[53] Here and Now: There I will go, to loose myself and find my soul ~ Kaja Wika

Już jakiś czas temu zanosiło się na powstanie tej serii. Dużo przemyśleń, kilka historii i odrobinę morałów. Teksty będą niezależne, nie łączy ich żadne uniwersum, ani wspólni bohaterowie. Każdy tekst będzie przesiąknięty przemyśleniami, powinien motywować czytelnika do myślenia. Czy mi się to uda? To się okaże.

There I will go, to loose myself and find my soul

            Mijała ten budynek codziennie, dokładnie o dziewiętnastej trzydzieści trzy, w drodze powrotnej z pracy, której może nie nienawidziła, ale która była jej całkowicie obojętna. Większość miasta zdołała się wyciszyć do tej pory, ale nie jedna z największych szkół teatralnych, która była czynna od szóstej rano, a zamykała swoje drzwi dopiero o dwudziestej drugiej. Gdy była dzieckiem, często podglądała przez okno młodych aktorów, ich fascynujące i zarazem wyczerpujące próby. Marzyła, aby pewnego dnia stać się jedną z nich. Niestety, gdy weszła w dorosłość, dziecięce marzenia zeszły na dalszy plan, zastąpiły je oczekiwania rodziców oraz wszech panująca opinia o istotności pieniądza w życiu człowieka. Czasami żałowała, że wybrała taką drogę, a nie inną. Dała głosom innych ludzi zadomowić się w jej umyśle, uwierzyła, że ich plany były jej własnymi. 

            Gdy przechodziła koło teatru, miała wrażenie, że ciepło bije od jego murów, dźwięki muzyki koją zmysły, a żółte światło zaprasza, aby zajrzeć raz jeszcze przez szybę. Z jednej strony miała ochotę przystanąć i wbić wzrok w spektakl na jego deskach, z drugiej odczuwała męki, mając świadomość, że jej marzenie jest na wyciągnięcie ręki, ale ona nie potrafi zrobić nic, aby po nie sięgnąć. Czy pasja pozostała jedynie częścią jej przeszłości, jak spalony most, przez który nie można już wrócić? Czym była jej teraźniejszość? Realiami, w których nie potrafi rozpoznać własnego odbicia w lustrze? Kim była, skoro nie była już sobą?

 Wsadziła słuchawki w uszy, aby muzyka przesyłana z telefonu rozproszyła jej uwagę. Wsłuchując się w dźwięki muzyki klasycznej – którą wpajali jej rodzice od najmłodszych lat – doszła aż do wieżowca, w którym znajdowało się jej mieszkanie. Lubiła spacerować i mimo że miała samochód, nie używała go częściej, niż było to konieczne. Będąc już w domu, położyła laptopa i dokumenty na blat kuchenny. Teoretycznie nie pozwalano na wynoszenie wstępnych umów z kancelarii, ale ona lubiła trzymać dokumenty przy sobie. Może było to kwestią tego, że niezbyt ufała tym wszystkim prawnikom – mimo że była jednym z nich – a może nigdy nie czuła się częścią zespołu. Z tego drugiego powodu wolała pracować w domu. Kancelarie odwiedzała raz w tygodniu.

Mieszkała sama i była singielką, ale nie można było powiedzieć o niej, iż była samotna. Choć rodzicom swój stan panieński tłumaczyła brakiem czasu i poufną naturą swojego zawodu, prawda była taka, że odkąd poszła na studia prawnicze, nie poznała żadnego mężczyzny, który zainteresowałby ją na tyle, aby postanowiła poznać go bliżej. Od dawna nikt nie zaintrygował jej do tego stopnia, aby nie mogła przestać o nim myśleć. Miała za to wspaniałych przyjaciół, którzy o dziwo nie byli częścią jej świata, można nawet powiedzieć, że tylko oni nadal łączyli ją z osobą, którą była kiedyś.

Dochodziła już dwudziesta pierwsza. Zwykle piątkowe wieczory spędzała na długich seansach filmowych, oczywiście we własnym salonie. Tym razem jej spokój postanowiła zakłócić Christina, sąsiadka z niższego piętra, a przy okazji jej najlepsza przyjaciółka. Stukanie do drzwi przeszkodziło jej w obejrzeniu do końca trailera filmu o artyście, który malował swoje dzieła krwią. Filmy tego typu zawsze zapobiegały przedwczesnemu zaśnięciu na kanapie, wiec oczywiste było, że chciała właśnie zacząć od takiej twórczości. Nie zatrzymując zwiastuna, wstała i podeszła do drzwi. Zanim otworzyła, spojrzała w judasza. Na widok przyjaciółki od razu pomyślała o wspólnym oglądaniu i wielkiej paczce popcornu, no i może o pizzy. Ten wieczór zapowiadał się całkiem nieźle. 

