[67] #MoonFollowsMeHome ~ Wilczy

Ten temat mógł spowodować pojawienie się tylko jednego bohatera.

Frankie, dzięki ;) Popchnąłeś mnie. Jakkolwiek to brzmi. 

ERGASTULUM –  miasto złoczyńców i płatnych morderstw, tanich prochów i jeszcze tańszych prostytutek. Przemoc, seks i narkotyki, wszystko, czego potrzeba do pełni szczęścia, jest na wyciągnięcie ręki.

ZMROK/NIEŚMIERTELNIK/ZAĆMIONY –  tak nazywa się ludzi o podejrzanej moralności i ponadprzeciętnej sile, za którą każdego dnia muszą płacić wysoką cenę; półprodukt, pozostałość po generacji super-armii, „nadludzi”, jakich próbował wyprodukować rząd, faszerując osobniki eksperymentalne silnie uzależniającymi stymulantami, nazwanymi później Celebrerem; następne pokolenie wykazuje się niezdolnością do życia bez narkotyku, krótką żywotnością, a także zwiększoną siłą fizyczną i znacznie wyostrzonymi zmysłami.

CELEBRER – narkotyk, niezbędny do życia wszystkim Zaćmionym, zwanych również Zmrokami.

DESTROYERS - grupa zjebów na usługach Corsiki, którzy eliminują Zaćmionych. 

Nieśmiertelnik kołysze się na mojej szyi, pobrzdękując ostrzegawczo jak zaciskająca się kolczatka. Dogtagi, tak na nas mówią. Wszystko gra. Ale nic nie jest w porządku.

Głośne, niepowstrzymane kichnięcie, a potem nerwowe pociąganie nosem rujnuje panującą atmosferę grozy. Noc wciąż jest gęsta i nieprzyjazna, ale trochę bardziej ludzka. Księżyc nad moją głową wisi niespokojnie, widzę jego drgające odbicie w ciemnej kałuży przede mną. Okrągły i pulchny, zmienia się w jasną plamę o nieczytelnych konturach, gdy podeszwy moich butów mącą wodę. Ucieka z jej granic, kryjąc się gdzieś w mroku, choć wciąż spogląda na mnie z góry.

THE MOON FOLLOWS ME HOME, I'M NEVER ALONE

Katar wciąż mi dokucza, wydzielina upierdliwie spływa z zatok, próbując wydostać się na zewnątrz. Ocieram nos rękawem, spod którego wyłaniają się trzy srebrne błyski, nizane księżycowym światłem. Metal wygląda tak dobrze jasną nocą. Tak bezpiecznnie.

IT HANGS LIKE THE SHINE IN MY SWEET BABY'S EYE

Bezpiecznie dla mnie. Nie dla ciebie, mały pokurczu. Widzę cię, chociaż myślisz, że jesteś taki sprytny, taki cwany, że zakradniesz do mnie niepostrzeżenie. Nic z tego.

Oszalałe po przedawkowaniu celbrera serce trzepocze w piersi, pompowana prędko krew szumi w uszach, mimo to słyszę twój lekki oddech, delikatnie dyszysz po szybkim biegu. Moje zmysły są napięte i czułe jak kwiaty mimozy, obraz ostry jak brzytwa.  Twoje oczy lśnią dla mnie z oddali jak małe księżyce, takie, jak ten nad nami. Tylko musiałby być czerwony.

Jak tło, na którym cię znajdą.

Pozwalam ci na mnie polować. No dalej, chodź po mój nieśmiertelnik. Zbliż się, gnojku, a przysięgam, że zabawię się z tobą tak, jak jeszcze nigdy nikt się z tobą nie bawił. 

Zrobi się bardzo czerwono.

Chrząkam, spoglądając na zegarek, przytupuję nogą. Wybierasz moment, gdy spuszczam wzrok, och, bardzo chcesz mnie zaskoczyć. Ale ja wiem, widzę cię kątem oka, gówniaku, unik jest prosty, leniwy.

Natychmiast próbuję się odgryźć, teraz to ja chcę zaskoczyć ciebie, wykorzystać przewagę, nim znowu się skoncentrujesz. Trzy równoległe ostrza mkną w twoją stronę. Chybiają. Refleks masz dobry, smarkaczu.

— Raz, dwa — odliczasz po każdym uniku, twój głos jest radosny i dźwięczny — trzy... Teraz zdychasz ty!

