[196] Onyks (II) ~ Wilczy

 

Patrzę za tobą, jak miotasz się, idąc chodnikiem. Zaciśnięte pięści, szybki krok. Kręgosłup ci za to nie podziękuje. Wychylam się nieco, gdy wpadasz na kogoś idącego z naprzeciw, potrącasz go barkiem. Zataczasz się, a nieznajoma kobieta przytrzymuje cię za przedramię. Wyrywasz się i ją zwymyślasz. Wzdycham, kręcąc głową.

 

HOT LIKE SUMMER

 

– Kiedyś trafi kosa na kamień – rzucam, bębniąc palcami o drzwi samochodu.

– Szefie, już trafiła. – Ciemna szyba oddzielająca pasażerów od kierowcy opada i Kieran szczerzy do mnie zęby.

– Na mnie? – Unoszę brwi.

– No a jak. – Luke wtóruje bratu.

Prycham gniewnie.

– Chyba umknęło wam ostatnie pół roku: mało mnie obchodziło, co się z nią dzieje.

– Nie umknęło, nie umknęło. – Kieran wyprzedza nieostrożnie, wymyślając przez szybę kierowcy z sąsiedniego pasa, a mną i Lukiem zarzuca najpierw na prawo, potem na lewo. – W końcu to było całkiem ciężkie pół roku.

– A Mephiego kto posyłał do Lincoln, co? – Z lusterka patrzą na mnie błękitne oczy Luke’a.

– To normalne, że muszę wiedzieć, co knują Łowcy. – Naprawdę nie wiem, czemu tłumaczę się tym gówniarzom i daję wciągać w tę bez sensowną dyskusję.

– Taa, zwłaszcza jedna Łowczyni, nie? – Kieran przestawia lusterko, teraz widzę jego oczy. Jakby robiło mi to jakąś różnicę, bo przecież są identyczne jak oczy jego brata. – Mephisto przesiadywał na parapecie jej okna całe noce. – Nie skupia się na drodze przez znów wykazuje się nieostrożnością i hamuje gwałtownie, cudem unikając zderzenia z pojazdem jadącym przed nami.

GIVE ME YOUR EYES, DON'T TWIST KNIFE

– Wy... – Ściągam brwi, wygładzając kołnierz. – Przeglądacie monitoring?

Luke wzrusza ramionami.

– Za to nam płacisz.

Popadam w zamyślenie, próbując sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek upoważniłem ich do przeglądania nagrań wykonywanych przez Mephista, czy to ich zwyczajna wścibskość.

– Jakby na to nie patrzeć, jesteśmy dziś, gdzie jesteśmy, nie? – milczenie przerywa Kieran, zatrzymując się na czerwonym świetle.

– A ta insynuacja czego dotyczy? – pytam znudzonym tonem, ostentacyjnie ziewając, zasłoniwszy usta dłonią.

Bliźniacy wymieniają spojrzenia. Kieran szczerzy kły, a Luke wzdycha ciężko, wyciąga z tylnej kieszeni portfel, otwiera go, wyciąga kilka banknotów i podaje bratu.

– Założyłem się, że dłużej szef nie wytrzyma.

Kieran odwraca się przez ramię, żeby błysnąć do mnie zębami i pokazać plik pieniędzy (jakby taka ilość gotówki mogła zrobić na mnie wrażenie) przez co zjeżdża z pasa i niemal powoduje czołowe zderzenie; samochód z naprzeciwka mija nas z wciśniętym klaksonem.

– Nie wytrzymam czego? – syczę przez zęby, przytrzymując się uchwytu, żeby nie rozbić nosa o szybę.

– No bez niej. – Kieran dla odmiany koncentruje się na drodze, wrzucając kierunkowskaz do skrętu w prawo.