Gdy otworzyła drzwi, do środka wleciała esencjonalna nuta ulubionych perfum Christiny. Ta jednak stanęła jak wryta, nie odzywając się ani słowem, co nie było do niej podobne, wpatrywała się w nadal odtwarzany trailer na ekranie telewizora.

– Nie przejmuj się, zaraz to wyłączę – powiedziała Dafne, spoglądając przez ramię. Od razu skojarzyła, że mina przyjaciółki jest wywołana makabryczną sceną na ekranie. – Wrzucę jakąś komedię romantyczną albo dramat psychologiczny. Wiem, że takie lubisz. 

– Nie ma takiej potrzeby, słońce. Nie będziemy tutaj siedzieć.

– Wychodzić również nie planuję. – Właścicielka mieszkania zmrużyła oczy.

– Wiem, że jest piątek, ale mam dwa bilety na premierową odsłonę spektaklu „Psychoza 4.48”. – Oczy świeciły jej się z podekscytowania, a może to nadmiar brokatu użyty do makijażu odbijał refleksy. – „Psychoza 4.48”. Wiesz, co to znaczy?

Christina wiedziała doskonale jaki haczyk zarzucić, aby jej przyjaciółka załapała się na wyjście grupowe. 

– Słyszałam o tym spektaklu – zaczęła powoli, mówiła jakby sama do siebie. – Psychoza powiadasz? – Uniosła wzrok na dziewczynę, a ta wiedziała od razu, że jej plan się powiódł. 

– Na miejscu spotkamy się z Rogerem, Sabiną, Mike’iem i Dolores. – Wymieniała znajomych obu dziewczyn, którzy na co dzień i od święta dzielili tę samą pasję. – Będzie z kim pogadać o wrażeniach.

Dafne uśmiechnęła się łagodnie, ale chwile później spochmurniała. Zdała sobie sprawę, że jej życie zawodowe i życie prywatne to dwa różne światy. Gdyby chciała zabrać jednego z prawników czy choćby administratorów kancelarii do teatru, nie znalazłaby z nimi wspólnego języka. Prawo i aktorstwo mają do siebie tyle, co medycyna do stolarstwa. Czyli wielkie nic. Cieszyła się, że nie jest zamknięta w hermetycznym świecie prawników, ale nie chciała jednocześnie prowadzić podwójnego życia. Tłumaczyła to kiedyś tym, że czasami czuła się, jakby miała rozdwojenie jaźni. Z jeden strony była osobą, która kroczy ścieżką wysłaną z oczekiwań innych ludzi, z drugiej tą, która uciekała w różnorodność i malowniczość aktorstwa. Może to dlatego, że chciała być kimś innym?

– Ale… Ubierz się w coś innego? – zaproponowała Christina. – Rozciągnięty czarny dres, może zasugerować widowni, że jesteś jednym z odtwórców sztuki.

Dziewczyna kiwnęła głową, po czym zniknęła na pięć minut do garderoby. Wyszła w czarnej, a jakżeby inaczej, sukience przylegającej co ciała. Kreacja była krótka, ale koronkowa narzutka spływająca aż do kolan, nadawała jej zarazem elegancji i kokieterii.

– Doprawdy, nie wiem, jak ty to robisz. Ubrać się na wyjście w pięć minut. Ja do snu ubieram się pół godziny. – Przyjaciółka złapała Dafne za dłoń i wyprowadziła z mieszkania, zanim ta postanowiła użyć swoich prawniczych umiejętności i wyperswadować jej wspólny wieczór.

Teatr znajdował się tylko dwie przecznice dalej. Przed wejściem przywitał ich Roger.

– Ładne klapki – wskazał na stopy Dafne.

– Tak jak podejrzewałam, powakacyjny charakter obuwia, odciąga uwagę od twojej niesamowitej figury – wtrąciła Christina, na co Roger poczerwieniał na twarzy. Zapewne futerkowe klapki na niskim obcasie, nie do końca odciągnęły jego uwagę od reszty kreacji. 