SINGS TO ME NIGHTLY, SINGS TO ME BRIGHTLY

Okręcasz się wokół latarni i z defensywy przechodzisz w atak. Trafiasz, ale paruję cios. Odkakujesz, chichocząc wesoło.

Berek? Może być berek. Jak cię złapię, to nie żyjesz. 

Gonitwie nie ma końca. Dzięki silnemu działaniu narkotyku mogę dotrzymać ci tempa. Mogę je nawet narzucać. Tańczymy w słabym świetle latarnii i blasku księżyca, dopóki nie zaczynasz tracić humoru. Przedłużająca się walka cię niecierpliwi. Chciałbyś już zerwać zimny metal z mojego sztywnego karku.

Nie tak szybko.

Teraz to ja nucę wesoło, gdy ty odsłaniasz spiczaste ząbki w gniewnym grymasie. Chryste, nie wiem czym jesteś i skąd masz tyle siły, ale na pewno nie jesteś zwykłym dzieciakiem.

— Matka spiłowała ci te mleczaki, żeby cię szczuć na ojca, czy co? — pytam, ksrzywiąc się z niesmakiem. Na wspomnienie mamy zamykasz usta, twoje oczy są okrągłe jak spodki. A potem znów się złościsz, zaciskasz pięści. Chcesz mnie skrzywdzić. Parskam śmiechem. Gdy tak się wściekasz, przypominasz mi mojego brata. Colt też wyglądał wtedy zabawnie. Jesteście nawet podobni. Gdyby nie te twoje przerażajace oczy. Colt ma inne. Nie takie. Nie czerwone. Jak fala zalewająca mój umysł. Jak dzisiejsze niebo.

 

Colt miał oczy jasne jak księżyc. 

Noc ubiera całun w kolorze burgundu i wlecze go za sobą, zostawiając na ulicy szkarłatne smugi. Takie same powlekają moje dłonie. Pociągam nosem, ocieram go nagarstkiem. Wypływa z niego krew. Kapie powoli na pierś, ścieka po brodzie. Celebrer mi już nie służy. Kałuży nie wypełnia już woda. W jej środku leży twoja głowa.

Przyglądam się jej z satysfakcją. Obracam stopą, by jeszcze raz przyjrzeć się twarzy. Spojrzeć w te puste, czerwone ślepia.

Ale oczy masz znajome i jasne. Jak księżyc.

TELLS ME THE SECRETS OF THE SKY

Przerażenie odbiera mi mowę.

 

Budzę się cała mokra, ściskam w dłoniach pomiętą pościel, usta łapczywie łapią powietrze. Co się stało, co tam się stało? Niejasne poczucie, że to nie był tylko zły sen mnie nie opuszcza, nie czuję najmniejszej nawet ulgi, że to tylko mi się śniło.

— Nicolas? — Patrzę obok, wyciągam rękę, żeby złapać go za bark, obudzić, by dotrzymał mi towarzystwa przez resztę nocy. Ale natrafiam na pustkę. Jednocześnie czuję muśnięcie ust na wewnętrzenj stronie uda.

LIPS BURROW SO DEEP, GIVE ME GOOD SLEEP

Kołdra faluje, pod nią odznacza się jakiś kształt.

— Nicolas... — mruczę, opadając znów na poduszki. Czy to z jego powodu obudziłam się mokra?

Poddaję się ciepłu, które mnie wypełnia. To bardzo dobre antidotum na ból i strach.

Pour a little sugar on my wound

Kołdra się unosi, spod niej męskie dłonie wędrują w górę mojego ciała, za nimi podąża ciepły oddech, burząc spokój skóry. Wzdycham, oddaję się w jego ręce. Wilgotne usta są tuż przy uchu. Opowiadają o przyjemnościach. Wsłuchuję się w szepty z uśmiechem. Aż sobie przypominam, że przecież ty, Nico, nigdy nie mógłbyś mi tego powiedzieć.

Otwieram oczy, przerażenie znów miażdzy mi krtań. To nie ciężar Nicolasa na sobie czuję, to dzikie i pomylone oczy Strikera błyskają w ciemności, jego obmierzły, szeroki uśmiech lśni nade mną jak pierdolony sierp garbatego księżyca. Piszczę wściekle, próbując się spod niego wyrwać, skurwiel zgniata moje nadgarstki w żelaznym uścisku.