– Widzę, że doszło do mocnej nadinterpretacji z waszej strony – mówię ostro. – Nie miałem najmniejszego zamiaru odnawiać kontaktów z Sony – oświadczam twardo, a te dwa szczeniaki mają czelność prychnąć na moje słowa – ale wiecie, jak niezwykłe jest jej evol. Potrzebuję tych umiejętności. Teraz bardziej niż kiedykolwiek...

Gnojki nawet nie udają, że mnie słuchają. Obaj się podśmiewują.

– Taaak, to te niezwykłe evol zawróciło szefowi w głowie. – Kieran skręca tak gwałtownie, że muszę zaprzeć się ręką o drzwi, żeby nie rozbić o nie głowy.

Mam dość.

Czarno-czerwone smugi energii przecinają rzeczywistość, wspinają się po karoserii sedana i chwytają samochód w wężowe sploty.

 

PUT ME UNDER YOUR SPELL

 

– O, o... – Kieran przestaje się śmiać, czując, że kostki ma spętane i nie może już używać ani gazu ani hamulca. Samochód zjeżdża na pobocze, zatrzymując się raptownie, tak że teraz to Kieran o mało nie przywala czołem w kierownicę.

– Szefie, nie trzeba zaraz się złościć, to były tylko...

Nie słucham, co skomle. Wysiadam z sedana, trzaskając za sobą drzwiami i otwieram te od strony kierowcy, by wyciągnąć smarkacza zza kierownicy. Przyciągam jego twarz do swojej, wiem że jedno z moich oczu lśni teraz mocną czerwienią.

– To takie żarty były! – woła z auta Luke, podczas gdy Kieran majda nogami w powietrzu, łapiąc za moje przedramię, by się podciągnąć i przestać dusić.

– Żarty – powtarzam oschle, rozeźlony. Przenoszę wzrok na Luke’a, który wychyla się niepewnie z sedana, rozdarty pomiędzy lojalnością wobec brata a mnie. – Chyba coś jest nie tak z moim poczuciem humoru, bo wcale – wiązka czerwono-czarnej energii oplątuje Luke w pasie – mnie – wyciągam chłopaka z auta – to – przytrzymuję go w powietrzu, tuż obok Kieran – nie bawi.

Jeszcze przez moment wpatruję się w ich twarze i puszczam oboje.

 

THEN HIDE THE CRIME

– Zjedźcie mi z oczu – rzucam wściekle, odsuwając Kierana za siebie, żeby wsiąść do auta. Bliźniacy ze spuszczonymi głowami zmierzają do tylnych drzwi.

– A wy dokąd – syczę, blokując i drzwi i otwierając okno.

– No….

– Do domu?

Uśmiecham się złośliwie.

– Nie. – Opieram łokieć o drzwi wychylając się lekko. – Lubicie podglądać, co dzieje się w Lincoln, więc… Mephisto ma dzisiaj wolne.

– To znaczy? Szefie?

– To znaczy, że macie pilnować Sony, do cholery – warczę, choć zwykle nie pozwalam, żeby górę brały emocje. – Podejrzewam, że może chcieć wykorzystać czas, który jej dałem, na ucieczkę… Macie do tego nie dopuścić.

– Ale…

– Czy to jest jasne?

– Jasne, szefie! – odpowiadają chórem.

Zamykam okno i odjeżdżam z piskiem opon.

 

***

 

Sygnał w telefonie rozlega się po raz piąty. Wzdycham, godząc się z tym, że nikt nie odbierze, ale kiedy już tracę nadzieję i zbliżam palec do czerwonej słuchawki, słyszę zaspany głos.

– No, halooo. – W słuchawce aż trzeszczy od potężnego ziewnięcia. – Co jest, Sony-Crony?

Biorę głęboki wdech i przez mikrosekundę żałuję, że wybrałam jego numer.

– Cześć, Cal – odzywam się i przygryzam usta, marszcząc brwi i gorączkowo rozmyślając nad tym, czy podejmuję dobrą decyzję. – Słuchaj… Jesteś w Skyheaven?

W słuchawce słychać śmiech.

