Mnie tu nie ma. – pozwolił iluzji swojego ciała powoli zanikać, jakby zaraz miał się rozpłynąć między wymiarami.

– A mnie może tu niedługo nie być, więc nie uciekaj.

Wrócił natychmiast do widzialnej postaci, chociaż tak naprawdę nie miał zamiaru uciekać. Czuł, że to zły moment na tłumaczenie, jak bardzo daje się ponieść lękom, tym bardziej, że jego własne aż krzyczały w głowie i część już się ujawniła.

– Doszliśmy już do tego, że nie mam przed sobą tyle czasu co ty. Będziesz musiał patrzeć, jak w najszczęśliwszym pod wieloma względami scenariuszu starzeję się i nie spotkam cię po drugiej stronie. W nieco bardziej dynamicznym przebiegu życia pewnie zginę na akcji i nie, nie z twojej winy, ale i tak będziesz to przeżywał. Wiesz o tym, a mimo wszystko nie chronisz się przede mną, wróciłeś, chociaż byłeś wolny.

– A co, jesteś jakimś potworem? Nie mam przed kim się bronić. W tym duecie to ja byłbym bestią.

– Niekoniecznie. To bestii groziła śmierć.

– Nie mów o tym więcej… – powiedział stanowczo, groźnie.

– Musisz być tego świadomy…

– Jestem! – krzyknął, aż Jane podskoczyła. – Kiedy zrozumiesz, że nie ma to dla mnie znaczenia? Żyję dużo dłużej niż ty i wiem, że to, jak cię widzę, się nie zmieni. Ale ty będziesz żałować.

– A ty kiedy zrozumiesz, że już dawno nie walczyłam o ciebie jak o zwykłego podopiecznego? – Nagle się uśmiechnęła do wspomnień, co trochę zbiło z tropu demona. – Udowodniłeś mi tyle razy, że małymi gestami potrafisz dać mi więcej, niż oczekiwałam. Ukryty między wymiarami słuchałeś mnie tak, jak mój były facet nigdy nie słuchał, chociaż siedział obok mnie. Nawet przez to, jak bardzo mnie wkurzałeś, a później rozbawiałeś do łez i uspokajałeś, chociaż wydawało mi się, że nie daję po sobie niczego poznać, a ty to widziałeś, uświadamiałam sobie, jak bardzo będzie mi cię brakować. – Nachyliła się do przodu, znacznie zmniejszając dzielącą ich odległość. – Jesteś mi potrzebny, Arathen, bardziej niż myślisz. Bardziej niż… jestem w stanie się do tego przyznać.

Nagle naprawdę się rozweseliła. Mimo zmęczenia i żalu, które nadal były widoczne na jej twarzy, wydawało się, że pozytywne emocje powoli biorą nad nią górę, chociaż jeszcze bała się je w pełni uwolnić. Nie mógł się powstrzymać i też uniósł kąciki ust, ale odpowiedzialność kryjąca się za tą chwilą przytłaczała go. Pochylił głowę, wziął kilka głębokich oddechów, chociaż wcale nie musiał oddychać.

Nagle pod wpływem impulsu chwyciła go za dłoń. Poczuła prąd przechodzący przez całe ciało, ale nie był tak silny, jak się spodziewała, tym bardziej po dzisiejszym zdarzeniu. Natychmiast szarpnął ręką, aby zerwać kontakt, ale ścisnęła go mocniej, żeby nie mógł się odsunąć. Podniósł więc wzrok. Bał się, że czar chwili prysł, wrócił jej dramatyzm i beznadzieja. Nie było tak, Jane nadal patrzyła na niego w sposób, w jaki… zawsze chciał, żeby patrzyła.

– Skrzywdzę cię – szepnął, poddając się ostatniej fali paniki.

Skorzystała z nadzwyczajnego przypływu odwagi i wykonała kolejny krok. Szybko zbliżyła się do niego jeszcze bardziej i delikatnie pocałowała. Przez kilka sekund nic się nie działo, a później on odwzajemnił pocałunek, nieco bardziej zdecydowanie, ale nadal delikatnie. Tylko tyle i aż tyle. Nie chciał sprawić dziewczynie za dużo bólu przez dotykanie jego materialnej powłoki, ale nie widział, żeby działo się coś złego. Z trudem powstrzymał się przed wzięciem jej w ramiona, aby wreszcie mogli poczuć, że w tej chwili nic ich od siebie nie dzieli.

W końcu pozwoliła mu delikatnie wyciągnąć rękę z jej uścisku. Z uśmiechem nie schodzącym z twarzy i hardym spojrzeniem powiedziała:

– Jeśli chciałeś mnie skrzywdzić w ten sposób, musisz się bardziej postarać.