[32] Dwie twarze: Schorowany, umierający, zmotywowany ~ SadisticWriter

20.10.2019 r.

Skala fizycznego czucia: bliski końca

Sposób na śmierć: wymuszony przez los

Słowa kluczowe: wyjątkowo nie chcę umierać, choć wiem, że słowa kluczowe nie są tak długie

JEŚLI KTOŚ TO PRZECZYTA, TO NIE CHCIAŁEM, ŻEBY TAKI BYŁ MÓJ KONIEC

Jeżeli istniała jakaś nadludzka forma życia (ewentualnie niebytu), która stworzyła piekielną porę roku, jaką była jesień, przysięgam, że kiedy nadejdzie mój dzień (a niewątpliwie może nadejść już dziś), zużyję jeden z niewykorzystanych dotąd pomysłów na samobójstwo, zamieniając go uprzednio na morderstwo innej istoty. Czy niebieskiej, czy szarej, miałem to w dupie. W tej sytuacji liczyła się upragniona zemsta oparta na skutecznym działaniu.

Od kiedy pamiętałem, chciałem umrzeć. To było moje jedyne ludzkie pragnienie, które prowadziło mnie przez życie, dając nadzieję na to, że w końcu stanę się trupem. Problem tkwił jedynie w tym, że dotąd dobierałem niewystarczające środki, aby osiągnąć swój końcowy cel. Widocznie byłem zbyt ostrożny. Zbyt bojaźliwy. Zbyt mało skuteczny.

Lubiłem mieć świadomość kontroli (mniej pozorną lub bardziej). Od samego początku wiedziałem, że to ja pewnego dnia stanę się własnym katem, że to ja, kiedy nadejdzie czas, przyłożę do wątłej szyi zaostrzoną kosę i zaśmieję się wszystkim fałszywym bogom oraz demonom prosto w wykrzywione grymasem twarze, krzycząc: to ja jestem panem swojego życia i śmierci! To ja wybrałem taką, a nie inną drogę, a wy mieliście gówno do gadania! Nie spodziewałem się, że na jakimś etapie mojego cholernego, ziemskiego trwania role mogą się odwrócić. Władzę nad moim ciałem i duszą przejęło nieodłączne monstrum towarzyszące jesieni – przeziębienie. W kobiecych kręgach, kiedy istota płci brzydkiej, jak niesprawiedliwie nas zwano, łamała się pod ciężarem chorobliwym łapsk, duszących nasze płuca i dziurawiących naszą dumę, nazywano ten syndrom męskim przeziębieniem. I jeżeli ktoś je przeżył, mógł się oficjalnie uznać za prawdziwego twardziela. A kobiety gówno wiedziały.

Miałem wrażenie, że w tym momencie umieram. I to pierwszy raz nie z własnej woli. Sięgnąłem już chyba po większość leków, nawet tych przeterminowanych (domniemanie z lat dziewięćdziesiątych), które zalegały w szafce nad umywalką. Codzienne zażywanie syropu z jakiegoś gównianego krzewu, pomogło mi tylko w taki sposób, że moje oskrzela zaczęły tworzyć nowe formy życia, w kolorze dorodnej zieleni, które zapewne z radością opuszczały umywalkę, wpływając do ścieków komunalnych. Zastanawiałem się w takich momentach, czy jeżeli wszyscy chorzy tak robili, to w podziemiach nie tworzyły się przypadkiem wyższe formy istnienia, gotowe zniszczyć nasz posrany, ziemski świat. I gdyby jeden taki gagatek pewnego dnia dopadł mnie na ulicy, nie spojrzałby przychylniejszym okiem, zdając sobie sprawę z tego, że mamy taki sam kod genetyczny. Co innego, gdyby był zlepkiem różnych, mutujących się genów, przypominających nowotwory… Wtedy żaden człowiek nie miałby szans na przeżycie, a tym bardziej na wyhodowanie sobie swojego własnego zielonego przydupasa.

Położyłem dłoń na czole, zdając sobie sprawę z tego, że tworzę przedziwne, przypominające te w stanie psychozy wizje, które prawdopodobnie nigdy się nie wydarzą. Czy właśnie tak nie zachowywali się ludzie w obliczu chorobliwej śmierci? Wielokrotnie, gdy byłem blisko końca, mojej głowy trzymały się sceny rodem z abstrakcyjnych powieści Pratchetta. Albo był to znak, że powinienem udać się do szpitala, albo znak, że mój umysł był gotowy na podjęcie się doskoczenia do poziomu brytyjskiej literatury fantastycznej, jaką tworzył wymieniony autor. Ponoć to osoby mające problemy z mentalnością najlepiej radziły sobie z abstrakcyjnym pisarstwem. Mój przypadek nie byłby tak znowu różny, może nawet potwierdziłby przynależność do reguły.

Gorączka trawiła całe moje ciało, starając się pogrążyć je w piekielnej otchłani, którego ostatnią bramą był popiół. Po raz pierwszy to czucie fizyczności przewarzało u mnie nad mentalnością. Wobec obrazu drewnianego, sponiewieranego, charczącego kloca, padającego na łóżku każdą ze swoich sześciu ścian, ciągłe poczucie beznadziejności istnienia było niczym – zwyczajnie odchodziło na drugi plan chorobliwej scenerii. W życiu przedawkowałem już wiele substancji, które dotąd, o zgrozo nieudanych prób samobójczych, nie odprowadziły mnie za rękę do grobu, jednak nigdy nie przedawkowałem jeszcze choroby. Czy było coś bardziej tragicznego, niż samotne umieranie we własnym łóżku, bez pozostawionej nikomu, krwawej wiadomości, która wręcz krzyczałaby: miałem najebane w głowie, a moim hobby było wymyślenie idealnego sposobu, żeby umrzeć? Otóż, nie. Dlatego pierwszy raz, z pełną świadomością, zamierzałem przeżyć. Czy właśnie to ludzie nazywali wolą przetrwania? Bo jeśli tak, to oznaczało, że znajdowało się na tej skalanej głupotą Ziemi więcej pojebów. I już zaczynałem im zazdrościć.

Zamknąłem oczy, by uciec w krainę sennej regeneracji.

Obym zmartwychwstał i dożył kolejnego rajdu z życiem i śmiercią. Tym razem jednak na własnych zasadach.