– Masz mnie. –  Słyszę szum, gdy Caleb wypuszcza powietrze przez nos. – Jestem tutaj. W Lincoln.

 

BARE YOUR SOUL 'TIL IT'S NAKED

 

– Co?! I nie dałeś znać?! Co tutaj robisz?

– Chciałem ci zrobić niespodziankę. – Cal wzdycha, a w słuchawce szumi jeszcze mocniej. – Jestem tu służbowo, ale jutro mam wolne. Zamierzałem do ciebie wpaść.

– Jutro – powtarzam ponuro.

– Coś nie tak? Nie ma cię w domu?

– No… Właśnie… Planuję wyjazd.

– Do mnie? – w głosie Caleba słychać zdziwienie, które szybko przeradza się w podejrzliwość. – Sony – jego zwykle frywolny, żartobliwy ton głosu się zmienia – dlaczego dzwonisz. Dlaczego pytasz, czy jestem w domu.

– Masz mnie – powtarzam po nim, próbując się zaśmiać, ale nie bardzo mi się udaje; sztuczny śmiech przechodzi w kaszel. – Yyy… Też chciałam ci zrobić niespodziankę i cię odwiedzić.

– Tak nagle? Przez tyle czasu się do mnie nie wybrałaś, a teraz dzwonisz z dnia na dzień…

– Jeśli to problem…

– Nie o to chodzi! – Cal się wścieka, ale – jak to ma w zwyczaju – szybko mu mija. – Masz jakieś kłopoty?

– Powiedzmy, że… Dobrze by mi zrobiła zmiana otoczenia. Chociaż na kilka dni.

Taką mam nadzieję, że dłużej nie uznasz za stosowne się za mną uganiać.

W słuchawce zapada cisza.

– No to zróbmy tak. – Głos Caleba brzmi rzeczowo i stanowczo. – Wpadnę po ciebie i pojedziemy do mnie.

– No dobra – zgadzam się, bo tylko na tyle mnie stać.

– Będę jak najszybciej, OK? – zapewnia mnie Cal. – Cokolwiek by się nie działo, nie martw się: jestem w pobliżu.

Wiem, że próbuje dodać mi otuchy.

– Dzięki – wymrukuję do słuchawki pełna wdzięczności i wyrzutów sumienia, opierając się o ścianę. – To… do jutra.

– Trzymaj się, Sony-Crony. – Niemal słyszę, jak Cal uśmiecha się,

Połączenie zostaje zakończone.

Zostaję sama z palącym problemem. Wciąganie w to przyjaciela wydaje się niezbyt odpowiedzialne, ale tylko on może mi pomóc. Gdybym wyjechała, gdyby udało mi się przyczaić na jakiś czas… Może stracisz zainteresowanie. W końcu łatwo ci przyszło odstawić mnie na pół roku.

Zaczynam się pakować. Ubrania, rzeczy osobiste, środki higieniczne – wszystko ląduje w torbie na jednym stosie. Pochłonięta tym zdaniem, czując narastającą w mieszkaniu duchotę, otwieram okno, pchając obie okiennice na zewnątrz i wtedy…

– Cra cra cra!

Jeśli mamy moc powstrzymania zawału, wykorzystuję ją w tej chwili.

– Mephisto! – Udaje mi się chwycić za mechaniczne skrzydło, wyrywając przy tym kilka syntetycznych piór. – Co tu robisz, pokrako?!

Kruk wpada do mieszkania i, kracząc upiornie, miota się pod sufitem.

– Szpiegujesz mnie, przeklęty kuraku?! – Rzucam w niego tym, co mam po ręką, padła na paczkę owocowych żelków. – On cię przysłał, tak?!

Kruk przysiada na szczycie szafy, kracząc na mnie z oburzeniem. Składa skrzydła i przez kilka chwili mierzy mnie karmazynowym ślepiem, które tak naprawdę jest kamerą.

– Zabieraj się stąd! Ale już! 

