[67] I think I can remember even after ~ Miachar

            Coraz częściej marzy mi się praca w księgarni. Szkoda, że nie znam żadnego Eun Seoba, który by mnie w niej zatrudnił. Mimo to próbuję.

 

            Niewiele się tutaj zmieniało przez te wszystkie lata. Właściwie, tak na dobrą sprawę, jedyną zmianą poza stale przybywającym i opuszczającym ten przybytek towarem, jedyną zmianą była ona na miejscu poprzedniej właścicielki. Cała reszta pozostała taka sama, tak samo pachnąca kandyzowanymi owocami, tak samo oświetlona, z taką samą muzyką płynącą z głośników. I ludzie, którzy tu zaglądali, pozostali ci sami, jakby poza stałymi bywalcami tego przybytku nikt inny nie potrafił dojrzeć go z ulicy wciśniętego między dwa rywalizujące ze sobą zakłady fryzjerskie. Być może tak już miało być, że urok tego miejsca poznawali jedynie ci, którzy pozwolili sobie zabłądzić i przypadkiem znaleźli się przed oknem wystawowym, które prezentowało nieliczne zaledwie pozycje ze wszystkich, jakie można było odkryć po przekroczeniu progu. Kto jednak raz to uczynił, zazwyczaj zjawiał się ponownie, bo tak właśnie działała magia – nie pozwoliła wyzwolić się temu, kto raz jej zakosztował.
            Pierwsza godzina przy otwartych drzwiach i w towarzystwie szyldu wyniesionego na chodnik nie przyniosła ze sobą żadnego klienta, ale nie było w tym nic złego – można było na spokojnie zająć się przyjęciem dostawy woluminów i kawy oraz budzić się wśród tego zapachu i tych wpływających kojąco na nerwy widoków. Znad sufitu spływała cicha muzyka starych kompozytorów, którzy zagrzali tu miejsce przed wieloma dekadami, stając się integralną częścią lokalu, bez których to wszystko nie byłoby takie samo. Właśnie Schubert wybijał takty swojej Polnej różyczki, kiedy dało się usłyszeć czyjeś kroki.
            Sophie, bo taka miała na imię główna pracownica tego przybytku, jak i od dwóch lat jego właścicielka, odwróciła się w stronę nowo przybyłego klienta i uśmiechnęła do niego przyjaźnie. Ale ten uśmiech mógł bardzo szybko zamarznąć na jej twarzy pod wpływem spojrzenia, jakim obdarzył ją przybyły. Starszy pan poruszający się z gracją jedynie przy pomocy laski otaksował ją wzrokiem, miał nieprzyjemny wyraz twarzy i wyższość w postawie, kiedy to zaczął przemieszczać się po księgarni, spoglądając w stronę wypełnionych tematycznie i alfabetycznie w każdym obrębie regałów. Zdawało się, że czegoś szuka, ale robi to od niechcenia, jakby okazywał łaskę, że w ogóle znalazł się w takim miejscu, kiedy właściwie powinien być gdzie indziej.
            Księgarz nie lubiła oceniać ludzi po samym ich zachowaniu i aparycji, jednak podskórnie czuła, że może mieć ciężko z tym klientem, który pewnie swoje w głowie już ma i trudno będzie wyprowadzić go z błędu. Ale zamierzała spróbować, dlatego zbliżyła się do mężczyzny.
            – Dzień dobry, czy w czymś panu pomóc? Szuka pan konkretnego tytułu?
            – Mały Pan Friedemann z autografem Thomasa Manna proszę – rzucił oschle, nie patrząc w jej stronę, jakby nagle znalazł się w jakieś restauracji, gdzie to może rzucać słowami do kelnerki, bo ta zdoła pochwycić w locie zamówienie i pobiegnie po jego realizację. – Byle szybko, za niedługo mam autobus do siebie.
            Sophie nie ruszyła się z miejsca, a jedynie uniosła jedną z brwi. To była jej reakcja na to, co się działo, a co trochę w nią ugodziło.
            – Z całym szacunkiem, proszę pana – odezwała się niezwykle miło i uprzejmie, by dać znać, że żadne sztuczki na nią nie podziałają – ale to mała księgarnia, w której nie mamy podobnych tytułów. Bardzo mi przykro, ale nie poszukujemy i nie sprowadzamy już białych kruków, bowiem to nie było już dla nas opłacalne. Czy zamiast tego mogę znaleźć dla pana inne dzieło?
