[32] KzSW Rejs do Golemiego Pola ~ Kamil

Wracam po przerwie :D Oczywiście z Kronikami ze Smoczego Wzgórza. I znowu wprowadzam nową postać "historyczną". Już pojawiła się wcześniej, chociaż była tylko wspomniana. Więcej nie powiem, ciekawe czy ktoś ją skojarzy :D

            12 Żaru 726 Po Uwolnieniu.

            Obudziło go kołysanie statku. Płynęli już drugą fazę księżyca i książę Darion przywyknął niemal do wszystkiego - do słonego smaku potraw, do smrodu ryb i innych mężczyzn, do krzyków “marynarzy” czy do monochromatycznego krajobrazu za pokładem. Ale nie potrafił przyzwyczaić się do bujania galery na falach. Nie miał choroby morskiej, po prostu irytowało go bezwiedne unoszenie się i opadanie, przymus poddania się woli morza.

            W kajucie, oddanej mu przez kapitana, panował półmrok. Usiadł na koi i przygładzając obiema dłońmi długie do ramion, kruczoczarne włosy, wsłuchiwał się w dźwięki z kajuty. Dwóch jego przybocznych spało, oddychając miarowo. Kolejny chrapał głośno na hamaku, a czwarty wymiotował.

- Wszystko w porządku, Lotar? - zapytał swoim beznamiętnym głosem, bardziej by doprowadzić do porządku swojego podwładnego, niż z troski o jego stan.

- Tak, panieeeeggghhyyy - kolejna porcja wymiocin trafiła do miedzianego kociołka. Darion pokręcił głową zdegustowany i skupił swoją uwagę na dźwiękach dochodzących z pokładu.

“Marynarze”, jak prosił żeby o nich mówić kapitan, nawoływali się i wydawali sobie polecenia. Cholerni korsarze! Wierni temu, kto więcej zapłaci. Gdyby tylko wiedzieli ile dają za moją głowę… - pomyślał, gdy któryś z nich zaintonował szantę "Złoty statek".

Darion wstał ze swojej koi. Minął wymiotującego Lotara oraz trzech przybocznych śpiących nadal w swoich hamakach. Następnie otworzył drzwi kajuty i wyszedł na pokład. Jego oczy poraziło światło porannego słońca, a w nozdrza uderzył słony zapach morza. Potrzebował chwili aby przyzwyczaić się do jasności. Następnie ruszył na rufę galery, do stojącego tam Ibisa - kapitana Czarnej Czapli.

- Ładny dzionek, prawda, wasza wysokość?

- Miałeś tak do mnie nie mówić! - Darion rozejrzał się, czy aby nikt nie usłyszał.

- Ech…Chyba przeceniasz swoją wartość.  Poza tym, już ci mówiłem, że moi chłopcy są sprawdzeni. - Ibis odpowiedział rozweselony przerażeniem i niepewnością księcia. Był elorem, rzadko spotykaną mieszanką rasy elfów i orków. Potocznie nazywano ich "orczymi elfami".

- Może i są sprawdzeni, ale każdy ma swoją cenę… Wystarczy, że dowiedzą się ile…

- Kaźdymaśwojąćenę - kapitan powiedział, parodiując Dariona. - Czy w tą twoją cenę wliczasz koszty honoru? Mimo, że jesteśmy korsarzami, to mamy swój kodeks i jeszcze ani razu nie sprzedaliśmy kogoś w trakcie kontraktu! - Ibis powiedział to z dumą, wypinając pierś do przodu i pięściami podpierając się pod bokami. Jego lekko miedziana skóra lśniła w słońcu, zdradzając południowe pochodzenie rodzica-orka.

- Świetnie! A ile osób sprzedaliście już po zakończeniu kontraktu?

Elor roześmiał się, po czym powiedział z pełną powagą:

- Siedem, ale to już inna kwestia - i uśmiechnął się szyderczo, odsłaniając swoje orkijskie kły.