Łapię za stojący za drzwiami odkurzacz, rozmontowuję go i rurą próbuję przegnać ptaszysko, które zrywa się, kracząc, i opada na mnie. Skrzydłami uderza po głowie, pióra smagają twarz.

– Ty cholero! – Udaje mi się go złapać i przytrzymać. Zaglądam w czerwone oko i syczę: – Nie przysyłaj tu więcej swoich przydupasów, Sylus! Słyszysz?!

Wynoszę Mephista do okna i wyrzucam go w noc. Pełne wyrzutu krakanie prześladuje mnie mimo tego, że natychmiast zatrzaskuję okno.

Resztę wieczoru spędzam na pakowaniu rzeczy i niespokojnym zerkaniu przez szybę na ulicę. Nie mogę pozbyć się denerwującego przeczucia, że wciąż jestem obserwowana, ale nigdzie nie dostrzegam Mephista. Nerwy mam tak napięte, że podskakuję, gdy na ulicy trąbi samochód. Natychmiast lokalizuję go wzrokiem, ale nie jest to czarny sedan. Ze środka wysiada kobieta w średnim wieku, żegna się z kierowcą krótkim machnięciem dłoni i odchodzi, a auto odjeżdża.

– Zwariuję.

Mam dość. Zaciągam zasłony i zamierzam zrobić jedyną rzecz, jaka mi przychodzi do głowy, żeby ukoić nerwy.

Idę do lodówki i znajduję napoczęte słodkie czerwone wino. Wzmacniane. Idealne na wieczór jak ten.

Zapadam się w miękką kanapę, włączam telewizor i popijam wino, śledząc niezbyt uważnie powtórkę programu telewizyjnego. Moje myśli ciągle wędrują do strefy N109. Do ciebie. Wściekam się, bo prócz złości odkrywam w sobie coś jeszcze: tęsknotę. I zamiast projektować sobie życie z dala od ciebie, zaczynam marzyć o tym, że jesteś blisko.

O tym, że… Miałam ochotę.

W tym przeklętym samochodzie. Po tak długim czasie. Tak niewiele brakowało.

Byłeś tak blisko! Tak cholernie blisko. Czułam twój zapach. Ten znajomy ścisk w żołądku, tę lekkość w głowie, jakby wyparowały wszystkie myśli. Przez moment liczyłeś się tylko ty.

Chciałam.

Gdybyś tylko pokonał te kilka centymetrów.

 

BITE MY LIP 'TIL YOU BREAK IT

 

Czemu zawsze czekasz, czy odpowiem, po co ci moje przyzwolenie. Potrafisz z zimną krwią odbierać życie, ale nie potrafisz zabrać tego, co chce ci dać.

– Nieważne – mówię na głos, uzupełniając kieliszek i potrząsam głową, żeby pozbyć się natrętnych myśli. – Jutro już mnie tu nie będzie.

Po drugiej dawce wina czuję wreszcie przyjemne rozluźnienie, a ty nie wydajesz się już wcale taki groźny. W sumie może powinnam zadzwonić do Caleba i odwołać to wszystko. Przecież sobie z tobą poradzę, niepotrzebna ta panika. Biorę telefon do ręki, ale moja głowa zdaje się taka ciężka… Może najpierw chwilę odpocznę. Zamknę oczy dosłownie na sekundę i…

Rozlega się dzwonek do drzwi.

W pierwszym odruchu podciągam pod nos koc, jakbym zamierzała się pod nim ukryć. Cała odwaga, którą w sobie znalazłam, nagle mnie opuszcza. Dzwonek rozlega się po raz drugi. Raczej cierpliwy, niż ponaglający. Czy ty zawracałbyś sobie głowę czekaniem przed drzwiami? Nie sądzę. Mimo to, gdy wstaję otworzyć, serce wali mi w piersi.

 

STEAL MY HEART, GET IT WASTED

 

Zaglądam przez wizjer i szybko łapię za klamkę.

