[54] Wilcza Wataha: Życiowe Rozstrzygnięcia ~ Estrela

Temat był trudny, ale myślę że na przykładzie dwóch postaci z tekstu uda mi się pokazać, że można do wyzwań/problemów podchodzić w zupełnie różny sposób. Sam tekst powstał kilka lat temu i jest bezpośrednim ciągiem dalszym wydarzeń opisanych kiedyś w GPK oraz prowadzi do wydarzeń opisanych w zeszłym tygodniu. Zapraszam J

[Wilcza Wataha]: Życiowe rozstrzygnięcia

Tadeusz przyglądał się uważnie Natalii. Oddychała spokojnie i równo. Zdarzało jej się poruszać palcami rąk w niewielkim zakresie, niemalże niezauważalnym, jednak doktor Krzyżkowski sprawiał wrażenie zadowolonego. Tadeusz słuchając go i przyglądając się z jaką atencją zajmuje się Natalią, miał wrażenie, że stała się dla niego bardziej królikiem doświadczalnym niż pacjentką z krwi i kości.

– Wcześniej tego ruchu nie było. ­– Lekarz z zaangażowaniem pokazywał na palce Natalii. – Chciałbym jej pomóc, niestety nie potrafię. Doprowadzamy naturalnie składniki odżywcze, sprawdzamy czy nie wdała się infekcja. Wie pan, gdyby nie aktualna sytuacja, na pewno miałbym większe możliwości.

– Leży w izolatce. – Zauważył Tadeusz rozglądając się dookoła.

– Owszem. – Przyznał lekarz – Jest Niemką, ma prawo do izolatki. Chociaż myślę też, że przy najbliższej kontroli każą ją uśmiercić, chyba że rodzina zechce inaczej. Mamy sporo zachorowań na gruźlicę, mamy tyfus. Tacy pacjenci rzadko rokują dobrze… chociaż pewnie mnie pan wyśmieje, ale mieliśmy kiedyś do czynienia z wybudzeniem, proszę pana!

– O, ciekawe. – Odrzekł Tadeusz tonem nieskażonym choćby cieniem zainteresowania.

– Nie wydaje się pan zaskoczony.

– Słyszałem kiedyś o podobnym przypadku – odparł zreflektowawszy się, że błądzenie myślami we wspomnieniach z dzieciństwa nie jest w tym momencie najlepszym, co może zrobić.

Wielokrotnie słyszał opowieści ojca o tzw. „cudach medycznych”. Doktor Żabicki podobnie jak Krzyżkowski był pasjonatem swojego zawodu. O najciekawszych przypadkach opowiadał żonie, a Tadzio lubił podsłuchiwać. Niestety, żadna z zasłyszanych wówczas historii nie dawała powodu, aby podzielać optymizm Krzyżkowskiego. Część pacjentów umierała krótko po wybudzeniu, pozostali żyli z brzemieniem upośledzenia, by w końcu odejść najczęściej w pogardzie i zapomnieniu.

Myśl, że Natalia już nigdy nie wróci do dawnej formy budziła u Tadeusza rozpacz. Leżała tak spokojnie, cicho, być może pierwszy raz w życiu. Na próżno rzucił wszystko aby ją ratować, mimo ogromnego niebezpieczeństwa. Wszystko na nic. Wiedział, że Natalii nie odwiedzi niemiecka rodzina, która przecież nie istniała. Czekało ją odłączenie od kroplówki i powolna śmierć. A nawet gdyby się wybudziła, gdyby okazała się jednym z medycznych cudów, kto miałby się nią zająć? Kto miałby ją ukryć przed Niemcami w tym cholernym mieście i poświęcić życie żmudnej opiece? Z rodziny pozostał tylko Laurent, a Tadeusz był więcej niż pewny, że ten w geście miłosierdzia każe ją szybko zabić, choćby trucizną z jej własnego laboratorium. Byle tylko oszczędzić jej bezsensownej wegetacji na dzielonych przez dwa głodowych racjach żywnościowych. Zresztą, jeśli będąc w pełni sił zdecydowała się na skok z trzeciego piętra prosto w ramiona śmierci, czy nie powtórzy tego będąc rośliną zdaną na łaskę i niełaskę innych? Darując jej fiolkę z trucizną Laurent właściwie działałby zgodnie z jej wolą. Bo czymże innym jest morderstwo niedoszłego samobójcy?

– Chce pan chwilkę przy niej zostać? – zaproponował Krzyżkowski – Czas na obchód.

– Byłbym wdzięczny – Tadeusz odczuł wyraźną ulgę. Chciał posiedzieć przy dziewczynie jako on sam, nie udając nikogo.

