[53] Niezadane pytania i wybrzmiałe odpowiedzi ~ Aktina

O dziwo pisałam ten tekst od razu z gotowym tytułem, a to rzadkość. I miałam dość konkretny plan na konstrukcję tekstu, to, do czego chcę doprowadzić. Fabuła przyszła dopiero w trakcie pisania. A jak wyszło... To już sami ocenicie xD

– Usiądź, ciociu, ile to już minęło, wcale się ciocia nie postarzała, a wujek to naprawdę szczęściarz, taką kobietę mieć w domu, no naprawdę, zaradna, elegancka, odważna, jak on mógł ciocię samą puścić w tak długą podróż, ja nie rozumiem, bo na jego miejscu...

– Z dużą dozą prawdopodobieństwa na jego decyzję o puszczeniu mnie samej wpłynął fakt, że od pół roku całą uwagę poświęca pewnej tlenionowłosej, długorzęsej i sylikonokształtnej dziewoi, bynajmniej nie jest nią nasza obecna tu córka. Wiedziałbyś, jak wielką farsą był nasz rozwód, gdybyś nie dzwonił do mnie wyłącznie w nagłej potrzebie finansowej, która, ku nieskrywanej radości mojego konta oszczędnościowego, już jakiś czas ci się nie zdarzała. A jak długo się nie widzieliśmy, pomyślmy... To kiedy oddałeś mi ostatni dług?

Tak, kuzyn Michał nie był najlepiej poinformowanym i najbardziej zaradnym członkiem rodziny. Za to ciocia Krystyna nie byłaby sobą, gdyby mu o tym nie przypomniała, jednocześnie szydząc również ze swojej córki, która ostatnimi czasy zdecydowanie za często odwiedzała salony piękności. Natalia tylko spojrzała na matkę z politowaniem. Docinki w jej kierunku stały się już obowiązkowym elementem wszelkich rozmów i dziewczyna zaczęła je coraz wyraźniej ignorować. Tym razem ciocia mogła jednak sobie darować.

– Proszę, na honorowym miejscu będzie w sam raz. – Michał próbował udawać, że poprzedniej wymiany zdań nie było i zaczynają swoją rozmowę od nowa.

– A Bożena to gdzie się podziewa? Bo ja tu się rozsiądę, po czym ona przyjdzie i będę musiała jej ustąpić. Stare kości nie tak łatwo rozruszać na nowo.

– Ciocia Bożena została w domu. Serce... Przez to, że nie da rady przyjść, jeszcze bardziej się zdenerwowała i mama musiała z nią zostać. Dlatego najlepiej, jeśli ciocia by ją zastąpiła, jeśli można tak to ująć, jako siostra.

– Ty mi tu nie wydawaj rozkazów. Jeśli Ewunia mnie poprosi, to oczywiście, stanę na wysokości zadania. Poza tym nie wierzę, żeby ten jej nieodżałowany mąż się do czegoś przydał i pojawił się wśród nas. Pewnie pije już zawczasu, jakby nie mógł poczekać.

– Ciociu... – syknęła Ania. – Nie uważasz, że w tej sytuacji jednak może być nieco usprawiedliwiony?

– W tej sytuacji? A co to, wygrana na loterii, awans, narodziny pierwszego wnuka? Wtedy jest co opijać, a tutaj? Wasz ojciec to pijak, który nie widzi swojego problemu, ot co.

Ania otworzyła usta i została tak na chwilę. Ostatecznie zrobiła tylko nieokreślony ruch dłonią w powietrzu, decydując, że nie skomentuje zarzutów ciotki. Zawsze broniła ojca tak długo, jak tylko mogła. Przez to kiedyś się kłóciliśmy, jak to rodzeństwo, każdy pretekst jest dobry. Później zacząłem zastanawiać się nad sytuacją samodzielnie, a nie tylko na przekór siostrze. Wszystko zaczęło się zmieniać, moje poglądy na temat  zachowania ojca też.

– Wiecie chyba, że ludzie różnie radzą sobie z emocjami – wyszeptałem. Nie usłyszeli mnie.