– Cal? – Otwieram drzwi, odsuwając się, żeby przepuścić przyjaciela. – Miałeś być jutro!

– No i jestem. – Caleb rzuca mi spojrzenie spod ściągniętych brwi, przestępując przez próg. – Ktoś tu stracił poczucie czasu? – Zerka na zegarek. – Jest co prawda dość wcześnie – sama spoglądam na zegar w przedpokoju i ze zdziwieniem odrywam, że jest prawie wpół do siódmej rano – ale postanowiłem przyjechać od razu po pracy. – Mężczyzna wbija ręce w kieszenie i przygląda się, jak za nim zamykam. – Brzmiałaś przez telefon tak… inaczej niż zwykle.

– To znaczy jak? – pomrukuję niechętnie i wzdycham, wskazując mu, by przeszedł z przedpokoju w głąb mieszkania.

– Jakbyś się bała – precyzuje Cal, ściąga buty i wchodzi do pokoju. – Sony, czy coś ci grozi? – Odwraca się nagle i pochyla, by zajrzeć mi w twarz.

– Grozi? – powtarzam, by zyskać na czasie. – Nie no, skąd. – Próbuję unikać spojrzenia Caleba, bo wiem, że wszystko ze mnie wyczyta, w końcu zna mnie jak nikt inny, ale nie mogę się ukryć przed jego wzrokiem, wreszcie muszę spojrzeć mu w oczy. – Nie więcej niż to co zwykle, nie? – Unoszę brwi, robiąc minę i próbując to zbagatelizować. – Taka praca. – Wzruszam ramionami.

Próbuję zejść spod obstrzłu jego bystrych oczu, ale on nie przestaje patrzeć na mnie surowo spod ciemnych brwi. Wiem, że mi nie uwierzył.

 

DON'T DO IT SLOW

– Sony-Crony. – Kręci głową, prostując plecy. – Nie umiesz kłamać. – Uśmiecha się do mnie, ale to nie jest przyjazny uśmiech. Raczej triumfalny, jak uśmiech starszego brata, który przyłapał młodsze rodzeństwo na rozrabianiu i wie, że teraz ma je w garści, bo w każdej chwili może donieść rodzicom. – Nawet gdybyś umiała, ze mną i tak by ci się nie udało. – Siada na kanapie i pochyla się do przodu, opierając łokcie na kolanach. – W końcu znam cię od takiego. – Dłonią wskazuje wysokość około pół metra od ziemi.

– No chyba cię trochę ponosi! – nie zgadzam się, krzyżując ręce na piersi.

– No dobra, może od takiego. – Unosi rękę o pięć centymetrów.

– Cal!

– Nie moja wina, że zawsze byłaś mikruską.

– Jesteś okrutny!

– A ty jesteś kłamczuchą, w dodatku kiepską! – Cal nie unosi głosu, ale słyszę w nim przyganę. On też zakłada ręce na ramiona. – Jak możesz nie być ze mną szczera?

Wydymam policzki, zamierzając coś jeszcze odpyskować, ale pełen wyrzutu wzrok sprawia, że naprawdę zaczyna mi być głupio.

– Niech ci będzie. – Wypuszczam głośno powietrze, podpierając rękoma biodra. Zerkam na okno. Przez zasłony sączy się pomarańczowa poświata dnia. – Kawiarnia na dole powinna już być otwarta. Zejdziemy coś zjeść? – pytam, przenosząc wzrok na Caleba. Wciąż ma surowy wyraz twarzy, patrząc na mnie znad skrzyżowanych ramion. Propozycja śniadania chyba nie wystarczyła za przepraszam. – Stawiam kawę. – Przewracam oczami i uderzam go lekko pięścią w ramię. – No, już. Nie obrażaj się.

– Nie obrażam się, tylko nie mogę pojąć, jak mogłaś próbować mnie oszukać!