Książę patrzył się w stronę Ibisa z otwartymi ustami, a jego zielony oczy wyrażały trwogę, a po chwili gniew. Kapitan postanowił go jakoś udobruchać i powiedział:

- Darionie, nie masz czym się martwić. Zapłaciłeś nam tyle, że nikt by nawet nie wpadł na pomysł, by cię...

- Ty chuju! - Książę przerwał jego wypowiedź. - Już mnie sprzedaliście?! - I wskazał dłonią za Ibisa. Ten się obrócił i zobaczył płynący z niezwykłą prędkością statek kupiecki, zmysłowo przecinający fale na swojej drodze.

- Sar'godzie, dopomóż! - Elor zawołał do orkijskiego Boga Mórz, a następnie spokojnym, ale zimnym i stanowczym głosem zwrócił się do księcia - Darionie jesteś cholernym paranoikiem.  Szanuję to, bo pewnie dzięki temu nadal żyjesz, ale strasznie mnie to wkurwia. A to… To może skończyć się twoim przedwczesnym opuszczeniem Czarnej Czapli. - Zrobił chwilę przerwy, aby groźba dotarła do następcy tronu. - Powiem to tylko raz. Nie sprzedaliśmy cię i nie zamierzamy. A to tylko pierdolony statek kupiecki. Gdybyś raczył obrócić królewskie dupsko i spojrzeć w stronę dziobu, to zauważyłbyś Golemie Pole!

Książę wykonał polecenie Ibisa i zobaczył rysujący się na horyzoncie brzeg oraz kamienną masę o bliżej nieokreślonym kształcie. Po chwili przyglądania, udało mu się rozróżnić Świątynię Trzech Chórów oraz Skalistą Twierdzę.

- Tak, jesteśmy już prawie u celu - kontynuował kapitan galery, wskazując palcem w stronę dziobu, a po chwili kciukiem za siebie, w stronę rufy i statku kupieckiego - a im się spieszy do dziewczynek i gorzały. Zresztą moim chłopcom też.

Darion nieco się uspokoił. Po słowach "orczego elfa" przyjrzał się statkowi płynącemu za nimi. Był to znacznie mniejszy żaglowiec od ich galery, napędzany jedynie siłą wiatru. Drewniany kadłub pomalowany był jasnymi kolorami z których przeważał krwistoczerwony, żagiel natomiast przyozdobiony był symbolem cechu kupieckiego z Golemiego Pola - glinianym monstrum z czapką z piórkiem na głowie, trzymającym w jednej dłoni wagę, a w drugiej mieszek ze złotem.

Niechętny do przyznania racji Ibisowi, Darion rzekł tylko:

- Świetna robota, kapitanie, jesteśmy szybciej niż się spodziewałem. Kontynuujcie. - I po tych słowach, zaczął zmierzać w stronę kajuty. Zatrzymał się jednak i odwrócił, gdy elor go zawołał.

- Chwila, chwila! Darionie! Zarzuciłeś mi, że cię sprzedaliśmy i wyraziłeś swój brak zaufania do mnie! Nie może tak być! Zamierzam udowodnić ci naszą szczerość!

- Nie trzeba…

- Chłopcy! - Ibis wrzasnął znacznie głośniej do korsarzy na pokładzie. - Szykować się do abordażu!

Zewsząd dobiegły dźwięki zadowolenia i aprobaty. Część "marynarzy" rzuciła się do zwijania żagla i szykowania haków, lin oraz "kruczych szponów", pozostali natomiast zaczęli wiosłami obracać statek w stronę kupieckiego żaglowca.

- Co?! Nie! Nie możesz! Nie pozwalam ci…

- Czy ja się przesłyszałem?! Czy właśnie wydałeś MI rozkaz na MOJEJ łodzi?!

- Tak! Nie pozwalam ci atakować tamtej łodzi, do kurwy nędzy! Nie rozumiesz?! Nie mogę się rzucać w oczy, nie mogą wiedzieć, że tu jestem!

Kapitan miał niezwykle surowy wyraz twarzy, ale po chwili się rozpogodził i parsknął ze śmiechu, podobnie jak korsarze w pobliżu księcia.