Michał zaczął opowiadać o swojej nowej pracy, jeśli dobrze liczyłem już czwartej w tym roku, a mieliśmy dopiero marzec. Chociaż równie dobrze mogło mi się coś pomylić. Ostatnio nie miałem głowy do takich drobiazgów.

Niektórzy zdawali się rozluźnieni, jak chociażby ciocia Krystyna, inni wyraźnie zatopili się we własnych myślach. Dla wielu bardzo interesujące nagle stały się ich stroje, czy ubrali się odpowiednio, nie przesadzili z elegancją, a może właśnie wyglądają zbyt zwyczajnie, jakby weszli tu z ulicy? Przecież tak nie wypada...

– Nadal w to nie wierzę – wyrwało się Ani.

– A w co tu wierzyć? Przecież masz czarno na białym – ciocia Krystyna powiodła dłonią po wszystkich zebranych. – Gdybyśmy nie musieli, to byśmy się tu nie zebrali.

– Właściwie... To prawda? Z tą dziewczyną – odezwał się... Nie wiem, kim był, co tu robił. Może to jakiś dalszy członek rodziny, o którym słyszałem najwyżej kilka razy w życiu i nie miałem okazji połączyć imienia z twarzą. Może sąsiad, w końcu rzadko z nimi rozmawiałem. A może miejscowy poszukiwacz sensacji, na co była idealna okazja.

– Co dokładnie? – zaciekawił się Michał. No tak, o tym oczywiście też nie wiedział, chociaż plotki już kilka razy zmieniły swoją treść, wędrując od mieszkania do mieszkania za pomocą wszelkich środków komunikacji.

– No, że to ona, przez nią...

– Nie – natychmiast zaprzeczyła Ania.

– Tak – jednocześnie potwierdziła ciocia.

– Przepraszam bardzo, ale niech ciocia nie wypowiada się w kwestiach, o których nie ma zielonego pojęcia. Nie było cię tu, nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio dzwoniłaś i pytałaś, co u nas. Skreśliłaś nas wiele lat temu, a teraz wydajesz sądy?

Ania obejrzała się na mamę oburzona, mając nadzieję, że ta wreszcie zareaguje. A mama, wywołana wcześniej Ewunia, ciągle siedziała w kącie, zapatrzona przed siebie, lecz jej wzrok był pusty. Już wcześniej jej się to zdarzało, przywykłem.

– Dziecko... – Ciocia Krystyna spojrzała na Anię z politowaniem. – Myślisz, że ja nie wiem, o co chodzi młodym dziewczynom z takiego domu jak jej?

– Nie jestem pewien, czy dobrze oceniać kogoś ze względu na liczbę rodzeństwa, majętność rodziców i dzielnicę, w której się mieszka. Jestem nawet gotowy stwierdzić, że według innych kryteriów wypadlibyśmy o wiele gorzej niż oni. – Nie wiem, dlaczego nagle zapragnąłem się odezwać. To nic nie dawało.

– Zbałamuciła chłopaka i tyle!

Zacisnąłem dłonie w pięści. Ciocia nie miała zamiaru przerwać swojej tyrady.

– No pomyślcie. Przystojny, z perspektywami ukończenia dobrych studiów, rodzice – lekko się skrzywiła – mimo wszystko całkiem nieźle zarabiają. Mają drugie mieszkanie, które wynajmują, a przecież wynajem można przerwać i już jest gdzie mieszkać. Mówię wam, od początku miała w tym swój cel.

– Uważaj na słowa... – Mogłem mówić do ściany, efekt byłby taki sam.

– Ktoś mówił, że widział, jak bardzo często chodzili gdzieś wieczorem albo przychodzili do państwa mieszkania, jak akurat było puste – niepewnie zdradziła nieznana mi kobieta.

– Widzisz? Widzisz? – Ciocia prawie podniosła się z miejsca. – Zakazana miłość, te sprawy. No i masz efekt. Może nawet na dziecko próbowała go złapać, kto ją wie. Od dziecka blisko do ślubu, lepsze życie kusi, oj, kusi.

