[31] Stranger: Por que no todo es maravilloso ~ Miachar

            Dobrym duchem tej serii jest SadisticWriter. Tym razem dedykuję jej poniższe dzieło z podziękowaniem za pomysł - bo ja go w ogóle nie miałam - a także, jako że świętowała w tym tygodniu, składam jej kolejny raz (huehue) życzenia wszystkiego najlepszego! Dobrze wie, czego dokładnie życzę, miejmy więc nadzieję, że się spełni :) Salanghae, Sarenko! <3

             

            W normalnych okolicznościach pewnie powiedziałbym chwilę po wyjściu z sali, że nic się nie stało, że zdążyłem już przywyknąć, że ta degradacja do roli jakiegoś przynieś, podaj, pozamiataj kmiotka w ogóle mnie nie rusza, ale cóż. Okoliczności nie były normalne, bo nie na każdym treningu zostaję dosłownie zjebany za bycie porządnym agentem. A to właśnie miało miejsce. I nieważne, jaki byłem, nieważne, że na co dzień charakteryzował mnie spokój (musiałem być spokojny, bo przy Willu ktoś musiał być tym rozsądnym), ale ile można było znosić? Nie byłem tylko robotem, więcej – mimo wszystko – było we mnie z człowieka. Na pewne zachowania mogłem reagować tylko w jeden sposób.
            Co innego Kira, która szła obok mnie, gdy przemierzaliśmy korytarz w stronę gabinetu generał Dolores, którą poinformowano o naszych wybrykach i gdzie pewnie mieliśmy usłyszeć o kolejnej karze. Do tej pory myślałem, że jest jak skała, że nic jej nie ruszy, jeśli nie będzie bezpośrednio dotyczyło jej i tego, co sama robi. Nie spodziewałem się, że może stanąć w mojej obronie. Tym bardziej nie spodziewałem się, że kiedy ja rzucę się z pięściami na Joega, mając dość tego, jak się do mnie odnosi, pułkownik poprawi po mnie i przez nas generał będzie miał nie jedną, a dwie śliwy pod oczami, z których może być mu trudno się wytłumaczyć.
            Spojrzałem na nią, odwzajemniła to.
            – Warto było mnie złościć? – zapytała, prawie ciosając gromami z ładnych oczu. – Po tym wszystkim? – Nie byłem pewien, co oznacza to wszystko, ale i tak skinąłem głową na potwierdzenie. Jakoś mi nie uwierzyła. – Bądź szczery. Pamiętaj, że ja nie jestem Willem, tak łatwo się mnie nie pozbędziesz jakimiś tanimi wymówkami czy tłumaczeniami.
            Zaśmiałem się pod nosem i jakoś tak poczułem się lepiej. Może nie byliśmy wielkimi przyjaciółmi, ale ta kobieta naprawdę dała się lubić i pokazywała, że dobrze mieć ją po swojej stronie, że można na niej polegać.
            – Nie chciałem cię złościć, Kira, ja tylko zareagowałem odruchowo – przyznałem. – To ty się wkurzyłaś, kiedy Joeg nazwał mnie przy wszystkich jebanym kapitanikiem bez ambicji i mu przywaliłaś z drugiej strony, ja cię do niczego nie zmuszałem. Ale i tak dziękuję. – Uśmiechnąłem się. – Jakoś tak raźniej mi nie być jedynym złym w całym tym bałaganie.
            Porucznik także chciała się uśmiechnąć, ale coś jakby jej w tym przeszkadzało. Coś, co nosiła wewnątrz siebie – jakieś uczucie – które nie pozwalało przyjąć innej postawy niż powaga.
            –  Dziwię się, że nadal robi z ciebie kozła – powiedziała i westchnęła, co w jej wykonaniu zabrzmiało dość uroczo. Przynajmniej jak na poważaną agentkę prestiżowej instytucji. – Pracujesz tu już ile…?
            – Dziesięć lat.
            Jej oczy otworzyły się szerzej. No tak, miała niewiele ponad połowę mojego stażu, nie powinienem dziwić się tej reakcji.
            – Dziesięć lat – powtórzyła, jakby chciała się upewnić, że dobrze mnie usłyszała. – A traktuje cię gorzej niż niejednego świeżaka, jaki się tutaj przewija. Musiałeś nieźle zajść mu czymś za skórę. Musi być przecież powód, dlaczego aż tak cię nienawidzi.
            Też miałem taką teorię, ale przez cały ten okres go nie znalazłem. Osobiście nie lubiłem go od pierwszego spotkania i to dlatego, że nie krył się z tym, jakim jest dupkiem i od samego początku pokazywał swoją władzę, traktując kadetów gorzej niż śmieci, nie wiedziałem jednak, co takiego sprawiło, że Joeg odwzajemnił to uczucie. Przecież nie mogło aż tak wkurzyć go to, że jestem po części cyborgiem, ani to, że znalazł się w elitarnie małym gronie, które o tym wie. Nie ja mu powiedziałem, to nie była moja wina.
            – Bardzo możliwe – odpowiedziałem tylko, a odpowiednie drzwi do gabinetu pojawiły się na horyzoncie.
            – Coś mi mówi, że za jakiś czas może być gorzej.
            Spojrzałem na nią badawczo.
            – Dlaczego tak uważasz?
            Mars miała w sobie coś jeszcze – w przeciwieństwie do Willa przy niej czułem się swobodnie, zaczynając rozmawiać o kwestiach, które mój przyjaciel albo zbyłby krótkim komentarzem, albo których w ogóle by się nie chwycił, tylko by o nich milczał. Porucznik nie bała się ich, dlatego była dobrym kompanem rozmowy. Nie była ekspertem w każdym temacie, ale wiedziała coś o wszystkim, co się działo, umiała znaleźć jakiś punkt zaczepienia i dodać coś od siebie, przez co dość często mój punkt widzenia mógł poszerzyć się o jakąś nową perspektywę.
            – Ponieważ nie wszystko jest wspaniałe – wyszeptała, a wyraz jej twarzy pozostał niezmiennie smutny. – Życie tutaj na przykład. Nasza codzienność. Temu wszystkiemu daleko do miana raju. – Brzmiała aż za smutno, dobijająco wręcz, z czego zdała sobie sprawę, bo zreflektowała się i dodała: – Ale póki starczy nam sił, możemy robić wszystko, by było bardziej znośne. Nie uważasz?
            Powinienem wydać werbalną odpowiedź, ale koleżanka właśnie pukała do drzwi gabinetu, za którymi generał Dolores czekała z niezłą reprymendą, skinąłem więc tylko głową i przepuściłem Kirę, by jako pierwsza weszła do tego przedsionka piekła, jakie niektórzy chcieli nam tu zgotować.
            Ale miała rację – jeśli my nic nie zrobimy, by nasze życie w Agencji, wypełnianie obowiązków było znośne, nikt tego nie zrobi. A wówczas naprawdę niewiele rzeczy będziemy w stanie nazywać wspaniałymi.