[53] Wilcza Wataha: Vivas in pace ~ Estrela

– Pulvis es et in púlverem revertéris, Dóminus autem resuscitábit te in novíssimo die. Vivas in pace.

Grudki zmrożonej ziemi spadły na naprędce zbite deski z głuchym łoskotem, wyrywając Tadeusza ze stanu odrętwienia. Wyprostował się nieco, dotychczas skurczony z zimna i spojrzał na ginącą pod warstwą ziemi prowizoryczną trumnę. W głębi serca miał nadzieję, że wraz z jej zniknięciem z pola widzenia odczuje wyraźną ulgę. Tak jak wyczekiwany zachód słońca po ciężkim dniu powoduje, że wraca nadzieja na lepsze jutro. A jednak z każdym szczękiem łopaty o nieprzyjaźnie twardą ziemię, zdawał sobie sprawę, że dźwięk ten będzie prześladował go do końca życia. Tak samo jak wspomnienie śmierci towarzysza. 

– Wolicki kutafon jednak nie przyszedł – mruknął Franz niezadowolony rozglądając się dookoła z niepokojem – Jak zwykle nas wystawia.

– Nic dziwnego – odparł Tadeusz – Im nas mniej tym lepiej.

– Ze spokojem to kurwa mówisz – Franz przeżegnał się pospiesznie na zakończenie ceremonii – Wiedziałeś?

– Podejrzewałem, ale… Nigdy nie zapytałem. Chyba bałem się tego co mógłbym usłyszeć. Zresztą…

– Żartujesz?! W życiu bym go nie posądził, skurwysyna. Brat w oflagu, siostra w Auschwitz…

– Sam widzisz, miał motyw. – Tadeusz przeżegnał się również i skłonił niedbale w stronę rodziców nieboszczyka. Nie podszedł do nich przed pogrzebem, również teraz nie spojrzał im w oczy. Bał się, że przed nimi nie zdoła ukryć swojej tajemnicy, mimo że w przeciwieństwie do Wolickiego i Kohrela, nie znali przykrej półprawdy o swoim synu.

Wychodząc z cmentarza Tadeusz starał się zachować spokój i zająć myśli czymś zupełnie innym. Franz wyglądał zaś na przestraszonego. Nerwowo rozglądał się na boki, oczy miał rozbiegane niczym nowicjusz.

– Uspokój się  – poprosił nieco zirytowany Tadeusz – Kulawy spod kościoła rozpozna, żeś konspirator. 

– Po cholerę tu przyszliśmy!

– Tak trzeba było. Jego rodzice nie muszą o niczym wiedzieć. Niech myślą, że dobrze spełnił swój patriotyczny obowiązek. 

– Myślisz, że im nie powiedział? To pewnie ich pomysł, żeby wydostać tą siostrę. 

– Morda, Kohrel! – zdenerwował się Tadeusz i po minie przyjaciela zorientował się natychmiast, że zareagował przesadnie. Prawdą było, że tracił panowanie nad emocjami. Wewnątrz czuł się zupełnie rozbity. Równocześnie każdy przejaw rozpaczy traktował bezlitośnie jako z gruntu fałszywy. Nie dawał sobie prawa, by odczuwać tę śmierć jako coś smutnego, jako stratę towarzysza. Jego silnie rozwinięte poczucie sprawiedliwości mówiło mu, że takie prawo utracił bezpowrotnie w momencie podjęcia tamtej decyzji, od której nie było już odwrotu.

– Spokojnie, stary. Drażliwy się zrobiłeś ostatnio. Wyluzuj. Zygi nie żyje, Wolicki udzielił nam rozgrzeszenia. Sytuacja się normuje. Jeśli wierzyć temu co przy nim znaleźli, nie jesteśmy zagrożeni.

– Masz rację – mruknął Tadeusz tylko po to, aby cokolwiek odpowiedzieć. Normalizacja była celem, któremu poświęcił ostatnie kilka tygodni ciężkiej pracy. Wyczerpującej nie tylko w sensie fizycznym, kursując pomiędzy szpitalem a mieszkaniem, pomagając przy chorych, ale przede wszystkim psychicznym, próbując znaleźć rozwiązanie impasu. Usłyszawszy ostateczne „Vivas in pace” zdał sobie sprawę, że jego plan się udał. WW zostało oczyszczone z zarzutów, a Natalia mogła powrócić do domu. Jedyne czego nie był pewien to czy Riesefard dochowa warunków umowy. Właściwie tego bał się najbardziej. Wbrew logice Tadeusz zdecydował się zaufać człowiekowi, którego jeszcze kilka tygodni temu zastrzeliłby bez skrupułów. Z drugiej strony wrodzona intuicja mówiła mu, że to jedyna rozsądna ścieżka, aby ocalić tych, na których zależało mu najbardziej. 

– Ten Zygi.. skurwysyn. – dotarło do niego po chwili. W naturalnym odruchu chciał przeciwstawić się koledze, jednak w porę ugryzł się w język.

– A co z Ryską? – zapytał, za wszelką cenę chcąc zmienić temat.

Franz wzruszył ramionami z pełną obojętnością na jaką było go stać, jednak poprzeczna bruzda na czole zdradzała jego wewnętrzny bunt przeciw zaistniałej sytuacji.

– A co ma być – mruknął – Stracona. Musimy to przyjąć i koniec.

Słowa zadziałały na Tadeusza dziwnie kojąco. W głębi duszy miał nadzieję, że Ryska załatwi mu odkupienie win u Najwyższego, jeśli tylko plan powiedzie się do końca.