Błyskawicznie znalazłem się przy cioci. Pomieszczeniem nagle poniósł się chłodny podmuch, aż zebrani chwycili brzegi różnego rodzaju rozpiętej odzieży wierzchniej i przycisnęli do ciała. Jednej z nieznajomych kobiet zarzuciło chustę na twarz. Ludzie najpierw zamarli, następnie zaczęli spoglądać po sobie nawzajem, jakby nie wierzyli, czy wszyscy to poczuli, pokazywali gęsią skórkę na rękach. Później zaczęli szeptać, ledwo słyszalnie, coraz głośniej i głośniej. Początkowo o dziwnym zdarzeniu, ale już po chwili rozmowy zeszły na boczne tory. Mój temat nadal powracał, ale coraz rzadziej.

– A słyszałeś, że...

– Szkoda chłopaka. Taką przyszłość miał przed sobą, a teraz co z tego będzie.

– Nie, to było tak...

– Ja pamiętam, jak kiedyś przychodził do sklepu po lizaki. O, taki malutki. Jak mój wnuczek. A pani wie, jakie mam mądre wnuczęta?

– W poprzednim sezonie to takie sztuki na zalewie brały!

– Kiedy byłam młoda, to by było nie do pomyślenia, spójrz tylko...

– To gdzie później idziemy? Do lokalu?

Głosy mieszały się ze sobą. Niektóre wybijały się na chwilę, skupiały uwagę kilku osób, po czym inny temat stawał się ważniejszy, ktoś mówił głośniej, ciekawiej. A ja... Ja poczułem się jak wcześniej, jak zawsze.

Zawsze były ważniejsze sprawy. Zawsze byli ważniejsi ludzie. Zawsze były większe problemy. Zawsze to ze mną był problem!

A ona... Ona mnie zauważała. W jakiś sposób często rozumiała, co siedzi mi w głowie. Byłem nawet u niej w mieszkaniu, przyjąłem zaproszenie. Dziwnie było zrozumieć, że można żyć inaczej, wszyscy razem, z uśmiechem, z patrzeniem na kogoś zamiast na siebie. Świat zdawał się prostszy, mniej groźny, mniej obcy. Ale nie chciałem wiecznie na niej polegać. Skoro nie mogłem sam poradzić sobie z niektórymi rzeczami, to czy byłoby sprawiedliwie oczekiwać, że ktoś zrobi to za mnie?

Czy to było głupie? Nie. Tak. Nie wiem...

Usłyszałem, że ktoś wchodzi. Obstawiałem kolejną osobę, której nieobecności nawet bym nie zauważył. Tym razem jednak się myliłem.

Tomek przyszedł na ostatnią chwilę. Widać było, że nadal ze sobą walczy, wolałby stąd uciec, ale jednak wygrywa poczucie obowiązku, może trochę odpowiedzialności. Na co dzień i tak ubierał się na czarno, a mimo to w zestawieniu ze wszystkimi zebranymi, jednomyślnymi pod względem wybranego koloru, rzeczywiście dawało to przygnębiający obraz.

Ukradkiem spojrzał w bok, na to samo miejsce, w którym utkwiła wzrok mama. Trumna była otwarta. W końcu z wielu sposobów na to, żeby ze sobą skończyć, wybrałem ten najmniej makabryczny, najcichszy – tabletki.

Z Tomkiem znaliśmy się długo, może wręcz za długo. Jest taki rodzaj znajomości, z którego nie przechodzisz poziom wyżej. Znajomy pozostaje znajomym, chociaż wiele osób próbuje ci wmówić, że jak znacie się kilkanaście lat, to powinien być przyjacielem. Są też tacy ludzie, których możesz nazwać przyjacielem po jednej rozmowie. Chodzi o coś więcej niż czas.

– Nie widziałeś jej? – Zapytała Ania, gdy tylko Tomek się do niej zbliżył.

– Nie. Chyba nie przyjdzie.

– Bo jej zabroniłem. Wiedziałem, że nawet na pogrzebie się nie powstrzymacie.

Przeczuwałem, jakie słowa zaraz padną. I znałem odpowiedź. Co najciekawsze, wszyscy ją znali, tylko nie dopuszczali do siebie.

– Wiedziałeś?

– Podejrzewałem, ale... Nigdy nie zapytałem. Chyba bałem się tego, co mógłbym usłyszeć.