– Dobrze, w takim razie wrócę do godziny.

Gdy tylko lekarz wyszedł, Tadeusz podszedł do Natalii i delikatnie wziął ją za rękę. Miał wrażenie, ze poruszyła powiekami, jednak musiało mu się wydawać.

– Natalia, błagam cię – powiedział cicho – musisz się obudzić. Potrzebujemy cię. Nie wiem co zrobimy. Nie wiem, nic nie wiem… – powtórzył bezradnie.

Milczała, nie drgnąwszy nawet, pogrążona w letargu. Tadeusz spróbował powiedzieć jeszcze kilka słów, poklepał ją lekko po twarzy, potrząsnął ramieniem. Wszystkie próby spełzły na niczym, ale właściwie nie miał nadziei, że stanie się inaczej. Westchnął zrezygnowany.

Zdał sobie sprawę, że nic tu po nim, równocześnie jednak przyszedł mu do głowy pewien plan. Skoro Krzyżkowski wyszedł na obchód, nie pojawi się w swoim gabinecie w ciągu następnych kilkudziesięciu minut. Tymczasem dokładnie w tym miejscu musiały znajdować się dokumenty Natalii wraz z kartą choroby. Jeśli Wolicka nie miała szans na wybudzenie, jedynym kluczem do rozwikłania zagadki jej listu oraz próby samobójczej  był tajemniczy mężczyzna, który błyskawicznie załatwił niemieckie dokumenty. Tadeusz wiedział, że musi go odnaleźć. Bez dowodów nie mógł wrócić do Kohrela. Na samo wspomnienie jego furii zaklął pod nosem.

Puścił rękę Natalii i ostrożnie wyszedł na korytarz. Gdzieniegdzie przechadzali się pacjenci, ale Tadeusz wiedział że zaraz powrócą do sal na wizytę lekarza. Przemknął wąskim korytarzem do schodów, a następnie niezauważony skręcił w pusty przedsionek prowadzący do gabinetu Krzyżkowskiego. Pokój nie był zamknięty, więc ostrożnie nacisnął klamkę i wszedł do środka. Jego wzrok padł na dwa regały w kącie. Były zamknięte na klucz, ale Tadeusz gładko poradził sobie z ich otwarciem za pomocą metalowej części długopisu doktora, który odnalazł na biurku. Regały w istocie skrywały grube tomiska akt choroby. Panował w nich chaos, o który nikt nie podejrzewałby skrupulatnego doktora. Część nie miała nazwisk, o porządku alfabetycznym można było zapomnieć. Tadeusz wyciągał je jedna za drugą, niektóre musiał otworzyć, aby odnaleźć nazwisko, niejednokrotnie zaszyfrowane gdzieś krętymi zawijasami lekarskiego pisma. Przerzucał akta z coraz większym zniecierpliwieniem. Ojciec zawsze trzymał papiery w nienagannym porządku, nie to co ten laborancik, pomyślał ze złością. W dokumentach panował taki nieład, że mógł przeoczyć dokumenty Natalii, a wtedy cały trud i ryzyko na marne. W końcu zirytowany sięgnął na chybił trafił po teczkę z innej półki, z miejsca które wydawało się lepiej uporządkowane. Intuicja go nie oszukała. Trzymał w ręce akta Evy Riesenberg.

Nerwowo rozsupłał niteczkę, którą były związane i przerzucił notatki lekarza. Wyciągnął poszukiwaną Kennkartę. Na zdjęciu widniał nie kto inny jak Natalia Wolicka. Takie samo zdjęcie miała w dwóch Kennkartach na polskie nazwiska, prawdziwe i sfałszowane. Nagle dotarło do niego, że podczas akcji u Riesefarda również występowała pod imieniem Ewa. Ewa Brożyńska. Czy to miało jakiś związek?

– Ty oszuście! – dobiegł go okrzyk zza pleców. Natychmiast gwałtownie się odwrócił, lecz w tym samym momencie poczuł ostry, przeszywający ból w ramieniu. Skulił się odruchowo i zobaczył jak z kieszeni płaszcza wypada na podłogę niedbale wsunięty poprzednio notes. Natychmiast chciał po niego sięgnąć, lecz drugi atak bólu sparaliżował go. Bezradnie patrzył jak Krzyżkowski, czerwony ze złości podnosi przedmiot z podłogi

– Zaufałem panu! – wrzasnął piskliwie – Proszę odłożyć te akta natychmiast! Straż!