            Nie takiej odpowiedzi się spodziewał, czemu chciał dać wyraz, spoglądając na kobietę ze złością. To nie mogło jednak zadziałać. Nawet gdyby wyglądał groźnie, niczego nie osiągnąłby jednym spojrzeniem utkwionym w jej postaci. Bo na nią podobne zabiegi już nie działały. Może, gdyby ponownie była nastolatką, przestraszyłaby się samej jego postury, jednak za wiele miała już do czynienia z mnogością ludzkich charakterów, by zląc się kogoś, kto jedynie umiał patrzeć spode byka, lecz w rozmowie nie umiał być twardy i nieustępliwy.
            – Chcę to albo wychodzę i nigdy więcej tu nie zajrzę.
            Ech, szantaże już dawno nie były modne.
            – Jak wspomniałam, nie mam możliwości sprowadzenia tego dzieła, ponieważ jest ono białym krukiem, które może pan znaleźć w antykwariacie, jednak trudno jest mi podać lokalizację, która by go panu od ręki wydała. Potrzeba czasu i naprawdę wielu poszukiwań, by się na ten tytuł natknąć, a i tak jego cena może być naprawdę wysoka.
            – Co też mi tu panienka opowiada?! – prawie że na nią krzyknął. Prawie, bo zbytnio nie miał widowni, która mogłaby mu się przypatrywać i stanąć po jego stronie. – Doskonale wiem, że znajdę u was tę książkę, bo ta starucha tak mi powiedziała!
            W Sophie krew prawie zawrzała – zorientowała się bowiem, kogo mężczyzna ma na myśli, i w ogóle nie spodobało jej się użyte przez niego określenie. Bo o kim, jak o kim, ale o swojej poprzedniczce nie mogła powiedzieć złego słowa i inni także nie powinni tego robić.
            Nagle napłynęły wspomnienie z dnia, kiedy postanowiła przejąć tę księgarnię, choć miała wiele wątpliwości co do tego, czy sobie poradzi, czy zdoła pomagać w ten sam sposób, w jaki dotychczas można było otrzymać tu ratunek. Wówczas usłyszała te słowa, które miały stać się jej nową motywacją do działania:
            – Myślę, że mogę to pamiętać nawet po tym wszystkim, co mnie spotka – mówiła jej starsza pani. – Bo to nie jest tylko coś, czego trzeba się nauczyć. To pochodzi z wnętrza, a widzę po tobie, że posiadasz ten dar. Pozwala ci on nie tylko rozpoznać człowieka, który naprawdę potrzebuje pomocy w formie książki, ale też tego, który marzy jedynie o zysku i nie dba o innych. Tym drugim odmawiaj, o cokolwiek poproszą. To miejsce ma być ostoją dla potrzebujących, nie jest zaś do spełniania czyiś wyobrażeń z wyżyn nieosiągalnych. Rozumiesz?
            Wtedy wydawało jej się, że to, co mówi jej starsza pani, jest czymś nad wyraz, że jej podobne sytuacje nie spotkają, jednak im dłużej to ona dzierżyła tu własność, dostrzegała, o co chodziło – to ona była strażnikiem, który jedynie prawych dopuszczał do wstępu, nie zaś tych, dla których woluminy nie miały znaczenia większego niż jedynie ozdoba.
            – Nie wiem, kiedy rozmawiał pan z poprzednią właścicielką, jednak jak mówię, nie posiadamy już na stanie żadnych białych kruków, mogę za to podarować panu wizytówki moich przyjaciół z branży, u których być może dostanie pan to, czego szuka.
            Ani zdążyła się zwrócić w stronę lady, pod którą miała schowany koszyczek z druczkami od partnerów, kiedy rozległo się głośno:
            – Że co, proszę?! Mam jeszcze gdzieś jeździć? Chyba sobie panienka żartuje! Rany boskie, co to za czasy, by człowiekowi nie pomóc, no kto to widział?! Do widzenia!
            Mogła jedynie odprowadzić go spojrzeniem i cicho westchnąć, kiedy jego kroki zaczęły się oddalać. Czasami wydawało jej się, że jest dobrą wróżką, czasami zaś uważała, że w poprzednim życiu musiała uczynić coś złego, dlatego teraz spotykała takich, a nie innych ludzi, którzy nadzwyczaj mocno działali jej na nerwy, a względem który musiała pozostawać uprzejma.