- Oj, Darionie, Darionie, Darionie…. Masz jaja, przyznaję, ale musisz się jeszcze wiele nauczyć. Tym razem puszczę tę zniewagę w niepamięć. Oczywiście, że rozumiem, że nie chcesz aby o tobie się dowiedzieli. Dlatego nie musisz brać udziału w abordażu, prawda chłopcy? - Z pokładu odpowiedziały ponownie dźwięki aprobaty. - Podejdź tu.

Darion wpierw chciał się opierać, ale rozejrzał się i zobaczył dziesiątki oczu wpatrzonych w niego, gotowych zaatakować go za okazanie nawet najmniejszej niesubordynacji. Może kliku bym powalił, ale ze wszystkimi nie mam szans… Wrócił więc do kapitana, nieco się ociągając.

- Posłuchaj, chłoptasiu. - Ibis powiedział to już ciszej, tak aby usłyszał go tylko Darion. - To był nudny rejs, moi chłopcy są niespokojni. Nie znasz tych ludzi, ale ja tak. Dam im się trochę rozerwać, to będą trzymać język za zębami. Nie obchodzi mnie, czy to zrozumiesz czy nie, ale ja już podjąłem decyzję i ogłosiłem ją swoim ludziom. Nie mogę jej teraz odwołać, bo po pierwsze, straciłbym w ich oczach jako kapitan, a po drugie, byliby bardzo niezadowoleni. Także dokonamy abordażu na tym statku, czy ci się to podoba, czy nie. A teraz, wracaj do kajuty, albo chwytaj za broń i nam pomóż.

Książę stał chwilę i zastanawiał się co zrobić. Nie bał się walki, wręcz przeciwnie - był całkiem dobrym szermierzem i lubił się potyczkować. Lękał się jedynie, że uzurpator dowie się o nim zbyt wcześnie i cały plan obalenia Haralda legnie w gruzach.

Postawił pierwsze kroki w stronę kajuty. Mijając korsarzy, słyszał jak wyśmiewają go, nazywając tchórzem, cykorem, szczurem lądowym i miękkim chujkiem. W głowie kołatała mu myśl, że jest dokładnie taki sam jak ojciec. On również unikał walki, ludzie go wyśmiewali, nie mieli do niego szacunku. I skończył zasztyletowany we własnym łożu.

Gdy stanął przed drzwiami do kajuty, przygryzł dolną wargę. Nie! - pomyślał - Nie będę jak ojciec. Będą mnie szanowali! Już nigdy nie pozwolę, aby ktoś się śmiał z mojego nazwiska! Zacznę tu i teraz, od tych ludzi. Odwrócił się, a jego dłoń powędrowała do zdobionej rękojeści miecza. Wyciągnął gwałtownie broń, uniósł do góry i krzyknął: "Śmierć!", co wywołało zadowolenie wśród załogi. Ruszył przed siebie, ustawiając się przed jednym z "kruczych szponów", a korsarze obok których przechodził poklepywali go po plecach i dodawali animuszu. Gdyby Darion spojrzał teraz na Ibisa, zobaczyłby jak "orczy elf" dyskretnie pokazuje pierwszemu oficerowi, palcem wskazującym, swoje oko a potem księcia.

Marynarze na statku kupieckim zdążyli już zorientować się w sytuacji. Rozwinęli bardziej żagle i starali się odpłynąć jak najdalej od galery. Korsarze byli na to gotowi. Bębniarz na rozkaz kapitana zaczął wybijać szybki rytm, do którego wioślarze się dostosowali. Galera rozpędziła się do niezwykłej prędkości, z każdym zanurzeniem wiosła zbliżając się do żaglowca. Wkrótce udało jej się dogonić kupców. Dziób z metalowym taranem wbił się w kadłub mniejszej łodzi, co niemalże zatrzymało oba statki. Bębniarz zmienił rytm, dając znać wioślarzom do wycofania Czarnej Czapli, a następnie nadał sygnał do obrotu. Gdy obie łodzie stanęły burta w burtę, korsarze rzucili haki przyczepione do lin, a następnie przyciągnęli żaglowiec bliżej siebie. W momencie, w którym znaleźli się już wystarczająco blisko, opuścili "krucze szpony", szerokie, drewniane kładki, zakończone metalowymi hakami, które wbiły się w pokład kupców.