– Błagam, nie! – Tadeusz pobladł czy to z bólu, czy z przerażenia, na myśl o tym, że zaraz wyląduje przed lufą wycelowanego nań karabinu. Miał przy sobie parabelkę, ale nie miał szans się obronić. Ból ramienia uniemożliwiał jakikolwiek ruch. – Nic nie zabrałem panie doktorze. Proszę…

– Przestępstwo zasługuje na karę! – zagrzmiał lekarz. W jego oczach Tadeusz nie widział ani krztyny współczucia.

– Zastrzelą mnie!

Krzyżkowski podniósł notes z podłogi. Tadeusz próbował temu zapobiec, lecz bezskutecznie. Kolejna fala bólu spowodowała, że tylko zatoczył się i upadł na kolana, biały jak kreda. Tymczasem lekarz otworzył notes i wpatrywał się w niego zdumiony, jak gdyby zobaczył w nim co najmniej własne odbicie. Później wolno przeniósł wzrok na młodzieńca, znów na zeszycik.

– Skąd masz to zdjęcie? – zapytał łagodniejszym tonem podsuwając mu pod nos fotografię wydobytą spomiędzy kartek.

Tadeusz milczał. Ze zdjęcia spoglądali na niego z wyrzutem rodzice oraz siostra. Poczuł się nagle jak zdrajca.

– Skąd masz to zdjęcie? – powtórzył Krzyżkowski nieco głośniej. – Mów, bo zawołam wartowników.

Młodzieniec podniósł wzrok. Chciał skłamać, że zdjęcie znalazł przypadkiem, ale głos uwiązł mu w gardle.

– Boże… Żabicki! – zawołał nagle doktor wpatrując się w orzechowe oczy Tadeusza jak zahipnotyzowany – Żabicki! Taki sam jak na fotografii! Taki sam! Jak zdjęty żywcem… Przecież Oskar mówił że ma dzieci. Boże, to niewiarygodne…

Nim Tadeusz zdążył cokolwiek odpowiedzieć, Krzyżkowski pomógł mu wstać i usiąść na krześle. Stanowczym ruchem odebrał mu Kennkartę Natalii, po czym schował do akt i zamknął w schowku na klucz.

– Co ci jest? – zapytał po chwili. – Ojciec wie, że jesteś w Warszawie? Gdzie mieszkają teraz rodzice?

– Nie żyją. – mruknął Tadeusz niechętnie.

– Przykro mi. – Wydawał się być faktycznie zasmucony. – Syn Oskara… Znaliśmy się, pracowaliśmy wspólnie nad jednym tematem. Byliśmy w Paryżu na kongresie… dawne czasy. Ale do rzeczy, panie Żabicki. Chyba powinienem mimo wszystko mówić per pan, prawda? Dlaczego chciał mnie pan okraść?

– Nic z tych rzeczy, panie doktorze. – Tadeusz gwałtownie zaprzeczył. – Interesuję się stanem zdrowia pani Riesenberg. Liczyłem na to, że znajdę tu po prostu więcej informacji. To naprawdę ciekawy przypadek. Chyba odziedziczyłem po ojcu zamiłowanie do medycyny.

– Ależ mogłeś zwyczajnie zapytać, panie Tadeuszu! – oburzył się Krzyżkowski, jednak złość zdecydowanie ustąpiła na rzecz moralizatorskiego tonu znajomego wujcia.

– Przepraszam, oczywiście powinienem. – przyznał młodzieniec dla świętego spokoju. W środku gotowało się w nim ze złości, że sprawa Natalii, jakkolwiek skomplikowana i ważna, musi czekać. A wszystko przez to, że idiota Kohrel postanowił odstrzelić mu ramię i mimo wysiłków siostry Elżbiety proces gojenia nie przebiegał zbyt szybko. – Pójdę już.

– Chwileczkę… dlaczego właściwie pani Riesenberg tak bardzo cię interesuje? Czy to jakaś znajoma? Jak to się stało, że to właśnie ty odnalazłeś ją pod tym nieszczęsnym oknem?

– Zupełny zbieg okoliczności. – wzruszył ramionami Żabicki. – Ale owszem, zainteresowała mnie. To ładna kobieta, zresztą… zastanawia mnie dlaczego zdecydowała się na tak drastyczny krok.

– To Niemka. – stwierdził lekarz tonem wydającego śmiertelną diagnozę.

– Wszystko jedno – mruknął Tadeusz, udając zupełną obojętność na kwestie rasowe.

Krzyżkowski sprawiał wrażenie, że nie w smak mu komentarz młodego człowieka i najwyraźniej chciał dać wyraz swemu oburzeniu, lecz niespodziewanie drzwi otworzyły się i stanęła w nich jedna z sióstr.

