[53] Strzały w serce ~ Efemeryna

Strzały w serce

Marek lubił swoją whiskey, wypady z kolegami za miasto i strzelanie z wiatrówki w niebo. To ostatnie dawało mu poczucie kontroli, którego nie miał na codzień – on, podstarzały mąż i ojciec po pięćdziesiątce, z w miarę dobrą pracą w firmie, która zaczynała być wygryzana przez młodych.
- Cholerni millenialsi – klnął pod nosem ilekroć widział tych, jak to mówią, „hipsterów”, odzianych w łachmany z lumpeksu, z iPhonami w dłoniach i w czapkach na głowach pomimo środku lata.
Do cholernych millennialsów nie zaliczała się Katia, blondwłosa konsultantka z Ukrainy, która do Wrocławia przyjechała wypełnionym po brzegi autobusem z Iwano-Frankowska parę miesięcy wcześniej. Do pracy ubierała się elegancko i schludnie (i tak powinno być!), zawsze była uśmiechnięta i skora do rozmowy. Pomógł jej trochę, kiedy tu przyjechała, nie powie, że nie. Zrobiło mu się szkoda tej młodziutkiej łani, ktora została rzucona na pastwę losu i pożarcie przez bezlitosną polską biurokrację. Konto w banku, wynajem mieszkania, karta SIM – pokazał jej nawet restauracje i sklepy, do których można chodzić i nie zbankrutować. Oczywiście on za wszystko płacił, był dżentelmenem. Naprawdę lubił jej towarzystwo. Przy niej czuł się zabawny i jakby lżejszy, na ciele i duszy. Tylko sie nie zakochaj, ty stary baranie, podśmiechiwał się w duchu, obiecując sobie, że będzie ponad utartym schematem dziada w średnim wieku uganiającym się za młodszą o połowę kobietą.

**

Alina od początku wiedziała co się święci. Marek z dnia na dzień stawał się coraz radośniejszy, pogodny. Przestał narzekać na swoje plecy, chociaż nie wybrał się do lekarza. Zakochał się! Poczuła lekkie ukłucie zazdrości, które szybko przeszło w ulgę. No bo z jednej strony miała cichą nadzieję, że ją to ominie, że mimo, że ich związek jest w opłakanym stanie od wielu lat, Marek nie odważy się na skok w bok. Z drugiej strony – Jezu, w końcu! Nareszcie przestanie mieć wyrzuty sumienia. Ile to już, dwa lata? Tak, już od dwóch lat spotykała się z Wojtkiem w tajemnicy przed mężem (raz byli nawet na krótkich wakacjach w Kotlinie Kłodzkiej), a jemu chyba nawet przez myśl nie przeszło, że go zdradza. To bolało najbardziej; to że jej własny mąż myślał, że nikt jej nie chce, że dla nikogo nie może być atrakcyjna. No bo jak? Po trójce dzieci? Po latach spędzonych w domu, bez jednego dnia fitnessu? Nie pamiętała kiedy ostatnio uprawiali seks. Może w zeszłym roku, po grillu u cioci Jadźki, gdy oboje wypili za dużo? Chyba tak, choć żadne z nich nie pamiętało nic z tego zdarzenia. To był czysty alkoholowy przypadek. A ona chciała być pożądana, kochana, ubóstwiana! Co z tego, że miała wielki tyłek, a jej ciało nie było już tak gibkie jak dwadzieścia lat temu? Wojtusiowi to nie przeszkadzało. 

Poznali się przez internet, siedziała wtedy z nudów na czaterii (mAlinka70), kiedy zagadał do niej Wojtasss67 („Serwus Malinka!!!”). I tak przegadali cały wieczór, a potem parę następnych tygodni, by wreszcie umówić się na pierwsze spotkanie w realu. Alina oczywiście wybrała miejsce publiczne, nasłuchawszy się historii o seryjnych zabójcach i zboczeńcach. Czuła, że trzeba pozostać zachowawczym, mimo iż intuicja podpowiadała jej, że może Wojtkowi zaufać. Wpadła po uszy kiedy pierwszy raz zobaczyła na żywo jego misiowatą sylwetkę i sarnie oczy.  Ich romans wybuchł z intensywnością o jakiej nie śniła. Z dnia na dzień stawała się coraz lżejsza, dokładnie tak jak Marek teraz. Spotkania z Wojtkiem dawały jej zastrzyk adrenaliny i pewności siebie. W końcu, po tylu latach, znów czuła się szczęśliwa.