— Dokąd to? — śmieje sie ten siwy chuj, z bliska patrząc mi w oczy. — Przed chwilą było ci dobrze.

Drę się jeszcze głośniej, rozpaczliwie próbując osowbodzić ręce, jednocześnie on napiera na mnie biodrami.

— Nienawidzisz mnie! — wrzeszczę desperacko, chcą odepchnąc go stopą, ale jego kolano boleśnie wgniata się w moje udo. — Nie stanie ci... Jesteś jebanym impotentem, pedałem w baletkach, nie stanie ci! — Moje życzeniowe roszczenia toną w echu jego sadystycznego śmiechu.

— Jak przyjdzie ochota — woła śpiewnie — to i pies kota... — nie kończy. Zaczyna. Jego ruchy przybierają na sile, proporcjonalnie do moich wrzasków.

MUSICAL MASTER, PLAY HARDER AND FASTER

— Czego się rzucsz, Iv? Przecież dymam cię już od dawna. — Przerażający uśmiech rozpruwa jego twarz. — Wszyscy cię dymamy.

Skala prawdopodobieństwa pęka. Ciemność się prószy i z trzaskiem spadamy w dół, owinięci w pajęczynę snu.

 

 

FEELS LIKE WE'RE DREAMING, WE'RE TRIPPING AND REELING

 

 

Tym razem naprawdę się obudziła. Zaplątana w pościel, spadła z łóżka i dopiero to przerwało koszmar. Na trzęsących się nogach wybiegła z pokoju, zbyt przerażona, by sprawdzić, z kim spędziła noc. Ubierała się w biegu, nieśmiertelnik plątał się wokół szyi, gdy naciągała na piersi czarny podkoszulek. Na schodach wciągnęła szorty i nie kłopocząc się skarpetkami, wkładała buty, wpadając do kuchni.

— Dobry, Iv. — Worick kiwnął jej głową, wbijając na patelnię kolejne jajko. — Co zjesz na śniadanie?

— Mikheil — odpowiedziała dziewczyna, walcząc ze sznurówkami.

— Eee, myślałem bardziej o czymś w stylu jajecznicy. — Worick zmarszczył brwi. — Coś się stało? Wyglądasz na poruszoną. — Ostre spojrzenie, które rzuciła mu Ivrel, sprawiło, że od razu pożałował pytania. — Jeśli chodzi o Colta… — zaczął niepewnie, nie mając pomysłu na to, co powiedzieć dalej.

— To był Mikheil. — Ivrel wybawiła go z opresji. — To jego sprawka.

— Niemożliwe. Mikheil został zatrzymany razem z siostrą Delico. Od kilku dni przesłuchuje ich policja, wiesz o tym.

— To był on. Wiem to na pewno. — Szalony błysk w oku dziewczyny nie spodobał się Worickowi.

— Przecież… Colt nie był Zmrokiem. A oni polowali tylko na wasze nieśmiertelniki.

— Ja jestem Zmrokiem. A skoro tak, niemożliwe, żeby Colt był od tego w stu procentach wolny.

— Może i tak, ale — Worrick złapał za drewnianą szpatułkę i zaczął zawzięcie skrobać przypalającą się jajecznicę — skoro się skumał z Destroyers…

— Co, kurwa? — Głos jej zadrżał. — Skumał? Co znaczy, że się skumał? — dopytywała wściekle, jej nozdrza falowały. — Ten jebaniec Striker porwał go, kiedy był mały!

Worick przygarbił się, skupiając na przyrządzaniu posiłku. Nie chciał się narażać, ani rozsierdzać Ivrel jeszcze bardziej. Rozumiał, przez co przechodzi.

— Posłuchaj, ja… Nie miałem nic złego na myśli. — Przerwał, słysząc trzask. Kiedy podniósł wzrok, drzwi wejściowe były otwarte, a Ivrel nie było. Westchnął. Zamknął je, nałożył sobie jajecznicy i czekał, aż zapach śniadania wywabi z dołu jego współlokatora.

Nie minęło pięć minut, gdy w progu kuchni pojawił się Nicolas, mierzwiąc potargane  ciemne włosy.

— Zapraszam do stołu. — Zamaszystym gestem zaprezentował jajecznicę, jednocześnie drugą ręką podpierając brodę.

