[54] Propozycja (nie) do odrzucenia ~ Ivy

Nie jestem bywalczynią barów. Ba, nawet nie pamiętam, kiedy ostatni raz jakikolwiek zwiedzałam (no, chyba że ten w Simsach, ale to już inna bajka…), jednak nie mogłam odmówić sobie umiejscowienia w nim pewnej sceny, która wpadła do mojej głowy… podczas spaceru z psem. Miało być zabawnie, gdzie nawet na początku tak było, ale z każdym kolejnym czytaniem tego tekstu przestawałam to zauważać. No nic – sami ocenicie.

***

Bar pod Bojowym Abstynentem wyjątkowo nie gościł za wielu klientów. Zazwyczaj wieczorową porą pękał w szwach, przez co wejście do niego graniczyło z cudem, a dziś nawet nie musiałam kombinować, odwołując się do znajomości. Przechodząc obok stałych bywalców pubu, zajmujących chwiejące się krzesła, którzy na mój widok unosili wypełnione po brzegi tanim piwem kufle, wręcz nie mogłam przywyknąć do tego widoku. I moje zdumienie musiało być mocno zarysowane na twarzy, bo nim zdołałam zasiąść naprzeciw Ingo, ten wybuchnął gromkim śmiechem.

– Gdybyś tylko widziała swoją minę – wypowiedział między próbami złapania oddechu, gdzie jego ręce często wędrowały w okolice nabrzmiałego brzucha, którym wprawiał chwiejący się stolik w ruch. Jeszcze chwila, a wylądowałby na moich kolanach. Stolik, nie brzuch, rzecz jasna. – Nie ma co, gdybym nie zostawił u Jilliama aparatu, jak nic cyknąłbym ci fotkę.

– A umieściłbyś ją chociaż w widocznym miejscu?

Ingo donośnie prychnął. W sumie dość często tak reagował, co wielu uznawało za jego nawyk, jednak on uparcie zaprzeczał, że jego jedynym przyzwyczajeniem jest zjadanie obfitego, niezdrowego obiadu pod kolor ubranej przez siebie koszuli. A że nosił tylko wielokolorowe, to chyba nie trzeba nikomu mówić, jak wyglądała zawartość jego talerza, prawda?

– Oczywiście. Zawiesiłbym ją w łazience, zaraz nad listą kontrolną sprzątaczek, żeby wiedziały, że ktoś trzyma nad nimi pieczę.

Teraz to ja prychnęłam. Czyżby to przenosiło się drogą kropelkową? Jeżeli tak, to czym prędzej muszę odnaleźć moją niezawodną chustę. Pytanie tylko, gdzie ją ostatni raz widziałam... Moje bałaganiarstwo kiedyś mnie zgubi!

– To, że raz wskazałam im źle wymyty kibel nie sprawia, że jestem dla nich postrachem – wyraźnie zaprzeczyłam. Jeszcze by tego brakowało, aby ktoś uważał mnie za bohaterkę. No ale to nie moja wina, że toaleta, z której korzysta tyle osób, powinna być zadbana!

– Mam ci przypomnieć, jak nad nimi wisiałaś, aby wszystko lśniło jak psie jajca?

– A to moja wina, że ciężko im było skorzystać ze środków chemicznych, tylko po prostu czyściły samą wodą?

– No ale nikt inny nie nie testował każdego czyszczonego przez nie skrawka z taką dokładnością, jak ty. Jedna z nich stwierdziła, że konieczna była wizyta u psychiatry, bo nie mogła się po tym pozbierać. A jeszcze inna chciała nawet łzami je czyścić, by mi później udowodnić, że ona wkłada w sprzątanie całą siebie.

Przewróciłam oczami. Ingo jak nikt inny miał również tendencję do zapamiętywania największych bzdur, jakie kiedykolwiek zasłyszał lub których był świadkiem. Nieraz mi wypominał bieganie na golasa dookoła domu, gdzie zakrzykiwałam, że jestem nagą wojowniczką i wyruszam uratować tonące ryby w jeziorze. Na dodatek lubił to robić w obecności moich rodziców, przez co zażenowanie zaliczało wyższy stopień. Sami pewnie umierali ze wstydu i z irytacji, słysząc coś takiego od przyjaciela domu, jednak bali się odezwać, biorąc pod uwagę, jak wiele mu zawdzięczają. Za to nie miał głowy do istotnych treści. Aby posiadać ważne sprawy pod kontrolą, zapisywał je w kajeciku lub po prostu wynajmował zaufanych ludzi, którzy myśleli za niego. No dobra, czasem coś tam zostawało mu w głowie, ale i tak większość miejsca zajmowały bzdury. Dlatego postanowiłam urwać nieszczęsny temat i wrócić do wcześniejszego wątku.