– A… Tak. Staram się być kobietą nieprzewidywalną. – Prawda była taka, że Dafne zapomniała o tym, co ma na stopach, wybiegając z mieszkania.

– I taka z pewnością jesteś – odpowiedział mężczyzna, po czym zapadła cisza. 

Niezręczny moment przerwał Mike, ze swoją towarzyszką Sabiną.

– Widzę, że są już wszyscy – zaczęła Sabina. – Lepiej chodźmy. Dolores nie wybaczyłaby nam, gdybyśmy spóźnili się na jej pierwszy spektakl.

To była prawda. Premiera spektaklu „Psychoza 4.48”, był również debiutem młodej aktorki Dolores Mercer. Dolores była prawdziwą szczęściarą, gdyż w karierze wspierali ją wszyscy przyjaciele i rodzina. Zapewne duża część tych ludzi zasiądzie dzisiaj na widowni, aby kibicować i przeżywać sztukę wraz z nią.

Sztuka opowiadała o dziewczynie z depresją i biła metaforami oraz dosłownym podejściem do tematu. Każdy na widowni zdawał się być pochłonięty do reszty przez historię opowiadaną na deskach teatru. Gdy główna bohaterka w adaptacji popełnia samobójstwo, wiele osób urania łzę na widowni. Dafne była jedną z nich. Zaczęło się od jednej zły, a skończyło na szlochaniu.

– Słońce, wszytko w porządku? – zapytała Christina, gdy tylko zorientowała się, co się dzieje.

– A...a… a jeśli ja też tak skończę? – Dafne zobaczyła siebie jako postać graną przez Dolores. Nie chciała walczyć i wybierać między tym, kim zawsze chciała być, a osobą, którą się stała. Od dawna odczuwała wewnętrzne udręki związane z odpuszczeniem własnych życiowych celów. – Kim jestem, jeśli nie jestem sobą?

Christina nie bardzo rozumiała, co przyjaciółka ma na myśli, ale postanowiła wyprowadzić ją na świeże powietrze i porozmawiać na spokojnie. Znajomi zostali w środku, aby pogratulować debiutu aktorskiego Dolores.

Przyjaciółki usiadły na murku otaczającym teatr. Niezbyt rzucały się w oczy, wywodzący z gmachu teatralnego zupełnie nie zwracali na nie uwagi.

– A teraz powiedz mi, co się stało? – zaproponowała Christina.

– Bo… chodzi o to, że ja już tak nie mogę. Znasz to uczucie, kiedy widzisz kogoś, kto w realnym świecie ziszcza twoje największe marzenia. Kogoś, kto żyje życiem, którym ty zawsze chciałaś żyć, ale nie miałaś na tyle odwagi, aby postawić na swoim?

– Więc może pora postawić na swoim – odparła dziewczyna. Zdawała sobie sprawę, jak bardzo jej przyjaciółka kocha teatr i jak bardzo zobojętniała jej pracy prawnika. 

Pamiętała, jakby to było wczoraj, gdy roześmiała się na wiadomość, że Christina postanowiła skończyć prawo, jak jej rodzice. Wtedy sądziła, że to żart. 

– Jedyną osobą, którą musisz usatysfakcjonować, jesteś ty sama. Jeśli nie podoba ci się życie, jakim żyjesz, to zmień w nim wszytko, co ci nie odpowiada. Nie pozostawaj bierna na własne marzenia… i po stokroć, przestać spełniać oczekiwania innym. To trwa zbyt długo. 

– Ale… jak mam zacząć wszytko od nowa?

– Małymi krokami. Na początek zapisz się do szkoły teatralnej. – Przyjaciółka roześmiała się, jakby nie było nic prostszego. – Jeśli nie chcesz pracować jako prawnik, to rzuć to w cholerę. Masz wystarczająco oszczędności, aby zainwestować w siebie i swoją przyszłość.

Z daleka usłyszały kroki i głosy swoich towarzyszy. Obie odwróciły się i z otartymi już łzami, pogratulowały pierwszego spektaklu, w którym zagrała Dolores.

– I jak wam się podobało? – zapytała młoda aktorka.

– Ta sztuka dosłownie zmienia życie – odparła Dafne, obejmując Dolores. – Byłaś niesamowita. 

Gratulacjom nie było końca. Wszyscy obecni postanowili uczcić sukces znajomej w barze.

