[59] Szepty kwiatów: Ucieczka ~ SadisticWriter

Nie jest to część ambitna, ale musiałam ją w końcu stworzyć. Pomyślałam, że teraz jest na nią odpowiednia chwila. 

***

Nie było dobrze. Obecny król Isielle, Villane Cardarielle, poprosił ją o kolejną dawkę trucizny szybciej, niż sądziła. Bała się, że z czasem przyjdzie jej produkować je w masowych ilościach, a tego kruche sumienie kwiaciarki mogło nie znieść... Już teraz była na skraju wytrzymałości. Dodatkowo kiedy po zamku rozdmuchała się plotka, że ktoś otruł króla, zaczęto na nią krzywo patrzeć, w końcu to ona przychodziła zawsze do kuchni i gotowała tajemnicze mikstury o niewiadomych właściwościach. Najgorsze w tym wszystkim było jednak to, że ci ludzie wcale się co do niej nie mylili. Ale cóż miała zrobić? Już i tak żyła w ciągłym strachu o swoją rodzinę. Sprzeciwienie się królowi byłoby jednoznaczne ze zdradą stanu, za którą groziła śmierć. Nie ochroniłaby wówczas ani ich, ani siebie.

Na drodze kwiaciarki stanęła jeszcze jedna przeszkoda – kwiaty. Zaczęły się buntować. Nie chciały być używane do tworzenia trucizn. Znienawidziły ją za to, co czyniła i za każdy razem, kiedy próbowała ich narwać, krzyczały do niej obraźliwe słowa. Jeden z nich pewnego dnia podrzucił nawet pomysł, żeby spróbowała otruć nie osoby, których nawet nie znała, a samego Villane’a. Była tym pomysłem przerażona. Przecież przyczyniłaby się bezpośrednio do śmierci kolejnego króla, to po pierwsze, po drugie jej drogi przyjaciel, Blaise, cierpiałby przez to podwójnie…

Kwiaty powoli usychały, co budziło zdziwienie zawsze dbającego o nie pana Williama. Kiedy pytał kwiaciarkę o pomoc, ta tylko potrząsała bezradnie głową, nie mogąc z siebie wydusić żadnego słowa. Jak miała mu przekazać informację, że to sprzeciw roślin wobec jej czynów? Kwiaty wolały popełnić samobójstwo, niż stać się trującą, zabójczą substancją. Soleil za bardzo bała się śmierci, aby pójść w ich ślady, choć doskonale wiedziała, że nie zasługuje, aby żyć...

Podejrzliwi rzemieślnicy przestali rozmawiać z młodą kwiaciarką. Pewnego dnia kowal powiedział jej, że jeżeli jest coś, do czego może się przyznać, niech to po prostu zrobi i weźmie odpowiedzialność za swoje czyny. Tylko garstka przyjaciół wierzyła w dobre intencje dziewczyny. Została przy niej Grace, Devyn, Livia i Alienore. Wobec tych podejrzeń Soleil była w końcu zmuszona porozmawiać z Villane’em. Wciąż wierzyła, że uda jej się przemówić mu do rozsądku, choć tak naprawdę bała się zetknięcia z nim twarzą w twarz. Za powód niemożności dalszego tworzenia trucizn podała usychające kwiaty, a także to, że ludzie zaczynają ją podejrzewać o zabicie króla Jasyma. Villane nie był tym jednak wzruszony.

– Rób, co do ciebie należy – powiedział jej obojętnym głosem, nawet nie obracając się w kierunku kwiaciarki. Stał przodem do okna, za które spoglądał. – Resztą zajmę się ja. Ach, i dzisiejsze mikstury przynieś mi do komnaty osobiście. Najlepiej, abyś ubrała się w coś ładnego, a nie w robocze, brudne ubrania, w których zawsze cię widuję.

– Panie, ale twoja przyszła żona… – zaczęła niepewnie dziewczyna.

– Milcz – syknął przez zaciśnięte zęby Villane. – Vesalia nie ma z tym nic wspólnego. Ma zostać moją żoną tylko z powodu przymierza, które chciał zawrzeć mój ojciec.

Soleil zacisnęła usta, powstrzymując łzy nachodzące jej do oczu. Nic nie odpowiedziała.

– Teraz możesz już opuścić moją komnatę. Zobaczymy się wieczorem – dodał chłodno obecny król, odganiając ją dłonią, jakby była nic nie znaczącym insektem.

Kiedy kwiaciarka wyszła z komnaty, długo nie mogła się uspokoić. Teraz nie była już naiwną dziewczyną, która sądziła, że zupełnie nic jej nie grozi na zamku. Ziściły się obawy Alienore. Książę Villane chciał z niej uczynić swoją kochankę, a ona nie zamierzała nawet dopuścić do siebie myśli, że znów mógłby ją wykorzystać. To zdecydowanie za wiele. Czy miała jakiś wybór? Owszem. Mogła stąd uciec.