– Wiesz, ja bym wybrała znacznie lepsze miejsce... – Postukałam palcem po brodzie, rozglądając się po pomieszczeniu.

Bar nie mógł poszczycić się najbogatszym wnętrzem. Urządzony w iście szalonym stylu, o czym świadczyły liczne ozdoby, zupełnie niezwiązane z branżą alkoholową, gdzie czerwień ścian ostro kontrastowała z zielenią podłóg oraz błękitem sufitów, mógłby odrzucić niejednego. Same meble, niepasujące do siebie pod żadnym względem, również nie sprawiały dobrego wrażenia. No i jakość trunków pozostawiała wiele do życzenia. Jednakże wszystko to miało w sobie jakiś urok, bo ludzie pokochali to miejsce. Gdyby tylko mogli, przesiadywaliby tu dniami i nocami, wybierając picie z kumplami, zamiast pracę czy pomoc w obowiązkach domowych. Sama je ubóstwiałam! Tyle że u mnie działał sentyment związany z odrabianiem lekcji na zapleczu czy pierwszych zleceń, a u innych chyba miały na to wpływ całkiem bogato obdarzone przez naturę barmanki i kelnerki, które co rusz urządzały sobie wędrówki między klientami, śmiejąc się z ich sprośnych żartów.

Mój wzrok utkwił na zupełnie zapomnianym sprzęcie.

– Bardziej celowałabym w zamieszczenie tego zdjęcia na samym środku tarczy do rzutek i zrobienie konkursu, kto pierwszy wydłubie mi oczy albo zrobi dziury na kolczyki w nosie.

Ingo pokiwał głową. Punkt dla mnie?

– Całkiem dobrze kombinujesz. – Oparł się łokciami o stolik. Mebel wydał z siebie nieprzyjemny dźwięk napierających na siebie desek. Naprawdę bałam się, że zaraz niewiele z niego zostanie. – Nie szukasz czasem pracy? Chętnie bym cię tutaj zatrudnił.

– Jak sam wiesz, nie spełniam pewnych standardów. – Wskazałam na swoje ledwo co widoczne piersi, skryte pod obszerną koszulą. – Nawet jeśli paradowałabym nago, mężczyźni nie zwróciliby na mnie uwagi, bo by mnie uznali za jednego ze swoich.

No, może nie tylko dlatego. W sumie z wyglądu przypominałam dopiero wchodzącego w dojrzewanie nastolatka: nie grzeszyłam wzrostem, włosy zawsze krótko obcięte oraz lubowałam się w męskim odzieniu. Nie cierpiałam pstrokatych kolorów, makijaż też mi był zbędny. Po prostu nie czułam potrzeby podkreślania swojej kobiecości. A to wszystko odpychało męska widownię. Za to ułatwiało robotę, bo obywało się bez zbędnych flirtów.

Jeden z klientów – bezzębny Jerry – zakrzyknął „Sto lat!” równie bogatemu w uzębienie Willowi, po czym donośnie cmoknął go w gołą glacę, na co reszta towarzystwa uniosła kufle w górę, również wrzeszcząc to, co ich kumpel. Wesołe śpiewki przy ich stoliku zachęcały innych do zabawy, dlatego inni goście powoli do nich dołączali.

Ingo zmrużył i tak małe oczy, przez co wyglądał, jakby zaraz miały zniknąć raz na zawsze.

– A kto powiedział, że pracowałabyś jako barmanka? Miałem bardziej na myśli bycie menedżerem tego przybytku.

Parsknęłam śmiechem, jednak kiedy dostrzegłam powagę, jaka malowała się na jego twarzy – zamilkłam. Nie tego się spodziewałam. Wiedziałam, że ma do mnie jakąś ważną sprawę, jednak nie przypuszczałam, iż może chodzić o coś takiego. Zazwyczaj wykonywałam dla niego drobne roboty, związane z odnalezieniem jakiegoś człowieka czy zdobyciem nie zawsze legalnego towaru (kolejna rzecz, która powodowała, że ludzie lgnęli do tego baru, jak muchy do truchła), ale żeby chcieć wciągnąć mnie do czegoś takiego? Nie powiem, zamurowało mnie. Z rozdziawioną gębą patrzyłam na siedzącego przede mną mężczyznę, który gestem ręki zawołał barmankę, aby zamówić u niej dwa kufle piwa. Oczywiście oba dla niego.

– Zaskoczona?