Nicolas mruknął w podzięce i ochoczo pałaszował posiłek, rozglądając się po kuchni. Bezpośrednio z niej wychodziło się z domu, przy drzwiach stała czarna, dość sfatygowana garderoba, a na wieszakach wśród wierzchnich okryć rozpoznał kurtkę Ivrel. Jednak jej nigdzie w pobliżu nie było. Ale skoro nie zabrała nic na górę, nie mogła się wybrać daleko. Nicolas w spokoju konsumował śniadanie, ale gdy wypił kawę, a ona się nie zjawiła, zaczął się niecierpliwić.

„Mówiła dokąd idzie?”

Worick wzruszył ramionami.

— Trochę się wkurzyła, pewno poszła ochłonąć.

„Wkurzyła?”

— Nic jej nie zrobiłem! — zaperzył się Worick. — Znasz ją. Wybucha z byle powodu. A po tym, co się stało z Coltem…

Nicolas niecierpliwie zabębnił paznokciami o blat stołu. Pocierał usta palcami, przyglądając się Worickowi podejrzliwie.

— Wiem, że Ivrel naopowiadała ci o mnie jakiś głupot, ale przecież wszystko sobie wyjaśniliśmy. — Worick poczuł się bardzo niepewnie pod oceniającym spojrzeniem Dogtaga. — Ona sama przyznała, że wcale nie jest taka pewna, co do końca widziała, pamiętasz? — Robił wszystko, by brzmieć przekonująco. Nicolas wciąż milczał, tak jak to miał w zwyczaju. Ale do tego rodzaju ciszy jego partner nie był przyzwyczajony. A kiedy Zaćmiony zaczął się podnosić, lekko spanikował. — Daj spokój, Nick. Myślisz, że coś jej zrobiłem? Co najwyżej mogłem jej rozbić na głowie jajko! O co ci chodzi? Nicolas! Odezwij się!

Nicolas tylko brzydko się skrzywił. Odezwij się, ta. Daj głos.

— Wow — szczeknął, odsłaniając zęby i żałując, że nie wziął z dołu swojej katany. Już jakiś czas temu Worick nadszarpnął jego zaufanie i do tej pory nie z robił nic, by je odbudować. 

— Będziesz tego żałował. — Worick wciąż wyciągał przed siebie ręce w obronnym geście, teraz nieco je zniżył. — Porozmawiamy.

Nicolas krótko się zaśmiał. I wymigał do partnera, żeby się pierdolił.

Worick syknął.

„Wiesz co mam na myśli.”

— N-ee mam zarzu mi-gadź — wybełkotał Nicolas. Szarpnął nieśmiertelnikiem, który grzechotał pod koszulką. Światło odbijało się od metalowej blaszki przez co wygrawerowana ranga była nieczytelna, ale Worick wiedział, że jest wystarczająco wysoka, by zacząć się bać.

Narastające napięcie przerwał telefon.

Worick, nie spuszczając wzroku z Nicolas, sięgnął po słuchawkę i przystawił ją do ucha.

— Dzwonią z komisariatu — poinformował, ściągając brwi i wsłuchując się w słowa rozmówcy. — Ivrel się awanturuje. Wcześniej wspominała o Mikhailu — dodał, zasłaniając dłonią słuchawkę.

„I nic nie powiedziałeś?!”

Nicolas zerwał się z miejsca, zbiegł na dół, po chwili wrócił, w dłoni ściskał katanę.

„Zabrała ze sobą swoje tekagi” – zdążył wymigać do Woricka zanim wybiegł z ich mieszkania.

Poranek był szary i dżdżysty, Nicolas pokonywał dzielącą go od posterunku odległość susami, glany raz po raz rozchlapywały kałuże. Na komendę wpadł zziajany i czujny, skupiając się na jednych, drugich i kolejnych ustach zaledwie przez chwile. Zdołał połapać się w rozgardiaszu jeszcze zanim komisarz złapał go za ramię.

— Zamknęła się z nim w celi, zajebała nam klucze! — wydyszał mu w twarz Chad. Nicolas syknął i pognał piętro niżej, gdzie policja urządziła areszt. W Ergastulum zasada była jedna – cel nigdy dość.

Nie musiał zaglądać po kolei przez małe okratowane okienka, by wiedzieć, gdzie jest Ivrel. Mała grupka funkcjonariuszy zebrała się pod ostatnią z cel. Wibracje, które odczuwał, świadczyły o tym, że żywo ze sobą dyskutowali. Nicolas próbował dopchać się do drzwi, ale oni go ignorowali.