            Jednak to była tylko jedna strona jej pracy, o wiele bardziej przykładała się do obsługi tych klientów, których zabłąkane spojrzenie przemierzało regały w poszukiwaniu odpowiedzi i ratunku. Może tacy nie zdarzali się za często, jednak kiedy któryś przeszedł przez drzwi, robiła wszystko, by wyszedł zadowolony.
            Wsypywała właśnie kawę do ekspresu, by cieszyć się popołudniem z ulubionym napojem, który także wprowadziła jako część usługi w lokali, kiedy zjawił się w nim mężczyzna w szarym płaszczu, z czarną teczką w ręce i tak zmizerniały, iż dziw, że jeszcze posiadał własny cień.
            Sophie przyjrzała mu się uważnie. Może i nie miał zamiaru za chwilę jej tu zemdleć, jednak nie wyglądał za ciekawie. Poczuła znane pulsowanie w głowie, wiedziała, że oto przybył potrzebujący, a to, że trafił do jej raju, nie było tylko dziełem przypadku.
            – Dzień dobry – przywitała się z uśmiechem na twarzy. – Czy mogę jakoś panu pomóc? Szuka pan czegoś konkretnego?
            Czasami może się wydawać, że podejmowane kroki prowadzą donikąd, kiedy właściwie ciało doskonale wie, gdzie zmierza, by poprawić swój los. To dlatego mężczyzna znalazł się tutaj i choć może sam jeszcze nie znał powodu tej wizyty, Sophie już mogła się domyślać, dlaczego tu jest.
            – Dzień dobry – odparł. – Chciałem… Znaczy się poszukuję książek z zakresu marketingu. Chyba… są mi potrzebne. Tak mi się przynajmniej wydaje.
            Patrząc na niego, można było dojść do wniosku, że nie ma za łatwo w pracy, że pojawiły się jakieś problemy, a on nie posiada wiedzy teoretycznej, którą mógłby wykorzystać, by sobie z nimi poradzić.
            – Rozumiem. Czy szuka pan ogólnych podręczników, czy może czegoś z węższego zakresu tematu?
            Patrzył na nią szeroko otwartymi oczami, jakby nagle zaczęła mówić do niego w obcym języku. Był skołowany, teraz w dodatku wyglądał na pokonanego. Jakby ta nadzieja, że coś zdziała, ulotniła się w zaledwie sekundę i miała nie powrócić.
            – Ja… Ja nie wiem. – Głos załamał mu się, jak to bywało w przypadku osób, które zawodziła pewność siebie, które myślały, że coś wiedzą, a prawda okazywała się inna. Westchnął ciężko. – Pracuję właśnie nad projektem, który ma pokazać innowacyjność wprowadzenia na rynek nowego rozwiązania w zakresie prowadzenia biznesów lokalnych, ale zupełnie nic nie przychodzi mi do głowy, kiedy to jestem głównodowodzącym i cały zespół na mnie liczy – może nie zauważył, ale dość szybko się przed nią otworzył.
            Kiedy mówił, Sophie poruszyła się w stronę odpowiedniej części lokalu, gdzie mogła znaleźć woluminy z zakresu, o którym mówił, mężczyzna ruszył za nią i zatrzymał się przy jednym ze stolików, jakie ustawiła w sali, by księgarnia miała w sobie też coś z czytelni i kawiarni.
            – Niby mamy czas, bo to sześć tygodni, a minął dopiero jeden, jednak nie mam żadnego pomysłu i w ogóle nie umiem z tym ruszyć, a wiem, że zespół i szef bardzo na mnie liczą – ciągnął dalej, a jego głos brzmiał coraz żałośniej. – To już chyba nie na moje siły. Chyba się wypaliłem i to spartolę. Na to się zanosi, że polegniemy i nic nie zrobimy. I jak niby mam temu zaradzić? – zapytał zdruzgotany i skulił ramiona, przez co wydawał się jeszcze mniejszy niż w rzeczywistości. –Wszystko to idzie na cholerne nic.