– Bardzo przepraszam, że tak wpadam doktorze, ale ta Riesenberg się obudziła! – zakomunikowała zdyszana dziewczyna.

Obaj mężczyźni zerwali się z miejsc jak oparzeni. Nie czekając ani chwili ruszyli do izolatki. Po drodze siostra zreferowała, że Riesenberg wprawdzie reaguje na światło, dźwięk, gesty, ale nie mówi i nie wydaje się rozumieć prostych komunikatów. Tadeusz czuł, że ból ściska mu serce, ale mimo to pospieszył, aby zobaczyć koleżankę. W pokoju stanął u wezgłowia, tak, aby Natalia go nie zauważyła. Sam przyglądał jej się uważnie. Leżała bez ruchu z otwartymi oczami. Oddychała spokojnie, spostrzegł miarowe unoszenie się piersi. Sprawiała wrażenie nieobecnej, dziwnie spokojnej. Krzyżkowski przywitał się głośno i przedstawił po polsku. Poprosił, aby skinęła głową na znak, że go słyszy. Dziewczyna nie poruszyła się nawet. Patrzyła na obecnych z zupełną obojętnością. Lekarz powtórzył kilkakrotnie polecenie, lecz na próżno. Przeczytał szybko podane przez siostrę wyniki badań, lecz niewiele wnosiły do sprawy. Niedbałym ruchem ręki odprawił siostry. Została tylko jedna.

– Może ona nie rozumie po polsku? – zaproponowała nieśmiało.

– To mi nie wygląda na problem tego typu – odrzekł Krzyżkowski z rezygnacją. – Tadeusz, może ty spróbujesz zapytać o coś po niemiecku?

Żabicki drgnął wyrwany z zamyślenia. Najchętniej wycofałby się niezauważony, ale jeśli jego obecność mogła wywołać w pacjentce jakieś wspomnienia, może wstrząs, który przywróciłby jej pamięć, warto było spróbować. Wiedział wprawdzie, że Natalia świetnie rozumie język polski, lecz nie wyprowadzał nikogo z błędu. Przesunął się o kilka kroków, tak aby dziewczyna mogła go zobaczyć.

– Frau Riesenberg, schönen guten Morgen![1] – powiedział uśmiechając się lekko. Widział jak jej twarz  tężeje. W oczach pojawił się strach. Mocniej zacisnęła palce na kołdrze.

– Ona go słyszy – zauważyła siostra głośno – Reaguje.

– Dziękuję siostro, widzę. – odparł Krzyżkowski – Chyba ma pewne złe wspomnienia z niemieckim… Ale to jeszcze nie znaczy, że rozumie. Wygląda jakby się zwyczajnie bała.

– Sie brauchen keine Angst zu haben. Erkennen Sie mich?[2]

Milczała, wpatrzona w niego szeroko otwartymi oczami. Tadeusz poczuł, że ogarnia go złość. Nie odpowiadała, a przecież była mu tak cholernie potrzebna. Właśnie teraz najbardziej. Miał na sobie wyrok śmierci za zdradę, wydany bez namysłu przez durnego Kohrela, tylko dlatego, że chciał jej pomóc. Próbował, zrobił co mógł, a ona leży teraz jak porcelanowa lalka, patrząc na niego niewidzącymi oczami, słysząc, ale nie rozumiejąc niczego. Jest bezwolną roślinką, uwięzioną w ciele Natalii Wolickiej vel Evy Riesenberg, którą lada moment wyślą do gazu mimo niemieckich papierów. Co wtedy stanie się z WW? Co stanie się z nim samym?

Emocje przytłoczyły go do tego stopnia, że stracił nad sobą kontrolę. Nim ktokolwiek zdążył go powstrzymać, rzucił się na Wolicką, chwycił ją za ramiona i gwałtownie potrząsnął, niemal rzucił ją na łóżko, po czym raz jeszcze uniósł jej tułów i cisnął na posłanie.

– Ona ma żyć!!! – ryknął z rozpaczy, wyrywając się próbującemu go powstrzymać lekarzowi – Ona ma żyć!!! – Ból nadszarpniętej znów rany w ramieniu przeszył go na wskroś, aż się skulił, a grymas wykrzywił mu twarz.

– Zawołam wartownika! – Przerażona siostra była już przy drzwiach.

– Nie trzeba! – ostro zaoponował Krzyżkowski – Proszę iść do chorych, siostro.

– Oczywiście. – Dziewczyna skłoniła się i posłusznie wyszła z izolatki zamykając za sobą drzwi.

– Ona ma żyć… – powtórzył cicho Tadeusz, starając się rozmasować bolące ramię.