Z początku nie miała wyrzutów sumienia, że zdradza Marka – zawsze był bawidamkiem, więc traktowała to jako swego rodzaju zemstę. Poza tym kompletnie się nią nie interesował. Chciała od niego odejść tyle razy! Codziennie o tym myślała. Ale co by powiedzieli na Skalnej? A proboszcz? Jakby to wyglądało? Że to ona zdradziła i przez nią biorą rozwód? Kobiecie to nie przystoi. Jeśli rozstaną się polubownie, inaczej to będzie wyglądało. Rzucą śpiewkę o odmiennych priorytetach, wypaleniu uczucia i tyle. Ha! Uczucia! Kiedy to było, dwadzieścia lat temu? No właśnie.
Czekała na ten moment od dawna. Jej mąż w końcu się zakochał, w końcu kogoś sobie znalazł! Miała nadzieję, że to coś poważnego. Była pewna że ta młoda siksa zawróciła mu w głowie. Chwała jej za to!

**

Wiedział, że kręcą się koło niej koledzy. Młodsi, wysportowani, bardziej „cool”. Zazwyczaj udawało mu się ich przepędzić, oczywiście w bardzo wyrafinowany sposób: spojrzeniem spode łba, dwuznacznym przytykiem. Ale tego Turka jakoś nie potrafił zniechęcić. Przyczepił się do Katiuszy jak rzep psiego ogona i nie puszczał. A jak miał na imię! Burak. Tak, tak jak burak cukrowy. Marek wybuchnął śmiechem kiedy Burak się przedstawiał. A co, Ziemniak był zajęty, zażartował głupio, a Katia zmierzyła go wzrokiem. Burknęła coś o tolerancji i tyle ją widział. Była taka wrażliwa!

** 

Był piątek, najlepszy dzień tygodnia. Co tu robić, myślał gorączkowo Marek. Wiedział z kim chce go spędzić, nie wiedział tylko jak Katię zaprosić, żeby nie odmówiła. Może na służbowego drinka, uśmiechnął się w myślach – to zawsze skutkowało. Jak pomyślał tak też uczynił – Katia nie bardzo chciała iść, ale jakoś ją przekonał. Była zbyt grzeczna, żeby mu odmówić. Mimo, że się zgodziła, poczuł się podle ze swoją strategią. Czy nie mogli tak po prostu wyjść na piwo, bez gadki o biznesie? Czy nie mogła go po prostu polubić? Przecież nie był taki zły.

Przyszła spóźniona, kiedy Marek kończył już trzecią podwójną. Był w wisielczym nastroju, czuł że dopada go kryzys wieku średniego. Mina Katii też go nie rozweseliła. Siedziała jakaś naburmuszona, a on bezskutecznie próbował ją rozweselić. Nie mogła odmówić, skoro tak bardzo nie chciała tu przyjść? Alkohol buzował mu w żyłach, ale czuł się niewystarczająco pijany, bo smutek wciąż wypływał na powierzchnię. A może Katia go lubi, tylko jest dzisiaj nie w sosie? Miała na sobie czarny obcisły top, krótką spódniczkę i sandałki na sporym obcasie. Ubrała się tak dla niego?

Potrzebował jakiegoś potwierdzenia, jakiegoś znaku. I miał ochotę przytulić się do swojej przyjaciółki. Ile można czekać? I czy przytulenie jest takie złe, przecież są przyjaciółmi, a przyjaciele się przytulają. Katia coś tam opowiadała, nie słuchał jej za bardzo – nieudolnym ruchem ramienia spróbował ją objąć, i sam nie wie jak to się stało - jego usta nagle znalazły się niebezpiecznie blisko jej policzka. 

- Marek, przestań! – krzyknęła. Takiej reakcji się nie spodziewał. – Co ty wyczyniasz? – wściekła się.

Marek odsunął się i podniósł ręce w obronnym geście – Katia, no co ty...

Zmierzyła go wzrokiem.

- Jesteś pijany – stwierdziła. – I nie chcę żebyś mnie dotykał.  Poza tym mam chlopaka. – przyznała.