– Nawet nie wiesz, jak bardzo – odparłam, nie do końca panując nad językiem. Nabrałam głęboko powietrza, próbując się uspokoić. – Spodziewałam się dosłownie wszystkiego, ale nie tego.

– W takim razie nie spodziewałaś się wszystkiego. – Ingo uśmiechnął się do barmanki, która wyposażyła go w znacznie lepszej jakości trunek, niż ten serwowany pozostałym. Sam jego kolor o tym świadczył, również zapach nie był tak mdlący i kojarzący się z uryną. Odstawiła kufle, wymachując wielgachnymi piersiami przed jego twarzą, za co otrzymała zapłatę w postaci soczystego klapnięcia w pośladek, na co zachichotała. Zdusiłam w sobie chęć prychnięcia. Naprawdę nie wiem, ile musieliby mi zapłacić, abym przestała się szanować i zezwalała na coś takiego. – Na czym to skończyliśmy? – zapytał, spijając obfitą pianę, która pozostawiła na jego górnej wardze piwnego wąsa. Zlizał go bez wahania.

– Na ultra dziwnej ofercie, której raczej nie przyjmę. – Ingo próbował zabrać głos, ale mu to uniemożliwiłam. – Oczywiście dziękuję i cieszę się, że chcesz dla mnie jak najlepiej, bo takich ofert nie składa się w tym „dwustronnym” – wyraźnie zaakcentowałam to słowo – interesie komuś, o kim mało co się wie. Zdaję sobie sprawę z tego, że znasz mnie od dziecka i, gdybyś tylko mógł, to nawet byś mnie wychował, ale nie wydaje mi się, żebym się w tym odnalazła.

– Jak ja kocham, jak ktoś z góry zakłada, że się w czymś nie odnajdzie – wymamrotał z kuflem przyklejonym do ust. Delektował się tym piwem, jakby nigdy niczego lepszego nie pił. Chyba będę musiała zaznajomić go z herbatami. – Gdyby każdy pieprzył takie głupoty, to nikt nigdy by nie doszedł do tak wielu niesamowitych rzeczy.

No, proszę. Gdy tylko chciał, to umiał sypać mądrościami.

– Zgadzam się z tym, jednak żeby się rozwijać, trzeba też chcieć być w tym świecie. Nie obraź się, ale ja się w nim nie widzę. – Zniżyłam głos, aby nikt mnie nie usłyszał. Może towarzystwo i tak sprawiało, że mało co się słyszało, to i tak nie zamierzałam ryzykować. – Wolę być podmiejskim szczurem, przemycającym lewe papiery lub pewne, niebezpieczne informacje, niżeli kimś zamkniętym w pubowej puszce, gdzie – wskazałam na pijane towarzystwo, ledwo co trzymające się na krzesłach – musiałabym martwić się zapasami tego, co oni tak namiętnie spijają. A oboje dobrze wiemy, że ja i cyferki to dwa różne światy.

– Oj, dziecino… – Odstawił kufel z niebywałą delikatnością. Czyżby mało ich zostało, przez co tak o nie dba? – Myślisz, że tym byś się zajmowała? – Zaśmiał się lekko. – Menedżer to pojęcie względne. Myślałem, że już zdołałaś odkryć, co jeszcze oferujemy, prócz ekskluzywnych trunków, na które tak grzecznie dostarczasz mi odpowiednie dokumenty.

Kelnerki raz za razem przechadzały się obok naszego stolika, doglądając, czy ich szef czegoś nie potrzebuje. Natomiast ta, która chwilę wcześniej mu usługiwała, właśnie zniknęła za drzwiami toalety z rozanielonym solenizantem, odgrywając scenerię na „ups, wylało mi się piwo, pozwoli pan, że zapiorę to w łazience”.

– Masz na myśli panienki na godziny? – Ingo nawet nie mrugnął. – Tak myślałam. No i co? Miałabym odliczać, kto ile zajmuje czasu dziewczynom, by nie utrudniać ruchu w barze? Albo zaopatrywać je w zapasy najtańszych gumek, za które ktoś płaciłby trzy razy więcej?

– Liczyłem bardziej na świeżą dostawę towaru. Powiedzmy, że obecna… – brakowało mu słowa.

Postanowiłam go wesprzeć.

– Nie wyrabia normy? – dokończyłam za niego.

– Coś w tym stylu.

Dobra, to akurat było do przewidzenia. Biorąc pod uwagę to, jak wielu klientów przewija się przez ten bar, byłoby dziwne, gdyby dziewczyny dawały radę ogarniać zamówienia i jeszcze pokazywać panom, jak to potrafią się wyginać. Sama nieraz nie wiem, w co ręce włożyć, gdy zleceń przybywa, a doba nawet nie próbuje się rozciągnąć. Wzięłam głęboki wdech.