Ruszyli do ataku z wrzaskiem. Darion wkroczył na statek jako trzeci, wyprzedził go tylko krasnolud-pierwszy oficer oraz elf z opaską na oku. Książę ciął pierwszego napotkanego kupca przez pierś. Następnie ruszył do walki z przeciwnikami stłoczonymi przy maszcie.

Walka skończyła się tak szybko, jak się zaczęła. Gdy padło dziesięciu rannych i zabitych kupców, pozostali rzucili broń i krzyczeli, że się poddają oraz że błagają o litość i łaskę. Wszyscy korsarze uszanowali odwieczne prawo przegranych. Jedynie Darion, na nic nie zważając, zaatakował kolejnych trzech. W krwawym szale zignorował rozkaz Ibisa, który zabraniał mu walczyć. Nie usłyszał również, jak nakazuje pierwszemu oficerowi go powstrzymać.

Gdy książę zamierzał się z mieczem na czwartego kupca, potknął się o podstawioną mu przez krasnoluda nogę i przewrócił na pokład. Następnie oberwał w głowę trzonkiem topora i stracił przytomność. Pierwszy oficer kopnął go w żebra po prawej stronie i zawołał jednocześnie “O kurwa! Potkłem się o jakieś gówno!” co wywołało powszechny śmiech wśród korsarzy.

Darion oprzytomniał przywiązany do masztu Czarnej Czapli. Jego przyboczni byli skrępowani i klęczeli przed nim, z nożami przy gardłach. Załoga galery stała wokół i czekała na rozkaz swojego kapitana.

- Będziesz dzikował dalej?! - Ibis warknął do księcia, gdy ten tylko otworzył oczy.

- Co? Co się tu kurwa dzieje?

- Nie ty zadajesz tu pytania!

Następca tronu spróbował poluzować więzy, był jednak zbyt mocno i ciasno przywiązany.

- Chcecie mnie zabić, prawda? - Zapytał swoim beznamiętnym, zimnym głosem, kierując wzrok w oczy kapitana Czarnej Czapli. Był niezwykle spokojny i opanowany.

Pierwszy oficer podszedł do niego i wymierzył mu siarczysty policzek, zostawiając czerwony ślad.

- Odpowiadaj na pytania kapitana, ścierwo! - i splunął na pokład.

Darion spróbował się skupić i przeanalizować swoją sytuację. Wziął głęboki wdech i powiedział:

- Tak, będę już spokojny.

- Świetnie! - Kapitan podszedł do niego i się pochylił, po czym powiedział, niemalże wyszeptał, cichym i spokojnym głosem: - Dzisiaj parę razy okazałeś mi brak szacunku. Wcześniejsze incydenty mogłem puścić w niepamięć, niewykonania bezpośredniego rozkazu nie mogę jednak zlekceważyć. Moi chłopcy muszą mieć przede mną respekt i słuchać moich poleceń, a ty swoją niesubordynacją psujesz mój wizerunek. Dlatego, muszę cię ukarać. Mam nadzieję, że to rozumiesz.

Książę rozumiał to aż zbyt dobrze.

- Powinienem cię powiesić na maszcie, jednakże nie jesteś moim marynarzem. - "Orczy elf" kontynuował, już głośniej aby załoga go usłyszała. - Dlatego tylko przeciągniemy cię pod kilem. Związać go, chłopcy!

 Korsarze rzucili się spełnić rozkaz. Lotar, przyboczny następcy tronu z chorobą morską, zaczął się wyrywać i wykrzykiwać sprzeciw.

- Spokojnie, chłopie! Ciebie mogę powiesić bez mrugnięcia okiem - zagroził mu kapitan.

- Lotar, to nic takiego - zwrócił się do niego Darion, pogodzony ze swoim losem. - Oszczędzaj siły na późniejszą walkę.

- Nie powiedziałbym, że to nic takiego - wtrącił elor z ironicznym uśmieszkiem na twarzy.