Markowi wnętrzności się poskręcały, przez chwilę nie potrafił złapać oddechu. – Chłopaka? Kogo? Tego Turasa? – zapytał, nie kryjąc emocji.

- Chodzi ci o Buraka? – zapytała z irytacją. - Da, jesteśmy razem. Jak wy to mówicie po polsku, chodzimy. Od dwóch tygodni. Ale przecież ty wiedziałeś, prawda? Wiedziałeś? – zapytała, w jej głosie pobrzękiwał gniew.

Marek spojrzał na nią mokrymi oczami.

- Podejrzewałem, ale… Nigdy nie zapytałem. Chyba bałem się tego, co mógłbym usłyszeć. – wyznał.

Katia pokręciła głową z dezaprobatą. Żona, dzieci, a on bóg wie co sobie wyobraża. Miała go dość. 

- Da svidanija – rzuciła na odchodne zostawiając za sobą powiew leśnych owoców i jego podeptane serce. 

**

Marek wpadł do domu chwiejnym krokiem i bez ściągania butów położył się na kanapie.. O dziwo w mieszkaniu było cicho. Czuł się bardzo samotny i nieszczęśliwy. Gdzie jest Alina? Jego żona...

- Alinko – odezwał się słabym głosem.

- Tak? – Alina nagle wyskoczyła zza szafy. Chyba się tam czaiła. – Jesteś pijany? – zapytała znając odpowiedź.

- Alinko, ja... – zaczął – Ja chciałem cię przeprosić. Za te ostatnie, no... miesiące – dukał.

Jakie kurwa miesiące, myślała gorączkowo Alina, chyba lata świetlne.

- O czym ty mówisz Mareczku, jakie przepraszam? Za co? 

- Alinko, wiem, że się między nami nie układa. Ale będziemy jeszcze szczęśliwi. Jedźmy na urlop. Zarezerwuję domek w Skorzęcinie, będzie jak za dawnych lat....

Alina pobladła. Nie, nie, nie. Żaden urlop, ona ma z Wojtuniem wypad zaplanowany do Czech. Kurwa!

- Wiem, że mnie zdradzasz – wypaliła.

Marek, zdaje się, wytrzeźwiał.

- Alina, co ty opowiadasz, ja bym nigdy...

- Widziałam twój telefon. Ta Ukrainka. SMS-y na dobranoc, ciągle jakieś piwa i zaloty. Mam tego dość – powiedziała teatralnym tonem.

Markowi zaszkliły się oczy. Zrobił się jakiś mniejszy, jakby smutek go skurczył. Alinie zrobiło się go trochę żal.

- Alinko, to nie tak. To tylko koleżanka z pracy... Do niczego między nami nie doszło... Poza tym ona ma chłopaka, z Turcji, Buraka...

Zapadła cisza.

- Jaki burak, jaki burak – zaczęła gorączkowo powtarzać. – Przecież tyle się za nią uganiałeś – nie mogła uwierzyć.

Odpowiedziała jej cisza i spojrzenie zbitego psa.

- Chuj by to strzelił – powiedziała z rezygnacją i nastawiła wodę w czajniku.

Zdezorientowany Marek położył głowę na kanapie i odleciał w objęcia Morfeusza. Trzeba się będzie jeszcze pomęczyć parę lat, pomyślała i zalała dwa kubki wrzącą wodą. Teraz napiją się herbaty, czarnej i mocnej. Taką lubili najbardziej.

**

- You old fucking idiot! – wyrwał go ze snu krzyk przy akompaniamencie trzasku pękającej szyby. Ktoś rzucił czymś w okno. Marek zerwał się z kanapy i wyjrzał na dół, przez dziurę. Pijany i rozwścieczony Burak stał pod latarnią, i wymahiwał butelką piwa w jego stronę. Co za bezczelny gnojek! W dodatku miał ubraną czapkę (był kurwa lipiec!). Markowi czerwień zalała oczy. Ten młody opryszek waży się tu przychodzić nocą i zakłócać spokój jego rodziny i sąsiadów? I wybija mu szybę? Wkurwił się niesamowicie. Bez chwili zastanowienia wyciągął spod łóżka cynowe pudełko, a z niego wiatrówkę. Jednego był pewien: dzisiaj nie będzie strzelał w niebo.