— Prz… Prze-zuń… — próbował, ale dopiero gdy wyciągnął ponad nimi ramię i walnął dłonią w metalowe drzwi, strażnicy zwrócili na niego uwagę.

— Zyy... dro-gi — warknął, a groźny błysk w jego czarnych oczach ostatecznie przekonał policjantów, by się odsunąć.

Zajrzał do środka. Wszystko co zobaczył, to profil dziewczyny. Stała nieruchomo, patrząc na coś w dół. Nicolas przełkną ślinę, złapał za metalowy pręt w okienku.

— Iv-lel! — zawołał, a ona, jakby nagle wyrwana z letargu, odwróciła się do niego.

— Nico! — Dopadła do drzwi i szarpnęła nimi, dopiero po chwili uprzytomniając sobie, że sama je zamknęła. — Kurwa!

Gdy Nicolas wszedł, rzucił ostrzegawcze spojrzenie funkcjonariuszom i przymknął za sobą żelazne drzwi. Widok, który zastał wewnątrz, na moment pozbawił go tchu.

Odwiedził już niejedno miejsce zbrodni, nie jedno z tych miejsc mogło być tak nazwane dzięki niemu, ale mimo wszystko Mikheil był jeszcze dzieciakiem. Może to go poruszyło. Albo fakt, że jego dziewczyna okazała się morderczynią. Bo to nie był równy pojedynek.

Kurwa, przecież miałaś broń. Kurwa…

— O-on… wcale nie był bezbronny — wydukała Ivrel, jakby czytając w jego myślach i przyglądając się rozciągniętym na podłodze zwłokom. — W-wiesz co potrafił, w-walczyłeś z nim, to j-jakiś cholerny mutant.

Tak jak i my.

Nicolas pokręcił głową.

— Proszę cię, nie patrz tak na mnie... — jęknęła Ivrel, przecierając twarz dłonią. Na jej policzku i ustach pozostała czerwona smuga. — P-Przyznał się. Powiedział, że to on to zrobił C-Coltowi. — Ivrel szukała w czarnych oczach Dogtaga choć trochę zrozumienia. — Nicolas, j-ja… Wpadłam w jakiś szał. Ten księżyc świecił tak m-mocno! T-To… To wszystko przez niego! 

Jaki księżyc? Jest ranek.

Wtedy pierwszy raz Nicolasowi przyszło na myśl, że może z Ivrel nie do końca jest wszystko w porządku. Może to jej cena bycia Zmrokiem. Każdy jakąś płacił. Konsekwencje przyjmowania celebreru przez ich matki, na skutek czego rodzili się z nieodwracalnymi defektami. Wady serca, wzroku, niewydolność organów, karłowatość, krótka żywotność. U Nicolasa to był słuch. Mężczyzna nie słyszał nic, czasem jedynie odczuwał wibracje powodowane przez dźwięk. Do tej pory sądził, że Ivrel to wyjątek, okaz zdrowia. Teraz weryfikował ten pogląd. Może u niej wysiadała głowa.

Jeszcze niedawno chciała mi wmówić, że widziała Woricka, który niósł Corsice łeb Milesa. A teraz sama niemal dekapitowała tego dzieciaka…

 Zerknął na Mikheila. Z trzech otworów na szyi, zapewne po ostrzach tekagi, wciąż słabymi pulsami wydostawała się krew. Poczuł, że Ivrel łapie go za nadgarstek. Podniósł na nią wzrok. Zmęczona twarz dziewczyny zdawała mu się bardziej obca niż zwykle.

— Ja nigdy cię nie oceniałam.

Ja nigdy nie zabijałem dzieci.

Nicolas zabrał rękę, otarł twarz.

— Błagam. Powiedz coś.

On tylko smutno się uśmiechnął. Ivrel nie radziła sobie z migowym. Ale ten gest znają wszyscy.

Nicolas rozłożył dłoń, wnętrzem w jej stronę i powoli wycofywał się z celi. Ivrel drżała, nie spuszczając z niego wzroku, a on powoli wyciągał z zamka klucz i zniknął za drzwiami.

„Żegnaj”.

Zamek zachrobotał.

Ivrel jeszcze długo stała w kałuży krwi z opuszczonymi rękoma, wpatrując się tępo w zamknięte drzwi celi.