            Sophie patrzyła na niego bez słowa, co ktoś mógłby odebrać jako brak kultury z jej strony, że nie słuchała swojego klienta, ale wówczas bardzo by się pomylił w swojej ocenie. Jak to ludzie mają w zwyczaju – snujemy opinię o kimś, bazując jedynie na wycinku jego zachowania, nie szukając szerszego obrazu, coby mieć też większy pogląd. Zamykamy innych w ramy, obserwujemy i wystawiamy notę tylko po to, by schować delikwenta do jednej szuflady, kiedy człowiek jest wielowymiarowy i nie ma jednego słowa, które opisywałoby go w całości. A ona… Jej to się chyba setką słów nie dało opisać.
            Gdy mężczyzna pogrążał się coraz bardziej w swojej wypowiedzianej rozpaczy, ona podeszła do jednego z wielu regałów i jednym ruchem, świadczącym o wielkiej pewności siebie, sięgnęła po wolumin, którego burgundowy grzbiet pewnie innym zginąłby pomiędzy wieloma tomami, które nad nim zdominowały. Wyciągnęła go spośród braci i odwróciła się w stronę klienta. Z książką w ręce podeszła jeszcze za ladę, by przygotować napój, w tym czasie mężczyzna, pewien, że nikogo nie obchodzi, opadł ciężko na krzesło przy stole i ponownie westchnął. W świetle promieni można było dostrzec, iż jego oczy robią się wilgotne, jednak nie uronił łez – na to duma nie mogła mu pozwolić.
            Zegar w sklepie wybił dwie pełne minuty, nim księgarz powróciła do klienta. Ten chyba zapomniał w ogóle o jej obecności, bo spojrzał na nią zaskoczony, gdy znalazła się obok niego.
            – Co to? - zapytał, sięgając po książkę, którą ku niemu wyciągnęła. Tuż za nią na stole pojawił się papierowy kubek z wieczkiem, pod którym dało się wyczuć kawę. – Nie zamawiałem tego.
            – Pan może nie – odparła kobieta – ale pańska dusza tak. Proszę to przeczytać, a kawę wypić. Na koszt firmy.
            Patrzył na nią zdziwiony. Uśmiechnęła się przyjaźnie, jakby chciała dać znać, że nic złego mu nie grozi, a napoju nie zatruła. By nie pomyślał sobie, że zachowuje się zbyt podejrzanie, właścicielka sklepu oddaliła się w stronę regału, przed którym to czekały na nią grube tomy, dla których należało znaleźć nowe miejsce.  Oddała się więc tej czynności, a tylko od czasu do czasu zerkała w kierunku klienta, który wciąż zajmował miejsce przy jednym ze stolików i zaczął czytać książkę. Może nie zwrócił na to uwagi, ale sięgnął też po kawę. Pierwszy łyk chyba go otrzeźwił, bo spojrzał zaskoczony na trzymany w dłoni kubek i pociągnął kolejny.
            Może to ten kardamon, może pierwsze akapity, które zaczęły mościć się w umyśle mężczyzny – to nie było aż tak ważne. Najbardziej istotne było to, że dał się porwać treści, która mogła wskazać odpowiedzi, których poszukiwał, których tak bardzo pragnął. Im niżej było słońce, im mniej kawy pozostało w kubku i im więcej kartek zostało przeczytanych, tym mężczyzna wyglądał na spokojniejszego i odprężonego, więc cel chyba został osiągnięty. A o to najbardziej Sophie chodziło.
            Widząc, że klient sobie radzi, a inni nie nadchodzą, oddała się wszelkim porządkom i inwentaryzacji, jakie były tego popołudnia – czy też wieczoru – potrzebne.
            – Przepraszam?
            Do tego stopnia dała się pochłonąć przez obowiązki, że prawie podskoczyła w miejscu, słysząc głos klienta. Nim odwróciła się w jego stronę, odłożyła ostatni z tomów historii królestwa Joseon na nowe miejsce, skąd mógł patrzeć na wnętrze sklepu.
            – Tak?
            – Ja… Ja już skończyłem – oznajmił i spróbował się uśmiechnąć, choć chyba czuł, że nie wyjdzie to naturalnie, a raczej będzie przypominało grymas, ale chociaż podjął próbę, to też się liczyło.
            – Miło mi. Proszę zabrać ją ze sobą – powiedziała Sophie, na chwilę zawieszając swój wzrok na trzymanym przez mężczyźnie woluminie.
            – Ale zapłata…?