– Zdajesz sobie sprawę z tego, że prędzej czy później twój mały biznes – podkreśliłam to słowo, rysując w powietrzu cudzysłów – może sprowadzić na ciebie kłopoty? Tak, wiem, co chcesz powiedzieć: nikt nam nie podskoczy...

– Bo nie podskoczy!

– … Ingo, przykro mi, że to ja zrywam ci różowe okulary z nosa, ale prawda jest taka, że to ryzykowne. W chuj ryzykowne – skrzywił się, kiedy z moich ust wydobyło się przekleństwo. Zignorowałam to. – Pomijając już służby, bo oni chętnie przygarną dodatkowe grosze, jednak nie jestem pewna, czy zauważyłeś, że masz konkurencję.

– Zauważyłem – odparł spokojnie, sięgając po kolejny kufel. No popatrzcie, jak mu to szybko szło. Już mu się nie chciało bawić w delektowanie? A może to ja zaczynałam wyprowadzać go z równowagi? – Dlatego zleciłem moim chłopakom znalezienie ludzi, którzy będą gotowi strzec tego zapyziałego budynku nie tylko jak oka w głowie, ale też…

– Chuja w gaciach?

Nastroszył się.

– Nie bądź wulgarna!

– Zdajesz sobie sprawę, jak komicznie to brzmi w chwili, kiedy próbujesz zrobić ze mnie dostarczycielkę dziwek? Przepraszam – menedżerkę.

Ingo, zrezygnowany, westchnął. Chyba spodziewał się łatwiejszej rozmowy, ale – jak widać – zdążył zapomnieć, że nie jestem typem człowieka, który po zobaczeniu dużej liczby zer na papierku rzuci wszystko i odda mu się we władanie. A jeszcze niedawno podkreślałam, że zna mnie od maleńkości. Jak widać, to nie zawsze świadczy o znajomości drugiej osoby.

– Deidra, nie dziwek – poprawił – a dam do towarzystwa. Uroczych kobiet, mogących wspomóc naszych wspaniałych panów, dając mu to, czego nie oferują im dziewczyny, żony czy zmierzłe kochanki. No i przy okazji odciążą nasze damy. – Pomachał do nich, na co te odpowiedziały chichotem zza przysłoniętych dłonią ust.

Mogłabym dogłębniej wypowiedzieć się na ten temat, jednak wiedziałam, że moje zdanie by się nie liczyło. Nawet najlepsze argumenty nie miały siły przebicia, kiedy Ingo na coś się uwziął. Lubił ryzyko i niepewność? Cóż, to był tylko i wyłącznie jego problem.

– Nie zmienia to faktu, że ten interes mi się nie podoba. Mogę działać w światku przestępczym, ale nie jako dostawca żywego towaru. Towaru, który oddaje ciało za parę groszy.

Ingo zastanawiał się, co odpowiedzieć. Widziałam po jego skupionej minie, że próbuje obmyślić formułkę, która zapewne wywołałaby u mnie wyrzuty sumienia, przez co porzuciłabym chęć wzięcia nogi za pas i grzecznie przytaknęłabym temu pomysłowi, jednak nie dałam mu na to szansy. Podniosłam się z krzesła, na co ten machinalnie spapugował mój ruch. Wyciągnęłam ku niemu dłoń, która zatonęła w jego wielgachnej dłoni. Wiedziałam, że gdyby chciał, bez wahania mógłby ją zgnieść, ale nie zrobił tego. Uwolniłam ją z uścisku, robiąc krok w tył.

– Jeszcze raz dziękuję za propozycję, ale jestem zmuszona odmówić. Tym samym nie będę zabierać ci cennego czasu – odparłam, przywdziewając kaptur, skrywając przy tym zielone włosy, które lada moment ponownie zmienią barwę. – Ale, gdybyś potrzebowała czegoś zgoła innego, wiesz, gdzie mnie znaleźć.

– I vice versa.

Nie oglądając się za siebie wyszłam z baru, by zaraz po zrobieniu pierwszego kroku poza nim puścić się biegiem. Co rusz zmieniałam kierunek, manewrując między różnorakimi alejkami i ulicami, aż wreszcie wpadłam do jednej z wielu kryjówek, jakie posiadałam. Czym prędzej zaszyłam się w ciemnym kącie zapyziałego pokoju, aby spróbować zanalizować to, co właśnie się wydarzyło.

Ta noc zapowiadała się obiecująco...