– Dobra już, no. – Chwytam go za ramię i ponaglam, by wstał z kanapy. Żołądek przypomina  sobie o pominiętej kolacji, a w blasku dnia wszystkie strachy bledną i głód dochodzi do głosu. – Wszystko ci powiem przy śniadaniu, ok?

Cal pozwala się zaprowadzić do uroczej kawiarenki, nad którą wynajmuję mieszkanie. Właścicielka – pulchna, pełna uroku kobieta – dobrze mnie zna, uśmiecha się miło i bez słowa podaje to, co zwykle zamawiam, rzucając Calebowi zaciekawione spojrzenie?

– A dla twojego chłopaka co podać?

– T-to nie jest mój chłopak, panno Lyss – tłumaczę naprędce, podczas gdy Cal z rozbawieniem wybiera dla siebie ciasto. – Jeszcze dwie kawy poproszę: dla mnie z mlekiem, dla mojego przyjaciela czarną i gorzką.

– Hej! – protestuje Caleb, rzucając mi oburzone spojrzenie.

– No co, żeby ci nie było za słodko – burczę pod nosem, ale uśmiecham się kącikiem ust, wymieniając spojrzenie z Lyss. – No dobra, niech będzie… orzechowe latte dla niego.

Zajmujemy stolik przy oknie, możemy swobodnie wybrać miejsce, bo w kawiarni nie ma jeszcze nikogo prócz nas. Dopiero po chwili wchodzi dwójka gości, ale nie poświęcam im uwagi, zastanawiając się jak powiedzieć Calebowi o wszystkim, co do tej pory udało mi się przed nim zataić.

– Pamiętasz tę misję, na której byłam pół roku temu? – zagajam niewinnym tonem.

– No. Strasznie długo cię tam trzymali. Prawie się nie kontaktowaliśmy przez ten żałosny zasięg na Khali.

– No właśnie… Tylko że ja nie byłam na Khali.

Caleb, który przed momentem wpakował sobie do ust spory kawał „Malinowej Chmurki”, na moment przestaje przeżuwać, patrząc na mnie z niedowierzaniem.

– Jeda ubao chi zie mne obłamadź! – wykrztusza z siebie z pełnymi ustami, a okruszki ciasta sypią się na blat.

– Tak, tak, widać, czasem i mi się uda kogoś okłamać. Nawet ciebie.

Calebowi udaje się przełknąć i wpatruje się we mnie, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu.

– To gdzieś ty, do cholery, była?!

– W… – waham się do ostatniej chwili, czy powinnam go w to angażować – strefie N109.

– Co?!

Caleb odkłada widelczyk, którym jadł i wbija we mnie fioletowe spojrzenie.

– Kto cię tam posłał?! Co to w ogóle za poroniony pomysł?! To zadanie dla floty, nie Łowców! Posyłać cię na samobójczą misję! Przecież mogło ci się coś stać! To cholerna strefa N109, mogłaś zginąć! Mogłaś trafić na Onychinus!

Trę palcem nozdrze, patrząc w podłogę.

– Nie. – Caleb łapie za widelczyk i wbija go w resztę ciasta nagłym, szybkim ruchem, lecz nie zamierza go jeść. – Onyks cię namierzył? Mów!

– Cal, najpierw się uspokój – próbuję go do tego nakłonić, kierując dłonie w dół, jakbym tym gestem mogła mu w tym pomóc, lecz na nic się to zdaje, bo on tylko prycha gniewnie.

– Wygląda na to, że zbyt długo byłem spokojny. – Wypuszcza powietrze nosem, bębniąc palcami po blacie, lecz kiedy znów patrzy na mnie, widzę, że próbuje się opanować.

– Dokończ, proszę. Wpadłaś w ich łapy? Wiedzieli, że… – Cal zatacza palcem koła przy własnym sercu. – O eather core?

Na moment opuszczam głowę, zagryzając wargi. Niesamowicie mnie złości to małe, ale tak cenne cholerstwo, które mi wszczepili i przez które wpadam w nieustanne kłopoty, bo niemal każdy, kto pozna ten sekret, marzy, by to ze mnie wydrzeć.