Soleil wiedziała, że dłużej nie zniesie upokorzenia ze strony króla ani nienawiści innych ludzi, którzy podejrzewali ją o zbrodnie. Mogła uciekać już do końca swojego życia – nie miała z tym problemu. Od dłuższego czasu zbierała pieniądze z drobnych zleceń, aby potem móc ukryć je w skrytce wbudowanej w ścianę za kuchnią. Jeżeli istniał dzień, w którym miała podjąć tak szaloną decyzję, to powinien być właśnie ten dzień. To prawda, że nie zdoła już więcej zobaczyć Blaise’a, którego przecież darzyła nie tylko przyjaźnią, ale również szczerą i oddaną miłością, ale może to i lepiej? Wiedząc, jaką zbrodnie miała na sumieniu, a także zdając sobie sprawę z tego, że jest wyłącznie wieśniaczką, której nie jest przeznaczony żaden książę, musiała pożegnać się z nim raz na zawsze. To zaoszczędzi bólu zarówno jej, jak i jemu.

W komnacie kwiaciarka zapakowała tobołek, do którego wrzuciła pieniądze, a także jedzenie. Nie mogła ze sobą zabrać żadnych ubrań, bo to by ją stanowczo obciążyło. Powinna sobie poradzić bez nich. Transport również nie stanowił problemu. Zdążyła już zaobserwować, kiedy pracownicy opuszczali stajnię, aby wypocząć. Pożyczy konia, z którym zdążyła się już zaprzyjaźnić, a potem zwróci go do zamku. Jej pierwszą przystanią w tej podróży miała być rodzinna wioska, Laverne. Pragnęła zabrać stamtąd swojego brata oraz siostrę – w końcu król był bezlitosny, na pewno chciałby ją zranić, wyrządzając krzywdę jej rodzinie. Soleil wiedziała już, gdzie będą zmierzać. Na północ od Laverne. Powinni tam znaleźć spokój, a z czasem może i zbudować nową chatkę, w której szczęśliwie będą żyć. To śmiała wizja, ale nie do zrealizowania. Przy odrobinie szczęścia wszystko może się powieść.

Oczywiście nie zamierzała tworzyć ostatniej trucizny, Villane Cardarielle będzie musiał obejść się ze smakiem.

***

Dokładnie o godzinie czternastej, kiedy cały niemal zamek odpoczywał po obfitym obiedzie, Soleil zakradła się do swojej komnaty. Nie chciała się z nikim żegnać, aby nie wzbudzić podejrzeń, za to zamierzała obdarować listem chociaż jedną cenną dla niej osobę. Nieco nieforemną kopertę wsadziła w szparę w drzwiach do komnaty księcia Blaise’a. Zgodnie z jej oczekiwaniami, powinien teraz być na polowaniu, tak więc wiadomość przeczyta dopiero wieczorem, kiedy ona będzie już daleko stąd. Miała tylko nadzieję, że nie przyjdzie mu do głowy, aby jej szukać…

Soleil wiedziała, że słowa, które zapisała na skrawku pergaminu, były pozbawione sensu. Brzydkie i niechlujne litery miały w sobie tyle uroku, ile zwiędłe kwiaty, ale tylko na tyle było ją stać – na więcej nie starczyło jej czasu. Uznała, że Blaise musi się dowiedzieć, że sama podjęła taką, a nie inną decyzję. Bała się mu tylko wyjaśnić, dlaczego postanowiła uciec. Może to i lepiej, że nie dowie się o wszystkim, co kazał jej ostatnio robić jego brat? Życie w nieświadomości czasami jest łatwiejsze niż szczera prawda, która może zaboleć. Villane Cardarielle stworzył pomiędzy nimi dystans nie do przeskoczenia, ale przynajmniej pozwoliło jej to zrozumieć, że nigdy nie dostanie w prezencie szczęścia, o którym zawsze marzyła.

Tak będzie lepiej – powtarzała w myślach, oddalając się od drzwi komnaty, w której spędziła piękne chwile. Wspomnienia będą boleć jeszcze długi czas, ale wkrótce powinna się pozbierać. Poza tym niedługo miała spotkać się z rodzeństwem, za którym tak tęskniła…

Kiedy Soleil dosiadła już konia, zdała sobie sprawę z tego, że nie była najlepszym jeźdźcem. W zasadzie to nikt nigdy nie nauczył jej jeździć konno, ale musiała sobie z tym poradzić sama. Dobrze, że zdobyła przed tą podróżą zaufanie zwierzęcia, dzięki czemu chciało z nią współpracować. Nie miała problemu z dogadywaniem się z roślinami, więc wkrótce z koniem również powinna złapać dobry kontakt.

Choć początkowo jazda szła kiepsko, w końcu udało jej się wyjechać poza teren Chavelln. Nie było łatwo. Bezustannie płakała, wspominając wszystkie miłe chwile spędzone z przyjaciółmi poznanymi na zamku. Miała jednak nadzieję, że będą wiedli wspaniałe życie pozbawione bólu, a król Villane Cardarielle nie uprzykrzy im życia.

Przeszłość jeszcze długo będzie się za nią ciągnęła jak cień, jednak może wkrótce nad jej głową zaświeci upragnione światło dnia. Właśnie ta myśl wiodła ją przez lasy i pola, aż do momentu, kiedy nie pojawiły się pierwsze kłopoty… Istniała bowiem jedna rzecz, której Soleil Rivaire nie przewidziała – że jej zdrowie zacznie się pogarszać w najmniej oczekiwanym momencie.