Gdy pierwsze kufle pełne piwa spoczęły na stole, przy którym zgromadziło się towarzystwo, Dafne uznała, że jest to idealny moment na oznajmienie pewnych nowin.

– Postanowiłam rzucić prawo i postawić pierwsze kroki w świecie aktorstwa. – Wiedziała, że nie było już odwrotu. – Jak coś, to szukam tymczasowej pracy. – Zaśmiała się nerwowo.

– Wiedziałam, że w końcu cię złamiemy – odparła Dolores. – Prawo nie było dla ciebie. Teatr to co innego. – Wzniosła kufel do góry. – Za nowe początki!

– Za nowe początki! – odparli wszyscy zgromadzeni w barze, co wywołało salwy radości. 

– Co do nowej pracy… wiem, że to niewiele w porównaniu w pensją prawnika, ale w teatrze jest jedno wolne miejsce – zaczął Mike, który był kierownikiem do spraw kadr. – Mowa o suflerze. Pensja około średniej krajowej. Mogłabyś się wiele nauczyć. Jako członek ekipy dostaniesz również zniżkę w szkole teatralnej. 

Dafne nie mogła uwierzyć we własne szczęście. Średnia pensja krajowa nie wystarczy na utrzymanie mieszkania w luksusowej dzielnicy, ale zawsze może się przeprowadzić. Swoją przygodę z aktorstwem zacznie wewnątrz instytucji, jako jej część.

– Jestem bardziej niż za – odpowiedziała szybko, jakby okazja miała za chwile uciec jej sprzed nosa.

– Czasami podejmując ryzyko, nie mamy zagwarantowanego sukcesu, ale mamy szanse na zrealizowanie swojego wielkiego planu. – Christina podzieliła się jedną ze swoich przemyślanych sentencji.

– Ale… jak ja powiem o tym moim rodzicom? – Dafne nadal w środku bała się zawodu.

– Myślę, że zrozumieją – odparł Roger, obejmując przyjacielsko obie dziewczyny, następnie chwycił ich kufle. – To co, może dolewka. 

***

Zanim postanowiła złożyć wypowiedzenie z kancelarii, znalazła nowe mieszkanie o połowę tańsze, ale urokliwe i w bezpiecznej dzielnicy. Gdy niosła list do działu kadr, serce łomotało jej, jakby miało zaraz wyskoczyć z piersi. 

Plotka o jej rezygnacji rozniosła się po całej firmie z prędkością światła. Była uważana za pewniaka, który nigdy nie odwróci się od rodzinnego biznesu. List z rezygnacją posłano wprost do jej rodziców, którzy byli członkami zarządu.

Dafne w liście zawarła dokładny powód swojej rezygnacji, plany na przyszłość oraz podziękowanie za lata, które przepracowała w kancelarii prawniczej.

– Wiedziałeś? – Matka ściskała list w dłoniach.

– Podejrzewałem, ale… Nigdy nie zapytałem. Chyba bałem się tego, co mógłbym usłyszeć – odparł zagadkowo ojciec.

– To znaczy? – Oburzenie rodzicielki widoczne było gołym okiem.

– Że nasza córka nienawidzi życia, które jej wykreowaliśmy, że wszytko co czyniła, robiła tylko po to, aby spełnić nasze oczekiwania.

– I co w tym złego? – dopytywała z niedowierzaniem.

– Czy byłaś kiedyś tak nieszczęśliwa w życiu, że miałaś ochotę rzucić wszytko i nigdy nie wracać? – Ojciec odetchną przygnębiony.

– Oczywiście, że nie. To, co mamy jest marzeniem każdego człowieka. Pozycja, bezpieczeństwo finansowe i możliwość zapewnienia swoim dzieciom przyszłości.

– Najwyraźniej nie każdego człowieka. Powinniśmy znać naszą córkę na tyle dobrze, aby stwierdzić, że to nie jest życie dla niej. Nieświadomie, ale mimo wszytko, zmuszaliśmy ją do bycia, tym kim chcieliśmy ją widzieć.

– Może masz rację, ale nie może tak po prostu się od nas odwrócić.

– I nie odwraca się. Wybiera własną drogą. Już dawno powinniśmy jej na to pozwolić. Podpisz ten list, jako akceptację wypowiedzenia, a przyczynisz się do spełnienia jej marzeń.

Matka złożyła podpis pod wypowiedzeniem, po czym podała list ojcu, który zrobił to samo. W ten sposób przecięli sieć oczekiwań, która od lat splatała życie Dafne.