– Tak.

Cal uderza dłońmi o blat, lecz ja znów go uspokajam.

– Wyluzuj, oni… Nie chcieli mnie pokroić, żeby go zabrać.

Ty jeden tego nie spróbowałeś, choć wiesz, co w sobie noszę. Może dlatego, że tobie też to zrobili. Oszczędzili twoje serce, ale kiedy pierwszy raz na mnie spojrzałeś, a jedno z twoich oczu zalśniło dziką czerwienią, moje serce zabiło w rytm tego blasku i już wiedziałam, że tobie też wszczepili to diabelstwo. I gdzie.

– No to… Nie rozumiem. – Cal ściąga mocno brwi. – To czego od ciebie chcieli?

Wzruszam ramionami, lecz popełniam błąd, błądząc wzrokiem gdzieś po ścianie obok.

– Sony – nacisk, który słyszę w jego głosie, każe mi na niego spojrzeć – czego jeszcze mi nie mówisz?

Wzdycham niecierpliwie.

– Chodzi o… moje evol. – Wbijam spojrzenie w oczy Caleba. – Ich lider chciałby... wykorzystać je do własnych celów.

Tak się trafiło, że moje evol jest dość unikatowe, bo zamiast własnej, specjalnej zdolności, potrafię wzmacniać zdolność innych evolverów. Przykładowo, jeśli ktoś potrafi rozpętać burzę, ze mną może przyzwać huragan. O ile uda mu się ze mną rezonować, a haczyk polega na tym, że aby się to udało, muszę tego naprawdę chcieć. Nie można mnie do tego zmusić, co ma plusy i minusy, bo nawet jeśli przyłożono by mi broń do skroni, nie byłabym w stanie zmusić się do tego, by rezonować z kimś, do kogo czuję odrazę.

– Co? – syczy Cal. – Jak się dowiedział? Przecież… Akademia trzyma te informacje w ukryciu, nie?

– Tego już naprawdę nie wiem, Cal. – Rozkładam ręce. – No. To tyle z moich tajemnic. Możemy teraz zjeść ciastko? Jest naprawdę dobre.

Wbijam widelczyk w torcik bezowy i ze smakiem wpycham kawałek do ust, ale zamieram, napotykając chłodne, fioletowe spojrzenie. Cal jeszcze nie skończył.

– Udało ci się? – pyta, mrużąc oczy. – Rezonować z tym sukinsynem?

Krztuszę się ciastkiem i unoszę do ust gorącą kawę, próbując nią popić zalegające okruchy i dzięki temu dostrzegam coś, co może mnie wybawić od konieczności odpowiadania na to pytanie.

Klienci zajmujący dwa stoliki przed nami. Patrzę na plecy jednego z nich. Nie jestem w stanie dojrzeć twarzy, bo ma zarzucony na głowę czarny kaptur, ale kiedy nieco się odwraca, zupełnie jakby zerkał w moją stronę… A ten drugi, siedzący przed nim, zasłaniający się rozłożoną gazetą… Kiedy zza niej wygląda, widzę… No tak!

– No nie wierzę – wyrzucam z siebie, opluwając się kawą. – To gnojki… nie, nie odwracaj się! – powstrzymuję Caleba, wyrzucając przez stolik dłoń, by złapać go za przegub. Jednocześnie nie odwracam wzroku od podejrzanej klienteli.

Jeszcze się łudzę, ale wtedy oboje się zdradzają. Jeden odwraca się przez ramię, niby dyskretnie, drugi zagina gazetę, by nad nią spojrzeć w moją stronę. A ja, zamiast twarzy, widzę czarne, zakrzywione dzioby.

– Mistrzowie kamuflażu – mruczę do siebie, kręcąc głową. – Jadałam chleb sprytniejszy od nich, przysięgam…

Ładuję do ust kolejną porcję bezy i wstaję od stołu, by rozmówić się z bliźniakami.