            – Mówiłam – przerwała mu, zanim zdążył powiedzieć to, co chciał, a pewnie zacząłby mówić o pieniądzach – że to na koszt firmy. Zarówno książka, jak i kawa, więc proszę się o to nie martwić, a bardziej zatroszczyć o to, co wymaga pana troski.
            Jakby na znak, że ją zrozumiał, skinął głową i przytulił tom do piersi.
            – Dziękuję – odrzekł, a wraz z tym słowem na jego twarzy wreszcie pojawił się szczery uśmiech.
            To było najlepsze, co mogła od niego otrzymać za wykonanie usługi. Odwzajemniła to całą sobą, a na sekundę cały sklep zajaśniał blaskiem, jaki to nosi sobie magia tych, którzy czynią tylko i wyłącznie dobro.
            – Nie ma sprawy, polecam się na przyszłość.
            Prawie że się jej skłonił, wychodząc z księgarni. Kątem oka dostrzegła, że wrzucił monetę do stojącej przy ladzie skarbonki, gdzie szukała funduszy na podróż marzeń, wzruszyła się tym gestem, choć przecież nie było to wcale nic wielkiego. Jednak tak to u niej było – kiedy ona komuś pomagała, brała to za jedną z wielu codziennych czynności, kiedy zaś ktoś jej pomagał czy też w jakikolwiek sposób ją doceniał, czuła się poruszona do szpiku swojego jestestwa i czuła wówczas, że świat nie może być zły, skoro wydał takich ludzi.
            Nikt więcej nie pragnął zawitać tego kończącego się dnia w progu jej małego księstwa, nie przeszkodziło jej to jednak, bo samotność wśród książek i cudownych zapachów nie miała prawa istnieć. Było tu przyjemniej niż w jakimkolwiek innym zakątku, dlatego była tu i pracowała, póki zegar stojący gdzieś z tyłu lokalu nie począł wybijać ósmej wieczorem.
            Gwiazdy, które pojawiły się na tym wieczornym niebie, były odpowiednim towarzystwem, kiedy zdecydowała się wreszcie zamknąć swój ukochany lokal na klucz, oznajmiając tym samym światu, że na dziś praca została zakończona, i ruszyła w stronę swojego mieszkania. Wiedziała, że przejdzie obok domu poprzedniej właścicielki, że ta będzie obserwowała ją w oknie tylko po to, by jej nie przegapić i pozdrowić, jak czyniła to każdego wieczoru i jak obiecała czynić, póki jej nie zabraknie.
            Na twarzy kobiety pojawił się lekki uśmiech, gdy znalazła się na tyle blisko, by obie mogły się zobaczyć i unieść dłonie w geście powitania, jak i jednoczesnego życzenia sobie dobrej nocy. Starsza pani odwzajemniła i ten uśmiech, nawet skinęła głową, jakby chciała przekazać swojej następczyni, iż ta robi to, co powinna, w ten sposób, jaki okazuje się być najlepszym. To podziałało na Sophie jeszcze bardziej – poczuła rozlewające się ciepło w okolicy serca. Czyli po prostu dobrze.
            Pewnie zatrzymałabym się pod tym oknem trochę dłużej, gdyby nie odezwał się jej brzuch i nie zwrócił uwagi, że wypadałoby coś zjeść. W lodówce pozostało jeszcze curry z dnia poprzedniego, powinno wystarczyć za całą kolację, by nie padła z głodu. Byle cieszyć się posiłkiem, wypadało się pospieszyć, dlatego rzuciła ostatnie spojrzenie w stronę domu starszej pani i poczęła kuśtykać tam, gdzie się ulokowała z częścią swojego życia.
           Wśród swojego milczenia wsłuchiwała się w dźwięki miasta, które spowalniało, ale nie zamierało zupełnie, jakby bało się, że jeśli to zrobi, ludzie nie będą wierzyć w nowe jutro. A przecież wieczór i noc od tego winny być, by zwiastować kolejny nowy dzień, stale informować, że słońce jest na swoim miejscu i powróci, kiedy tylko planeta zdoła się obrócić. W ciszy nocy i tak wiele dało się powiedzieć bez słów, a ona gotowa była słuchać tego, co noc chce jej powiedzieć.
            Dlatego szła podług swoich możliwości i słuchała, by także uczyć się mówić bez słów.