– Panie doktorze… – padło nagle od strony łóżka. Obaj mężczyźni przypadli naraz do leżącej. – Ja wszystko rozumiem.

– Boże Ojcze Wszechmogący … – wyszeptał Tadeusz wlepiwszy wzrok w dziewczynę.

– Pani Riesenberg, jak się pani czuje? – Krzyżkowski pozostał rzeczowy – Czy potrzebuje pani czegoś? Odczuwa pani ból? Dreszcze? Czy pamięta pani co działo się wcześniej? Jak pani do nas trafiła?

– Niezupełnie… – nadal sprawiała wrażenie lekko zagubionej a widok Tadeusza jakby nie robił na niej żadnego wrażenia.

– Czy rozumie pani po polsku?

– Tak, radzę sobie. – odpowiedziała siląc się na uśmiech.

W tym momencie do Żabickiego dotarło, że Natalia gra. Gra swoją przebrzydle perfidną rolę z wprawą godną Poli Negri. Z pewnością nie straciła pamięci. Czy ktoś z takim urazem mógłby wybudzić się tak spokojnie i z gracją stwierdzić, że „radzi sobie” z rozumieniem ojczystego języka? Ona po prostu od razu weszła w rolę panny Riesenberg – Niemki z dostarczonych dokumentów. Musiała kiedyś dobrze się tej roli wyuczyć, skoro pół godziny po wybudzeniu ze śpiączki bez trudu w nią weszła – pomyślał ze złością. – Mało tego, od początku rozumiała, co do niej mówią. Udawała niemą, bo nie wiedziała pod jakim nazwiskiem figuruje w szpitalu. Dopiero on zwrócił się do niej per Riesenberg, a jej widoczne objawy lęku nie wynikały wcale z użycia niemieckiego, a raczej z faktu, że rozpoznała Tadeusza bez trudu i bała się, że dowiedział się o istnieniu jej skrywanej tożsamości. Musiała mieć sporo rzeczy do zatajenia skoro zaprzeczyła nawet, że go zna. Dostarczone dokumenty musiały być zatem prawdziwe, człowiek który je dostarczył nie był przypadkowym przechodniem, lecz agentem, a Natalia po prostu zdrajczynią.

Tadeusz słuchał jej rozmowy z lekarzem i z chwili na chwilę czuł się gorzej. Jak gdyby nigdy nic mówiła o swoim samopoczuciu, o bólu głowy, o tym, że czuje wprawdzie głód, ale boi się cokolwiek przełknąć. Tymczasem Żabicki czuł się potwornie oszukany, zdradzony. Przeszło mu przez myśl, że gdyby zobaczył ją teraz leżącą na chodniku, nie kiwnąłby nawet palcem. Mógłby stać i z satysfakcją przyglądać się jej powolnemu konaniu. Naraził dla niej wszystko – swoje życie, honor, lojalność wobec przyjaciół z WW, a ona śmiała mu się prosto w twarz. Z pogardą skonstatował, że to przez nią Wolicki oskarżył WW o kolaborację, Kohrel przesunął zarzuty bezpośrednio na Tadeusza bez dowodów, bez jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia i gdyby nie miłosierna siostra Elżbieta, prawdopodobnie leżałby już w kostnicy. A wszystko przez tę zdradziecką kurwę! – pomyślał patrząc na dziewczynę z rosnącą nienawiścią.

– Doktorze! – w drzwiach pojawiła się zdyszana siostra – Pilna sprawa, proszę na operację!

– Oczywiście. – Krzyżkowski chwycił teczkę z dokumentacją. – Siostro, proszę załatwić kogoś kto zaopiekuje się panią przez chwilę. Jest mocno niestabilna.

– Nie trzeba, ja zostanę. – Zaoferował się Tadeusz z fałszywym uśmieszkiem. – Zaopiekuję się panią RIESENBERG. – Celowo podkreślił nazwisko, patrząc na rosnące przerażenie w oczach Natalii.

– Świetnie, panie Tadeuszu. Ufam panu. W razie czego proszę prosić personel o pomoc. – Poklepał młodzieńca po ramieniu na pożegnanie i w mgnieniu oka zniknął wraz z siostrą za drzwiami.

Wzrok Tadeusza padł na wsunięte do zamka klucze. Jednym ruchem przekręcił je od wewnątrz i spokojnym krokiem podszedł do łóżka.

– Nadal mnie pani nie zna, panno Riesenberg? – zapytał ironicznie, patrząc na pacjentkę z góry. Jej rosnące przerażenie zaczynało go zwyczajnie bawić.

---

[1] Pani Riesenberg, dzień dobry!

[2] Proszę się nie bać. Rozpoznaje mnie pani?