- Mieliśmy umowę, Ibisie. - Związany książę spojrzał w czarne oczy kapitana. - Miał mi włos nie spaść z głowy w trakcie rejsu.

- Tak, mieliśmy umowę i ty złamałeś ją pierwszy. - Trzymając go za ramię poprowadził następcę tronu w stronę burty. - Zgodziłeś się wykonywać wszystkie moje rozkazy na morzu. Sugeruję wziąć głęboki oddech! - I na te słowa wypchnął go ze statku.

Darion wpadł do wody. Nabrał szybko powietrza w płuca. Poczuł pociągnięcie sznura przywiązanego do nóg i naprężenie się liny przywiązanej do rąk. Zanurzył się i przylgnął plecami do kadłuba Czarnej Czapli. Sznur szarpnął mocniej i ocierając się oraz raniąc o deski, a także ostre małże przytwierdzone do nich, książę  znalazł się pod kilem. Z nacięć wypłynęła krew, słona woda spotęgowała ból. Darion wypuścił całe powietrze i zachłysnął się wodą. Kolejne pociągnięcie i znalazł się na powierzchni, po drugiej stronie statku. Złapał zachłannie powietrze w płuca, kaszląc i wypluwając wodę, gdy wciągano go na pokład.

Gdy położyli go na deski, oddychał ciężko, ciesząc się że żyje. Z paskudnych, choć płytkich nacięć na plecach, rękach i nogach, ciekła krew.

- Rozwiążcie go, opatrzcie i dajcie jakiś koc - zarządził Ibis.

Darion zemdlał z bólu, nim któryś z korsarzy ruszył mu na pomoc.

Odzyskał przytomność wczesnym popołudniem. Leżał w kajucie na swojej koi. Wokół niego stali zaniepokojeni przyboczni.

Lotar, gdy zobaczył, że książę otwiera oczy, od razu zapytał:

- Wszystko w porządku, panie?

- Nie, kurwa, nic nie jest w porządku! - Darion wrzasnął gdy dotarł do niego ból z ran. Ze sykiem podniósł się z koi.

- Powinieneś leżeć, mój panie.

- Zamknij mordę i się przesuń.

Przyboczny spełnił żądanie. Następca tronu ruszył, powolnymi krokami, w stronę wyjścia z kajuty, a jego podwładni podążyli za nim.

Gdy wszedł na pokład, kilka par oczu spojrzało na niego z podziwem. Darion nie zwracał na to uwagi i skierował swoje kroki w stronę dziobu.

Na horyzoncie, w odległości paru mil, można było już dostrzec Golemie Pole. Książę ostrożnie oparł się i przyglądał, jak z każdym ruchem wioseł przybliżają się do miasta. Jego głowę zaprzątało wiele myśli. Niespodziewanie, obok niego przysiadł mały kos. Spojrzał się na Dariona, przekręcił łepek z zaciekawieniem i błyskawicznie odleciał gdy zbliżył się do nich Ibis.

- Twardy z ciebie skurwiel. Mam nadzieję, że nasza podróż czegoś cię nauczyła. - I uśmiechnął się do następcy tronu szyderczo odsłaniając kły.

- Jesteś fatalnym kapitanem. - Darion odwrócił się do niego. - Tyranem, który rządzi dzięki okrucieństwu.

Elor wzruszył tylko ramionami i odparł:

- Przynajmniej mam statek. Ty jesteś księciem, a nie masz nawet skrawka ziemi.

- To się jeszcze okaże.

- Oby. A jak już zdobędziesz swój skrawek ziemi - palcem wskazującym ukuł Dariona w klatkę piersiową - to sam się przekonasz, że dużo więcej da się załatwić dobrym słowem i żelazem, niż tylko samym dobrym słowem.

Następca tronu zapamięta te słowa do końca życia. W ciągu kolejnych trzech lat odbije, z rąk uzurpatora Haralda, tron swojego ojca. Następnie koronuje się i przyjmie imię Borrin Pierwszy. Jednakże, historia zapamięta go inaczej - jako Borrina Krwawego.